อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 29 ต.ค. 56
“เหล้าน่ะ ถ้าเอ็งเลิกกินมันได้ เงินทองมันก็พอจะเหลือเก็บนะโว้ยนังลำยอง” ตาปอเตือนลูก“พูดยังกะพ่อเลิกได้ยังงั้นแหละ ฉันเห็นนะ แม่เผลอพ่อก็ทีละกั๊กเหมือนกันแหละ”
“กูแค่เลี้ยง ๆ ไว้ไม่ให้เชื้อมันหมดโว้ย”
“นี่เอ็งแอบขโมยเงินเรอะไอ้ปอ”
ตาปอรีบเดินหนี ยายแลตามไปราวีต่อ
คุณยายวิมลเอาเสื้อผ้าเก่าของหนูสมฤดี ซึ่งบางตัวก็ยังไม่ได้ใช้เลยมาให้ วันเฉลิมไหว้ขอบคุณแล้วรับอย่างดีใจที่น้องอ้อยจะมีเสื้อผ้าสวย ๆ ใส่ วันเฉลิมหอบเสื้อผ้าเข้าบ้าน ยายแลโบกพัดไล่ยุงให้น้องอ้อยที่นอนหลับอยู่ มองเห็นก็ถาม
“คุณยายบนโน้นให้มาครับ..เสื้อผ้าเก่า ๆ ของหนูสม”
“แล้วมึงไปเอาของเขามาทำไม” ลำยองตวาดแว้ดทันที
“ก็เอามาให้น้องอ้อยใช้ไงครับแม่”
“มึงเอาไปคืนเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ เห็นกูเป็นขอทานรึไง เอาของเก่า ๆ จะทิ้งแล้วมาให้กูมึงนี่มันไม่รู้จักรักษาหน้ากูเลย ใครโยนอะไรมาให้รับหมด”
“คุณยายไม่ได้คิดว่าเราเป็นขอทานหรอกครับแม่”
“ไม่ได้คิด แต่ไอ้ที่มันทำนี่มันใช่ มึงเอาไปคืนเดี๋ยวนี้เลย”
“นังลำยอง..เอ็งน่ะรู้จักลด ๆ ลงซะมั่งเหอะ”
“แม่ไม่ต้องมายุ่ง”
“นังอ้อยนี่จะกินเข้าไปยังไม่มี มึงแหกตาดูมั่งไหม ยังริจะทำหยิ่ง เป็นคุณนายบ้านไม้สักไม่ได้เป็นเมียเถ้าแก่กวงแล้วนะโว้ย”
“ยังไงฉันก็ยังมีบ้านอยู่ มีโทรภาพดูก็แล้วกัน”
“ถุย มีบ้านอยู่ มีโทรภาพดู แต่ลูกเต้าไม่มีค่าเล่าเรียนให้เขา พี่ก็ต้องกินนมข้นหวานอีคนเล็กมึงยังจะทำหยิ่งอีก”
ลำยองกัดฟันแน่น ก่อนสะบัดหน้าพรืด
“ใคร ๆ เขาก็อยากจะช่วยมึงเพราะเขาเห็นแก่ลูกมึงกันทั้งนั้น กูขอร้องล่ะ มึงน่ะลด ๆ ลงซะเถอะ ไอ้ทิฐิน่ะ มันกินเข้าไปไม่ได้หรอก มาช่วยกันแกะดูซิไอ้วัน มีอะไรมั่งหว่า...ของดี ๆ ทั้งนั้นเลยนี่หว่า”
วันเฉลิมเข้ามาช่วยยายแลแกะห่อผ้าออกดู ลำยองปรายหางตามอง...ผ่านไปหลายวัน วันเฉลิมถือกระดาษจดหมายจากโรงเรียน ซึ่งแจ้งบอกให้วันเฉลิมเข้าเรียนชั้นประถมหนึ่ง ลำยองดึงจดหมายไปแล้วขยำทิ้งทันที
“เลิกเรียนมันได้แล้วไอ้โรงเรียนนี้แพงหน้าเลือด ย้ายออกมาเรียนโรงเรียนวัดนี่ ใกล้ ๆ บ้านจะได้ไม่ต้องเสียค่ารถ”
วันเฉลิมใจหายแวบยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ลำยองหันไปดูทีวีพักนึง แล้วจึงหันกลับมามองวันเฉลิม
