อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 7 ต.ค. 56
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 7 ต.ค. 56
เสี่ย กวงดึงตัวลำยองมาหอมแก้ม พอลงจากรถก็ทำเป็นเป็นอาลัยเสี่ยกวง แต่แล้วก็ชะงักเห็นสันต์อุ้มวันเฉลิมยืนอยู่ไม่ไกลนักลำยองหายใจไม่ทั่วท้อง กลัวเสี่ยกวงรู้เห็นความจริง...วันเฉลิมเห็นแม่จะโผเข้าหาให้อุ้ม ลำยองเดินผ่านไปอย่างคนไม่รู้จัก เสี่ยกวงถอยรถออกไป“จะทำอะไรก็นึกถึงลูกให้มาก ๆ” สันต์อุ้มวันเฉลิมตามมา
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่ได้เกี่ยว ข้องอะไรกันซะหน่อย”
“วันเฉลิมไม่ใช่ลูกเธอคนเดียว ลูกพี่ด้วยเหมือนกัน…ความลับมันไม่มีในโลกนี้หรอกนะลำยอง ซักวันแฟนใหม่เธอเขาก็ต้องรู้”
“ไม่ได้ขู่...แต่ไปคิดดูดี ๆ คืนลูกมาให้พี่ก็จบ เธอจะไปมีความสุขกับแฟนใหม่เธอยังไงก็เชิญ”
ยายแลออกมาเห็น สันต์ส่งวันเฉลิมให้แล้วเดินออกไป
เสี่ยกวงซื้อบ้านให้ลำยองหลังหนึ่ง แม้จะเป็นทำเลไม่ดีนักแต่ลำยองก็พอใจ และส่งนางชื่นและนางชมมาเป็นคนรับใช้ในบ้านของลำยองด้วย ชมซึ่งเป็นหลานสาวของชื่นติดตามมาอยู่ด้วย ลำยองไม่ค่อยชอบหน้าคนทั้งสองจึงหาเรื่องด่าเป็นประจำ จนเสี่ย กวงต้องคอยปราม...ลำยองนึกถึงวันเฉลิมขณะที่นอนกอดก่ายเสี่ยกวงอยู่ในห้องก็ ออดอ้อนขอเอาวันเฉลิมมาเลี้ยง
“ลำยองขอเอาน้องคนเล็กมาช่วยแม่แกเลี้ยงที่นี่ได้ไหมคะ”
“น้องคนเล็ก...ตกลงลำยองมีน้องกี่คนกันแน่”
“จริง ๆ แล้ว ห้าคนค่ะ...คนสุดท้ายท้องนี้ลูกหลงแม่แกเพิ่งจะสองขวบกว่า ๆ เอง ลำยองสงสารแม่ ก็เลยอยากเอามาช่วยเลี้ยง”
“เด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง”
“ผู้ชายค่ะ มันเลี้ยงง่าย ไม่ซนหรอก...ได้ไหมคะ คุณกวง”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ บ้านนี้ออกจะกว้างขวางลำยองจะได้ไม่เหงา อีกอย่าง ลำยองจะได้ฝึกเอาไว้ด้วย”
“ฝึกอะไรคะ”
“ก็ฝึกเลี้ยงลูกของเราไง”
“คุณกวงน่ะ” ลำยองใส่จริต
“ผมอยากได้ลูกชาย ลำยองมีลูกชายให้ผมซักคนนะครับ”
ลำยองยิ้มทำหน้าให้แดงซ่าน เสี่ยกวงกอดลำยอง
ตอนที่ 4
เช้าวันใหม่ ลำยองกอดก่ายอ้อนเสี่ยกวงที่ยังนอนอยู่บนเตียง
“คุณกวงขา...วันนี้คุณกวงจะพาลำยองไปเที่ยวไหนดีคะ”
“ลำยองอยากไปไหนล่ะ”
“อยากไปเยาวราช”
“ไปบ่อย ๆ ไม่เบื่อรึไง”
“ไม่เบื่อหรอกค่ะ..ลำยองชอบ..คนเยอะดี อาหารก็อร่อย ของก็สวย ๆ ทั้งนั้น คุณกวงขา..ลำยองอยากได้เข็มขัดทองซักเส้นนึง”
“เข็มขัดเงิน ลำยองก็มีแล้วนี่”
