อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 28 ต.ค. 56
“มึงพูดอะไร...ไอ้วัน...เงินอะไร” ลำยองโวยวาย“วันไม่อยากให้ใครเรียกแม่ว่าเป็นขโมยครับ...ขโมยของคนอื่นมันเป็นบาปนะครับแม่”
ลำยองเลือดขึ้นหน้า รีบออกจากบ่อนไปอาละวาดลำยงที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว สองพี่น้องทะเลาะกันเสียงดัง วันเฉลิมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องไห้ แล้วลำยองก็พาลเฆี่ยนตีวันเฉลิมอย่างไม่ยั้งมือ แม่ปั้นกับพ่อสินผ่านมาเจอพอดีก็เข้าห้าม
“เรื่องของกู คนอื่นอย่าแส่”
“อ้าว ไหงพูดยังงั้นวะนังลำยอง” พ่อสินไม่พอใจ
“แม่ลูกเขาจะอบรมสั่งสอนกันโว้ย”
“ยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นแม่คนอีกเหรอวะ”
ลำยองเดือด พ่อสินเรียกวันเฉลิมเข้าไปหา ลำยองโมโหผลักวันเฉลิมอย่างแรงจนเซล้ม
“ไปเลย ไปซี้...แล้วมึงอย่ากลับมาเรียกกูว่าแม่อีกนะไอ้วัน ก๊กโคตรเหง้าพ่อมึงน่ะ เทวดากันทั้งนั้น”
สินเข้ามาประคองวันเฉลิมที่ร้องไห้อยู่ที่พื้น
“สอนลูกแต่ละอย่างดี ๆ ทั้งนั้น ผัวก็สามเข้าไปแล้ว ไม่รู้จักได้คิด ผู้ชายที่ไหนเขาก็ไม่เอามึงหรอก มึงจะลงนรกก็ลงไปคนเดียว มันเรื่องอะไรจะฉุดลูกลงไปกะมึงด้วย”
“อีปั้น” ลำยองโกรธจัด
“ย้ายมาอยู่กับย่าไอ้วัน...แม่พรรค์ยังงี้จะไปทนอยู่ด้วยทำไม” แม่ปั้นหันไปบอกหลาน
“พวกมึงเสี้ยมสอนลูกกูยังงี้นี่เอง มันถึงกล้าปากดีกะกู ถุย...เอานรกเอาสวรรค์มาหลอกเด็ก พวกมึงน่ะแหละตัวดี พวกมึงไม่ตายดีหรอก”
ลำยองก้าวเข้ามากระชากวันเฉลิมกลับคืนไปอย่างแรง พ่อสินเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากเห็นหลานถูกทำร้าย...แม้จะถูกผู้เป็นแม่ทุบตีอย่างหนัก แต่วันเฉลิมก็ยังรักแม่ กตัญญูและเข้าใจแม่ดี เพราะคำอบรมสั่งสอนของหลวงตาปิ่นนั่นเอง
วันต่อมา สันต์ไปเจอวันเฉลิมที่กุฏิหลวงตาปิ่น เขาควักเงินส่งให้ลูกยี่สิบบาท วันเฉลิมไหว้ก่อนจะรับเงินไปกำไว้แน่น
“เอาไว้ซื้อขนมกินนะลูก...ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง วันมีเพื่อนเยอะไหมลูก”
“มีสองสามคนครับ”
“มันจะมีเพื่อนเยอะได้ยังไงล่ะ โรงเรียนเลิกก็รีบกลับมาพับถุงขาย” หลวงตาปิ่นพูดขึ้น สันต์ก็เอาตัวเองเปรียบเทียบให้วันเฉลิมมีกำลังใจ
