อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1 พ.ย. 56
ในห้องครัว บ้านลำยอง วันเฉลิมหุงข้าวสลับหันมาดูแลอ้อย"น้องอ้อยอย่าเพิ่งซนสิ รอก่อน เดี๋ยวพี่รินน้ำข้าวให้กิน"
แป้งโผล่เข้ามาจากทางหลังบ้านท่าทางลับๆล่อๆ
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
"ครับน้าแป้ง"
แป้งเข้ามา
"พ่อเอ็งเขารอเอ็งอยู่ที่ร้านพี่ลำยง"
วันเฉลิมงง
"รอทำไม น้าแป้ง"
"เขาจะพาเอ็งไปอยู่กับเขาวันนี้ ยายเอ็งเขาก็เห็นด้วย เขาว่าขืนเอ็งอยู่ที่นี่ เอ็งไม่มีวันเจริญหรอก"
"แล้วแม่จะ..."
"ถ้าแม่รู้"
"ก็อย่าให้รู้สิวะ หนีไง เข้าใจไหมหนีน่ะ"
"ไอ้วัน"
วันเฉลิมหันขวับกลับมา ลำยองอุ้มเหน่งเข้ามาพอดี แป้งหลบไม่ทัน
"หุงข้าวหุงปลาเสร็จรึยังวะ"
"ใกล้แล้วครับ ข้าวจวนสุกแล้ว"
"ชักช้าไม่ทันใจกูเล้ย มึงมัวทำอะไรอยู่วะ อ้าวไอ้แป้ง...มึงมาทำอะไรในนี้"
"ก็...ก็มาช่วยไอ้วันมันหุงข้าวไง"
"มึงหุงข้าวเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ของกล้วยๆ"
"มาทำลับๆล่อๆ มึงจะมาชวนไอ้วันมันไปเถลไถลที่ไหนละสิ"
วันเฉลิมหน้าตื่น เกิดมาไม่เคยโกหกแม่
สันต์คอยให้วันเฉลิมมาหา
"โรงเรียนใกล้บ้านที่โน่นมีหลายโรงถึงฝากเข้ากลางเทอม ก็คงไม่มีปัญหาอะไร"
"ไอ้วันมันเด็กผู้ชาย แทนที่มันจะมีเวลาได้วิ่งเล่นอย่างเด็กคนอื่นเขาบ้าง แม่มันกลับจิกหัวใช้แทบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ฉันเห็นด้วยที่สุดที่พี่จะเอามันไปดูแลเอง" ชุดบอก
"ถ้านังลำยองมันเกิดบ้าเลือดขึ้นมา ข้าจะเฉ่งมันเอง ไอสันต์ เอ็งไม่ต้องกลัว"
ปอยื่นหน้าเข้ามา
"พวกเองคุยเรื่องอะไรกันวะ"
"ไอ้วันมันจะไปอยู่กับพ่อมัน ถ้าพี่ลำยองเขามาอาละวาด เราต้องช่วยกันนะพ่อ"
ปอชี้หน้าชุด
"เออๆ...เอ๊ะ ก็นี่ไงพ่อมัน"
"ไอ้ปอ...ไอ้วันน่ะ มันลูนังลำยองกับเจ้าสันต์นี่"
"เรอะ...ข้านึกว่าลูกอีลำยงกับไอ้ชุดซะอีก"
"ไปอยู่ไกลๆ เลยไปไอ้ปอ"
ปอเดินงงออกไปหลังร้าน
"ไอ้แป้งมันจะทำสำเร็จไหมหว่า" แลว่า
"สำเร็จสิ ยังไงไอ้วันมันก็ต้องมา"
สันต์ลุ้นคอยใจจดใจจ่อมองไปทางทิศที่วันเฉลิมจะมา
