อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 8 ต.ค. 56
สันต์ ลุกขึ้นแล้วเดินทางไปเยี่ยมศรีวรรณ หญิงสาวที่แม่ปั้นอยากได้มาเป็นสะใภ้ แต่ในความรู้สึกของสันต์เห็นศรีวรรณเป็นเหมือนเพื่อนเหมือนพี่น้องมากกว่า ขณะที่สันต์นั่งคุยอยู่กับศรีวรรณ เทวี เพื่อนของศรีวรรณก็มาหาที่บ้าน“วันนี้ลมอะไรหอบมาถึงนี่ได้จ๊ะเทวี” ศรีวรรณทักเพื่อน
“ก็ลมคิดถึงน่ะสิจ๊ะ..เราจำได้ว่าศรีทำขนมอร่อยไม่มีใครสู้..เลยจะมาขอตำรา ซักหน่อย อาทิตย์หน้าครบรอบวันเกิด อยากทำขนมเทียนไส้กระฉีกน่ะ ไส้พอทำได้ แต่ไม่แน่ใจเรื่องกวนแป้งอยากได้แป้งข้าวเหนียวดำ”
เทวีนั่งลงตามคำเชิญ หันมาเจอสายตาสันต์ที่ยิ้มให้ ศรีวรรณจึงแนะนำให้เทวีรู้จักกับสันต์
“พี่ชายเราน่ะ มาเยี่ยม..มาปรึกษาปัญหาชีวิต”
เทวียกมือไหว้ สันต์รับไหว้
“นี่พี่สันต์..นี่เทวี..เป็นเพื่อนศรีวรรณมาตั้งแต่เรียนวิทยาลัยครูด้วยกันค่ะ”
เทวีกับสันต์ยิ้มให้อย่างมีไมตรี...เมื่อศรีวรรณจดสูตรขนมพร้อมอธิบายวิธีทำ และเคล็ดลับต่าง ๆ เทวีตั้งอกตั้งใจฟัง สันต์ทำเป็นอ่านหนังสือ แต่แอบมองเทวีเป็นระยะ เพราะเขาชักสนใจเธอ..เมื่อได้ข้อมูลสูตรขนมเรียบร้อยแล้ว เทวีก็ขอตัวกลับ ศรีวรรณกับสันต์เดินออกมาส่งหน้าบ้าน
“เทวีเขาเรียนเก่ง จบ ปกศ.สูงแล้วก็ไปทำปริญญาตรีต่อ เขาขยัน เอาการเอางาน พ่อเขาก็เป็นครู แม่เป็นครู”
“โอย..เป็นครูกันทั้งตระกูลเลยเหรอ”
“พี่ชายเขาเป็นหมอ..ว่าแต่พี่สนใจเขาเหรอ เขาสอนอยู่โรงเรียนวัดประดู่ใน..ถ้าพี่สนใจต้องสานต่อเอง..แต่คงต้องให้เวลา นะ เพราะเขารู้ว่าพี่มีเมียแล้ว มีลูกคนนึง” ศรีวรรณบอกอย่างรู้ทันว่าสันต์สนใจ
“อ้าว..แล้วเขารู้รึเปล่าว่าพี่เลิกกับเมียแล้ว ลูกก็เมียเขาเอาไป”
“รู้...แต่มันไม่แน่ว่าพี่จะกลับไปดีกับเขา อีกรึเปล่านี่นา อาจจะเห็นแก่ลูกขึ้นมาก็ได้”
“จะกลับมาได้ยังไง เขามีผัวใหม่ไปแล้ว”
“อ้าว...ศรีไม่รู้นี่..พี่ต่อเอาเองเหอะ ไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอกมั้งเรื่องแค่นี้”
ศรีวรรณยิ้มยั่ว ขณะที่สันต์ห่อเหี่ยวสิ้นหวัง
“แล้วพี่นึกเสียดายเขาบ้างไหม” ศรีวรรณซัก
“ไม่เลย ต่อให้สวยยังไง แต่นิสัยไม่ดีอย่างนี้ก็ไม่มีความหมาย”
“เขายังอายุน้อยเกินไปรึเปล่าพี่สันต์”
