อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(2) ต.ค. 56
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(2) ต.ค. 56
"กู เรียกมึงคอแทบแตก มึงมานั่งมุดหัวอยู่นี่เอง ไม่เคยช่วยทำมาหากินเลย ดีแต่เล่นกินกับนอน กูนะเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรมึง"วันเฉลิมยื่นเครื่องบินให้ดู
"เครื่องบินวันพังครับ"
ลำยองไม่รอฟังต่อ กระชากวันเฉลิมอย่างแรง เครื่องบินร่วงอีกครั้งกระจายเป็นหลายเสี่ยง
ลำยองฟาดลูกชายไม่ยั้ง
ลำยองกระทืบซากเครื่องบินจนบู้บี้ไม่เหลือชิ้นดี
"ลูกค้าเต็มบ้าน ไม่คิดจะออกไปช่วยกูเลย มึงนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุก ออกไปซื้อโอเลี้ยงข้าวผัดเดี๋ยวนี้"
ลำยองฉุดกระชากวันเฉลิมเข้าบ้านไป
หลวงตาปิ่นนั่งมองวันเฉลิมในชุดนักเรียน ที่ตั้งอกตั้งใจถูพื้นกุฎิให้
"เอ็งไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ บ้านมันเป็นยังงั้นซะแล้ว ใครมันจะอยากกลับไปวะ"
"แม่อารมณ์ไม่ค่อยดีเลยครับหลวงตา"
"คนที่มันมัวเมาอยู่กับผีพนัน ผีอบายมุข มันจะอารมณ์ ดีมีความสุขอย่างคนอื่นเขาได้ยังไง ไอ้วัน... ถ้าแม่เอ็งมันจะด่าก็ให้มันมาด่าหลวงตานี่"
"หลวงตาครับ"
"เออ"
"เวลาที่วันว่าวันมีความสุข มีอยู่สองเวลาเท่านั้นเองครับ เวลาอยู่ที่โรงเรียนกับเวลาที่อยู่กับหลวงตาที่นี่ครับ"
หลวงตาปิ่นยิ้มเมตตา วันเฉลิมก้มหน้าก้มตาถูพื้น
ลำยองมือถือแก้วเหล้า ชะเง้อมองหาวันเฉลิม ปานนั่งกินข้าวอยู่มุมนึง
"ไอ้ปาน ไอ้วันมันกลับมาจากโรงเรียนรึยัง"
"ไม่รู้"
"มึงวิ่งไปซื้อโอเลี้ยงกับข้าวผัดให้ลูกค้าหน่อยไป"
"ไม่เอา ขี้เกียจเดิน"
"เขามีค่าเดินให้มึง"
"เดินขาลากได้สลึงห้าสิบ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวรอไอ้วันมันไปสิ"
ปานลุกหนีออกไป ลำยองเดินมาที่แป้งซึ่งแจมวงไพ่วงหนึ่งอยู่
"ไอ้แป้ง มึงขึ้น ไปดูนังอ้อยมันให้กูหน่อย กูขังมันไว้ในห้องน่ะ"
"เป็นแม่ทำไมไม่ไปดูเองวะ"
"กูต้องดูแลลูกค้า มึงไม่เห็นเหรอ"
"เดี๋ยวไอ้วันมันมา มันก็ไปดูเองแหละ"
แป้งเมามันกับไพ่ ลำยองหัวเสีย
สินขึ้นบันไดกุฏิมา
"ไอ้วัน"
วันเฉลิมที่นั่งทำการบ้านอยู่ หันมา
"ครับปู่"
"ปู่นึกแล้วว่าเอ็งต้องยังอยู่ที่นี่เอา...ของฝาก...พ่อเอ็งเขาส่งมาให้"
สินยื่นถุงกระดาษให้
วันเฉลิมรับมาอย่างงงๆแล้วเปิดถุงออกดู หยิบเสื้อกันหนาวเป็นเนื้อผ้าผ้าสำลีออกจากถุง
หลวงตาปิ่นเดินออกมาดู
"เสื้อกันหนาวไง...พ่อเอ็งเขาซื้อส่งมาให้จากเมืองนอกเชียวนา" สินบอก
วันเฉลิมยังไม่หายงง
