อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 23 ต.ค. 56
ตอน ดึกคืนนั้น...เมืองเทพขับรถมาส่งลำยองที่หน้าบ้านแล้วกลับไป ลำยองเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ไม่ดี วันเฉลิมนั่งเล่นรอแม่กลับ พอเห็นแม่มาก็ดีใจจะบอกเรื่องค่ารถ ลำยองโวยวายละม่อมเมื่อเห็นกับข้าวมีมากมาย“ทำไมมึงไม่รู้จักประหยัด มึงรู้ไหมค่าน้ำ ค่าไฟเดือน ๆ นึงเท่าไร กูบอกแล้วใช่ไหมค่ากับข้าวสามสิบให้กินได้อาทิตย์นึง”
“สิบบาทบ้าอะไรได้ของขนาดนี้ มึงอย่ามาตอแหล มึงขโมยเงินกูใช่ไหม อีม่อม”
“หนูเปล่านะคะคุณ”
“มึงอย่ามาตีหน้าซื่อ...อีหัวขโมย” ลำยองชี้หน้าด่า
“หนูเปล่าจริง ๆ หนูไปซื้อกับข้าวที่แพย่าปั้น พอแกรู้ว่าหนูทำงานที่นี่ แกก็เลยหยิบทั้งหมูทั้งไก่ใส่ตะกร้ามาให้” ลำยองชะงักนิ่งเงียบไปอึดใจ ปัดจานข้าวและกับข้าวลงจากโต๊ะด้วยความแค้น
“อีสารเลว...มึงรู้ไหมว่ากูเกลียดไอ้อีคนแพนั้นขนาดไหน มึงจำใส่กะโหลกมึงเอาไว้ดี ๆถ้ามึงไปซื้อของมันอีก มึงโดนดีแน่ อีม่อม”
เช้าวันต่อมา วันเฉลิมนั่งกินข้าวรอรถโรงเรียน แต่รถมาแล้วก็ไม่จอดรับเหมือนวันก่อน ๆ วันเฉลิมจึงต้องเดินไปโรงเรียนเอง คุณยายวิมลกับหนูสมฤดีเห็นวันเฉลิมหิ้วกระเป๋านักเรียนเดินมาก็สงสัย
“พ่อวัน...รถโรงเรียนไปแล้วนี่ลูก...แล้วทำไมเขาไม่รอรับพ่อวันล่ะ”
“วันไม่ได้ให้ค่ารถเขาเดือนนึงแล้วครับ”
“อ้าว...ไม่ได้บอกแม่เขาเหรอลูก”
“ยังไม่ได้บอกเลยครับ”
“แล้วจะทำยังไงโรงเรียนอยู่ตั้งไกลนะลูก”
“ไม่เป็นไรครับคุณยายวันเดินไปก็ได้ครับ” แล้ววันเฉลิมเดินลิ่ว ๆ ออกไป
เมืองเทพมาขอให้ลำยองขายทองเอาไปเล่นพนัน ลำยองดูสร้อยทองหลายเส้นที่ซื้อเก็บไว้ แล้วตัดสินใจทยอยออกขาย หวังเล่นได้ทุนคืน ยายแลมาหาลำยองที่บ่อน
“มีคนเขาบอกว่า...วันนี้ไอ้วันมันเดินไปโรงเรียน”
“แล้วทำไม”
“ทำไมมันไม่นั่งรถโรงเรียน”
“มันตื่นสาย ออกมารอรถเขาไม่ทันน่ะสิ ช่างหัวมันเถอะ”
“ช่างหัวมันได้ยังไง โรงเรียนไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ นะโว้ย” จังหวะนั้น เมืองเทพเข้ามายืมเงินลำยองห้าร้อย
“ไม่มีหรอกพี่เทพ ตั้งแต่เช้าลำยองยังไม่ได้สักตาเหมือนกัน”
“สร้อยข้อมือนั่นไงถอดออกมาก่อนเหอะ... วันก่อนพี่ยังให้ยืมตั้งหลายร้อยนะ...มามัวเสียดายอยู่ทำไมเดี๋ยวก็ได้คืน” ลำยองกุมข้อมือที่ใส่ทองไว้อย่างใจหาย จำใจถอดสร้อยยื่นให้เมืองเทพ