“ไม่น้อยแล้ว...พี่พยายามให้โอกาสเขาแล้ว แต่ทุกอย่างมันก็มีแต่แย่ลง พี่เสียใจอยู่อย่างเดียวที่ไม่ได้ลูกมาเลี้ยงเอง”
“พี่ก็คอยประคับประคองอยู่ห่าง ๆ ก็ได้ยังไงก็แล้วแต่ อย่าให้เด็กเขารู้สึกว่าพี่ทอดทิ้งเขาก็พอ..พี่เข็ดขยาดผู้หญิงขนาดนี้ จะมีโอกาสเปิดหัวใจรับใครเข้าไปครอบครองรึเปล่าเนี่ย”
สันต์ยิ้มเศร้าได้แต่ส่ายหน้าอย่างเซ็ง ๆ
เสี่ยกวงเอาเงินประจำเดือนมาให้ลำยองที่บ้าน แต่เธอทำท่าไม่พอใจ
“แค่นี้พอแล้ว...อย่าฟุ่มเฟือยนักเลย”
“แล้ว อันโน้นล่ะคะ” ลำยองเห็นเงินที่แยกไปอีกส่วน
“เงินเดือนชื่นกับชมเขา”
“อะไรคะ คนใช้เพิ่งมาอยู่จะจ่ายเงินเดือนแล้ว”
“เขาก็ต้องมีค่าใช้จ่ายล่วงหน้าเขา”
“เอามาให้ลำยองเก็บเถอะคะ ลำยองจะเป็นคนจ่ายเอง..คนใช้มันจะได้เคารพเชื่อฟังลำยอง”
เสี่ยกวงส่งเงินเดือนของชื่นกับชมให้ ลำยองรีบเก็บเข้าพก
“คุณกวงทำไมไม่ค้างให้บ่อยกว่านี้ล่ะคะ งานทางโน้นมากนักเหรอ ลำยองคิดถึง ตอนทำงานโรงงานยังได้เจอหน้าทุกวัน แต่พออยู่ด้วยกันแล้ว กลับได้เจอแค่อาทิตย์ละสองวัน”
“ลำยองก็หาอะไรทำเข้าสิ จะได้ไม่เหงา”
“ลำยองเหงากลางคืนน่ะค่ะ ไม่ใช่กลางวัน”
เสี่ยกวงยิ้ม แล้วหอมแก้มลำยอง ก่อนจะออกไปทำงาน...ตกเย็นลำยองรับวันเฉลิมมาที่บ้านแล้วมอบหมายหน้าที่ให้ ชมเป็นคนเลี้ยง ตอนแรกชมจะไม่ยอมรับ แต่ด้วยความน่ารักของวันเฉลิมทำให้ชมปฏิเสธไม่ลง
ค่ำวันนั้น ลำยองนั่งดื่มเหล้าเปิดทีวีดู ปล่อยให้วันเฉลิมเล่นป้วนเปี้ยนนัวเนียอยู่ข้าง ๆ ลำยองเรียกชื่นเสียงดังลั่น
“อะไรคะคุณ เรียกลั่นบ้านจนฉันตกอกตกใจหมด” ชื่นรีบเข้ามา
“ไปเติมกับแกล้มมาอีก”
“ไม่มีให้เติมแล้วค่ะ..หมดแล้ว”
“อะไรวะ เงินให้ไปซื้อกับข้าวตั้งแยะได้ของมาแค่เนี้ย”
ลำยองคว้าจานกับข้าวเหวี่ยงโยนใส่ชื่น
“คุณให้เศษเงินมาไม่ถึงสิบบาท จะเอาอะไรหนักหนาคะ ได้แค่นี้ก็บุญแล้ว”
“กูไม่เชื่อมึงหรอก มึงต้องอมเงินกูไว้ แหง ๆ”
“ถ้าคุณคิดว่าฉันอมเงินคุณ ทีหลังคุณก็ไปจ่ายตลาดเองดีไหมคะ”
“อีชื่น กูเป็นเจ้านายมึงนะ กูจะฟ้องคุณ กวงให้ไล่มึงออก”
“ก็แล้วแต่คุณนะคะ”
“มึงนึกว่ากูไม่กล้าเรอะ”
“ฉันว่าคุณเมามากไปแล้ว เลิกกินเถอะค่ะ เข้านอนซะเถอะ กินเหล้าต่อหน้าเด็กมันดีที่ไหน”
“เป็นขี้ข้าไม่อยู่ส่วนขี้ข้า เสือกมาสอนกู”
ชื่นอุ้มวันเฉลิมพาออกไปจากห้องนั้น ลำยองเมาจนมือไม้อ่อน ประคองขวดเหล้าแทบไม่อยู่แต่ยังปากแข็งโวยวายว่าไม่เมา