“สมัยพ่อเป็นเด็ก ๆ พอโรงเรียนเลิก พ่อก็ต้องรีบกลับมาช่วยปู่กับย่าขายของเหมือนกัน วันอย่าน้อยใจไปเลยนะลูก จะลำบากยังไง ก็อย่าท้อเรื่องการเรียนละกัน เงินวันน่ะพ่อยังเก็บใส่บัญชีเอาไว้ให้เดือนละสามร้อย ตอนนี้ก็ได้หลายตังค์อยู่ขัดสนยังไงก็บอกพ่อนะลูก อย่าเก็บเงียบไว้คนเดียว”
“ครับ”
“พักนี้พ่ออาจจะไม่ค่อยได้มาหา..อาเทวี เขากำลังมีน้องน่ะลูก น้องของวันน่ะแหละ อีกหน่อยก็จะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน”
วันเฉลิมก้มหน้านิ่ง สันต์หันไปสบตาหลวงตาปิ่น เข้าใจความรู้สึกของวันเฉลิมดีว่าอ้างว้างเพียงใด
ลำยองท้องแก่ใกล้คลอดแล้วยังไม่วายอุ้ยอ้ายเข้าบ่อน วันนั้นเธอเล่นเสียหมดตัว รู้สึกกระหายน้ำเห็นแก้วโอเลี้ยงของคนอื่นวางอยู่มีแต่น้ำแข็งละลายหมดจน เหลือก้นแก้วแล้วขึ้นมาดูดหน้าตาเฉย ก่อนจะลุกเดินไปหาเมืองเทพ ซึ่งนั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่อีกวงหนึ่ง
“พี่เทพ ลำยองหิวข้าว ไปหาอะไรกินกันเหอะ”
“ท้องติดกันเหรอวะ”
“งั้นเอามาให้ลำยองร้อยนึงสิ”
“ไม่มีโว้ย คนกำลังเสียอยู่เนี่ย”
“งั้นลำยองคอยพี่ก็ได้”
“คอยทำไมวะ มึงมีตีน มึงจะไปไหนก็ไป”
เมืองเทพหงุดหงิดเลิกสนใจลำยอง แต่เธอยังคงนั่งคอยเขาอยู่เพราะไม่รู้จะไปไหน มองซ้ายมองขวาเห็นโอเลี้ยงชาวบ้านใหม่ ๆ วางอยู่ก็หยิบมาดูดกิน พอเจ้าของโอเลี้ยงหันมาจะกินไม่เห็นก็โวยวาย ลำยองโกหกหน้าตายว่าแก้วนี้ของเธอ
หลังจากกินนอนอยู่ในบ่อนสองสามวัน ลำยองก็เดินท้องโย้ในสภาพที่โทรมจัดกลับเข้าบ้าน เห็นวันเฉลิมนั่งพับถุงอยู่ก็ถาม
“มีอะไรกินมั่งวะไอ้วัน”
“ยายแลเอาเกาเหลาลูกชิ้นมาให้ครับ”
“ไปตักมาให้กินหน่อยสิ”
ละม่อมหิ้วตะกร้าผ้าอ้อมของเก่าที่ยายแลหามาให้ซักเพิ่มตากแห้งเก็บเข้ามา ลำยองเห็นก็หาเรื่องด่า
“วัน ๆ กูไม่เห็นมึงทำอะไร ซักแต่ผ้าของมึง”
“ผ้าหนูที่ไหนล่ะคะ ก็ผ้าอ้อมเด็กเตรียมไว้ให้คุณทั้งนั้น”
“อ้อ..ชอบเลี้ยงเด็กล่ะสิ”
“ไม่ชอบค่ะ หนูช่วยแม่เลี้ยงน้องมาสามคน เหนื่อยแทบรากเลือด”
“แต่กูคลอดแล้ว มึงต้องเลี้ยงลูกให้กู”
“ไม่เอาหรอก คุณเป็นแม่ก็เลี้ยงเองสิ จะโยนให้คนอื่นเลี้ยงได้ยังไง”
“มึงเป็นขี้ข้ากูนะอีม่อม”
“เป็นอีกไม่กี่วันหรอก สิ้นเดือนนี้หนูจะกลับบ้านนอกหนูแล้ว”