“ก็นั่นมันเข็มขัดเงินนี่คะ เข็มขัดทองยังไม่มีซะหน่อย”
“มันแพงนะลำยอง”
“จะซักเท่าไหร่กันเซียว”
“เอาไว้ตรุษจีนก่อนเถอะ”
“คุณกวงไม่รักลำยอง แค่เข็มขัดทอง คุณกวงก็ให้ลำยองไม่ได้ มันน่าน้อยใจจริง ๆ เลย”
“เงินทองเวลามีน่ะ มันต้องรู้จักใช้นะลำยอง จะได้มีให้เราใช้ไปได้นาน ๆ”
“ก็นี่ไงคะ ลำยองก็เลือกเก็บเป็นทองไง”
“ใส่เข็มขัดทอง ไม่กลัวใครมาจี้มาปล้นเอารึไง”
“งั้นไม่เอาเข็มขัดทอง เอาเป็นเข็มขัดนากก็ได้ นะคะคุณกวง...นะคะ”
หลังจากอ้อนเอาทรัพย์สินของมีค่าจากเสี่ยกวงได้..ลำยองก็เอาอกเอาใจเสี่ยกวง ที่โต๊ะอาหารอย่างเต็มที่ เสร็จแล้วชื่นกับชมมาเก็บชาม ด้วยความไม่ชอบหน้าทั้งสองลำยองก็พาลหาเรื่องด่าด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“นี่แก..ไหนว่าเคยเป็นคนใช้บ้านผู้ดี แล้วทำไมคลานเข่า คุกเข่า ไม่เป็น เจ้านายนั่งอยู่เนี่ย เดินค้ำหัวอยู่ได้”
“แล้วทำไมฉันต้องคุกเข่าด้วยล่ะคะ”
“ถามโง่ ๆ”
“ไม่เอาน่าลำยอง ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลย”
“บ้านผู้ดี คนใช้ก็ต้องคลานเข่า คุกเข่า บางทีต้องหมอบด้วยซ้ำเวลาอยู่ต่อหน้าเจ้านาย”
“ลำยองไปเห็นมาจากไหน” เสี่ยกวงถาม
“ก็ในโทรภาพ ในละครตอนค่ำ ๆ ไงคะ”
“นั่นมันละครนะลำยอง ชีวิตจริงไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้มั้ง ไปเถอะ ชื่น ชม จะไปทำอะไรก็ไป”
ชื่นกับชมจะยกของออกไป ลำยองเรียกไว้
“เดี๋ยว..ฉันจะออกไปธุระกับคุณกวง แกสองคนไปจัดห้องนอนเล็กเอาไว้ให้ด้วย น้องฉันจะมาอยู่ที่นี่”
พอทั้งสองเดินออกไป ลำยองหันไปพูดกับ เสี่ยกวง
“คุณกวงน่ะ ทำให้คนใช้เคยตัว เราศักดิ์ศรีสูงกว่ามัน มันก็ต้องคุกเข่า คลานเข่าให้เราสิคะ”
“ถึงเขาจะคนละชั้นกับเรา แต่เขาก็ไม่ใช่ทาสนะลำยอง คนจีนเขาไม่มีทาสแบบที่ลำยองอยากให้เป็นแล้ว”
“ลำยองว่ามันโก้ดีจะตาย..อีกอย่างเงินเดือนมันก็แพ้งแพง ทำไมมันจะหมอบ จะคลานเข่าให้เราไม่ได้คะ”
เสี่ยกวงขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดจึงเฉยเสีย ส่วนชื่นกับชมเมื่ออยู่กันสองคนก็พูดคุยกันด้วยความรู้สึกหนักใจ
“คุณกวงไม่อยู่ฉันว่าเราถูกบังคับให้คุกเข่า คลานเข่า แล้วก็หมอบแน่ ๆ เลยน้า”
“ยัยคุณนายนี่แกคงดูละครเยอะไป เลยอยากเป็นอย่างในละครบ้าง”
“มาบังคับโน่นนี่ฉันมาก ๆ ฉันไม่อยู่นะน้า”
“เออน่า...เอ็งใจเย็น ๆ เห็นแก่คุณกวงไว้ก่อน อย่างน้อยแกก็เป็นคนจ่ายเงินเดือน ไม่ใช่ยัยคุณนายซะหน่อย”
