อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[2] พ.ย. 56
หลวงตาปิ่นเดินกลับมา วันเฉลิมที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง เสื้อนักเรียนหลุดลุ่ย เจ็บตัวมีแผลถลอกนิดหน่อยที่ข้อศอกกับหัวเข่า"เจ็บตรงไหนรึเปล่าไอ้วัน"
"ไม่เจ็บหรอกครับหลวงตา"
หลวงตาปิ่นเอาสำลีชุบทิงเจอร์ป้ายข้อศอกให้วันเฉลิมที่สะดุ้งด้วยความแสบ
"เอ็งสู้พวงมันไหวเรอะ มันมีกันเป็นฝูง"
"ผมไม่กลัวหรอกครับหลวงตา"
"ไอ้ที่หลวงตาเคยสอนเอ็งไว้ว่า เจอคนพาลให้หนีห่างออกมาให้ไกล ไม่ได้อยู่ในหัวเอ็งเลยเหรอ"
"อืม..."
"ล้อผมยังไงก็ได้ แต่ทำไมเขาต้องล้อไปถึงแม่ผมด้วย"
"เข้าใจละ...พ่อแม่ใครใครก็รัก ไอ้เรื่องระงับความโกรธมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันก็ไม่ได้ยากจนเอ็งทำไม่ได้หรอก ฝึกเข้าไว้ไอ้วัน ฝึกไม่ให้เห็น ไม่ได้ยิน ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ซักวันเอ็งจะเข้มแข็งไม่ต้องสะทกสะท้านกับคำนินทาว่าร้ายอะไรทั้งนั้น ปากของคนพูดเรื่องดี ๆ ก็เป็นศรีแก่ตัว แต่ถ้าพูดแต่เรื่องชั่ว ๆ คำพูดของคนมันก็ร้ายกาจกว่าอาวุธของมีคมอะไรทั้งนั้น รู้ยังงี้ แล้วเอ็งจะย่อมให้แค่คำพูดแย่ ๆ พวกนั้นมันมาทำร้ายเอ็งเหรอ"
บริเวณหอฉัน หลวงพี่ยรรยงยิ้มให้วันเฉลิม
"นี่หลวงพี่ยรรยง เอ็งกราบท่านซะ ไอ้วัน" หลวงตาปิ่นแนะนำ
วันเฉลิมกราบหลวงพี่
"นี่เหรอครับ วันเฉลิมที่หลวงลุงเล่าให้ผมฟัง"
"ใช่...ไอ้เจ้านี่แหละท่าน"
หลวงตาปิ่นบอกวันเฉลิมว่า
"หลวงพี่ยรรยงท่านลางานราชการมาบวช ท่านเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วก็เคยไปเรียนต่อเมืองนอกเชียวนะ ไอ้วัน"
วันเฉลิมมองหลวงพี่ด้วยความทึ่ง หลวงพี่ยิ้มให้วันเฉลิมอย่างเมตตา
"เองอยากรู้ อยากถามอะไรก็คุยกับหลวงพี่ท่านเอาละกัน ฝากด้วยนะท่าน"
"ครับหลวงลุง"
หลวงตาปิ่นเดินออกมา
"เราเรียนชั้นอะไรล่ะ วันเฉลิม"
"ประถมสองแล้วครับหลวงพี่"
ลำยองแต่งตัวสวยเพิ่งกลับมาจากข้างนอกเข้ามาที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"อ้าว...นี่ไอ้วันมันยังไม่ได้พานังอ้อยไอ้เหน่งกลับบ้านอีกหรอแม่"