วันเฉลิมถือชามข้าวออกมาหยุดฟังแม่กับละม่อมถกเถียงกัน แล้วลำยองก็ใช้อำนาจจิกหัวละม่อมตบเต็มแรง วันเฉลิมร้องห้าม แต่ไม่ทัน ละม่อมเจ็บก็ตอบโต้คืนบ้าง ทั้งสองจึงตบตีกันพัลวัน แล้วละม่อมก็เก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านไปทั้งที่ใจยังรักและอาลัยวันเฉลิม
“พี่ไปละ อยู่ดี ๆ ล่ะวัน อยู่ไม่ได้ก็หนีไปอยู่กับปู่ย่าวันซะ อย่ามาทนอยู่กับแม่อย่างนี้เลยจะเสียคนซะเปล่า ๆ” ละม่อมสอน
วันเฉลิมร้องไห้ฉุดรั้งละม่อมไว้ ลำยองยืนเท้าสะเอวมองอย่างไม่พอใจ
“หน็อย อีม่อม อีขี้ข้า มาสอนลูกกูแบบนี้ จะจนจะยาก จะมีจะรวย แม่ลูกเขาก็อยู่ด้วยกันมาโว้ย มึงมาสอนให้ลูกหนีแม่ มึงจะตกนรก ไม่ได้ผุดได้เกิด อีคนอกตัญญู กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา คนอย่างมึงไม่มีวันเจริญหรอก ไป๊...จะไปตายที่ไหนก็ไป”
ละม่อมกัดฟันแน่น หิ้วกระเป๋าออกไปทันที วันเฉลิมที่ยืนป้ายน้ำตาสะอื้นฮัก ๆ
“อาลัยอาวรณ์มันอยู่นั่นแหละ เข้าบ้านเดี๋ยวนี้ ไอ้วัน”
วันรุ่งขึ้น ลำยองกำลังนั่งจั่วไพ่อยู่ในบ่อน เกิดเจ็บท้องจะคลอดเล่นเอาเพื่อนร่วมวงชุลมุนวุ่นวาย ชดรู้เรื่องก็วิ่งมาบอกลำยงที่ร้านก๋วยเตี๋ยว แต่ด้วยความเป็นพี่น้องกันทำให้ลำยงอยู่เฉยไม่ได้ต้องรีบไปช่วยพาลำยองไปโรง พยาบาล...ยายแลเข้าไปที่บ่อนเจอเมืองเทพก็ต่อว่าที่หายหน้าหายตาไป และบอกว่าลำยองคลอดลูกแล้ว เมืองเทพไม่กระตือรือร้น
“อือ...มีคนบอกแล้ว” เมืองเทพไม่สนใจ
“มันยังนอนอยู่โรงพยาบาลอยู่เลย พ่อเทพไม่ไปเยี่ยมมันหน่อยเหรอ”
“เอาไว้ให้ว่าง ๆ ก่อน”
“ลูกพ่อเทพน่ะผู้หญิงนะ...ไปดูลูกหน่อยนะพ่อเทพ”
“เออ...แล้วจะไปดู” เมืองเทพตวาดเสียงดัง
เมืองเทพไม่กระตือรือร้นที่จะไปเยี่ยมเมีย ยายแลโมโหเลยด่าเสียบ่อนแทบแตก
“ไอ้เมืองเทพ ไอ้เทวดา...อย่างมึงน่ะ มันก็เทวดาหน้าหมานั่นแหละวะ...ถุย”
ลำยองคลอดลูกเป็นผู้หญิง อยู่โรงพยาบาลสองวันก็กลับบ้าน วันเฉลิมดีใจมากที่ได้ผู้หญิง เพราะอยากได้น้องน่ารักเหมือนหนูสมฤดี วันเฉลิมกับลำยงคิดตั้งชื่อน้อง เมื่อคิดไม่ออกก็เลยเรียกชื่อเล่น ๆ ว่า อ้อย...ทารกน้อยขี้อ้อน ร้องกวนโยเยเกือบตลอดเวลา ทำให้ลำยองอารมณ์เสียแล้วไประบายกับวันเฉลิม
“หุบปากซะที ร้องอยู่ได้ทั้งวัน ร้องอยู่นั้นแหละ มันจะร้องอะไรนักหนาไอ้วัน..ไอ้วัน”
“ครับ” วันเฉลิมวิ่งเข้ามา
“มัวทำอะไรอยู่วะ”
“วันซักผ้าอ้อมให้น้องอ้อยอยู่ครับ”