“นี่เอ็งให้เขาขนาดนี้เลยเหรอวะลำยอง” ยายแลเสียดายแทน
“ก็ผลัด ๆ กันแหละแม่ เวลาฉันไม่มีพี่เทพเขาก็ให้ฉันเหมือนกัน”
“ถึงขนาดถอดสร้อยถอดแหวนแล้วข้าว่ามันไม่ค่อยดีนา”
“แม่จะมาพูดให้เสียอารมณ์ทำไมเนี่ยคนยิ่งเสีย ๆ อยู่”
ลำยองกลับมาบ้านอย่างหงุดหงิดเพราะเล่นเสียหมดตัว ยิ่งเห็นวันเฉลิมกลับบ้านผิดเวลาก็ยิ่งพาลหาว่าไปขลุกอยู่ที่บ้านปู่ย่า พอวันเฉลิมกลับมาถึงลำยองตรงเข้าไปกระชากตัวมาด่าว่า
“ไอ้วัน ไอ้ลูกไม่รักดี กูสั่งมึงแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้ไปแพปู่ย่ามึงอีกกูไม่ใช่แม่มึงแล้วใช่ไหม สั่งอะไรมึงถึงไม่เชื่อฟังกู”
“วันไม่ได้ไปหาปู่ย่า”
“ตัวแค่นี้หัดโกหกตอแหลมึงนึกว่ากูรู้ไม่ทันมึงเหรอเย็นป่านนี้มึงเพิ่งถึงบ้าน มึงไปไหนมา ถ้าไม่ใช่ไปประจบขอขนมเขากิน”
“วันเพิ่งกลับมาจริง ๆ ครับ วันไม่ได้โกหกแม่” ลำยองไม่สนใจเฆี่ยนตีวันเฉลิมด้วยความโมโห ละม่อมเข้าไปห้ามเลยโดนลำยองด่า
“มึงเป็นแค่คนใช้อย่ามาแส่เรื่องของกู อีม่อม...ถ้ามึงไม่โกหก มึงบอกมาเดี๋ยวนี้มึงไปไหนมา”
“เดินไปเดินกลับโรงเรียน ผู้ใหญ่ยังขาลาก แล้วจะให้เด็กแค่นี้มันไวทันใจขนาดไหนกัน” ลำยองชะงักนิ่ง หันกลับมาจ้องวันเฉลิม
“รถโรงเรียนมีทำไมมึงไม่ขึ้น อุตริเดินไปเดินกลับทำไม”
“เราไม่มีค่ารถให้เขา เขาก็ไม่ให้เราขึ้นหรอกครับแม่...โรงเรียนเขาทวงมาตั้งหลายวันแล้ว”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกู”
“วันจะบอกแม่หลายหนแล้ว แต่แม่ไม่ว่าง บางทีแม่ก็ไม่ว่าง บางทีแม่ก็มีแขก บางทีแม่ก็อารมณ์ไม่ดี” ลำยองอึ้งไป วันเฉลิมพูดไปน้ำตาร่วงออกมาเป็นเม็ด ๆ
“ค่าเรียนเทอมหน้า โรงเรียนเขาก็ทวงแล้วด้วยครับแม่”
“เดี๋ยวเทอม ๆ ไม่รู้จักจบจักสิ้น เลี้ยงเอ็งคนนะไอ้วัน จนไปเจ็ดปี กินก็เปลือง โรงเรียนก็แพงเลิกเรียนซะดีไหม กูไม่มีจะส่งเสียมึงแล้ว”
“แม่...วันอยากไปโรงเรียน”
“พูดไม่รู้ฟัง”
“ถ้าแม่ไม่มีเงิน...งั้นวันไปขอปู่กับย่านะครับ” ลำยองเหมือนถูกโหมให้ไฟลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ปราดเข้าคว้าแขนวันเฉลิม และกระหน่ำฟาดไม่ยั้ง
