อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31 ต.ค. 56
"เงิน ทองแม่ไม่ได้มีมากมาย เงินสดที่มีติดบ้านไว้ ก็เอาไว้วนซื้อของทำทุนค้าขายนี่แหละ แม่ตะขิดตะขวงใจก็อีตรงที่น้ำพักน้ำแรงแม่ สุดท้ายมันก็ต้องเอาไปเจือจุนอีผู้หญิงที่มันเคยชี้หน้าด่าแม่ฉอดๆ""แม่ครับ...แม่คิดซะว่าแม่ทำเพื่อหลานเถอะครับ เจ้าวันมันน่าสงสารนะครับแม่ ผมเองตัดแล้วตัดเลยไม่เคยคิดมีเยื่อใยกับผู้หญิงคนนี้แม้แต่นิดเดียว แต่เจ้าวันผมตัดไม่ขาดหรอกครับแม่ จนตายผมก็ตัดไม่ลง"
ปั้นรู้สึกดีขึ้นหันมามองหน้าสันต์ เอื้อมมือมาลูบหัวลูก สันต์กลืนลูกสะอื้นลงคอ ไม่แสดงความอ่อนไหวมากไปกว่านี้
ลำยงฉีกผ้าถุงเก่าทั้งของตัวเอง และของยายแล และของลำยองออกมาทำผ้าอ้อม
"ครับ"
วันเฉลิมหันไปมองน้องคนล่าสุดที่นอนอยู่ในเบาะ
ห้องเปิดไว้เห็นข้างนอก คนเช่าห้องเดินผ่านไปมา บางคนมายืนแคะขี้มูกมองเข้ามาแล้วก็เดินออกไป
ลำยองยังนอนพักพื้นอยู่บนเตียง อ้อยอยู่กับตักยายแล
"แค้นใจจริงๆ อยากรู้นักว่าได้อีตัวไหน มันไปบอกตำรวจ" ลำยองว่า
"รู้แล้วเอ็งจะไปทำอะไรเขาให้มันได้อะไรขึ้นมา"
"ตบมันล้างนำสิแม่ มันตัดทางทำมาหากินกันยังงี้ ฉันว่ามันต้องเป็นอีพวกอิจฉาฉันแน่ๆ"
ลำยงแค่นหัวเราะ
"อยากจะบ้าตาย ใครเขาจะไปอิจฉาพี่ พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่า ทำมาหากินยังงี้ มันผิดกฎหมายบ้านเมือง ยังไงเขาก็ต้องกวาดล้าง"
"เอ็งก็เลิกๆซะเถอะวะ" แลว่า
"ฉันปั้นมากับมือ แขกแน่นทุกวันยังงี้ จะให้ฉันเลิกง่ายๆได้ยังไงแม่"
"แล้วเองสนุกนักรึไงวะ ไปนอนอยู่ในตะรางน่ะไม่ทันข้ามคืน ข้าเห็นเอ็งทุรนทุรายยังกะหมาบ้า นี่ถ้าไม่ได้เงินเจ้าสันต์มันมาช่วยประกันตัวออกมา ลูกเอ็งคนนี้มันก็ต้องไม่แคล้วคลอดในตะรางแหงๆ" แลบอก
"มันอยากอวดรวย ก็ให้มันจ่ายไปสิ"
"นี่ไม่สำนึกบุญคุณพี่สันต์เขาเลยซักนิดเรอะ" ลำยงถาม
"กูไม่ได้ไหว้วานให้มันช่วยกูซะหน่อย เสือกโง่มาช่วยกูเอง"
"เออ...คิดยังงี้ ทีหลังก็อย่าหวังว่าเขาจะมาช่วยอะไรอีกละกัน"
ลำยองทำท่าไม่ยี่หระ ไม่แยแส วันเฉลิมมอง ได้แต่พยายามจะเข้าใจ
วันใหม่ที่เพิงก๋วยเตี๋ยว ลำยงบอก
"ฉันเห็นด้วย เอามันไปเถอะ ความจริงพี่น่าจะเอามันไปตั้งนานแล้ว อยู่กับแม่มัน บ้านช่องก็เน่า หนังสือหนังหาก็ไม่ได้เรียนเต็มที่ ต้องคอยเลี้ยงน้อง เวทนามันเปล่าๆ"
ตาปอถือทัพพีตักแกงเข้ามา
"อีแล มึงเอาทัพพีไปไว้ไหน มึงนี่ทิ้งข้าวของไม่เป็นที่เป็นทาง กูเดินหาทั่วร้านแล้ว ไม่เจอ" ปอถาม
"ทัพพีอะไรของมึงไอ้ปอ" แลถาม
