อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[3] พ.ย. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[3] พ.ย. 56

ใน เวลาเดียวกัน อ้อยแหกปากร้องเพราะถูกขัดใจ วันเฉลิมที่ป้อนนมเหน่งอยู่ ใจคอไม่ดีเพราะได้ยินเสียงทะเลาะกันข้างนอกดังรุนแรงขึ้นทุกที
“น้องอ้อยหยุดร้องก่อนได้ไหม”
วันเฉลิมห่วงแม่มากกว่า รีบผละออกไปทันที

ลำยองทุบตีผัวใหม่ไม่ยั้ง
“ไอ้คนเห็นแก่ตัว ไอ้สารเลว”
ผัวใหม่เจ็บตัวชักบ้าเลือดตบลำยองคืนจนซหัวทิ่ม วันเฉลิมวิ่งเข้ามา


“แม่...อย่าทำแม่ผม”
วันเฉลิมเข้าขวางเพราะผัวใหม่ปราดเข้ามาจะเตะซ้ำลำยอง วันเฉลิมโดนลูกหลงเข้าเต็มๆ ลำยองยังคว้าไม้กวาดมาฟาดตอบโต้
ปานโผล่พรวดเข้ามา
“เฮ้ย...มึงทำพี่กูเหรอ”
ปานเข้าชกต่อยกับผัวใหม่ลำยอง...ไม่รู้ใครได้เปรียบเสียเปรียบ วันเฉลิมดึงรั้งลำยองที่บ้าคลั่งเอาไว้

กลางดึกต่อเนื่องมา วันเฉลิมลากลำยองเข้ามาในห้อง เธอกอดขวดเหล้าไว้แน่น
“แม่ขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะครับ”
“ไอ้คนเฮงซวย มึงอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะมึง”

วันเฉลิมไปหยิบหมอน ผ้าห่ม ลงมาวางให้ลำยองนอนกับพื้น เธอยังเมาอาละวาด พูดจาวนเวียนซ้ำซาก วันเฉลิมได้แต่มองสารแม่แล้วค่อย ๆ ออกไปจากห้อง
เช้าวันใหม่ วันเฉลิมในชุดนักเรียน กำลังคนหม้อข้าวต้มที่กำลังเดือด จากนั้น ก็ตักข้าวต้มใส่ชาม ยังไม่ทันจะยกหม้อข้าวลงจากเตา เสียงกรีดร้องโวยวายของลำยองก็ดังคับบ้านมาจากข้างบน

วันเฉลิมตกใจรีบออกไป
ลำยองกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งในห้อง คนเช่าห้องที่เพิ่งแหกขี้ตาตื่น บ้างนุ่งกระโจมอก บ้างนุ่งผ้าข้าวม้า โผล่หน้าออกดูกันสลอน วันเฉลิมรีบวิ่งเข้ามา
“กูจะฆ่ามัน...กูจะฆ่ามัน”
“แม่ครับ”
“มันเอาของกูไปหมดแล้ว โทรภาพกูมันก็ขโมยไปแล้ว”
ทีวีที่เคยตั้งในห้องหายไป สภาพห้องถูกรื้อค้นกระจุยกระจาย
“ทองของกู อุตส่าห์เก็บเอาไว้ให้มึงมันก็เอาไปด้วย ไอ้สารเลว กูจะฆ่ามัน”
ลำยองคลั่งอาละวาด วันเฉลิมรัดแม่เอาไว้
“ช่างมันเถอะครับแม่ ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรหรอก”
ลำยองร้องไห้ทุรนทุรายเหมือนจะขาดใจตายซะให้ได้ วันเฉลิมน้ำตาไหลด้วยความสงสารกอดแม่เอาไว้ หวังจะให้แม่สงบลงให้ได้