ชมเห็นชื่นอุ้มวันเฉลิมเข้ามาหน้าไม่ดีก็รู้ว่าลำยองอาละวาดใส่
“คุณนายเขาแผลงฤทธิ์อะไรล่ะน้า”
“เขาหาว่าข้าอมเงินค่ากับข้าว”
“เวร..ของเรายังต้องควักกระเป๋าซื้อกินต่างหากเลย จะมาว่าเราอมได้ยังไง”
“แกเมา..ข้าไม่อยากถือสา”
“คุณกวงมาคว้าเอายัยคนนี้ได้ยังไง เกิดมาฉันไม่เคยพบเคยเห็น”
“ก็คุณกวงแกคงไม่เคยได้เห็นธาตุแท้น่ะสิ”
“ฉันว่าฉันสกุล การศึกษาก็น้อยแล้วนะ ยัยคุณนายนี่ สถุลกว่าฉันอีก แล้วไงเนี่ย ไอ้เด็กวันเฉลิมเนี่ย”
“คืนนี้คงต้องให้นอนกะเราละมัง น้าอุ้มออกมาเอง เด็กมันยังไม่รู้เดียงสาก็จริง แต่ให้มันเห็นผู้ใหญ่สำมะเลเทเมาทุเรศ ๆ ยังงั้น ข้าก็ทนไม่ไหวว่ะ”
“เวรกรรมของใครก็ไม่รู้ ของพี่หรือของเอ็ง หรือ..วันเฉลิม” ชมมองวันเฉลิมแล้วถอนใจยาว
เช้าวันรุ่งขึ้น ชื่นกวาดพื้นอยู่ใกล้ ๆ ชมที่ป้อนข้าววันเฉลิมอยู่ ทั้งสองนึกเอ็นดูเด็กน้อยวันเฉลิมที่กินง่ายเลี้ยงง่ายก็นึกรักใคร่เอ็นดู จู่ ๆ ทั้งสองก็สะดุ้งเพราะเสียงกรี๊ดของลำยองที่โวยวายเสียงดังลั่นว่าของหาย สองน้าหลานรีบขึ้นไปหาลำยองที่ข้างบน ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ลำยองโวยวายกล่าวว่าทั้งสองขโมยของ
“ฉันไปขโมยอะไรของคุณ”
“เข็มกลัดติดเสื้อกู เมื่อวานกูยังใช้อยู่เลย มึงเข้า ๆ ออก ๆ ห้องนอนกูต้องเป็นมึงแน่ ๆ ๆ อีชม”
“คุณหาดูดีรึยัง” ชื่นร้องถาม
“มึงไม่ต้องมาปกป้องมัน อีชื่น มึงสองคนรู้เห็นเป็นใจกัน กูรู้”
“เข็มกลัดนั้นน่ะ อันละไม่กี่ตังค์ ถ้าฉันคิดจะขโมยน่ะนะ ฉันขโมยเข็มขัดนากคุณไม่ดีกว่าเหรอ”
ลำยองคลำเอวทันที และพบว่าไม่มีเข็มขัดนาก
“กรี๊ด...เข็มขัดกูมึงขโมยเข็มขัดกู ตำรวจ..เรียกตำรวจที”
“หยุดร้องเป็นเปรตก่อนได้ไหม เข็มกลัดน่ะ คุณถอดวางไว้ในห้องน้ำ ส่วนเข็มขัดน่ะ เมื่อคืนคุณเมา ผ้าผ่อนหลุดลุ่ยจนจะล่อนจ้อนอยู่แล้ว เข็มขัดน่ะฉันเก็บเอาไว้ให้อยู่บนโต๊ะโน่น”
ลำยองรีบวิ่งเข้าไปดูในห้องนอน เห็นเข็ม ขัด เข็มกลัดอยู่ด้วยกัน
“อีบ้า แล้วก็ไม่บอกแต่แรก”
“ทีหลังก็หัดหาดูให้มันดีก่อนสิวะ ก่อนจะแหกปากโทษคนอื่นเขา”
“พอแล้ว นังชม..ไป ๆ ๆ” ชื่นต้องลากชมออกมา
“เป็นขี้ข้ากูมา เถียงกูฉอด ๆ ๆ ซักวันเถอะมึง” ลำยองขู่ตามหลัง
เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคน ทำงานบ้านไปพลางชื่นกับชมก็คุยปรับทุกข์กันไปพลาง
“ไหวเหรอน้าชื่น ฉันว่าเราไปหางานที่อื่นทำดีกว่ามั้ง เงินเดือนน้อยกว่านี้ก็ช่างมันเถอะ ดีกว่าต้องทนเจ้านายแบบยัยคุณนายนี่”
“เอ็งมันต้องหัดใจเย็น ๆ หน่อยสิวะ ยังไงก็ต้องคิดว่าเขาเป็นเจ้านาย” ชื่นเตือนหลานสาว
“คุณกวงต่างหาก เจ้านายเรา”
“มันก็จริงของเอ็ง แต่เอ็งอย่าลืม เขาเป็นเมีย”
ลำยองเดินลงบันไดมา ชื่นกับชมเห็นก็หุบปากนิ่ง
“เอาไอ้วันมานี่”
ชมอุ้มวันเฉลิมไปส่งให้ลำยอง
“ซักวันเถอะมึง”
ลำยองทิ้งคำพูดลอย ๆ ไว้แค่นั้น ก่อนจะอุ้มวันเฉลิมออกจากบ้านไป
“คนอย่างอีชม ไม่ยอมให้ใครเล่นฝ่ายเดียวหรอกโว้ย” ชมท้าตามหลังเพราะสงสัยในพฤติกรรมของเจ้านาย
“ชู่ว์...นังชม น้อย ๆ หน่อย”
“ฉันว่าคุณกวงแกคงหวังจะได้ลูกชายกับ ยัยคุณนายนี่”
“ก็แหงละ คนจีนยังไงก็ต้องการลูกชายไว้สืบสกุลตัวเอง นี้ถ้าคุณนายบ้านโน้นรู้เข้าละก็ สนุกแน่ ขนาดซื้อบ้านซื้อของให้กันขนาดนี้ ยังไงก็ต้องบ้านแตก”
“ฉันน่ะมั่นใจว่าเด็กวันเฉลิมน่ะต้องเป็นลูกติดยัยคุณนายบ้านนี้น่ะ”
“จะสืบจริง ๆ มันก็ไม่อยากหรอกวะ” ชื่นพูดสีหน้าครุ่นคิด
ลำยองอุ้มวันเฉลิมออกจากร้านเสริมสวยเข้าบ้าน เธอใจหายเมื่อเห็นรถเสี่ยกวงจอดอยู่ เพราะไม่คิดว่าเสี่ยกวงจะมากะทันหันจึงรีบส่งวันเฉลิมให้ชมรับไปอุ้ม จังหวะนั้นเสี่ยกวงเดินออกมาพอดี
“ลำยอง ไปไหนมาล่ะ”
“ลำยองไปช่วยขายขนม แล้วก็ไปช่วยแม่แกกวาดบ้านถูบ้านน่ะค่ะ”
“เนี่ยเหรอ น้องคนเล็กของลำยองน่ะ..เล็กกว่าที่ผมคิดอีกนะ” เสี่ยกวงมองวันเฉลิม
“ก็ลูกหลงนี่คะ” ลำยองโกหกหน้าตาย
“หน้าตาน่ารักจัง จะว่าไปก็เหมือนลำยองนะ”
“ใคร ๆ เขาก็ว่ายังงั้นล่ะค่ะ..ลำยองไม่คิดว่าคุณกวงจะมา ชมจ๊ะ หาน้ำหาท่าให้คุณกวงรึยัง” ลำยองรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
ชมเหวอกับความหวานเนียน ๆ ของลำยอง
“เรียบร้อยแล้ว..ลำยองมากับผมดีกว่า ผมมีอะไรจะให้ดู”
ว่าแล้วเสี่ยกวงก็โอบพาลำยองเข้ามาดูของขวัญที่เขาซื้อให้เธอ..พอเห็นว่าเป็นจักรเย็บผ้า ลำยองก็หน้าเบ้ไม่อยากได้เลย
“คุณกวง ซื้อมาทำไมคะ”
“ก็เอาไว้ให้ลำยองเย็บผ้าไง ผมอยากให้ลำยองไปเรียนตัดเสื้อ เรียนไม่นานก็จบ ถ้าฝีมือดี ๆ ก็รับจ้างเขาได้...อย่างน้อยก็เย็บเสื้อใส่เองเย็บเสื้อให้ผม ให้ลูกไง..ดีไหม”
