อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31[2] ต.ค. 56
"ไม่มีก็ไม่ต้องมาพูดกัน...เปลืองน้ำลายโว้ย"ลำยองเดินหัวเราะกลับเข้าบ้านไปทันที สันต์ร้อนผะผ่าวไปทั้งหน้ากับลีลากวนโทสะของลำยอง กำมอแน่น พยายามระงับใจตัวเอง
วันเฉลิมประคองขวดนมให้เหน่งดูดมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งคอยป้อนข้าวอ้อยที่ซนอยู่ไม่สุข เขาได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อแม่คุยกัน เห็นใจพ่อ แต่ก็สงสารแม่
ปั้นกับสินได้แต่นั่งมองสันต์ที่นั่งกลุ้มอยู่ที่เฉลียงท่าน้ำ
"หมดหวังแล้วละแม่ปั้น เราคงทำอะไรไม่ได้แล้ว" สินบอก
"ช่วยกันสวดมนต์เถอะ เวลานี้คงไม่มีอะไรช่วยได้หรอก นอกจากขอให้คุณพระคุณเจ้าช่วยดลใจมันเท่านั้นเอง"
ปั้นมองสันต์ แล้วเดินออกไป สันต์เต็มไปด้วยความทุกข์ กอดแม่
สินเดินจากท่าน้ำเข้ามาเห็นแม่ปั้นถือหีบ เดินลงบันไดมา แล้วดึงพวงกุญแจเหน็บอยู่ชายพกออกมาหาดอกที่ใช้ไขหีบเหล็ก
"ทำอะไรนะแม่ปั้น"
"ฉันสงสารลูก...หมดตัวเป็นหมดตัวสิ คราวนี้ ยังไงมันก็ต้องแลกกันแล้วล่ะ"
ปั้นไขกุญแจหีบเหล็ก
สินเดินออกมาหาสันต์
"สันต์เอ๊ย"
สันตฺหันมามองพ่อ
บริเวณโถงบันได ปั้นวางสร้อยทอง กำไรข้อเท้านากลงบนผ้าที่ปูไว้
"ทองพวกนี้ก็ของไอ้วันมันน่ะแหละ ได้ ๆ มากับพวกของรับขวัญไงล่ะ สามบาทกว่าเห็นจะได้ ทองของแม่อีกสองบาท เงินที่เก็บเข้าออมสินให้ไอ้วันมันมีเท่าไหร่ล่ะ"
"เก็บไว้ให้มานี่ก็ห้าปีแล้วครับ มีอยู่หมื่นกว่า ผมว่าจะเอาเงินส่วนตัวผมแบ่งมาอีกห้าพัน รวม ๆ แล้วน่าจะได้ถึงสองหมื่นครับแม่"
"ทองบาทละหกร้อย หมดนี่ก็คงขายได้ซักสามพัน ได้แค่ครึ่งนึงของที่มันเรียก" สินบอก
"ที่จริงแม่ก็มีเงินอีกราวหมื่นกว่า แต่แม่คงให้เอ็งไม่ได้หรอก ต้องเอาไว้ทำทุน แล้วก็เผื่อเป็นอะไรไป เดี๋ยวไม่มีเงินทำศพ"
สันต์หดหู่
"โธ่...แม่ครับ"
ปั้นรวบห่อผ้าแล้ววางลงตรงหน้าสันต์
"ผมเป็นต้นเหตุของความหายนะครั้งนี้...เพราะใจเร็วด่วนได้ กรรมก็ตกที่เด็กกับพ่อแม่ บาปของผมครั้งนี้ทำบุญอีกเท่าไรปรนนิบัติพ่อแม่อีกเท่าไร ก็ไม่มีวันหมดสิ้นหรอกครับ"