"อ้าว นี่เจ้าสันต์มันไปเมืองนอกเมืองนาตั้งแต่เมื่อไร"
"สองสามเดือนแล้วหลวงพี่...มันได้ทุนไปอบรมเพิ่มเติมที่เกาะฮาวายอะไรโน่นแน่ะ"
"ไม่ยักรู้เลยนะเนี่ย ที่มันหายหน้าหายตาไปซะนานนี่ ที่แท้ก็ไปเมืองนอกหรอกเรอะ"
"ไอ้วัน...พ่อเองเขาไปได้ไกลแล้วนะ เอ็งต้องดูพ่อเอ็งเขาเอาไว้ เรียนให้เก่งๆ ตั้งใจทำงานให้ดีๆสุดท้ายความตั้งใจก็จะไม่เสียหลาย"
วันเฉลิมหน้าตาสดชื่นขึ้น
"มันหงอยอยู่ตั้งนาน มันคงคิดว่าพ่อมันทิ้งมันแล้ว ถึงไม่ยอมมาหาเลย" หลวงตาปิ่นบอก
วันเฉลิมก้มหน้า มองเสื้อในมือ
"เขาไม่ได้ทิ้งเอ็งไปไหนหรอก ไอ้วัน เขายังนึกถึงเอ็งเสมอไม่อย่างนั้น ก็คงไม่ส่งเสื้อตัวนี้ข้ามน้ำข้ามทะเลมาให้เอ็งหรอก เอ้านี่เขาเขียนจดหมายมาถึงเอ็งด้วย"
วันเฉลิมรับกระดาษจดหมายมาจากสิน
"เอ้าลองใส่ดูซิเสื้อน่ะ ตัวใหญ่ไปรึเปล่าก็ไม่รู้"
"ชื้อใหญ่ๆไว้หน่อยก็ดี จะได้ใส่ได้หลายๆปีไง"
วันเฉลิมลองสวมเสื้อกันหนาวหน้าเปื้อนยิ้มตื้นตันใจอย่างไม่รู้สึกตัว หัวใจอันแห้งห่อเหี่ยวชุ่มชื่นขึ้น ความรู้สึกเหงาโดดเดี่ยวขาดที่พึ่งพอจะจางลงได้บ้าง
ลำยองท้าวสะเอวฉับ ปักหลักคอยเล่นงาน
"มึงหายหัวไปไหนมาไอ้วัน โรงเรียนเลิกตั้งนานแล้ว"
วันเฉลิมหิ้วกระเป๋านักเรียน กับถุงกระดาษใส่เสื้อกันหนาวเดินจ๋อยเข้ามา
"วันไปกวาดถูกุฎิให้หลวงตาครับ"
"หนอยโรงเรียนเลิกแทนที่มึงจะรีบกลับมาช่วยวิ่งซื้อของ หลบหน้าหลบตาเอาหลวงตามาอ้าง กูรู้นะมึงไปคอยพ่อมึงมาโปรดใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวกูป้าบเข้าให้"
ลำยองเงื้อง่า วันเฉลิมหลับตาปี๋
"แล้วนั่นอะไร...ถุงอะไร"
"เสื้อกันหนาวครับพ่อซื้อส่งมาให้วัน"
ลำยองกระชากดึงถุงไป ควักเสื้อออกมาดู
"ของดีซะด้วย โธ่...ไอ้หมาหัวเน่า พ่อมึงมันทำเป็นใจดีกับมึงไปยังงั้นแหละ มันเห่อเมียใหม่ลูกใหม่มันมากกว่า ยังไงมึงมันก็ส่วนเกิน"
ลำยองขยำเสื้อแล้วเขวี้ยงใส่หน้าวันเฉลิม ก่อนเดินปึงปังเข้าบ้านไป เสื้อร่วงลงพื้น วันเฉลิมค่อยๆเก็บเสื้อขึ้นมา
อ้อยคลานซนอยู่ไม่เป็นสุข วันเฉลิมตามป้อนข้าวอ้อยอย่างยากเย็น
"หม่ำ ๆ ก่อนคำนึง น้องอ้อย หม่ำ ๆ ก่อน"
ปานเข้ามา
"ไอ้วันแม่เอ็งให้ไปซื้อโอเลี้ยง"
"วันยังป้อนข้าวน้องอ้อยไม่เสร็จเลย น้าปานก็ไปซื้อแทนวันหน่อยสิครับ"
"มันเรื่องอะไร ข้าไม่ใช่ขี้ข้าใครโว้ย"
"งั้น น้าปานป้อนข้าวน้องอ้อย เดี๋ยววันไปเอง"
"ไม่เอา นังนี่มันดื้อจะตาย"
"แล้วใครจะดูน้องอ้อยล่ะ"
"มันจะไปยากอะไร"
ปานหยิบเชือกที่อยู่แถวนั้นมาผูกเท้าอ้อย
"น้าปานจะทำอะไร"
"มันซนนักก็ผูกมันไว้กับโต๊ะ มันจะได้ไม่ไปไหนโว้ย"