“ไม่ต้องมาทำตาปริบ ๆ กูไม่มีปัญญาจ่ายให้มึงแล้วได้ยินรึเปล่า”
“ครับ”
วันเฉลิมรับคำเสียงอ่อย เดินหน้าหงอย ๆ ออกจากบ้านไปหาหลวงตาปิ่นที่วัด
“เอ็งอย่าเสียใจไปเลยไอ้วัน แม่เอ็งเขาพูดความจริงออกมาก็ดีแล้วนะ เอ็งจะได้ระลึกเอาไว้ว่าเอ็งไม่ได้มั่งมีจนเหลือเฟือ เงินทองมันเป็นของหายาก จะใช้สอยอะไรก็ต้องคิดให้รอบคอบ เรียนที่ไหนมันก็เหมือนกัน จะโรงเรียนราษฎร์ โรงเรียนวัดมันอยู่ที่ตัวเอ็งว่าจะขวนขวายหาความรู้ใส่ตัวได้มากแค่ไหน ยิ่งเอ็งมีทุนน้อยกว่าคนอื่นเขาเท่าไรเอ็งยิ่งต้องขยันให้มากกว่าเขาอีกเท่า ตัวนึง เข้าใจไหม”
“ครับหลวงตา”
“คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตทำประโยชน์ ให้สังคมบ้านเมืองตั้งหลายคน ชีวิตต้องลำบากกันมาทั้งนั้น บางคนเขาก็เรียนโรงเรียนวัด เอ็งต้องคิดในแง่ดีเข้าไว้นะไอ้วัน อย่างน้อยโรงเรียนก็
อยู่ใกล้บ้านเดินไปได้ ไม่ต้องไปเสียค่ารถ ข้าวเช้า ข้าวกลางวัน เอ็งก็มากินที่หลวงตานี่ ไม่มีอดหรอกไอ้วันเอ๊ย”
วันเฉลิมรับคำยกมือไหว้หลวงตาปิ่น...
วันเวลาผ่านไป...ลำยองเอาน้องอ้อยไปฝากยายแลเลี้ยง แล้วตัวเองไปทำงานโรงงาน วันเฉลิมตื่นเช้าหุงข้าว ทอดไข่ไว้ให้แม่แล้วแต่งตัวจะไปโรงเรียน แต่ก่อนไปเด็กน้อยก็เข้าไปปลุกแม่ให้ลุกขึ้นก่อนเป็นประจำทุกวัน...พ่อสิน กับแม่ปั้นรู้ข่าวความเป็นอยู่ของลำยองตลอดไม่เชื่อว่าคนอย่างลำยองจะกลับ ตัวกลับใจได้ โดยเฉพาะแม่ปั้นจงเกลียดจงชังลำยองมาก
“ตาสิน...นิสัยกับสันดานน่ะมันไม่เหมือนกันหรอกนะ นิสัยน่ะพอปรับปรุงแก้ไขเปลี่ยนแปลงกันได้ แต่สันดานน่ะ มันติดตัวมาแต่เกิดแก้ยังไงก็ไม่มีวันหายหรอก อย่างนังลำยองน่ะเขาเรียกสันดาน”
“จะไปจงเกลียดจงชังมันทำไมนักหนา”
“คนอย่างฉัน ใครมันมาดีด้วยฉันก็ดีตอบนะตาสิน”
“แต่ยังไงมันก็เป็นแม่ไอ้วันหลานเรานา”
“แกอยากจะยกอโหสิกรรมให้มัน ก็เชิญยกไปคนเดียว”
“ที่ฉันอยากจะเห็นมันเป็นผู้เป็นคนก็เพราะไอ้วันมากกว่าอะไรทั้งนั้น ถ้ามันดีขึ้นไอ้วันมันก็จะพลอยสบายขึ้นไปด้วย รึแม่ปั้นว่า ไม่จริง”
แม่ปั้นเหลือบมองพ่อสินแล้วไม่พูดอะไรอีก เพราะจริง ๆ แล้วก็เห็นด้วย...ลำยองเลิกงานแล้วเดินละห้อยละเหี่ยไปที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว ทิ้งตัวลงนั่ง ยายแลกับตาปอก็ทักถามขึ้น
“งานดีไหมล่ะเอ็ง เผื่อจะให้ไอ้แป้งไอ้ปานมันตามไปทำด้วย”