"มันยังไม่กลับมาจากโรงเรียนเลย" แลบอก
"ฉันว่ามันมัวไปเล่นกับเพื่อนมันมากกว่าไอ้ลูกคนนี้ มันน่าตีให้เนื้อแตกนัก"
"จะอะไรกับมันนักหนา มันไม่รู้จักเล่นกับเด็กคนอื่นสิวะแปลก ใช้งานมันยังกะทาส ลูกเต้าตัวเองแท้ ๆ ก็เอามาให้คนอื่นเขาเลี้ยง" ลำยองบอก
ลำยองไม่โต้ตอบแต่หยิบเงินแบงค์ร้อยออกมาจากกระเป๋าถือวางแปะโครมลงบนโต๊ะ
"แม่เอาไป...ค่าดูแลนังอ้อยไอ้เหน่ง แล้วบอกอีนี่ให้มันหุบปากบ่นซะที"
"เอ็งไปรวยมาจากไหน" แลถาม
ลำยองตอยอย่างภาคภูมิใจ
"ฉันข้ามไปเล่นฝั่งโน้นมา บ่อนหรูกว่าฝั่งนี้เยอะ วันก่อนฉันริบเงินไอ้วันมันมาได้ มันบอกพ่อมันให้ไว้"
"เอ็งเอาเงินลูกไปเล่นไพ่เนี่ยนะ"
"ก็ทำไมล่ะ ไหน ๆ พ่อมันก็ไม่มีปัญญาหาห้าหมื่นมาให้ฉันแล้ว ฉันก็ต้องคอยตอดเอายังงี้แหละ ที่ให้ลูกล่ะให้ได้ กับฉันมันทำขี้เหนียว"
"พี่หากินกะลูกว่างั้นเหอะ" ลำยงบอก
"ก็งั้นสิ เขาเรียกหัวใสโว้ย ลำยองซะอย่าง วันหลังเล่นได้จะแบ่งมาให้อีก"
"มึงเก็บเงินมึงไปซะ กูไม่เอา" แลบอก
"ตั้งร้อยนึงนะแม่"
"กี่ร้อยกี่พันกูก็ไม่เอา มึงมันสิ้นคิด มึงไม่รู้ตัวรึไงว่า มึงน่ะหมดความเป็นคนลงไปทุกที่แล้ว อีลำยอง"
ลำยองหน้าชาลุกขึ้นทันทีที่ถูกแลด่าอย่างแสบลึก
"ฉันเป็นแม่มัน ฉันจะทำยังไงกับมันก็ได้"
ลำยองเดินออกไปทันที ปอเดินคว้าเงินหมับ
"มึงไม่เอากูเอาเองอีแล...กูจะเอาไปซื้อเป็ดพะโล้ กูเบื่อกินก๋วยเตี๋ยวมึงแล้วอีลำยง ให้กูกินแต่ก๋วยเตี๋ยวทุกวัน หน้ากูจะเป็นก๋วยเตี๋ยวอยู่แล้ว"
ปอวิ่งดีใจออกไป
หลวงพี่ยรรยงค์พาวันเฉลิมกลับมาส่งที่กุฏิหลวงตา วันเฉลิมเลี่ยงไปหลังกุฏิเตรียมกวาดถูกุฏิให้หลวงตาปิ่น
"เป็นยังไงบ้างล่ะท่าน"
“หลานหลวงลุงคนนี้ไม่เลวเลยครับ ถ้าได้เรียนสูง ๆ รับรองไปไกล อ่านหนังสือคล่องแล้วนี่ครับ เมื่อกี้ผมให้แกเลือกหยิบหนังสือของผมไปอ่าน ผมไม่แน่ใจหรอกว่า แกอ่านเข้าใจรึเปล่า ลองถามดู...เออแน่ะ อายุแปดขวบเข้าใจถึงขนาดนี้ ยังกะซักสิบสอง”
“มันโตกว่าตัว...หัวมันดี แต่กรรมเก่ามันแยะท่าน ก็อย่างที่เล่าให้ฟังน่ะแหละ ไม่รู้ว่า มันจะได้เรียนซักแค่ไหน ไอ้สิ่งแวดล้อมรอบตัวมีแต่ฉุดรั้งมันเอาไว้”