เวลากลางคืน ชายขับรถรับจ้างเพิ่งกลับเข้าบ้านมา ลำยองยังตั้งวงเหล้ากับขาไพ่ 3-4 คน วันเฉลิมอยู่มุมหนึ่ง
"นี่...วันนี้ครบเดือนอีกแล้วนะ อย่าลืมจ่ายค่าเช่าห้องด้วย"
ชายขับรถยิ้ม
"ครับ พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวผมเอามาให้ครับ"
ชายขับรถรับจ้างเดินไป
"ลำยองนี่มันเสือนอนกินนี่หว่า เดือนๆ อยู่เฉย ๆ ก็มีคนเอาเงินมาให้" ลูกค้าบ่อนคนหนึ่งบอก
"เขาเรียกหัวใสโว้ย ทำมาหากินน่ะ มันต้องใช้สมองเยอะ ๆ ไม่งั้นเหนื่อยตาย หลังขดหลังแข็งขายผักขายปลาได้กำไรกี่สิบบาท อย่างอีย่าไอ้วันมันน่ะ ตายแล้วไปเกิดใหม่ดีกว่าว่ะ"
ห้องวันเฉลิม เวลากลางคืน ซากเครื่องบินของเล่นยังอยู่ที่พื้น ภายในมุ้ง วันเฉลิมนอนกอดเสื้อกันหนาวที่สันต์ส่งมาให้เหมือนเป็นความสุขความหวังและ กำลังใจอย่างเดียวที่เหลืออยู่
เช้ามืดวันใหม่ วันเฉลิมคนข้าวในหม้อที่กำลังเดือด ชายขับรถรับจ้างหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า พัดลมเดินออกไป วันเฉลิมหันไปเห็น ชายขับรถรับจ้างกำลังจะออกจากบ้านไป หมอข้าวที่ปิดฝาไว้ล้นดันฝาหม้อ วันเฉลิมรีบกลับมาสนใจหม้อข้าว
เวลาสายๆ ชาวบ่อนตั้งวงไพ่อย่างหงอย ๆ เพราะคนไม่ค่อยมี ปานนั่งกินข้าวอยู่มุมหนึ่ง วันเฉลิมถูบ้าน ลำยองเดินหงุดหงิด
"สายป่านนี้แล้วทำไมมันไม่ค่อยมีคนมาวะ"
"เขาไปเล่นบ่อนอื่นกันหมดแล้วพี่ลำยอง ซอยโน่นมันมีบ่อนเปิดใหม่ตั้งหลายบ่อน"
"เพราะมึงน่ะแหละ ไอ้วัน"
วันเฉลิมเป็นงงมาลงที่ตนได้ยังไง
"มึงไม่ต้องมาทำตาปริบ ๆ เลย กูใช้ให้ไปซื้อของให้แขก มึงทำอิด ๆ ออด ๆ ทุกที เขาก็เอือมกันหมด แล้วไอ้ห้องนั้น เมื่อไรมันจะจ่ายค่าเช่าว่ะ จะได้เก็บค่าเช่า"
"เขาออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับแม่"
"มึงว่าอะไรนะ"
วันเฉลิมจ๋อยลงยิ่งกว่าเดิม
"เขาออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ"
ลำยองนิ่งอึ้งอื้ออึงเหมือนถูกตบหน้าเมื่อผลักประตูห้องเช่าเข้ามา วันเฉลิมที่ตามมาจ๋อยสนิท
ในห้องไม่เหลือสภาพว่าจะมีใครอยู่ ข้าวของเสื้อผ้าถูกเก็บไปหมด ทิ้งไว้แต่ขยะเกลื่อนพื้นกับซากของกินที่เน่าแล้วเน่าอีก
ลำยองเกรี้ยวกราดปราดเข้าไปกระชากมุ้งเก่า ๆ โทรม ๆ ที่ห้อยแปะกับผนังด้านหนึ่งระบายอารมณ์
"พัดลมกูซื้อให้มัน มันเอาไปด้วย ไอ้สารเลว เพราะมึงคนเดียวไอ้วัน เห็นมันขนของออกไปทำไมมึงไม่รีบไปปลุกกู"
ลำยองระบายอารมณ์กับลุกฟาดใส่วันเฉลิมไม่เลี้ยง เขาตกใจกับอารมณ์แม่ หลบมือที่ฟาดลงมาไปมา ไม่มีโอกาสอธิบายความจริงให้ฟัง