สันต์กราบลงที่ตักแม่ ปั้นลูบหัวลูกชาย
เช้าวันใหม่ ปอเทน้ำปลาลงชามก๋วยเตี๋ยว ลำยงเก็บขวดน้ำปลากลับมาวางใกล้โต๊ะทำก๋วยเตี๋ยว
"อีลำยง...วันนี้น้ำก๋วยเตี๋ยวเอ็งเค็มฉิบเป๋ง"
"ก็พ่อใส่น้ำปลาซะเยอะมันก็เค็มสิ"
ชุดช่วยจัดร้านอยู่ วันเฉลิมแต่งชุดนักเรียนเดินเข้ามา หิ้วกระเป๋านักเรียนมือหนึ่ง อีกมือนึงอุ้มอ้อยเข้าเอวมาถึง
"น้าลำยงครับ ฝากน้องอ้อยด้วยครับ"
ลำยงมารับอ้อยไปอุ้มไว้
"แล้วเอ็งกินข้าวรึยัง กินก๋วยเตี๋ยวไหมล่ะ น้าจะทำให้"
"ไม่เป็นไรครับ ผมไปกินที่กุฏิหลวงตาก็ได้"
วันเฉลิมรีบออกไป
"พี่ชุดผักชียังไม่ได้ซอยเลย พี่ซอยหน่อยสิ"
"วัน ๆ ก็ยุ่งจะตายอยู่แล้ว ยังต้องมาคอยเลี้ยงลูกชาวบ้านเขาอีก" ชุดบอก
ลำยง เอาเถอะน่า อย่าบ่นนักเลย สงสารยังไงมันก็หลานลำยงนะ
"ทำยังงี้มันเท่ากับเราส่งเสริมให้แม่มันไม่รับผิดชอบ นึกจะมีผัวก็มี ออกลูกมาแล้วก็ไม่ยอมเลี้ยงเอง คอยดูเหอะ อีกหน่อยก็เป็นโขยง"
ชดซอยผักชีไปบ่นไป
ปอเดินเข้ามาหยิบขวดน้ำปลา
"น้ำปลาอยู่ไหนวะ นังลำยง" ปอถาม
"พ่อจะเอาไปทำอะไร"
"ก็เอาไปใส่ก๋วยเตี๋ยวกูสิ"
"ใส่แล้ว"
"กูยังไม่ได้ใส่"
"ยังไม่ได้ใส่อะไร ก็เมื่อกี้พ่อเพิ่งบ่นอยู่แหม่บ ๆ ว่าเค็ม....ไปชิมดูก่อน"
ตาปอเกาหัวแกรก ๆ เดินกลับไป
เงินปึกหนึ่ง มีแต่แบงค์ร้อยล้วน ๆ ถูกวางลงตรงหน้าลำยอง เธอคว้าเงินหมับ ใจเต้นโครมคราม
เอานิ้วแตะน้ำลายแล้วรีบนับเงินทันที
"ไม่ต้องนับหรอก...สองหมื่นสี่"
ลำยองชะงักทันที หยุดนับแล้วโยนเงินคืน
"สองหมื่นสี่ไม่ได้หรอก บอกแล้วไงว่าห้าหมื่นบาทขาดตัว"
"ฉันหามาได้แค่นี้จริง ๆ"
"ต่อกันยังกะซื้อของ ลูกตัวเองนะยะ"
"ก็ลูกลำยองเหมือนกันนี่นา เห็นแก่อนาคตของลูกเถอะน่า"
ลำยองมองสันต์ แล้วสลับมองเงินด้วยหางตาเพราะจริง ๆ ลำยองก็อยากได้จนตัวสั่น
"อนาคต...ชะ ไปอยู่กับแม่เลี้ยง มันก็ไปเป็นขี้ข้าให้แม่เลี้ยงจิกหัวใช้ สู้อยู่เป็นขี้ข้า แม่ตัวเองไม่ดีกว่าเรอะ ยังได้ทดแทนบุญคุณ"