หลวงตาปิ่นกับหลวงพี่ยรรยงค์หันไปมองวันเฉลิมที่ตั้งอกตั้งใจถูพื้นกุฏิให้หลวงตาอย่างพิถีพิถัน
คนขายของผลไม้ดอง เข็นรถของดองกลับมาจอดทิ้งไว้ ข้าวขายของเกือบหมด ลำยองตั้งวงเหล้ากับพวกเช่าห้องทั้งชายหญิง
“มา... ไอ้ดำ ซักกรึ้บโว้ย วันนี้พี่ลำยองเขาเลี้ยง”
คนขายของดองไม่อิดออดรับแก้วเหล้ามาจากลำยอง วันเฉลิมหิ้วกระเป๋านักเรียน อุ้มอ้อย ส่วนลำยงอุ้มเหน่งกลับเข้ามา
“เออ...ดีนะ ลูกเต้าไม่สนใจ ไม่มีเงินซื้อนมให้ลูก แต่มีปัญญาหาเหล้ามากินได้ทุกวัน”
“กูไปกินบนหัวมึงรึไงอีลำยง เงินก็เงินกู ไม่ได้ไปเอามึงมาซักบาท”
“เออ... ปวดท้องปวดหัวจะเป็นจะตาย ทีหลังก็อย่ามาโอดโอยให้ช่วยก็แล้วกัน”
“ไอ้วัน มึงไปเอากับแกล้มในครัวมาที”
“มีแต่ผักกาดดองครับ”
“เออ...นั่นแหละ ผักกาดดองก็ผักกาดดองสิวะ”
“ทุเรศทุรังลงทุกวัน เคยส่องกระจกดูสารรูปตัวเองบ้างรึเปล่าวะ”
ลำยงขัดใจเดินออกไป วันเฉลิมวางอ้อยลงแล้วแยกไปทางครัว ส่วนลำยองเอ็นจอยอยู่ในวงเหล้า
เวลากลางคืน เสียงเหน่งร้องโหไม่หยุด ส่วนอ้อยคลานเล่นซุกซน วันเฉลิมพยายามเอาขวดนมป้อนเหน่ง แต่ก็ไม่หยุดร้อง
“น้องอ้อยอย่าซนสิ ดึกแล้วนะนอนซะ พี่ไปบอกแม่ก่อนว่า น้องเหน่งไม่สบาย”
วันเฉลิมลุกออกไป
วันเฉลิมเดินเข้ามาหน้าห้องลำยอง เคาะประตูเรียก
“แม่ครับ แม่ครับ น้องเหน่งไม่สบาย ตัวร้อนจี๋เลยครับ แม่ครับ”
วันเฉลิมจะเปิดประตูเข้าไปแต่ประตูก็เปิดออกเสียก่อน ชายขายของดองนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวเดินออกมาจากห้องลำยอง ไม่ได้สนใจวันเฉลิม เดินกลับที่ทางห้องเช่าของตัวเอง
วันเฉลิมมองตามแล้วหันกลับไปมองในห้องแม่ เห็นลำยองนอนแผ่หราหมดฤทธิ์อยู่บนเตียง มีผ้าห่มคลุมปิดถึงอก เขาเปลี่ยนใจ เลิกคิดที่จะปลุกแม่
ผ่านเวลาหลายเดือน 9 เดือนต่อมา วันเฉลิมช่วยยกชามก๋วยเตี๋ยวไปเสิร์ฟลูกค้า ยายแลป้อนข้าวอ้อย ปอตำป่นพริกคั่ว ตำอยู่นั้นแหละเหมือนไม่รู้เบื่อหน่าย ชุดล้างชามขึ้นมาคว่ำตาก ลำยงทำก๋วยเตี๋ยวมือเป็นระวิง ลำดวนหน้าตาทรุดโทรมด้วยอาการป่วย เดินโผเผกลับมาถึงเพิง
“แม่...”