สินพูดกับหลานชายที่กุฏิหลวงตาปิ่น
"นี่มันยิ่งกว่ารู้หน้า ไม่รู้ใจซะอีก ทั้งที่รู้ทั้งหน้า ทั้งใจ มันก็ยังต้องเป็นยังงี้"
"เขาขโมยทองของแม่ไปด้วยครับ ผมสงสารแม่ครับ"
หลวงตาปิ่นบอก
"สมบัตินอกกาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้ไอ้วัน แต่แม่เอ็งนี่สิ เจ็บมากี่ครั้งกี่หน ก็ไม่เคยหลาบจำ บทเรียนน่ะเขามีไว้ให้จดจำ ไม่ใช่มีไว้ให้ทำซ้ำรอยเดิม"
"เจอขนาดนี้ ผมว่าลำยองมันคงได้คิดบ้างละหลวงพี่" สินบอก
วันเฉลิมก้มหน้านิ่ง
"เอ็งเสียดายทองแทนแม่เอ็งเรอะไอ้วัน" หลวงตาปิ่นถาม
"เปล่าครับหลวงตา..ต่อให้แม่ได้ทองกลับคืนมา แต่แม่ยังไม่เลิกกินเหล้า เล่นการพนันผมก็ไม่เอาหรอกครับ"
หลวงตาปิ่นสบตากับสิน

ลำยองในสภาพบอบช้ำจากการโดนผัวขายฝรั่งดองตบตีมาหาแม่ที่บ้าน
"เอ็งจะไปหวังพึ่งอะไรกับไอ้ปาน ไอ้แป้งมัน"
"มันต้องตามไปกระทืบไอ้คนขายฝรั่งดองให้ฉัน เอาทองฉันคืนมา"
"อีลำยอง...ผัวมึงคนนี้ชื่ออะไรมึงยังไม่รู้เลย แล้วมึงจะมีปัญญาไปหาตัวมันเจอได้ยังไง"
ลำยองกระฟัดกระเฟียดขัดใจมือสั่นเทาเพราะอยากเหล้า
"ทำใจซะเหรอมึง...ลูกตั้งเป็นโขยง อีกไม่นานไอ้ที่อยู่ในท้องมันก็จะตามออกมาอีกคน มึงไม่สงสารลูกมึงมั่งรึไง วันๆจะเอาอะไรกิน หัดทำมาหากินอย่างคนอื่นเขาบ้างสิโว้ย"
ยายแลวางชามข้าวต้มข้างตัวลำดวนที่นอนซมอยู่
"เอ็งตักกินเองได้ไหมนังลำดวน ข้าต้องไปช่วยนังลำยงมันแล้ว กินข้าวแล้วก็กินยาซะ เย็นๆค่อยเช็ดตัว"
ลำดวนแรงไม่มีพยักหน้า
"เลิกเหล้าเลิกเข้าบ่อนได้ ทำไมเงินมันจะไม่เหลือเก็บ เกิดเป็นคนมันต้องคิดให้ได้ มันต้องรู้จักมีน้ำอดน้ำทน มึงเอาแต่ทำตามใจตัวเองยังงี้ มีแต่บรรลัย ลูกมึงโตขึ้นมาถ้ามันถามว่าใครเป็นพ่อ มึงจะบอกมันยังไงมึงคิดบ้างไหม"
แลหันมาอีกทีก็ไม่เห็นลำยองแล้ว ลุกออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"เวร...ให้กูพูดคนเดียวอยู่ได้"

สันต์นั่งฟังเรื่องที่เกิดขึ้นจากปากพ่อแม่ แล้วพูดไม่ออก
"เจอขนาดนี้แล้ว ถ้ามันยังคิดไม่ได้อีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว"
"คนเราน่ะแม่ปั้นเรื่องแย่ๆของตัวเองมักจะมองไม่ค่อยเห็นหรอก ส่องกระจกทุกวี่ทุกวันก็เปล่าประโยชน์ เพราะมันเห็นแต่เนื้อหนังมังสาข้างนอก" สินบอก
"โชคยังดีที่มันไปซะได้ ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องอะไรกะเราแล้ว"