ลำยองระบายอารมณ์อัดอั้นอยู่ที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"ดวงไม่ดีเลยโว้ย"
"จะไปโทษดวงได้ยังวะ ก็ไอ้ที่พี่ทำมันผิดศีล มันเป็นอบายมุข มันจะหาความเจริญได้ยังไง" ลำยงบอก
"อีลำยง กูว่ามึงนี่แหละแช่งกูเอาไว้"
"ไม่ต้องมีใครเขาแช่งหรอก ไอ้เรื่องแบบนี้น่ะ"
ลำยองคว้ากำตะเกียบเขวี้ยงเข้าใส่ลำยง
"เฮ้ย...ข้าวของทำมาหากิน ทำไมทำยังงี้ว่ะ" ปอว่า
"เดี๋ยวนี้บ่อนมันเปิดกันเยอะ บ่อนไหนเปิดใหม่ คนมันก็เฮละโลไปกันหมดแหละ"
"นังลำดวน เอ็งชวนเพื่อนฝูงเอ็งมาเล่นบ่อนข้าบ้างสิวะ" ลำยองบอก
"โอ้ย คนที่ฉันรู้จัก แต่ละคนเขามีระดับทั้งนั้น เขาไม่มาเล่นบ่อนกระจอก ๆ อย่างบ่อนพี่หรอก"
ลำยองเงื้อง่าจะตบ ลำดวนชิ่งหนี
"เลิกซะไม่ดีเหรอวะ นังลำยอง ไหน ๆ ก็มือไม่ขึ้นแล้ว"
"แม่พูดอะไรเนี่ย...จะให้ฉันเลิกได้ยังไง วัน ๆ เงินเข้าบ้านตั้งเท่าไหร่"
"ข้าว่าเอ็งห่วงเล่นเองซะล่ะมากกว่า" ปอบอก
"ห้องเช่าเอ็งตั้งสี่ห้าห้อง ทำห้องเช่าอย่างเดียวก็พอมั้ง นังลำยอง" แลบอก
"มันเพิ่งย้ายหนีฉันไปห้องนึงหยก ๆ เมื่อเช้านี้ ค่าเช่ามันก็ไม่จ่าย ค้างมาสองเดือน พัดลมฉันมันก็เชิดไปด้วย อุตส่าห์ซื้อให้มัน ไอ้สารเลว"
"คนมันร้อยพ่อพันแม่ ทำใจซะเถอะวะ" ลำยงบอก
"ทำใจได้ยังไง มันต้องมารับผิดชอบ"
"พัดลมตัวละตั้งหลายตังค์ไ แลบอก
"ไปแจ้งความสิวะ มันคนแถวนี้รึเปล่า ชื่ออะไร"
"ชื่ออะไรก็ไม่รู้ ฉันไม่ทันได้ถาม แต่มันขับรถรับจ้าง"
"ชื่อคนเช่าบ้านยังไม่รู้จัก งั้นก็ช่างหัวมันเถอะ พัดลมตัวเดียว" ลำยงบอก
"ช่างหัวมันได้ไง มันต้องมารับผิดชอบเพราะมันทำกูท้อง"
ทุกคนร้องตกใจเสียงหลง
"อีลำยอง...มึงว่าอะไรนะ กูฟังไม่ถนัด" แลว่า
วันเฉลิมล้างจานอยู่หลังบ้าน เสียงลำยอง ตะโกนเรียก
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
"ครับ"
วันเฉลิมต้องทิ้งงานที่ทำอยู่ รีบวิ่งออกมา อ้อยนัวเนียอยู่ใกล้ลำยอง ที่เล่นไพ่กับสมาชิกชาวบ่อนอยู่
"มึงมัวทำอะไรอยู่"
"ล้างจานครับ"
"เอานังอ้อยมันไปไกล ๆ กูรำคาญ จะทำมาหากินละ กวนกูจริง"
วันเฉลิมอุ้มอ้อยออกมา
"ไปน้องอ้อย ไปกับพี่วันนะ"
แป้งนั่งกินข้าวอยู่มุมหนึ่ง
"ไอ้วัน....ทำไมมึงไม่คิดตังค์แม่มึงวะ ค่าเลี้ยงน้องน่ะ ถ้าคิดมึงคิดรวยไปแล้ว ยิ่งอีกหน่อยมึงจะยิ่งเป็นเศรษฐีเพราะแม่มึงจะมีน้องให้มึงเลี้ยงอีกคนแล้ว รู้เปล่า พันธุ์ดกฉิบเป๋ง นี่ถ้าเป็นแม่หมูนะ มึงได้ราคาดีโคตร ๆ" แป้งพูดพลางหัวเราะเป็นเรื่องขบขัน
ที่เพิงก๋วยเตี๋ยว ลำยงบอก
"มันถลำลึกลงไปทุกทีแล้วแม่ ใครมันจะไปประคับประคองมันไหว ในเมื่อตัวมันเองยังไม่เห็นเลยว่า ชีวิตมันเหมือนอยู่ในนรกขนาดไหน"