"ก็ทัพพีตักน้ำก๋วยเตี๋ยวนะ กูจะได้เอาไปล้าง"
"กูไม่ขำกะมึงเลยไอ้ปอ"
"กูก็ไม่ได้ให้ขำ"
"แล้วไอ้ที่อยู่ในมือมึงน่ะ อะไร"
"ก็ทัพพีไง"
"เออ...ไอ้บ้า" แลบอก
"มันมาอยู่ในมือกูตั้งแต่เมื่อไรวะ"
ตาปอเกาหัวออกไปหลังร้าน
"น้าแล คิดว่าไง ถ้าผมจะเอาเจ้าวันไปอยู่กับผม" สันต์ถาม
"มันก็ดี แต่เมียใหม่เอ็งมันมิฉีกอกไอ้วันมันเอาเหรอ"
"โธ่...น้าแล เขาเป็นครูบาอาจารย์นะ เขารักเด็กทุกคน หวังดีกับเด็กทุกคน"
"เฮอะ...ข้าละกลัวใจนัก แม่เลี้ยงลูกเลี้ยง เห็นมาเยอะแล้วโว้ย"
"แม่...ฉันว่าแม่ดูยี่เก ฟังละครวิทยุมากไปรึเปล่า สมัยนี้เขาไม่มียังงั้นแล้ว มันพ้นยุคปลาบู่ทองแล้วแม่"
"ผมอยากให้น้าแลเห็นแก่อนาคตเจ้าวันให้มาก ๆ" สันต์บอก
"เออ ๆ ๆ แล้วข้าจะไปถามนังลำยองมันให้ เด็กกำลังกินกำลังนอน มันสิ้นเปลืองยังกะอะไรดี มันคงจะยกให้แกอยู่หรอก"
สันต์มีความหวัง
หน้าบ้านลำยอง เวลากลางวัน
"หมู่นี้บ้านพ่อวันเงียบลงไปเยอะนะลูก" วิมลว่า
"ครับคุณยาย"
"วันนี้วันเกิดหนูสมเขา ยายเลยทำขนมให้เขาใส่บาตร หนูสม เอาขนมแบ่งให้พี่วันสิลูก"
สมฤดียื่นขนมให้วันเฉลิม
"ขอบใจนะหนูสม"
"วันนี้คุณพ่อคุณแม่จะพาหนูสมไปเที่ยวด้วย พี่วันไปเที่ยวด้วยกันไหม"
"พี่วันไปไม่ได้หรอกครับ พี่วันต้องทำงาน"
"ว้า...เสียดายจัง"
"แม่เขาคลอดน้องแล้วใช่ไหมลูก พ่อวันได้น้องผู้หญิงหรือผู้ชายละ"
"น้องผู้ชายครับ แม่ไม่รู้จะตั้งชื่ออะไร ยายก็นึกไม่ออก วันเลยตั้งชื่อให้น้องเอง ชื่อเหน่งครับ"
"เหนื่อยก็ทนหน่อยนะพ่อวัน มีอะไรให้ยายช่วยก็บอกนะ"
"ครับคุณยาย"
ในบ้านลำยอง ชาวบ่อนตั้งวงไพ่เล็ก ๆ ในห้องชั้นในเพื่อให้ลับตาหน่อย
"แม่ช่วยบอกข่าวไปให้ทั่วด้วยว่า บ่อนฉันยังเปิดเหมือนเดิม"
"เอ็งนี่ทำไมมันไม่รู้จักเข็ดวะ" แลถาม
"ก็แม่บอกฉันเองว่าเกิดมาต้องทำมาหากิน"
"อย่างอื่นมีตั้งเยอะทำไมเอ็งไม่ทำ"
"ไปรับจ้างเขามันก็ขี้ข้าเขาอยู่ดี คนอย่างอีลำยอง ไม่ยอมเป็นขี้ข้าใครหรอก"
"กูละเอือมระอากับมึงจริง ๆ อีลำยอง"
ลำยองเดินออก แลตามไปพูดเรื่องสำคัญ
"เจ้าสันต์มันจะเอาเจ้าวันไปเลี้ยงเอง เอ็งจะว่ายังไง"
"มันจ้างแม่ให้มาเป็นนายหน้าช่วยพูดรึไง"
"ถ้าเป็นตะก่อนละอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ข้าเต็มใจจะช่วยมัน ข้าเวทนาไอ้วันมัน มันน่าจะได้เรียนหนังสือหนังหาของมันให้เต็มที่ ไม่ใช่ต้องมาคอยเลี้ยงน้องเป็นโขยงยังงี้"
ลำยองยิ้ม