วันเฉลิมโกยเก็บข้าวของส่วนตัวหลายอย่างยัดใส่ถุงโชคดี รวมทั้งชุดนักเรียน อุปกรณ์เครื่องเขียน
"เอ็งจะเอาอะไรไปนักหนาวะ ไอ้วันเดี๋ยวก็ผิดสังเกตแม่เอ็งหรอก เอาไปแค่บางอย่างก็พอ เสื้อผ้าน่ะ ไปให้พ่อเองซื้อให้ใหม่ก็ได้"
"แล้วผมจะออกไปยังไง น้าแป้ง"
"เอ็งก็รอจังหวะแม่เอ็งเผลอหน่อยสิ เวลาเขาเล่นไพ่น่ะ เขาไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว"
อ้อยร้องไห้งอแงขึ้นมา
"โธ่...นังนี่ ดันมางอแงเอาตอนนี้อีก"
"นิ่งซะ น้องอ้อยนิ่งซะ"
"เอางี้...ข้าจะหิ้วถุงนี่ออกไปให้เองจะได้ไม่ผิดสังเกต ส่วนนังอ้อยเดี๋ยวเอ็งเอาเชือกผูกขามันไว้กับเสาโน่น มันจะได้ไม่ซน ไม่ตามเอ็ง เอ็งรีบตามออกไปนะโว้ย พ่อเอ็งรออยู่ อย่าลืม"
แป้งหิ้วถุงโชคดีออกไป
แป้งหอบถุงโชคดีลงมาจากข้างบน จะออกไปหน้าบ้านอยู่แล้ว ลำยองเรียก
"ไอ้แป้ง"
แป้งชะงัก ลำยองเดินเข้ามามองอย่างไม่ไว้ใจ
"อะไร"
"มึงหิ้วอะไรลงมา"
"ก็ถุงใส่ของ"
"ของอะไร เอาดูซิ"
"จะดูทำไมวะ เสื้อผ้าเก่าๆจะเอาให้แม่แกทำผ้าขี้ริ้ว"
"กูไม่เชื่อ มึงแอบเข้าไปขโมยของในห้องกูแหงๆเลย"
"ห้องพี่มันมีอะไรให้ขโมยวะ เห็นมีแต่ขยะเน่าๆสุมเต็มห้อง พาผู้ชายที่ไหนเข้าไปปรึกษาหาชีวิต พี่ไม่อายมันรึไงวะ"
"ไอ้แป้งเดี๋ยวเถอะมึง"
ลำยองถลกผ้าถุงจะเตะ แป้งหัวเราะ เบี่ยงประเด็นได้แล้ววิ่งหนีออกไป
แป้งรีบวิ่งมาเพื่อจะไปรายงานความคืบหน้าที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"มาแล้ว...ไอ้แป้งมาแล้ว" ลำยงบอก
แป้งหอบถุงโชคดีมาถึง
"เป็นยังไงบ้างแป้ง"
"เดี๋ยวไอ้วันมันจะตามมา ฉันต้องหิ้วของมาให้มันก่อน ขืนมันหิ้วมาเอง พี่ลำยองจับได้แน่ ไอ้นี่มันยิ่งโกหกใครไม่เป็นอยู่"
"ขอบใจมากแป้ง"
สันต์หยิบแบ้งค์สิบบาทออกมายื่นให้แป้ง
"พี่ไม่รู้จะขอบใจแป้งยังไง"
"ไม่เอาหรอก พี่เก็บไว้เหอะ"
"ทุกทีเห็นเงินมึงต้องคว้าหมับนี่หว่า" แลว่า
"แหมแม่ฉันก็ไม่ได้เห็นแก่เงินทุกทีไปหรอกน่า ครั้งนี้ฉันขอทำเพื่อไอ้วันมันซักครั้งนึง แค่ได้เห็นมันไปพ้นพี่ลำยอง มันก็เห็นลางๆแล้วละว่า อนาคตมันต้องดีกว่าอยู่ที่นี่แน่"