“อ้าว...นังลำดวน หายหัวไปเลยนะเอ็ง บ้านช่องไม่ยอมกลับ แล้วเอ็งไปทำอะไรมาวะ หน้าตาโทรมยังกะผี”
“ฉันไม่สบาย”
ลำยงเข้ามาประคองน้องสาวเพราะท่าทางเหมือนจะยืนไม่อยู่ วันเฉลิมขยับเข้ามาดู
“ข้าว่าเอ็งไปหาหมอดีกว่า ท่าทางเอ็งไม่ไหวแล้วนะ”
“ไม่เอาไม่ไป...ซื้อยามากินเอาก็ได้”
“ไปหาหมอก็หลายตังค์ ซื้อยาร้านไอ้ตี๋ปากซอยเอาก็ได้ เอายาอะไรวะ” แลถาม
ลำดวนน้ำตาร่วงเผาะๆ จะบอกใครได้ยังไงว่ายาแก้โรคซิฟิลิส
“ลำดวน...ลำดวน พี่ชุด เอาเรือออก พามันไปศิริราชเถอะ”
ลำดวนทั้งกลัวและอาย
“ไม่เอา ไม่ไปข้าไม่ไป”
ลำดวนหมดสติล้มตึงลงไปต่อหน้าต่อตา ยายแล ลำยงหวีดร้องตกใจ วันเฉลิมได้พบได้เห็นความทุกข์ ความเจ็บป่วย ความตกต่ำของชีวิตอีกเสี้ยวหนึ่ง
ในเวลาต่อมา ลำยงกลับมาบ้านด้วยความอ่อนเพลีย ตาปอหลับไปแล้ว ลำยงแล้วเล่าอาการป่วยของลำดวนให้แม่ฟัง
“เป็นยังไงบ้างวะ”
“หนักเอาการอยู่แม่ หมอเขาบอกว่า ถ้ามาช้ากว่านี้ เขาก็ไม่รับรอง”
“ไฮ้..ขนาดนั้นเลยเหรอวะ นังลำดวนมันเป็นอะไรกันแน่”
ลำยงอึดอัดใจหันมามองหน้าชุด
“พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
ชุดเลี่ยงออกไป ปล่อยให้แม่ลูกเขาคุยกันเองจะได้ไม่ตะขิดตะขวงใจ
“ลำดวนมันติดโรคผู้ชายมาแม่”
“โรคผู้ชาย”
“มันสารภาพฉันมาหมดแล้ว...ที่มันหายหน้าหายตาไปพักใหญ่น่ะ มันไปทำงานอย่างว่า...”
ยายแลช็อก
“คืนนึงมันรับแขกไม่ใช่รายสองราย”
“โธ่เอ๊ย อีลำดวน ทำไมมันไม่รู้จักรักศักดิ์ศรีมันบ้าง”
“ถึงเวลานี้แล้ว ไปตำหนิมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะแม่ ฉันว่าฉันเข้าใจมันนะ ใคร ๆ ก็อยากรวยอยากสบายกันทั้งนั้น ในเมื่อศักดิ์ศรีมันกินเข้าไปไม่ได้แล้วจะให้ทำยังไง ถ้าจิตใจไม่เข้มแข็งพอมันก็เดินทางผิดได้อย่างนี้แหละ”
ยายแลน้ำตาร่วง ลำยงปลงตกค่อย ๆ ลุกออกไป
วันใหม่ เวลากลางวัน ที่กุฎิหลสวงตาปิ่น สันต์ดูสมุดพกของวันเฉลิมอย่างภูมิใจ
“เก่งมากลูก เทอมที่แล้วได้ที่หนึ่งเทอมนี้ก็ได้ที่หนึ่งอีก พ่อภูมิใจในตัวลูกนะ”
วันเฉลิมรับสมุดพกคืนไป
“คุ้มค่ากับที่อุตส่าห์ขยันตั้งใจไหมล่ะ ไอ้วัน”
“ครับหลวงตา”