"แหม... แม่ ฉันเสียเงินเลี้ยงมันมาตั้งเท่าไหร่ ตอนนี้พอใช้งานได้แล้วก็จะมาเอาไป มันหุงข้าวซักผ้า ถูบ้าน วิ่งซื้อของ เลี้ยงน้องได้ แม่รู้ไหมฉันเสียเงินให้มันเรียนอนุบาลสองปี กี่พัน ทั้งค่าอาหาร ค่ารถ คิดจะมาขอไปง่าย ๆ ฝันไปหน่อยเหอะ"
"แล้วเอ็งจะเอายังไงว่ามา"
"ตอนที่เอามันมาใหม่ ๆ ฉันเรียกสองหมื่นแม่จำได้ใช่ไหม"
"เออ...จะได้ไปบอกมันว่าเอ็งจะเอาสองหมื่น"
"ใครว่า...ฉันเลี้ยงมันมาอีกตั้งห้าหกปี คิดปีละหมื่นก็ตั้งเจ็ดแปดหมื่นนะ แต่เดี๋ยวจะหาว่าหน้าเลือดเกินไป ฉันลดให้เหลือห้าหมื่นละกัน จะเอาก็เอาเงินสด ๆ มาวาง"
"เฮ้ย...เอ็งเป็นแม่มัน คิดยังงั้นได้ยังไงวะ เป็นแม่ก็ต้องเลี้ยงลูก"
"ไม่รู้ล่ะ จะเอาก็ห้าหมื่นขาดตัว ไอ้เรื่องจะให้เปล่า ๆ น่ะ ไม่มีทาง มันยังใช้งานได้อยู่"
"มึงนี่มันเป็นแม่ประสาอะไรวะ คิดเอาเปรียบลูกขนาดนี้ได้"
"อ้าวแล้วที่แม่ละ แม่ไม่ได้เลี้ยงลูกไว้ใช้เหมือนกันเหรอ พอทำมาหาได้ แม่ก็ทวงแต่ค่ากินอยู่ เล็ก ๆ ก็ใช้งานยังกะอะไร ฉันน่ะขายขนมให้แม่มานานกี่ปี นังลำยงมันจ่ายแม่มากี่ปี"
"อีอัปรีย์ อีลูกเนรคุณ กูน่ะเคยเอาเงินมึงก็จริง แต่กูไม่เคยคิดขายมึงกินนี่หว่า เลี้ยงมึงมาก็ต้องให้มึงทดแทนบุญมั่ง แต่อย่างไอ้วัน พ่อมันจะเอาไปเลี้ยงให้ดี มึงกลับไม่ให้ไปจะเอาไว้ใช้ ทวงค่าเลี้ยงดูอะไรแบบนี้ อีบ้า"
"มีทางได้ มันก็ต้องเอาไว้ก่อนล่ะ"
"มึงมันหลงไพ่ติดเหล้า จนหมดสติแล้วอีลำยอง อีกหน่อยมึงก็หมดความเป็นคน"
ลำยองไม่สะทกสะท้าน
"มันลูกฉันนี่ ฉันออกแรงเบ่งมันออกมาเจ็บจะตาย ฉันก็ต้องใช้มันให้คุ้มสิ"
แลแทบเต้นโกรธจนสั่น ลำยองยิ้มย่องไม่แยแส วันเฉลิมยืนแอบฟังอยู่มุมหนึ่ง
ปั้นกวาดพื้นอยู่มุมหนึ่ง สินตอกตะปูซ่อมเก้าอี้ ยายแลเข้ามา ปั้นยังไม่ทันเห็นเต็มตา
"ซื้ออะไรจ๊ะ"
"เจ้าสันต์อยู่ไหน"
"อีแลมึงมาทำไม จะมาหาเรื่องอะไรกันอีก"
"แม่ปั้น...ใจเย็น ๆ"
สันต์ออกมาจากห้องพอดี
"กูมาคุยธุระกับลูกชายมึง"
"น้าแล ได้เรื่องไหมครับ"
"ข้าไปคุยกับมันให้แล้ว นังลำยองมันจะเอาห้าหมื่น"
สันต์อึ้ง ความหวังดับวูบลงทันที
"ห้าหมื่น...มันเรียกขนาดนี้มันตั้งใจจะไม่ให้มากกว่า" สันต์บอก
"มึงชักค่านายหน้าไปเท่าไหร่ละอีแล" ปั้นถาม
"อีปั้น...บาทเดียวกูก็ไม่ได้คิด"
"ใครเขาจะไปเชื่อมึง บ้านมึงน่ะ เห็นแก่เงิน หิวเงินกันทั้งก๊ก สั่งสอนลูกให้สันดานเสียแต่เล็กแต่น้อย พ่อแม่มันเป็นยังไง ลูกมันก็เป็นยังงั้นแหละ" ปั้นว่า
"มึงนี่มันฟื้นฝอยหาตะเข็บ ครั้งนี้กูเห็นแก่ไอ้วันมันจริง ๆ กูยังด่านังลำยองมันไปกระบุงโกย กูก็เหนื่อยของกูเป็นเหมือนกันนะโว้ย อีปั้น"