สันต์ตบไหล่แป้งขอบใจ
วันเฉลิมค่อยๆลงบันไดมา ใจเต้นโครมคราม พลางกวาดสายตามอง ข้างล่างเงียบสงบไม่มีใคร จนน่าแปลกใจ เขากำลังจะมุ่งหน้าไปที่ประตู
เสียงลำยองคราง
"โอย อูย...ไอ้วัน"
วันเฉลิมซะงัก หันกลับมา ลำยองนั่งตัวงออยู่ที่พื้นตรงมุมหนึ่
"แม่ครับ"
"มึงจะไปไหนไอ้วัน"
"เปล่าครับ...แม่เป็นอะไร"
"ปวดท้อง ปวดจนเดินไม่ไหวเลยว่ะ มึงไปหาน้าลำยงที ป่านนี้เก็บร้านรึยังก็ไม่รู้ ไปขอยาธาตุมาให้แม่หน่อย"
"ครับ"
"รีบไปรีบมานะโว้ย โอย...อูย"
"ครับ"
วันเฉลิมจะออกไป
"นังอ้อยล่ะ"
"อยู่ในห้องข้างบนครับ"
"เออ ขังมันไว้ก่อน...เผื่อมีน้ำก๋วยเตี๋ยวเหลือ มึงก็ขอน้ามันกลับมาด้วยนะ จะได้เอามากินกับข้าว ไปไปรีบไป...โอย"
วันเฉลิมมองแม่เหมือนจะเป็นการมองครั้งสุดท้าย...เสียงเหน่งร้องขึ้นมา
"มึงไปเหอะ เดี๋ยวแม่ดูไอ้เหน่งมันเอง"
วันเฉลิมตัดใจแล้วก้าวเท้าออกไปทันที
แป้งร้องดีใจที่เห็นวันเฉลิมเดินมาแต่ไกล
"มาแล้ว...มาแล้ว ไอ้วันมันมาโน่นแล้ว"
สันต์ยิ้มออก อย่างดีใจมาก วันเฉลิมรีบเดินเข้ามา
"วัน...ไปกับพ่อนะลูก"
"จะไปไหนกันวะข้าไปด้วยคนสิ"
ยายแลดึงคอเสื้อตาปอให้ถอยออกไปอย่างเอือมระอา
"ไอ้วัน ไปอยู่กับพ่อเอ็ง ตั้งอกตั้งใจเรียนหนังสือ วันข้างหน้าจะได้เป็นเจ้าคนนายคน ไม่ต้องทนลำบากหาเช้ากินค่ำอย่างยาย อย่างน้าๆเอ็งนะ" แลบอก
"เอ็งไม่ต้องกลัวแม่เอ็งหรอก นี่มันเป็นเดียวที่เอ็งจะพ้นไปจากที่นี่ได้ ถ้าแม่เอ็งมันจะมาอาละวาด น้าจะจัดการมันเอง"
"ได้ทุนซักก้อน แม่เอ็งก็หุบปากแล้ว" ชุดบอก
"ขอบใจมากนะชุด...ลำยง... น้าแลผมลาล่ะครับ ไป...วัน เราต้องข้ามเรือไปหาต่อรถฝั่งโน้นลูก"
"ไปดีนะไอ้วัน" แลบอก
สันต์จะดึงวันเฉลิมออกเดิน แต่ลูกชายกลับขืนตัวเอาไว้
"พ่อครับ...ผมไปไม่ได้หรอกครับ"
ทุกคนอึ้ง
"ถ้าผมไม่อยู่แล้ว ใครจะหุงข้าวทำกับข้าวให้แม่ให้น้องกิน"
สันต์อึ้ง
"ไอ้วัน เอ็งมันแค่แปดเก้าขวบ เอ็งจะเอาภาระอะไรมาแบกไว้กับตัวนักหนา พ่อแม่ต้องเป็นฝ่ายห่วงลูก ไม่ใช่ลูกอย่างเอ็งมาห่วงแม่" ลำยงบอก