"เงินนี่ก็ที่เก็บไว้ให้เจ้าวันน่ะแหละ ทองของแม่เขาก็เอามาสมทบด้วย ลำยองรับไปเถอะ เราอย่าเอาลูกมาเดิมพันกันหน่อยเลย ให้โอกาสเขาเถอะ จะได้เรียนดี ๆ ไม่ต้องมีภาระเลี้ยงน้อง ทำงานบ้าน คิดถึงอนาคตของลูกเถอะนะลำยอง"
"อยู่นี่มันก็ได้เรียน อย่างน้อยก็ปอเจ็ดแหละวะ ไม่ต้องไปให้แม่เลี้ยงโขกสับ"
สันต์ชักเดือดเหมือนกัน
"แล้วอยู่กับเธอไม่ถูกโขกสับรึไง"
"ฉันเป็นแม่มัน เบ่งมันออกมานะ"
สันต์กัดฟันแน่น
"ยังไงไอ้วันมันก็ต้องอยู่ที่นี่กับฉัน อยากให้มันเรียนก็ส่งเสียเงินทองมาให้ดีละกัน"
ลำยองลุกหนีออกไปทันที
พอยายแล รู้เรื่องทั้งหมดจากลำยอง
"มึงเป็นอะไรของมึง อีลำยอง เงินตั้งเป็นหมื่น ๆ เสือกไม่เอา"
"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าต้องห้าหมื่น"
"มึงมันบ้า...กูรู้ใจจริงมึงก็ริก ๆ อยากจะได้จนตัวสั่น แต่มึงมันทิฐิหนา"
"เงินอีปั้นฉันไม่เอาหรอก อีแก่นี่มันทำอะไรไว้กับฉันบ้าง จนตายฉันก็ไม่มีวันลืม"
"มึงนี่มันเสียแรงได้เป็นแม่คน มึงไม่รู้ถึงหัวจิตหัวใจคนเป็นแม่บ้างเลยรึไง"
ลำยองูดกวนแม่ซะงั้น
"แล้วมันเป็นยังไง"
"กูจะไม่พูดกะมึงแล้ว กูเหนื่อย กูเบื่อ ยิ่งกว่าสีซอให้ควายฟังอีกนะมึง"
ยายแลดินหนีไปสงบสติอารมณ์
"ไอ้ปอ...มึงกินเข้าไปกี่ชามแล้วเนี่ย กูเห็นมึงกินตั้งแต่เช้าแล้ว"
"กูยังไม่ได้กินเลย" ปอบอก
"กินจนล้นขึ้นมาถึงคอหอยแล้ว ยังบอกไม่ได้กิน โอ้ย...กูจะบ้าตาย แต่ละคน"
ลำยงรวบรวมสติพยายามพูดดี ๆ ด้วย
"จะเปลี่ยนใจก็ยังทันนะพี่ลำยอง ลด ๆ ลงซะเถอะไอ้ทิฐิของพี่น่ะ ไอ้วันมันจะได้ไปอยู่กับพ่อมัน ไม่ต้องเป็นภาระของพี่ด้วย ไม่ดีรึไง"
ลำยองนิ่งคิดตัดสินใจเหมือนกัน
"เงินตั้งสองหมื่นกว่า เอามาทำทุนทำอะไรตั้งเยอะนะพี่"
"มึงไม่ต้องมาแส่เรื่องของกู ไม่ได้ห้าหมื่นกูไม่เอา มันหวังปีหน้าจะมาเจรจาใหม่ กูจะขึ้นให้ถึงแสนเลยคอยดู"
ลำยองเดินลอยหน้าออกไป
"ทำไมไม่บอกมันไปว่า เอาลูกมาทิ้งไว้ให้เลี้ยงยังงี้ จะคิดเงินแล้ว" ชุดบอก
"ก็ทำไมพี่ไม่บอกมันเองล่ะ
ลำยงเดินหลบไปอย่างอารมณ์เสียเหมือนกัน
เวลาบ่ายจัด สันต์กับสินมาวะนเฉลิมที่กุฏิหลวงตาปิ่น
"วันต้องขยันเรียนหนังสือให้มาก ๆ นะลูก อย่าทิ้งการเรียนเป็นอันขาด"