“ดีค่ะ” ลำยองฉีกยิ้มแทบไม่ออก
เสี่ยกวงหอมแก้มลำยอง ก่อนจะพากันไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขก เห็นวันเฉลิมนั่งเล่นอยู่ก็เอ่ยถามชื่อ
“มันชื่อไอ้วันค่ะ วันเฉลิม”
“ชื่อดีนะใครตั้งให้ล่ะ”
“พ่อมันค่ะ..ลำยองหมายถึงพ่อแกน่ะค่ะ”
“เมื่อไหร่เราจะมีลูกชายด้วยกันซะทีล่ะลำยอง...ผมอยากได้ลูกชายน่ารัก ๆ อย่างนี้แหละ”
“คุณกวงก็มาค้างที่นี่ให้บ่อย ๆ สิคะ”
วันเฉลิมจะโผให้ลำยองอุ้ม ร้องเรียกแม่ ลำยองตกใจเรียกชมให้รีบมาเอาวันเฉลิมออกไป ตาปอมาขอเงินลำยองที่บ้าน เธอกลัวเสี่ยกวงเห็นรีบไล่ให้กลับไป
“ทำไมวะ เห็นไม่ได้รึไง พ่อเองก็ยังไม่เคยเห็นหน้าลูกเขยคนใหม่ด้วย”
“พ่อดูสารรูปตัวเองซิดูได้ที่ไหน ขืนคุณกวงเขาเห็นเข้าจะรังเกียจเอา..ไปสิ”
ตาปอเห็นเสี่ยกวงก็เลิ่กลั่กรีบออกไป เสี่ยกวงแค่ทันเห็นหลังไว ๆ ถามลำยองว่าใคร
“ขอทานน่ะค่ะคุณกวง มาขอเศษตังค์ แต่ลำยองไม่ได้ให้หรอก”
“ให้ ๆ ไปเถอะทำบุญทำทาน”
“คนพวกนี้..ขืนใจดีด้วยก็เทียวกลับมากวน ใจไม่หยุดหย่อนหรอกค่ะคุณกวง”
ชื่นกลับมาจากตลาด เห็นชมนั่งเล่นอยู่กับวันเฉลิมก็ตรงเข้ามาหา ชมถามว่าได้อะไรมาบ้าง
“เป็นกระบุงโกยเชียวละเอ็งเอ๊ย”
“กระบุงโกยอะไร มีแต่ผักกาดดองกับไข่”
“ข้าหมายถึงอย่างอื่นโว้ย ข้าไปสืบมาแล้ว รู้ไส้รู้พุงยัยคุณนายนี่หมดแล้ว”
ชื่นเหลียวซ้ายมองขวาหาว่าลำยองอยู่หรือเปล่า แล้วเข้ากระซิบกระซาบข้างหูชมว่าวันเฉลิมเป็นลูกของลำยองกับสันต์
“ฉันว่าแล้วไม่มีผิด ยังงี้มันน่าขู่กรรโชกเอาเงินซะให้เข็ด”
ชมตบเข่าฉาด สะใจสุด ๆ ชื่นกระซิบต่ออย่างเมามัน
บ่ายวันถัดมา ลำยองตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด เพราะเสียงเอะอะจากการที่ชมทำความสะอาดบ้านไปพลางเล่นกับวันเฉลิมไปพลาง ลำยองเปิดประตูออกมาด่า ชมก็เถียงอย่างไม่กลัวเกรง
“มึงจะลองดีกับกูใช่ไหมอีชม”
“หนูไม่กล้าหรอกค่ะ”
“แล้วมึงเอาไอ้วันขึ้นมาทำเสียงดังบนนี้ทำไม”
“ไม่เอาขึ้นมาแล้วใครจะดูล่ะคะ”
“แล้วอีชื่นมันไปไหน”
“ไปตลาดค่ะ”
“วัน ๆ ดีแต่ไปตลาด”
“ไม่ไปแล้วจะเอาอะไรกินล่ะคะ”
“แล้วป้อนข้าวเช้าไอ้วันมันรึยัง”
“ป้อนไปสองมื้อแล้วค่ะ นี่มันบ่ายแล้วนะคะคุณ”