"พ่อเอ็งเขาอุตส่าห์รออยู่ ยังไงเอ็งก็ต้องไปกับเขา" แลบอก
"แม่ปวดท้องไม่สบายอยู่ครับยาย"
"ช่างหัวมัน เดี๋ยวมันก็หาย เอ็งคิดถึงวันข้างหน้าของเอ็งบ้างไอ้วัน" แลบอก
วันเฉลิมก้มหน้า น้ำตาร่วงเผาะ
"ขืนเอ็งอยู่ที่นี่ อย่างเก่งเอ็งก็ได้เรียนแค่ปอเจ็ด แล้วก็เป็นได้แค่คนงานรับจ้างเขากินไปวันๆ เหมือนข้านี่ไงไอ้วัน" แป้งบอก
"ผมทิ้งแม่ทิ้งน้องไปไม่ได้หรอกครับ หลวงตาสอนเอาไว้ว่าคุณค่าของคนอยู่ที่ความกตัญญูต่อพ่อแม่ครับ"
ทุกคนอึ้ง พูดไม่ออก
"น้าลำยงมียาธาตุไหมครับ ถ้าน้ำก๋วยเตี๋ยวยังมี ผมขอด้วยครับ"
สันต์เบือนหน้าหนี ปวดใจกับความกตัญญูของลูก แลทรุดลงนั่งหมดแรงลุ้น
ลำยงเหลืออดเหลือทนน้ำตาร่วงด้วยความคับแค้นใจ
"ไอ้เด็กโง่ ไอ้เด็กกตัญญูผิดเวลา..เอ็งหนอเอ็ง ... ยาธาตุเดี๋ยวจะไปดูให้ พี่ชุดตักน้ำก๋วยเตี๋ยวให้มันที" ลำยงบอก
ลำยงกับชุดแยกย้ายกันไปอย่างเซ็งๆ สันต์หมดหวังได้แต่เอื้อมมือไปลูบหัวลูก
วันเฉลิมขัดแย้งในใจอย่างแรง ใจจริงอยากไป แต่ก็ต้องพ่ายแพ้ต่อแรงความกตัญญู ได้แต่น้ำตาร่วงเผาะๆ
ผู้คนรีบขึ้นโป๊ะ เรือกำลังจะออก สันต์เดินมากับวันเฉลิมที่ถือหม้ออวยใส่น้ำก๋วยเตี๋ยว
"พ่อไปนะลูก...ดูแลตัวเองให้ดี ๆ มีปัญหาอะไรก็ไปหาปู่กับหลวงตานะ พ่อจะพยายามมาหาวันบ่อย ๆ"
"ครับ"
สันต์ยื่นถุงโชคดีให้ลูกชาย วันเฉลิมรับถุงแล้วเดินจากไป สันต์หดหู่ น้ำตาร่วงมองตามลูกชายด้วยความปวดใจ
วันเฉลิมกอดถุงโขคดี หิ้วหม้อก๋วยเตี๋ยว รีบเร่งมุ่งหน้ากลับบ้าน พลางคิดถึงเมื่อครั้งที่ได้อ่านเรื่องราวในมาตุโปสกชาดก
"ข้าแต่มหาราชเจ้า ข้าพเจ้าเป็นผู้เลี้ยงมารดาผู้จักษุอันมืด เมื่อมารดาของข้าพเจ้าเว้นจากข้าพเจ้าแล้ว ก็จักถึงซึ่งความตาย เมื่อข้าพเจ้าพลัดพรากจากมารดาแล้ว ความต้องการด้วยอิสริยยศย่อมไม่มีแก่ข้าพเจ้า อนึ่งมารดาของข้าพเจ้าไม่ได้บริโภคอาหารมาเจ็ดวันเช้าวันนี้แล้ว
เพราะเหตุพระยาช้างกล่าวดังนี้ ท่านทั้งหลายจงปล่อยพญาช้างโดยเร็ว พระยาช้างจงถึงความพร้อมเพรียงด้วยมารดากับญาติทั้งหลายทั้งปวงเถิด"