"ไม่หรอกครับแม่...ยังไงมันก็ยังเป็นบาปที่ติดค้างอยู่ในใจผม เพราะเจ้าวันต้องกลายเป็นเหมือนคนรับกรรมทั้งหมดเอาไว้อยู่ดี"
ที่กุฎิหลวงตาปิ่น วันเฉลิมในชุดนักเรียนนั่งก้มหน้า ไม่ยอมรับเงินจากสันต์
"พ่อเองเขาให้ เอ็งก็รับไว้เถอะไอ้วัน"
วันเฉลิมไม่อยากทำให้ใครลำบาก
"ของเก่ายังมีเหลืออยู่เลยครับ"
"เหลือก็เก็บใส่ออมสินไว้สิลูก อันนี้พ่อให้ไว้ใหม่...วันจะแบ่งไปซื้อนม ซื้อขนมให้น้อง พ่อก็ไม่ว่าหรอก"
ได้ยินดังนั้น วันเฉลิมถึงได้เปลี่ยนใจไหว้และรับเงินมาจากสันต์
"อาเทวีเขาไม่ค่อยสบาย ช่วงนี้พ่อคงไม่ได้มาหาวันบ่อยๆ ขาดเหลือยังไงวันก็ไปหาปู่กับย่านะลูก พ่อจะฝากตังค์ไว้ที่ปู่กับย่า เข้าใจไหมลูก"
"ครับ"
วันเฉลิมค่อยๆลุกออกไปทางด้านหลังกุฎิ
หลวงตาปิ่นบอกสันต์
"ไอ้นี่มันปากหนัก เอ็งเชื่อข้าสิ...ต่อให้ลำบากยังไง มันก็ไม่ไปหาปู่กับย่ามันหรอก"

อ้อยงอแงร้องไห้แข่งกับเหน่งอยู่มุมหนึ่
ลำยองนอนซมก่ายหน้าผากเหมือนคนป่วยจิตตกปลงกับชีวิตอยู่อีกมุม ไม่สนใจลูก วันเฉลิมกลับเข้ามา
"น้องอ้อย...ร้องไห้ทำไม"
วันเฉลิมเข้ามาดูอ้อยกับเหน่ง ถึงได้เห็นลำยอง
ลำยองน้ำเสียงเหมือนห่วงใย
"กลับมาแล้วเรอะไอ้วัน"
"ครับ"
"นังอ้อยมันคงหิว เอ็งไปหุงข้าว หุงปลาซะไป เดี๋ยวจะได้กินด้วยกัน"
"แม่ไม่สบายเหรอครับ"
"ปวดหัว ไม่มีแรงเลยว่ะ" ลำยองพูดแล้วหลับตาลง
วันเฉลิมหยิบเงินที่สันต์ให้ออกมายื่นให้ลำยอง
"แม่ครับ"
"อือ..."
ลำยองค่อยๆ ลืมตาปรือๆขึ้นอย่างอ่อนแรง แต่พอเห็นแบ้งค์สีแดงๆแววตาก็โชติช่วงชัชวาลขึ้นทันที ลุกพรวดขึ้นนั่ง คว้าเงินไปจากวันเฉลิม
"เอ็งไปเอามาจากไหน"
"พ่อให้มาครับ...พ่อบอกว่าเอาไว้ซื้อกับข้าว ซื้อขนมให้น้องครับ"
"จริงๆแล้วพ่อเอ็งมันรวยเห็นไหม"
"พ่อบอกว่า พ่อก็เป็นแค่ข้าราชการต้องประหยัดเอาครับ"
ลำยองเบะปาก
"ขาดเหลือยังไงพ่อบอกว่าให้ไปหาปู่กับย่าครับ"

วันเฉลิมเสื้อกล้าม กางเกงนักเรียน คนหม้อข้าวที่กำลังเดือด อ้อย,เหน่ง อยู่กลางห้องครัว
ลำยองแต่งตัวใหม่ แต่งหน้าจนมีสีสันสดชื่น ไม่เหลือคราบความป่วยซึมอย่างเมื่อครู่
"แม่จะไปไหนครับ"
"ไปซื้อกับข้าว ซื้อยาด้วย"
"งั้นวันรอแม่กลับมากินข้าวด้วยกันนะครับ"
ลำยองไม่ใส่ใจเดินออกไป

ลำยองก้าวเข้ามาในบ่อนกลางเมืองด้วยความสดชื่นกระปรี้กระเปร่า หญิงเจ้าของบ่อนปราดเข้ามาหา ด้วยอัธยาศัยอันดีเลิศ
"ลูกลำยอง...แหมหายหน้าหายตาไปซะหลายวันเลยนะคะลูก"
"มัวไปตระเวนเก็บดอกเบี้ยเงินกู้อยู่น่ะสิค่ะคุณแม่ เบื๊อเบื่อไอ้พวกเหนียวหนี้เนี่ย"
"งั้นวันนี้ก็กระเป๋าหนักสิคะลูก"
"ก็หนักเอาเรื่องอยู่ละค่ะคุณแม่"
ลำยองระเหิดระหงเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงของวงการ

กลางดึก วันเฉลิมหลับอยู่ข้างสำรับข้าวแล้วรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา จานข้าวที่ตักไว้รอแม่ยังวางอยู่อย่างเดิม วันเฉลิมลุกขึ้นเดินไปแง้มประตูห้องแม่ดู ลำยองยังไปกลับมา และคืนนี้จะกลับมารึเปล่าก็ไม่รู้
วันเฉลิมเดินมาเก็บสำรับ หม้อหุงข้าว

เช้าวันใหม่ ลำยองเดินกลับมาถึงเพิงก๋วยเตี๋ยวด้วยท่าทางเพลียโทรม ทุกคนกำลังเตรียมมาเปิดร้าน ฟืนในเตาต้มน้ำก๋วยเตี๋ยวทำให้ควันโขมง ลำยองหาวนอนยาวเหยียด เสียงดังจนยายแลหันมา
"อ้าว มึงจะไปไหนแต่เช้า"
"เพิ่งกลับมาไม่ใช่จะไป ดวงไม่ดีเล้ย"
"นี่มึงไปกินไปนอนในบ่อนมาอีกแล้วเรอะ กูเห็นมึงจ๋อยอยู่ได้แค่วันเดียว"
"เกิดเป็นคนมันต้องสู้สิแม่ ก็แม่สอนฉันเอง"
"สู้(เหี้ย)อะไรของมึง"
"ก็สู้อย่างอดทนไง ซักวันโชคต้องเข้าข้างบ้างล่ะ"
"มึงมันทั้งโง่ทั้งบ้า กูไม่คุยกับมึงแล้ว"
ตาปอมาจากหลังร้าน
"อีแล...มึงด่าลูกค้าได้ยังไงวะ นั่งก่อนจ้ะคุณนาย จะสั่งอะไรดีจ๊ะ หน้าตาคุ้นๆนะเนี่ย บ้านคุณนายอยู่ไหนจ๊ะ"
ลำยงบอก
"พ่อไปเลือกถั่วงอกหลังร้านไป"
"มึงดูแลลูกค้าเขาดีๆนะอีลำยอง แต่งเนื้อแต่งตัวยังงี้เขาเป็นผู้ลากมากดีชัดๆ แม่มึงน่ะปากไม่ดีเสียลูกค้าหมด"
ชุดบอกย้ำ
"พ่อไปเลือกถั่วงอกไป"
ชุดพาพ่อตาออกไปหลังร้าน
"ไหนว่าเพิ่งถูกปล้นทองหมดเนื้อหมดตัวแล้วพี่เอาเงินที่ไหนไปเข้าบ่อน" ลำยงถาม
"เรื่องของกู"
"อย่าบอกนะว่าเงินพี่สันต์เขาให้ไอ้วันมันนะ"
"เงินไอ้วันมันก็เหมือนเงินกูน่ะแหละ"
"พี่ทำได้ยังไงเนี่ย เป็นแม่ประสาอะไร"
"ไอ้วันมันเอามาให้กูเอง"
"มันให้ไว้เป็นค่ากับข้าว ค่าขนมนังอ้อยไอ้เหน่งมัน"
"กูเอาไปต่อทุน จะได้ซื้อทองมาคืนมัน"

"เหม็นน้ำลายเปล่าๆอย่ามาอ้างเลย คนอย่างพี่ทำอะไรเพื่อคนอื่นเป็นด้วยเหรอ"
ลำยองจ้องเขม็งแต่ก็สะบัดหน้าเดินออกไป
วันเฉลิมถูบ้านตรงบันไดอยู่พอดี ลำยองกลับเข้ามา เขี่ยรองเท้าออกจากตีน
"แม่กลับมาแล้วเหรอครับ"
"เออ...เห็นกะตายังเสือกถามอีก"
ลำยองจะขึ้นข้างบน
“แม่หิวข้าวไหมครับ”
ลำยองชะงักเหมือนซึ้งใจในคำถามของลูก
“ไอ้วัน”
“ครับ”
“เงินที่พ่อมึงให้ไว้ มึงเม้มไว้เท่าไร”
“ผมให้แม่ไปหมดแล้วครับ”
“มึงอย่ามาโกหกกูนะ”
วันเฉลิมสบตาลำยองนิ่ง
“แล้วเขาให้ไว้ที่ปู่ย่ามึงเท่าไหร่”
“ผมไม่รู้ครับ”
“มึงไปเอาเงินที่ปู่ย่ามึงมาซักสามร้อย”
“พ่อบอกว่าลำบากจริงๆค่อยไปเอาที่ปู่กับย่าครับ”
“ไม่มีจะกินยังงี้ ยังไม่ลำบากพออีกรึไงวะ”
วันเฉลิมได้แต่ตาปริบๆ
“มึงไปหาปู่กับย่ามึง ไปบอกว่ามึงต้องซื้อหนังสือเรียน จ่ายค่าเทอม ค่า(ห่าเหว)อะไรก็ได้”
วันเฉลิมพูดไม่ออก
“ถ้ามึงไม่ได้เงิน มึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าเลยไอ้วัน”
ลำยองเดินขึ้นข้างบนไป