วันเฉลิมมือหนึ่งป้อนก๋วยเตี๋ยวให้อ้อย อีกมือกินเอง หูก็ฟังผู้ใหญ่คุยกัน
"ชื่อผัวตัวเองยังไม่รู้จัก มันไม่ไหวแล้วนา" แลบอก
"มันคงเมาแหละ เมาจนไม่มีสติ" ปอบอก
"พ่อนังอ้อยนี่ว่ามันแย่แล้ว ไอ้คนนี้ยิ่งไปกันใหญ่ เวรกรรมแท้ ๆ" แลบอก
"จะไปโทษเวรกกรรมมันก็ไม่ถูกหรอกแม่ มันไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจเอง" ลำยงบอก
ตาปอถามหลานชาย
"ไอ้วัน...แม่เอ็งมันจะมีน้องอีกแล้ว เอ็งเลี้ยงมันไหวไหมวะ"
"ไหวครับตา"
"นังอ้อยคนเดียวเอ็งยังไม่เข็ดอีกเหรอ"
"ยังไงก็น้องของวันนี่ครับตา"
ผู้ใหญ่พากันพูดไม่ออก วันเฉลิมป้อนก๋วยเตี๋ยวอ้อย
เวลาผ่านไปหลายเดือน สันต์กลับมาเมืองไทยแล้ว สันต์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"ลำยองน่ะเหรอครับตั้งบ่อน"
"ร่วมปีได้แล้วมั้ง หลังจากเอ็งไปเรียนต่อน่ะแหละ" ปั้นบอก
"คิดได้ยังไงหมดหนทางทำมาหากินแล้วรึไง ถึงทำอะไรโง่ ๆ ยังงี้"
"มันก็คงเข้าทางถนัดของมันน่ะแหละ ได้ยินเขาว่ามันท้องกับผัวใหม่แล้วด้วย ป่านนี้คงท้องแก่แล้วละมัง"
"ผัวใหม่"
"มันแบ่งห้องให้เช่าด้วย ผัวใหม่มันก็คนมาเช่าห้องน่ะแหละ ขับรถรับจ้าง"
"อยู่กินกัน ช่วยกันทำมาหากินดีเหรอครับ"
ปั้นพูดไม่ออก โบ้ยไปให้สินพูดแทน
"ผู้ชายมันหนีไปแล้ว ผัวของมันคนนี้ชื่ออะไรมันยังไม่รู้เลย ชาวบ้านเขาขำกันยังกะอะไรดี"
"นี่มันอะไรกันครับ...ไม่กี่ปีเจ้าวันมีพ่อเลี้ยงสามคนแล้ว งั้นเหรอครับ"
"พ่อใหม่สาม น้องใหม่สาม"
"ใช้ชีวิตอยู่กับบ่อน มีแต่คนมัวเมาอบายมุข ยังงี้แล้ว เจ้าวันมันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง"
ปั้นกับสิน พูดไม่ออก
"มันเป็นความผิดของผมเอง...ผมผิดเอง ผมต้องแก้ไข"
กลางวันหลังโรงเรียนเลิก วันเฉลิมหิ้วกระเป๋าจะมุ่งไปที่กุฏิหลวงตา บริเวณลานวัด เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเล่นซนกันอยู่
เด็ก 1 บอก
"เฮ้ยไอ้วัน พรุ่งนี้เช้าเอาการบ้านมาให้ข้าลอกด้วยนะโว้ย"
"ไม่หัดทำเองแล้วจะมีความรู้ได้ยังไง"
วันเฉลิมเดินหนี
เด็ก 2 บอก
"กูจะฟ้องครูว่าบ้านมึงเป็นบ่อน"
เด็ก 1 ถาม
"เอ็งเล่นไพ่เก่งรึเปล่าวะ สอนข้าหน่อยสิ"
เด็ก 3 ถาม
"จะรีบไปไหนวะรีบไปซื้อโอเลี้ยง ข้าวผัดรึไร"
เด็ก 1 บอก
"แม่มันมีผัวใหม่อีกคนแล้วนะโว้ย คนที่เท่าไหร่แล้ววะ ไอ้วัน"
เด็กๆต่างหัวเราะชอบใจ วันเฉลิมเดินลิ่วๆพยายามหนีออกไปให้ไกลจากที่นั่น ด้วยความปวดใจ
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(2) ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