“เอานมในขวดยัดปากมันไป เอ็งทำยังไงก็ได้ให้มันหยุดร้องซะที”
“แม่ให้น้องอ้อยกินนมแม่ไม่ดีกว่าเหรอครับ”
“กูไม่ให้มันกิน...เอามันออกไป กูจะนอน”
วันเฉลิมรีบอุ้มน้องออกมาทั้งเบาะด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ แล้วป้อนนมขวดเห่กล่อมโอ๋น้องไปตามประสา ในขณะที่ลำยองล้มตัวลงนอนก่ายหน้าผาก
วันเฉลิมต้องทำงานแข่งกับเสียงร้องของน้องอ้อยที่ร้องไม่หยุด ซักผ้าซึ่งมีทั้งของตัวเอง ผ้าอ้อมน้อง และเสื้อผ้าของแม่ เอาผ้าขึ้นราวตากแล้ววิ่งไปโอ๋น้อง แต่ทำเท่าไหร่ ๆ ตามที่ชมและละม่อมเคยถ่ายทอดเอาไว้ให้แล้ว ก็ไม่มีปัญญาทำให้น้องหยุดร้องไห้ วันเฉลิมเข้าไปหาแม่ในห้อง
“แม่ครับ..น้องอ้อยร้องไม่ยอมหยุดเลยครับ”
“เอานมยัดใส่ปากมันเข้าไปสิวะ เดี๋ยวมันก็หยุดร้องเอง” ลำยองนอนแผ่หราเสียงอ้อแอ้
“น้องอ้อยตัวร้อนด้วย วันว่าน้องอ้อยไม่สบายนะครับแม่ พาน้องอ้อยไปหาหมอเถอะครับ”
“กูก็ไม่สบายเหมือนกันโว้ย กูปวดหัว”
วันเฉลิมพูดไม่ออกแล้วค่อย ๆ ถอยกลับออกไป ลำยองที่นอนแผ่หราก็พลิกตัวหยิบขวดยาแก้ปวดหัวที่มีแอลกอฮอล์วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมา
วันเฉลิมอุ้มเบาะน้องอ้อยเดินทุลักทุเลไปที่เพิงก๋วยเตี๋ยว ตาปอเห็นรีบลุกขึ้นไปรับหลาน
“เอามันมาทำไม แดดเปรี้ยงยังงี้เดี๋ยวมันก็ไม่สบายเอาหรอก” ลำยงเป็นห่วง
“น้องอ้อยตัวร้อน แล้วก็ร้องไม่ยอมหยุดครับน้าลำยง พาน้องอ้อยไปหาหมอได้ไหมครับ”
ลำยงรับอ้อยไปจากวันเฉลิมไปดู
“ตัวร้อนจริง ๆ ด้วยมันเป็นนานรึยังไอ้วัน”
“ตั้งแต่เช้าแล้วครับ”
“แล้วแม่เอ็งมันไปไหน ทำไมไม่ดูไม่แล” ยายแลถามขึ้น
“แม่ก็ไม่สบายเหมือนกันครับยาย”
แล้วลำยงกับยายแลก็พาน้องอ้อยไปหาหมอ เสร็จแล้วก็พากลับไปบ้านเจอลำยองรื้อเสื้อผ้ามาแต่งตัวเตรียมจะออกไปข้างนอก
“อ้าว...ไหนไอ้วันมันว่าเอ็งไม่สบาย” ยายแลถามลูกสาว
“ก็ปวดหัว”
“ปวดจนไม่มีปัญญาจะอุ้มพานังอ้อยมันไปหาหมอเลยรึไง” ลำยงหมั่นไส้
“มันก็แค่แหกปากร้อง”
“ฉันไม่รู้จะด่าพี่ยังไงแล้วนะ ลูกในไส้ทั้งคน พี่เคยสนใจมันไหม เป็นแม่ประสาอะไร” ลำยงสุดเอือม
“อีลำยง” ลำยองหันไปจะเอาเรื่อง
“ไม่มีปัญญาจะเลี้ยงแล้วปล่อยให้มันมาเกิดทำไม ไม่ได้ทรมานมันคนเดียว คนอื่นเขาพลอยรับกรรมไปด้วย รู้หรือเปล่า ไอ้วันมันต้องปุเลง ๆ อุ้มไปโน่น”