สินตอกไม้ซ่อมเฉลียงท่าน้ำอยู่ ปั้นกวาดพื้นอยู่อีกมุม วันเฉลิมเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงมุมบ้าน รวบรวมความกล้าอยู่อึดใจจึงก้าวเข้ามา
“ซื้ออะไรจ๊ะ อ้าว...ไอ้วัน”
สินเงยหน้าขึ้นมอง
“ปู่นึกว่าเอ็งอยู่กับหลวงตาปิ่น”
“ผมมาช่วยงานปู่กับย่าน่ะครับ”
ปั้นกับสินมองหน้ากันอย่างงงๆ
“ช่วยงานอะไร ไม่มีอะไรให้เอ็งช่วยหรอก” ปั้นบอก
“กวาดบ้าน ถูบ้าน อะไรก็ได้ครับ ผมทำได้หมดครับ”

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[3] พ.ย. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[2] พ.ย. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[2] พ.ย. 56

หลวงตาปิ่นเดินกลับมา วันเฉลิมที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง เสื้อนักเรียนหลุดลุ่ย เจ็บตัวมีแผลถลอกนิดหน่อยที่ข้อศอกกับหัวเข่า
"เจ็บตรงไหนรึเปล่าไอ้วัน"
"ไม่เจ็บหรอกครับหลวงตา"
หลวงตาปิ่นเอาสำลีชุบทิงเจอร์ป้ายข้อศอกให้วันเฉลิมที่สะดุ้งด้วยความแสบ
"เอ็งสู้พวงมันไหวเรอะ มันมีกันเป็นฝูง"

"ผมไม่กลัวหรอกครับหลวงตา"
"ไอ้ที่หลวงตาเคยสอนเอ็งไว้ว่า เจอคนพาลให้หนีห่างออกมาให้ไกล ไม่ได้อยู่ในหัวเอ็งเลยเหรอ"


"ผมพยายามแล้วครับหลวงตา แต่ผมอดทนไม่พอ เขาล้อแม่ผม"
"อืม..."
"ล้อผมยังไงก็ได้ แต่ทำไมเขาต้องล้อไปถึงแม่ผมด้วย"
"เข้าใจละ...พ่อแม่ใครใครก็รัก ไอ้เรื่องระงับความโกรธมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันก็ไม่ได้ยากจนเอ็งทำไม่ได้หรอก ฝึกเข้าไว้ไอ้วัน ฝึกไม่ให้เห็น ไม่ได้ยิน ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ซักวันเอ็งจะเข้มแข็งไม่ต้องสะทกสะท้านกับคำนินทาว่าร้ายอะไรทั้งนั้น ปากของคนพูดเรื่องดี ๆ ก็เป็นศรีแก่ตัว แต่ถ้าพูดแต่เรื่องชั่ว ๆ คำพูดของคนมันก็ร้ายกาจกว่าอาวุธของมีคมอะไรทั้งนั้น รู้ยังงี้ แล้วเอ็งจะย่อมให้แค่คำพูดแย่ ๆ พวกนั้นมันมาทำร้ายเอ็งเหรอ"