สินพยายามห้ามทัพแต่พูดไม่ทันใครซักคน สันต์เครียดจัด พาลโกรธไปถึงลำยอง เดินออกไปทันที
สินพยายามห้ามทัพแต่พูดไม่ทันใครซักคน สันต์เครียดจัด พาลโกรธไปถึงลำยอง เดินออกไปทันที
"ไอ้วันมันต้องเหมือนตกนรกยังงี้ก็เพราะมึงน่ะนะแหละมีส่วน" ปั้นบอก
"มึงอย่ามาพูดพล่อย ๆ นะ อีปั้น"
สงครามน้ำลายท่าทางจะไม่จบง่าย ๆ สินได้แต่ห้ามคนโน้นทีคนนี้ที
ภายในบ้านลำยอง วันเฉลิมป้อนข้าวอ้อยอยู่มุมหนึ่ง ลำยองเทเหล้าเพียว ๆ ลงแก้วนังร่วมวงไพ่ สันต์เดินลุยเข้ามาถึงในบ้าน วันเฉลิมหันมาเห็นพ่อ
"ลำยอง"
หญิงในบ่อนคนหนึ่งร้อง
"ว้าย...ใจหายแว๊บเลย นึกว่าตำรวจ"
"ผัวเก่ากูเอง"
"ฉันมาพูดเรื่องวันเฉลิม"
เสียงเด็กร้องดังมาจากข้างบน
"ก็พูดมาสิ"
"ออกไปคุยกันข้างนอก"
"ไอ้วันมึงขึ้นไปดูไอ้เหน่งมันซิแหกปากร้องอีกแล้ว"
"ครับ"
วันเฉลิมอุ้มอ้อยขึ้นข้างบน ลำยองยังคงสนุกนาน
"ผ่องโว้ย"
"ลำยอง"
"โอ้ย...เสียเวลาทำมาหากิน"
ลำยองทำอิด ๆ ออด ๆ รำคาญ สันต์เดินออกไปหน้าบ้าน เธอขยับตาม หลังจากซดเหล้าให้กำซาบตับไต้ไส้พุง
สันต์ออกมายืนคอยหน้าบ้าน คนขายของดองที่มาเช่าบ้านลำยองกำลังปอกผลไม้อยู่มุมหนึ่งเพื่อเตรียมเอาออก ไปขาย เธอเดินเซนิดหน่อยเพราะเมาพร้อมๆกับเรอแตก
"ว่าไงคะคุณผัวเก่า"
"ให้วันเฉลิมอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไง"
"มันก็อยู่ของมันได้ ไม่เห็นจะตายเลย"
"ฉันจะเอามันไปเลี้ยง"
ลำยองพูดเสียงดัง
"กูไม่ให้หรอก"
"ไม่ต้องตะเบ็ง พูดกันดี ๆ ก็ได้"
ลำยองหัวเราะ
"อ๋อ...ดี ๆ ก็ได้ อยากได้มันไปก็เอาเงินค่าเลี้ยงดูมาสิโว้ย...ห้าหมื่น"
"ลำยอง ฉันเป็นข้าราชการไม่ได้ร่ำรวยอะไร จะได้หาเงินห้าหมื่นมาให้ได้ แต่ฉันส่งเสียลูกเรียนไหวเพราะเบิกได้ รักษาพยาบาลก็มีโรงพยาบาลทหารเรือ วันเฉลิมจะได้ร่ำเรียนแล้วก็ไม่ต้องทนอยู่กับบ่อนกับโรงเหล้ายังงี้"
ลำยองทำกวนตีน
"อยู่ยังงี้แล้วมันเป็นยังไง ดีออกมันจะได้ทำมาหากินเป็นเร็ว ๆ เล่นไพ่เป็นน่ะมันคิดเลขเก่งนะ วิ่งไปซื้อของให้เขา เขาก็ให้เงินมัน วัน ๆ ได้ตั้งหลายบาท"
"หยุดทำร้ายลูกซักที"
"อยากได้ก็เอาเงินมาแลกสิ"
"แม่กับพ่อเขาก็ค้าขายไปวัน ๆ ถ้าร่ำรวยเขาจะมาอยู่ที่เช่าวัดยังงี้ทำไม ซื้อบ้านอยู่ไปนานแล้ว"
"ห้าหมื่นบาทขาดตัวโว้ย"
"ลำยอง"
"ไม่มีก็ไม่ต้องมาพูดกัน...เปลืองน้ำลายโว้ย"
ลำยองเดินหัวเราะกลับเข้าบ้านไปทันที สันต์ร้อนผะผ่าวไปทั้งหน้ากับลีลากวนโทสะของลำยอง กำมอแน่น พยายามระงับใจตัวเอง
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