“มึงสาระแนไปพูดอะไรไอ้วัน”
ลำยองหันไปพาลเฆี่ยนตีวันเฉลิม ยายแลเข้าปกป้องหลาน
“ครั้งนี้ฉันจะช่วยพี่เป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันช่วยนี่ก็ไม่ใช่เพราะเห็นแก่พี่แต่ฉันเวทนาไอ้วัน นังอ้อยที่มันไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยเลยต่างหาก” พูดจบลำยงก็เดินออกไป
“เอ็งจะเอายังไง นังลำยอง... ลูกเต้านะ เลี้ยงมันไหวหรือเปล่า” ยายแลถาม
ลำยองเงียบไม่ตอบ...บ่ายวันนั้นลำยองไปที่บ่อนใกล้บ้านเจอเมืองเทพกำลัง อารมณ์ดีเพราะเล่นได้ แต่พอพูดเรื่องให้เขารับผิดชอบลูก เมืองเทพก็อารมณ์เสียทันที
“นอนกันไม่กี่ครั้ง แล้วจะมาเหมาว่าฉันเป็นพ่อเด็ก มันไม่ลักไก่ไปหน่อยเหรอ”
“พูดยังงี้แปลว่าจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม”
“รับผิดชอบให้โง่สิวะ เสนอตัวมาให้กูเอง กูไม่ได้รักไม่ได้ชอบซะหน่อย”
“ไอ้เทพ”
“ไปท้องกับใครมาก็ไม่รู้ แล้วจะให้กูรับผิดชอบ ใช้วิธีนี้กับกูไม่ได้ผลหรอกโว้ย อีขี้เมา”
ลำยองโกรธมากพุ่งเข้าตบตีเมืองเทพจนวงไพ่แตกกระจาย เมืองเทพเตะคืนแล้วผลักลำยองล้มคะมำลงกับพื้น
“ถ้ามึงยังไม่เลิกมาวอแวกะกู มึงได้กินของอร่อยกว่านี้แน่” เมืองเทพขู่
ลำยองหอบเอาเอาสังขารกลับไปที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว ให้ลำยง ยายแล และลำดวนสมเพชเวทนา
“กูบอกแล้ว ไอ้คนพรรค์นี้ มันก็เป็นเทวดาแค่ชื่อมันเท่านั้นแหละ ตัวจริงมันน่ะ..อย่าให้กูพูดเลย..”
“ยิ่งกว่าหมาอีกใช่ไหมแม่”
ลำยองป้ายน้ำตาด้วยความเจ็บใจ
“พี่เลิกเพ้อฝันได้แล้ว กลับมาอยู่กับความเป็นจริงซะทีเถอะ ว่าไม่มีใครมันจะมาดูแลเราได้หรอกนอกจากตัวเราเอง”
“ก็พ่อปู่บอกว่ากูเป็นนางฟ้ามาเกิด กูต้องเจอเทพบุตร” ลำยองยังเพ้อฝัน
“แล้วพ่อปู่ของพี่มันเอาตัวรอดไหมล่ะ ถ้ามันแน่จริงมันจะหนีตำรวจหัวซุกหัวซุนทำไม”
“แล้วนังอ้อยนี่จะเอายังไงวะ จะไปตีทะเบียนเกิดแล้วจะบอกเขาว่าใครเป็นพ่อ” ยายแลถาม
“ก็ไม่ต้องไปแจ้งอะไรมันทั้งนั้น”
“ได้เหรอวะ”
“เสียเวลาทำมาหากิน”
“เออ..คิดทำมาหากินได้ก็ดี”
“เหล้าน่ะ ถ้าเอ็งเลิกกินมันได้ เงินทองมันก็พอจะเหลือเก็บนะโว้ยนังลำยอง” ตาปอเตือนลูก
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 28 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