บริเวณหอฉัน หลวงพี่ยรรยงยิ้มให้วันเฉลิม
"นี่หลวงพี่ยรรยง เอ็งกราบท่านซะ ไอ้วัน" หลวงตาปิ่นแนะนำ
วันเฉลิมกราบหลวงพี่
"นี่เหรอครับ วันเฉลิมที่หลวงลุงเล่าให้ผมฟัง"
"ใช่...ไอ้เจ้านี่แหละท่าน"
หลวงตาปิ่นบอกวันเฉลิมว่า
"หลวงพี่ยรรยงท่านลางานราชการมาบวช ท่านเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วก็เคยไปเรียนต่อเมืองนอกเชียวนะ ไอ้วัน"
วันเฉลิมมองหลวงพี่ด้วยความทึ่ง หลวงพี่ยิ้มให้วันเฉลิมอย่างเมตตา
"เองอยากรู้ อยากถามอะไรก็คุยกับหลวงพี่ท่านเอาละกัน ฝากด้วยนะท่าน"
"ครับหลวงลุง"
หลวงตาปิ่นเดินออกมา
"เราเรียนชั้นอะไรล่ะ วันเฉลิม"
"ประถมสองแล้วครับหลวงพี่"

ลำยองแต่งตัวสวยเพิ่งกลับมาจากข้างนอกเข้ามาที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"อ้าว...นี่ไอ้วันมันยังไม่ได้พานังอ้อยไอ้เหน่งกลับบ้านอีกหรอแม่"
"มันยังไม่กลับมาจากโรงเรียนเลย" แลบอก
"ฉันว่ามันมัวไปเล่นกับเพื่อนมันมากกว่าไอ้ลูกคนนี้ มันน่าตีให้เนื้อแตกนัก"
"จะอะไรกับมันนักหนา มันไม่รู้จักเล่นกับเด็กคนอื่นสิวะแปลก ใช้งานมันยังกะทาส ลูกเต้าตัวเองแท้ ๆ ก็เอามาให้คนอื่นเขาเลี้ยง" ลำยองบอก
ลำยองไม่โต้ตอบแต่หยิบเงินแบงค์ร้อยออกมาจากกระเป๋าถือวางแปะโครมลงบนโต๊ะ
"แม่เอาไป...ค่าดูแลนังอ้อยไอ้เหน่ง แล้วบอกอีนี่ให้มันหุบปากบ่นซะที"
"เอ็งไปรวยมาจากไหน" แลถาม
ลำยองตอยอย่างภาคภูมิใจ
"ฉันข้ามไปเล่นฝั่งโน้นมา บ่อนหรูกว่าฝั่งนี้เยอะ วันก่อนฉันริบเงินไอ้วันมันมาได้ มันบอกพ่อมันให้ไว้"
"เอ็งเอาเงินลูกไปเล่นไพ่เนี่ยนะ"
"ก็ทำไมล่ะ ไหน ๆ พ่อมันก็ไม่มีปัญญาหาห้าหมื่นมาให้ฉันแล้ว ฉันก็ต้องคอยตอดเอายังงี้แหละ ที่ให้ลูกล่ะให้ได้ กับฉันมันทำขี้เหนียว"
"พี่หากินกะลูกว่างั้นเหอะ" ลำยงบอก
"ก็งั้นสิ เขาเรียกหัวใสโว้ย ลำยองซะอย่าง วันหลังเล่นได้จะแบ่งมาให้อีก"

"มึงเก็บเงินมึงไปซะ กูไม่เอา" แลบอก
"ตั้งร้อยนึงนะแม่"

"กี่ร้อยกี่พันกูก็ไม่เอา มึงมันสิ้นคิด มึงไม่รู้ตัวรึไงว่า มึงน่ะหมดความเป็นคนลงไปทุกที่แล้ว อีลำยอง"
ลำยองหน้าชาลุกขึ้นทันทีที่ถูกแลด่าอย่างแสบลึก
"ฉันเป็นแม่มัน ฉันจะทำยังไงกับมันก็ได้"
ลำยองเดินออกไปทันที ปอเดินคว้าเงินหมับ
"มึงไม่เอากูเอาเองอีแล...กูจะเอาไปซื้อเป็ดพะโล้ กูเบื่อกินก๋วยเตี๋ยวมึงแล้วอีลำยง ให้กูกินแต่ก๋วยเตี๋ยวทุกวัน หน้ากูจะเป็นก๋วยเตี๋ยวอยู่แล้ว"
ปอวิ่งดีใจออกไป