วันเฉลิมนั่งก้มหน้า ฟังพ่อ
"แม่เขารับปากให้พ่อเป็นคนส่งเสียวันแล้ว วันต้องการใช้อะไร เท่าไหร่ก็ไปบอกปู่เอาไว้ ค่าเล่าเรียน ค่าหนังสือ เสื้อผ้า เข้าใจไหมลูก"
"ครับ"
"เดี๋ยวพ่อจะพาออกไปซื้อของ วันอยากได้อะไรก็บอกพ่อ"
"ผมยังไม่ได้ถูกุฏิหลวงตาเลยครับ"
"พ่อเอ็งเขาลางานได้วันเดียว เอ็งไปกับพ่อเอ็งเถอะ กุฏิน่ะไม่ได้ถูซะวัน มันไม่เป็นไรหรอกไปล้างหน้าล้างตาซะให้สดชื่นไป"
"ครับ"
วันเฉลิมคลานผ่านหลวงตาปิ่นไป สันต์หยิบรองเท้าผ้าใบสุดโทรมหัวรองเท้าเปิดอ้าของลูกขึ้นมาดูอย่าง สะเทือนใจ
"เอ็งอย่าห่วงมันนักเลยเจ้าสันต์ ไอ้วันมันเป็นเด็กใฝ่ดี อย่างเดียวที่มันต้องได้เรียนรู้ มานะและอดทนยังไงมันก็ต้องเอาตัวรอดได้"
เวลาเย็นลำยองยืนท้าวสะเอว ปักหลักคอยอยู่ อีกมือถือแก้วเหล้าไว้ วันเฉลิมหิ้วกระเป๋านักเรียน ถุงกระดาษ 2-3 ใบ กลับเข้ามา
"มึงหายหัวไปไหนมาไอ้วัน กลับมาเอาป่านนี้ กูต้องลำบากไปอุ้มนังอ้อยมันกลับมาเอง ข้าวก็ยังไม่ได้หุง ผ้าอ้อมไอ้เหน่งก็ยังไม่ได้ซัก"
"วันไปกับพ่อมาครับ"
"ไปไหน"
"พ่อพาวันไปซื้อของครับ"
ลำยองปาดเข้ากระชากถุงกระดาษจากมือลูกชายจนถุงโชคดีขาด ข้าวของในถุงเกลื่อนพื้น ทั้งเสื้อผ้านักเรียนชุดใหม่ รองเท้าผ้าใบคู่ใหม่กับถุงเท้าดินสอ-ยางลบ
"อวดรวย...ทำเป็นซื้อของใหม่ให้ลูก มันก็แค่เศษเงินของพ่อมึงนั้นแหละไอ้วัน เงินก้อนน่ะมันเอาไปประเคนเลี้ยงเมียใหม่ลูกใหม่มันหมดแล้ว กูรู้ ห้าหมื่นน่ะมันมีปัญญาจ่าย แต่มันทำตุกติก ขี้เหนียวกะกู ไหนมึงซ่อนอะไรเอาไว้อีก"
ลำยองค้นตัววันเฉลิมและเจอเงินสามร้อยในกระเป๋ากางเกง
"นี่อะไร...กูถามว่านี่เงินอะไร"
"พ่อให้วันเอาไว้ซื้อกับข้าวครับ"
"กูจะเอาไว้ต่อทุนกับซื้อเหล้ากิน มีปัญหาไหมไอ้วัน"
วันเฉลิมก้มหน้านิ่งแทนคำตอบ
"พ่อมึงมันรวย...มันมาคราวหน้ามึงก็ขอมันอีกนะ หัดประจบให้มันได้เยอะกว่านี้หน่อย"
ลำยองเหน็บเงินเข้าอกเสื้อเดินออกไปซดเหล้าอย่างอารมณ์ดี วันเฉลิมนั่งลงเก็บข้าวของที่เกลื่อนพื้น
เวลาเย็น ที่เพิงก๋วยเตี๋ยว ยายแลโวยวายใส่แป้ง