“ได้ที่หนึ่งสองเทอมติดกันก็อย่าเหลิงคิดว่าตัวเองเหนือกว่าเก่งกว่าคนอื่นละกัน เอ็งไม่ได้แข่งกับใครแต่เอ็งแข่งกับตัวเอง”
“ครับหลวงตา”
“วันอยากได้รางวัลเป็นอะไรลูก พ่อจะซื้อให้”
วันเฉลิมนิ่ง มองหน้าพ่อ
“ของเล่นไขลานหรือว่าลูกบอลดี”
“ถ้าผมขอได้ ผมขอนมผงสำหรับทารกให้น้องอ้อย น้องเหน่งได้ไหมครับ”
สันต์กับหลวงตาปิ่นมองหน้ากัน จนแล้วจนรอด เด็กคนนี้ก็ทำเพื่อคนอื่นอยู่ดีไม่เคยโกยอะไรเข้าตัวเองเลย
เวลาเย็น ภายในบ้าน ลำยองเอกเขนกกินมะยมดองอย่างสบายใจ วันเฉลิมจูงอ้อย ยายแลอุ้มเหน่งกลับมาถึงบ้าน คนขายผลไม้ดองสาดน้ำล้างรถเข็นอยู่มุมหนึ่ง
“อยู่เฉย ๆ แทนที่เอ็งจะไปอุ้มนังอ้อย ไอ้เหน่งมันกลับมา ทำไมต้องให้ข้าต้องลำบากด้วยนะ”
“เดี๋ยวไอ้วันมันก็พากลับมาเองแหละ ใครเขาไปบังคับแม่ล่ะ...ไอ้วันหุ้งข้าวด้วยเอ็ง”
“ครับ”
“พรุ่งนี้เอ็งไม่ต้องเอานังอ้อยไอ้เหน่งไปฝากให้ข้าเลี้ยงแล้วนะ ข้าเหนื่อยข้า เอ็งอยู่บ้านเฉย ๆ ก็ดูมันเอาเองละกัน”
“แม่อย่ามาทำใจดำกะฉันหน่อยเลย”
“มึงว่ากูใจดำเรอะ”
“ช่วยเลี้ยงหลานแค่สองสามคนมันจะเหนื่อยอะไรนักหนา”
“ไม่เหนื่อยมึงก็เลี้ยงเองสิโว้ย”
“ฉันไม่ค่อยสบาย”
“ดัดจริตเป็นอะไรอีกล่ะ”
ลำยองพูดเสียงเรียบปกติ ไม่สะทกสะท้าน
“ฉันท้อง”
แลอึ้งไปเลย เหมือนได้ยินไม่ถนัด
“มึงอย่ามาโกหกกูนะ...มึงไปท้องกะใครมาอีก อีลำยอง”
ลำยองปลายตาไปทางคนขายของดองที่ยังง่วนล้างรถเข็นอยู่
“กูอยากจะบ้าตาย”
ยายแลเข่าอ่อน
ข่าวลำยองท้องแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว ที่เรือนแพ ปั้นพูดกับสิน
“คนเช่าห้องบ้านมันอีกแล้วเรอะ ทำมาหากินอะไรล่ะ ตาสิน”
“ขายฝรั่งดอง”
ปั้นอึ้ง...ปลงตก หมดความรู้สึกจะเหยียบย่ำซ้ำเติม
“มันก็คงชวนกันตั้งวงเหล้า เมาได้ที่ก็เลยชวนกันทำอย่างอื่น สติตัวเดียวแท้ ๆ นะตาสิน”
“ความยับยั้งชั่งใจไม่มีศักดิ์ก็ไม่ต้องไปพูดถึง...นึกอยากจะนอนกับใครเมื่อไรก็นอน มันยังเป็นคนอยู่หรือแปล่าก็ไม่รู้”
“ตะก่อนมันรังเกียจยังกะอะไรดี อาชีพพ่อมันเคยทำเนี่ย” ปั้นพูดแล้วถอนใจ
“ออกมาเป็นโขยง ปีละคน ปีละคน สุดท้ายก็ไม่พ้นไอ้วันมันต้องเลี้ยงให้ เวรกรรมอะไรของมันก็ไม่รู้นะแม่ปั้น”