“ไอ้ลูกเลว...หนอย จะไปขอเงินปู่กับย่ามึงคิดบ้างไหมว่ากูจะเอาหน้าไปไว้ไหน คนบ้านพ่อมึงน่ะ มันเกลียดกู...มันเยาะเย้ยกูอยู่ทุกวัน มึงมันอกตัญญูจะทำให้กูเสียหน้า ไปเลย รักพวกมันมาก บูชาพวกมันนักก็ไปอยู่กับพวกมันเลยไป”
วันเฉลิมร้องไห้โฮกระโดดหลบมือแม่ไปมา เท้าลำยองเหยียบย่ำลงไปบนกระเป๋านักเรียนวันเฉลิมจนยับเยิน...วันเฉลิม ร้องไห้เสียใจที่ไม่ได้ไปเรียน ละม่อมเข้าปลอบบอกให้อดทนเดินเอา เช้าวันใหม่ ลำยองไปยืมเงินลำยงที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว น้องสาวไม่ให้ยืมแล้วยังบอกให้เลิกเหล้าเลิกการพนัน
“ก็ไหนว่าพี่ได้มาจากคุณกวงเขาตั้งหลายหมื่น แล้วเงินมันไปไหนหมดล่ะ”
“กูลงทุนของกูโว้ย”
“การพนันน่ะมันไม่ได้ทำให้ใครรวยขึ้นมาหรอกนะ พี่ลำยอง”
“มึงไม่ต้องมาสอนกู”
“เลิกได้มันก็ดีนะโว้ย นังลำยอง ทองหยองเอ็งก็ถอดให้เขาตีราคาไปตั้งหลายเส้นแล้ว แม่เห็นแล้วก็เสียดายแทน” ยายแลเตือน
“แม่น่ะแหละ เป็นคนพาฉันไปเล่นแล้วตอนนี้จะมาให้เลิกได้ยังไง” ลำยองสวนกลับทันที
“ใจแข็ง ๆ ไว้เลิกได้มันก็ดี ก่อนจะไม่มีทองให้ขาย” ชดเอ่ยขึ้นบ้าง
“มึงเป็นคนนอก อย่าเสือก ไอ้ชดหุบปากไปเลย” ชดจ๋อยหน้าม้านรีบออกไปไกลวง
“ตกลง มีให้ยืมหรือไม่มี เอ็งจะคิดดอกเท่าไหร่ก็ว่ามา” ลำยองถามซ้ำ
“เงินฉันก็ต้องเอาไว้หมุน วัน ๆ ขายของกำไรมันไม่ได้มากอะไร” ลำยองลุกพรวดออกไปอย่างโมโห กลับมานั่งนับทองดู เห็นเหลืออยู่ไม่กี่เส้นก็คิดอย่างกลุ้มใจ
เช้าวันใหม่ ละม่อมเอาข้าวสารที่เหลืออยู่แค่หยิบมือ จัดการเทลงในหม้อข้าว
“เหลืออยู่แค่นี้แหละ ต้มข้าวต้มละกันนะ ใส่น้ำเยอะหน่อยจะได้กินนาน ๆ”
“พี่ม่อมจะบอกแม่ไหมว่าข้าวหมดแล้ว”
“ใครจะไปกล้า วันกล้าเหรอ”
วันเฉลิมส่ายหน้า...ระหว่างรอข้าวสุกวันเฉลิมก็ขึ้นมาถูพื้นจนสะอาดเอี่ยม เมืองเทพสวมคัทชูย่ำลงบนพื้นที่เพิ่งถูอย่างไม่เกรงใจถือวิสาสะเดินเข้าไปใน ห้องลำยอง
“งอนพี่เรื่องอะไรเนี่ย” เมืองเทพง้อ
“ลำยองไม่ได้งอนซะหน่อย”
“ไม่งอน แล้วทำไมหน้าบึ้งจัง ไปอาบน้ำแต่งตัวสวย ๆ ดีกว่าเดี๋ยวพี่จะพาไปหาอะไรกินอร่อย ๆ แล้วจะได้ไปเปิดหูเปิดตากัน”
“ลำยองไม่อยากเล่นแล้วละพี่เทพ เล่นไปก็มีแต่เสีย”
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 23 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