"มึงนี่ไม่ทำอะไรซักอย่าง เดินไปเดินมา วันๆ ดีแต่ขอตังค์ ทำมาหากินเป็นอย่างคนอื่นเขาบ้างไหม มึงนี่เสียทีเกิดมาเป็นลูกผู้ชายนะ ไอ้แป้ง"
"ก็ทำไมแม่ไม่เบ่งให้ฉันออกมาเป็นลูกผู้หญิงล่ะ จะได้สบายอย่างพี่ลำยอง"
ยายแลฟาดแป้งด้วยทัพพี จนแป้งต้องลี้ภัยไปทางหลังร้าน
"กวนประสาทกูนัก รู้ยังงี้กูเอาขี้เถ้ายัดปากมึงตั้งแต่เล็กๆก็ดี"
"อีแล...เมื่อไหร่มึงจะเลิกแกล้งกูซะที" ปอถาม
"กูไปแกล้งอะไรมึง ไอ้ปอ"
"ชามเนี่ยเมื่อไหร่จะล้างหมด มือกูเปื่อยแล้วนะ"
"ก็กองนั้นมันล้างแล้วพ่อจะเอาไปล้างอีกทำไม" ชุดบอก
"ยังไม่ได้ล้าง"
"ล้างแล้ว"
"กูบอกยังไม่ได้ล้างก็ยังไม่ได้ล้างสิวะ"
"ปล่อยมันให้มันเอาไปล้างให้พอใจ แฟ๊บกัดมือขาดมึง อย่ามาบ่นนะไอ้ปอ"
สันต์จะไปลงเรือข้ามฟากกลับบ้านพักแวะมาหาลำยง
"ลำยง"
"จะกลับแล้วเหรอพี่สันต์"
สันต์พยักหน้ารับ
"ยังไงพี่ก็ฝากลำยงดูๆเจ้าวันให้ด้วยนะ"
"พี่สันต์ พูดตามตรงแล้วอย่าโกรธกันนะ ทุกวันนี้แค่ทำมาหากินฉันก็เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแล้วนะพี่ ฉันไม่รับปากพี่หรอกว่า จะช่วยพี่ได้ขนาดไหน"
"พี่เข้าใจ"
"แต่ฉันไม่เข้าใจพี่"
สันต์อึ้งงง ยายแลเข้ามาฟังเงียบๆ สันต์ได้แต่ตาปริบๆ
"พี่กลัวพี่ลำยองมันนักรึไง พี่ยอมมันมันยิ่งได้ใจ รู้รึเปล่า"
"แล้วลำยงจะให้พี่ทำยังไง พ่อแม่ทะเลาะกันต่อหน้าลูก พี่ทำไม่ได้หรอกนะ พี่สงสารลูก"
"พี่ยืนยันมาอีกทีซิว่า เมียใหม่พี่จะไม่เป็นแม่เลี้ยงใจยักษ์"
"ลำยงจะบอกอะไรพี่"
"ถ้าฉันเป็นพี่น่ะนะ ในเมื่อพี่ลำยองมันไม่ยอมรับเงินยังงี้ ฉันพาไอ้วันมันหนีไปแล้ว ไม่
ปล่อยให้มันต้องมาทุกข์ทรมานอยู่ยังงี้ พี่ลำยองมันจะโวยวายยังไงก็ช่างหัวมันเถอะ มันไม่มีปัญญาตามไปเอาไอ้วันกลับมาหรอก"
ทำไมสันต์ถึงไม่เคยมีความคิดอย่างนี้เลย
ในห้องครัว บ้านลำยอง วันเฉลิมหุงข้าวสลับหันมาดูแลอ้อย
"น้องอ้อยอย่าเพิ่งซนสิ รอก่อน เดี๋ยวพี่รินน้ำข้าวให้กิน"
แป้งโผล่เข้ามาจากทางหลังบ้านท่าทางลับๆล่อๆ
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31[2] ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