ยายแลปลงกับลำยองเรื่องที่ปล่อยให้ท้อง
“รู้ยังงี้ ตอนมันคลอดไอ้เหน่งให้หมอเขาตอนมันซะเลยก็คงสิ้นเรื่อง”
“มัวแต่รู้ยังงี้ รู้ยังงี้ มันก็ไม่มีประโยชน์หรอกแม่” ลำยงบอก
“หลวงพ่อวัดไหนมีน้ำมนต์ดี ๆ บ้างวะ กูจะไปขอมาอาบล้างซวย ล้างเวรกรรม”
“หลวงพ่อวัดไหนก็ช่วยไม่ได้หรอกแม่” ชุดบอก
“กูจะตัดหางปล่อยวัด เลิกสนใจอีลำยองมันแล้ว มันจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างหัวมัน”
“แม่ช่างหัวมันกับพี่ลำยองได้ แต่ไอ้ตัวเล็กตัวน้อยที่เรียงแถวกันออกมานั่นล่ะ”
“เวรกรรมของกูแท้ ๆ”
“เวรกรรมมันไม่ได้เกิดขึ้นเองหรอกนะแม่ มันมาจากที่เราทำกันทั้งนั้น”
“ถ้ามันไม่ติดเหล้าซะอย่างเดียว มันก็คงไม่เป็นยังงี้” ชุดบอก
แลนิ่งอึ้งไปอึดใจ
“กูเองใช่ไหม กูเป็นคนสอนให้มันกินเหล้ายาดอง มันถึงได้กลายเป็นอีขี้เมาอย่างนี้”
“อย่าโทษตัวเองเลยแม่ ยังไงมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ลูกมันออกมาค่อยว่ากัน”
ยายแลนิ่งซึม
“ใครจะออกลูกวะอีแล” ปอถาม
“พี่ลำยองพ่อ” ชุดบอก
ปอหันหน้ามาหาลำยง
“อ้าวอีลำยอง”
“ฉันลำยงพ่อ....ลำยง ไม่ใช่ลำยอง โอ้ย เลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว”
“อีแล...มึงกะกูมีลูกกันกี่คนวะ”
ยายแลเซ็งจนหมดอารมณ์จะโต้ตอบกับตาปอ
หลายวันผ่านไป ในเวลากลางคืน เสียงลำยองทะเลาะกับผัวคนขายฝรั่งดองดังลั่น
“บอกว่าไม่มีก็ไม่สิวะ”
“มึงออกไปขายของแต่เช้า ไม่มีได้ยังไงวะ”
บรรดาคนเช่าห้องโผล่ออกมาดูกันหน้าสลอน
“กูเอาไปลงทุนซื้อของหมดแล้ว”
“ไอ้โกหก”
“จะเอาอะไรกะกูนักหนา”
“ค่าห้องมึงก็ไม่เคยจ่าย ค่าเลี้ยงดูกูมึงยังไม่คิดจะให้กูบ้างเลยรึไง”
“แล้วใครใช้ให้มึงมาเอากูเป็นผัวมึงละ”
“ไอ้บ้า”
ลำยองพุ่งเข้าตบตีผัวใหม่ด้วยความโกรธ ไม่มีใครคิดจะห้ามเพราะผัวเมียกันตบตีกันสนุกจะตาย
ในเวลาเดียวกัน อ้อยแหกปากร้องเพราะถูกขัดใจ วันเฉลิมที่ป้อนนมเหน่งอยู่ ใจคอไม่ดีเพราะได้ยินเสียงทะเลาะกันข้างนอกดังรุนแรงขึ้นทุกที
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[2] พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