“ดีกะผีอะไรล่ะ งานกุลีชัด ๆ มือฉันเปื่อยไปหมดแล้ว เหม็นก็เหม็น ทั้งวันทำอยู่อย่างเดียว ยัดไอ้ผักกาดดองลงกระป๋อง ขาฉันแข็งไปหมดเลย”
“งานโรงงานมันก็ยังงี้แหละ”
“แล้วเขาให้พี่วันละเท่าไหร่”
“รายวันที่ไหนกันล่ะ สองวีคมันถึงออกเงินให้ที”
“ก็ดีสิวะ เหมือนฝากเงินออมสิน”
“ดีพ่อก็ไปทำเองสิ ฉันไม่เอาแล้ว งานหนัก เงินก็น้อย”
“เอ็งก็ทน ๆ ทำมันไปหน่อยสิวะลำยอง คนอื่นเขาทำกันได้แล้วทำไมเอ็งจะทำไม่ได้”
“ฉันไม่ใช่วัวใช่ควายนะแม่”
“แล้วพี่จะเอายังไง”
“โรงงานอื่นมีตั้งเยอะ พรุ่งนี้ข้าจะไปทำโรงงานเย็บสมุด...ยังไงก็งานเบากว่าไอ้โรงงานบ้านี่ละวะ”
ลำยองอุ้มอ้อยกลับมาถึงบ้าน ดีดรองเท้าออกจากส้นไปคนละทาง วันเฉลิมวิ่งออกมาบอกว่าหุงข้าวเสร็จแล้ว พร้อมกับก้มลงเก็บรองเท้าของแม่วางให้เป็นระเบียบ ก่อนจะรับน้องอ้อยไปอุ้ม
“แม่เหนื่อยไหมครับ”
“เหนื่อยสิโว้ยถามได้ พรุ่งนี้ข้าไม่มีค่าขนมให้เอ็งไปโรงเรียนหรอกนะไอ้วัน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ วันจะกินข้าวที่โรงเรียนให้เยอะ ๆ จะได้อิ่ม ๆ แม่เก็บตังค์ไว้ซื้อนมให้น้องอ้อยดีกว่าครับ”
ลำยองเดินขึ้นข้างบน ระหว่างเดินไปลำยองหยิบขวดเหล้าที่เพิ่งซื้อออกมาจากกระเป๋าเปิดขวดยกซดดื่มทั้งขวด
วันรุ่งขึ้น ลำยองไปทำงานที่โรงงานแห่งใหม่ได้ครึ่งวันก็กลับมาบอกยายแลกับตาปอว่าไม่ทำ แล้ว งานหนักยิ่งกว่าโรงงานผักกาดกระป๋องอีก แล้วลำยองก็เกิดความคิดบรรเจิดขึ้นเมื่อเห็นบ้านมีห้องว่าง ๆ หลายห้อง ข้าวของเงินทองที่มีค่าก็ขายหมดแล้ว จึงคิดใช้ห้องเป็นบ่อนเสียเลย จึงสั่งให้วันเฉลิมเช็ดถูทำความสะอาดให้ดี ๆ
หลวงตาปิ่นรู้เรื่องจากวันเฉลิมบอกก็ปลง
“เวรกรรม นี่แม่เอ็งมันหมดปัญญาจะทำมาหากินขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้วัน”
“แม่บอกว่า งานสบาย ๆ ๆ อยู่เฉย ๆ ก็มีคนเอาเงินมาให้ครับหลวงตา”
“แล้วเอ็งคิดอย่างแม่เอ็งรึเปล่า” หลวงตาปิ่นถาม
“การพนันมันเป็นเรื่องไม่ดีหรอกครับหลวงตา วันเห็นแม่ขายของในบ้านไปแต่ละอย่าง วันเสียดาย วันรู้ว่าแม่ก็เสียดาย แต่แม่ทำอะไรไม่ได้ แม่ถอนตัวไม่ขึ้นแล้วครับหลวงตา”
“เอ็งคิดได้ยังงี้ก็ดีแล้ว...ข้าเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไง...เอายังงี้ไหมล่ะ เอ็งมาอยู่กับหลวงตาปล่อยแม่เอ็งเฝ้าบ้านเฝ้าบ่อนของมันไป”
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 29 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