วันเฉลิมเตาะแตะเข้ามาให้ลำยองอุ้ม แต่คนเป็นแม่ไม่ยอมอุ้มลูก...ลำยองไปหายายแลที่เพิงขายขนม เล่าเรื่องเสี่ยกวงซื้อจักรเย็บผ้าให้ฟังอย่างเซ็ง ๆ
“เขาบอกให้ฉันไปเรียนตัดเสื้อ”
“ก็ดีนี่ พี่จะได้ไม่ต้องอยู่เฉย ๆ ไปวัน ๆ เขาคงรำคาญพี่อยู่เหมือนกัน” ลำยงออกความเห็น
“อีบ้า” ลำยองหันไปด่าน้องสาว
“ก็ดีเหมือนกันนะโว้ยลำยองอีกหน่อยเอ็งตัดเสื้อเป็นแล้ว ก็จะได้ไม่ต้องไปจ้างใครให้เสียเงิน จะได้ตัดเสื้อสวย ๆ ให้ข้าใส่ด้วย”
“มันเรื่องอะไรล่ะแม่ คนเรามีอันจะกินแล้วทำไมต้องทำงานให้มันเหนื่อย ให้มันเสียศักดิ์ศรีด้วย”
“ศักดิ์ศรีน่ะมันกินเข้าไปไม่ได้หรอก แต่เงินน่ะใช้ไม่เป็นมันมีแต่วันหมด”
ลำยงพูดทำให้ยายแลร้อนตัว
“เอ๊ะ..อีนี่มันด่ากูด้วยรึเปล่า”
“ก็แล้วแต่แม่จะคิด..”
“กูไม่ไปเรียนให้โง่หรอก”
“พี่ไม่คิดจะยืนบนลำแข้งตัวเองบ้างรึไง”
“เป็นผัวมันก็ต้องมีหน้าที่เลี้ยงเมียสิวะ ไม่งั้นจะเอาเป็นเมียทำไม”
ลำยองยืนยันทำให้ลำยงระอาใจในความคิดของพี่สาว...สันต์สนใจเทวี จึงมาดักรอที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน และแสร้งเข้าไปทักว่าบังเอิญเจอและขึ้นรถไปด้วยกัน ถึงที่หมายเทวีลงจากรถ สันต์เดินตาม เทวีดูออกว่าสันต์สนใจ
“ผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ว่าต่อรถเมล์ป้ายนี้ดีกว่าครับ”
“คุณสันต์ไปเยี่ยมศรีเขาบ่อยไหมคะ” เทวีเห็นท่าทีของสันต์ก็ดูออกว่าสนใจเธอ
“ปกติก็เดือนละครั้งครับ”
“อาทิตย์หน้าดิฉันว่าจะเอาตำราเรียนไปให้ศรีเขา จะเอาขนมไปให้เขาชิมด้วย”
“วันอาทิตย์หน้าเหรอครับ”
เทวียิ้มให้อย่างมีใจ ล้วงหยิบขนมในกระเป๋าออกมายื่นให้สันต์แล้วเดินจากไป สันต์มองตามอย่างอิ่มเอมใจ...ด้านลำยองกลับมาบ้านก็ทะเลาะกับชมอีกรอบ สาเหตุจากชมไม่ยอมซักกางเกงในที่เปื้อนเลือดประจำเดือน
“คุณคะ..กางเกงในธรรมดาก็แย่แล้ว นั่นมันกางเกงในเปื้อนเลือดอีกต่างหาก คุณซักเองเถอะค่ะ หนูบอกตามตรงหนูซักไม่ลง เห็นแล้วสะอิดสะเอียน” ชมเถียงอย่างไม่ยอมลงให้
“แล้วมึงเสือกมาเป็นคนใช้เขาทำไม” ลำยองด่า
“หนูเป็นคนใช้คุณก็จริง แต่นายจ้างหนูแต่ละคน ก็ไม่เคยทำอะไรอนาจารยังงี้หรอกนะคะ”
“อีชม”
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 8 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ต่ออากาศต่อจากละครเรื่อง สาปพระเพ็ง
ที่มา เดลินิวส์