วันเฉลิมนั่งมองแม่ สบายใจขึ้น อย่างน้อยแม่ก็ได้กินยาธาตุแล้ว
"ได้น้ำก๋วยเตี๋ยวมาไหมวะ"
"ได้มาครับ"
"เออ...มึงก็กินซะ ป้อนนังอ้อยมันด้วย เสียดายว่ะ ลืมบอกให้มึงซื้อเหล้าเข้ามาซักขวด"
"แม่ครับ ผมว่าแม่ปวดท้องก็เพราะกินเหล้าน่ะแหละ แม่เลิกกินเหล้าเถอะครับ"
"มึงกลัวกูตายรึไงไอ้วัน"
วันเฉลิมนิ่ง
"ไม่ได้กินน่ะแหละกูจะตาย ใจสั่น มือสั่นไปหมดแล้ว มึงไม่เห็นรึไง"
ลำยองลุกขึ้นเดินออกไปอย่างทุลักทุเล
เวลากลางคืน ลำยองล้มตัวลงนอนด้วยความเมามาย วันเฉลิมเอาหมอนมารองให้ลำยองหนุน แล้วหยิบผ้าห่มมาคลี่ห่มให้
"กูร้อน"
"เดี๋ยวดึก ๆ หนาวนะครับแม่ เดี๋ยวจะไม่สบาย"
"ป๊ามึงเขาไม่มาบ้างเลยเหรอวะ ไอ้วัน ถ้าเขามามึงต้องทำตัวให้ดี ๆ นะ เขาจะได้ให้เงินเยอะ ๆ พ่อมึงน่ะโคตรจนเลย กระจอกฉิบเป๋ง"
"แม่นอนเถอะครับ ผมจะปิดไฟแล้ว"
วันเฉลิมจะผละออกไป
"ถ้ากูยอมให้มึงไปอยู่กะพ่อมึง ใครจะหาข้าวให้กูกินนะไอ้วัน มึงนี่มันลูกกตัญญูจริง ๆ"
ลำยองค่อย ๆ ผล็อยหลับไป
วันต่อมา เด็ก ๆ กลุ่มซ่าเล่นล้อต๊อกกันอยู่ลานวัดในมุมหนึ่ง วันเฉลิมเดินผ่านมา กำลังจะไปกุฏิหลวงตาปิ่น
เด็ก 1 ถาม
"เฮ้ยไอ้วัน เขาว่าเอ็งเข้าไปนอนในคุกกะแม่เอ็งมาเหรอวะ"
เด็ก ๆ หัวเราะเจี๊ยวจ๊าวยั่ววันเฉลิม
เด็ก 1 ยั่วต่อ
"เฮ้ยมันทำเป็นไม่ได้ยินวะ"
เด็ก 2 บอก
"ลูกอีลำยองขี้คุก"
เด็ก ๆ ต่างล้อขึ้นพร้อมกัน
"ลูกอีลำยองขี้คุก ๆ ๆ"
วันเฉลิมหยุดกึก เมื่อแก๊งค์เด็กซ่าตามมาล้อรอบตัว วันเฉลิมหมดความอดทน กระโจนเข้าต่อยเด็ก 2 เตะต่อยกันอีลุงตุงนัง เด็กอื่น ๆ เชียร์กันสนุก
วันเฉลิมเพลี่ยงพล้ำ ถูกนั่งคร่อมและกำลังจะถูกหมัดอัดเข้าที่หน้า
"เฮ้ย...พวกมึง"
เด็ก 1 บอก
"หลวงตามาโว้ย"
เด็ก ๆ วงแตก วิ่งหนีกันออกไป หลวงตาปิ่นคว้าไม้รีบจ้ำมา
"ลูกเต้าเหล่าใครกันโว้ยพวกมึง"
หลวงตาปิ่นเดินกลับมา วันเฉลิมที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง เสื้อนักเรียนหลุดลุ่ย เจ็บตัวมีแผลถลอกนิดหน่อยที่ข้อศอกกับหัวเข่า
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