“ผู้ดีอะไร แค่ได้อยู่บ้านไม้สักเข้าหน่อยแกคงคิดว่า แกเป็นผู้ดีแล้วละมัง จะนั่งจะนอน จะกินบอกยี่ห้อหมดว่ามาจากไหนกันแน่”
“น้อย ๆ หน่อยนังชม..นินทาคนอื่นลับหลังมันไม่ดี ยังไงเขาก็เป็นเจ้านายโว้ย”
ชื่นดุ ชมเลยจำต้องเงียบ
สันต์อยู่ที่กุฏิหลวงตาปิ่นกำลังชื่นชมวันเฉลิมที่เริ่มหัดพูดและเรียกพ่อ ปานเดินขึ้นมาเรียกวันเฉลิม
“อะไรวะไอ้ปาน”
“พี่ลำยองเขาให้ฉันมารับไอ้วัน”
“รับไปไหน”
“ก็รับไปอยู่บ้านเขาน่ะสิหลวงลุง เขาบอกว่าคนใช้เขาจัดห้องเอาไว้ให้แล้ว ให้ฉันไปอยู่กับไอ้วันมัน”
“แฟนใหม่เขารู้แล้วเรอะว่ามีลูกติด” สันต์ถาม
“ไม่รู้หรอก พี่ลำยองเขากำชับฉันไม่ให้หลุดปากด้วยซ้ำไป เขาบอกผัวใหม่เขาว่า ไอ้วันเป็นน้องคนสุดท้อง..ลูกหลงแม่แก”
“เออ..เจริญละ แล้วมันคิดว่าจะปิดผัวใหม่มันไปได้นานแค่ไหนวะ”
“พี่ลำยองเขาได้สมบัติมาตั้งหลายอย่างแล้ว เขาว่า ถึงรู้ก็ช่างหัวมัน ไป...ไอ้วัน”
แล้วปานก็รีบอุ้มวันเฉลิมลงกุฏิไปทันที สันต์กลับไปที่เรือนแพเล่าเรื่องให้พ่อสินกับแม่ปั้นฟัง
“มันหวังแต่จะได้สมบัติเขา มันก็ไม่ต่างกับผู้หญิงหากินละวะ”
“ผู้ชายเขาอาจจะจริงจังกะมัน อาจจะไม่ถือสาว่ามีลูกติดก็ได้แม่ปั้น”
“มีผู้ชายใจเป็นพ่อพระยังงั้นด้วยเรอะ”
“ถ้าเขาเอ็นดูเจ้าวันมัน แล้วเลี้ยงดูอย่างดี อย่างลูกแท้ ๆ ของเขามันก็ดีไม่ใช่เหรอครับแม่..อย่างน้อยเจ้าวันก็คงได้เรียนหนังสือ ไม่ได้ถูกเสือกไสไล่ส่ง”
“ยังไงมันก็ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา”
“เอาเถอะ ถึงเวลานั้นจริง ๆ ลำยองมันก็คงต้องเลือก จะเอาลูกหรือผัว”
“คนรักสบายอย่างมันยังไงก็ต้องเลือกผัว”
“ก็ดีสิ เราจะได้เอาไอ้วันมาเลี้ยงเอง”
“แล้วพ่อม่ายเมียทิ้งอย่างเอ็ง ผู้หญิงที่ไหนเขาจะแล ลูกติดมาอีกคน”
“ผมยังไม่เคยคิดจะมีคนใหม่หรอกครับแม่ ทุกวันนี้ห่วงเจ้าวันมากกว่าอะไรทั้งนั้น”
“ครึ่งวันค่อนวันเข้าไปแล้ว เอ็งจะไปเยี่ยมศรีวรรณมันไม่ใช่เรอะ ไปเถอะ กว่าจะไปถึง กว่าจะกลับ จะมืดค่ำซะเปล่า ๆ”
สันต์ลุกขึ้นแล้วเดินทางไปเยี่ยมศรีวรรณ หญิงสาวที่แม่ปั้นอยากได้มาเป็นสะใภ้ แต่ในความรู้สึกของสันต์เห็นศรีวรรณเป็นเหมือนเพื่อนเหมือนพี่น้องมากกว่า ขณะที่สันต์นั่งคุยอยู่กับศรีวรรณ เทวี เพื่อนของศรีวรรณก็มาหาที่บ้าน
“วันนี้ลมอะไรหอบมาถึงนี่ได้จ๊ะเทวี” ศรีวรรณทักเพื่อน
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 7 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ต่ออากาศต่อจากละครเรื่อง สาปพระเพ็ง
ที่มา เดลินิวส์