หลวงพี่ยรรยงค์พาวันเฉลิมกลับมาส่งที่กุฏิหลวงตา วันเฉลิมเลี่ยงไปหลังกุฏิเตรียมกวาดถูกุฏิให้หลวงตาปิ่น
"เป็นยังไงบ้างล่ะท่าน"
“หลานหลวงลุงคนนี้ไม่เลวเลยครับ ถ้าได้เรียนสูง ๆ รับรองไปไกล อ่านหนังสือคล่องแล้วนี่ครับ เมื่อกี้ผมให้แกเลือกหยิบหนังสือของผมไปอ่าน ผมไม่แน่ใจหรอกว่า แกอ่านเข้าใจรึเปล่า ลองถามดู...เออแน่ะ อายุแปดขวบเข้าใจถึงขนาดนี้ ยังกะซักสิบสอง”
“มันโตกว่าตัว...หัวมันดี แต่กรรมเก่ามันแยะท่าน ก็อย่างที่เล่าให้ฟังน่ะแหละ ไม่รู้ว่า มันจะได้เรียนซักแค่ไหน ไอ้สิ่งแวดล้อมรอบตัวมีแต่ฉุดรั้งมันเอาไว้”
หลวงตาปิ่นกับหลวงพี่ยรรยงค์หันไปมองวันเฉลิมที่ตั้งอกตั้งใจถูพื้นกุฏิให้หลวงตาอย่างพิถีพิถัน

คนขายของผลไม้ดอง เข็นรถของดองกลับมาจอดทิ้งไว้ ข้าวขายของเกือบหมด ลำยองตั้งวงเหล้ากับพวกเช่าห้องทั้งชายหญิง
“มา... ไอ้ดำ ซักกรึ้บโว้ย วันนี้พี่ลำยองเขาเลี้ยง”
คนขายของดองไม่อิดออดรับแก้วเหล้ามาจากลำยอง วันเฉลิมหิ้วกระเป๋านักเรียน อุ้มอ้อย ส่วนลำยงอุ้มเหน่งกลับเข้ามา
“เออ...ดีนะ ลูกเต้าไม่สนใจ ไม่มีเงินซื้อนมให้ลูก แต่มีปัญญาหาเหล้ามากินได้ทุกวัน”
“กูไปกินบนหัวมึงรึไงอีลำยง เงินก็เงินกู ไม่ได้ไปเอามึงมาซักบาท”
“เออ... ปวดท้องปวดหัวจะเป็นจะตาย ทีหลังก็อย่ามาโอดโอยให้ช่วยก็แล้วกัน”
“ไอ้วัน มึงไปเอากับแกล้มในครัวมาที”
“มีแต่ผักกาดดองครับ”
“เออ...นั่นแหละ ผักกาดดองก็ผักกาดดองสิวะ”
“ทุเรศทุรังลงทุกวัน เคยส่องกระจกดูสารรูปตัวเองบ้างรึเปล่าวะ”
ลำยงขัดใจเดินออกไป วันเฉลิมวางอ้อยลงแล้วแยกไปทางครัว ส่วนลำยองเอ็นจอยอยู่ในวงเหล้า

เวลากลางคืน เสียงเหน่งร้องโหไม่หยุด ส่วนอ้อยคลานเล่นซุกซน วันเฉลิมพยายามเอาขวดนมป้อนเหน่ง แต่ก็ไม่หยุดร้อง
“น้องอ้อยอย่าซนสิ ดึกแล้วนะนอนซะ พี่ไปบอกแม่ก่อนว่า น้องเหน่งไม่สบาย”
วันเฉลิมลุกออกไป

วันเฉลิมเดินเข้ามาหน้าห้องลำยอง เคาะประตูเรียก
“แม่ครับ แม่ครับ น้องเหน่งไม่สบาย ตัวร้อนจี๋เลยครับ แม่ครับ”
วันเฉลิมจะเปิดประตูเข้าไปแต่ประตูก็เปิดออกเสียก่อน ชายขายของดองนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวเดินออกมาจากห้องลำยอง ไม่ได้สนใจวันเฉลิม เดินกลับที่ทางห้องเช่าของตัวเอง
วันเฉลิมมองตามแล้วหันกลับไปมองในห้องแม่ เห็นลำยองนอนแผ่หราหมดฤทธิ์อยู่บนเตียง มีผ้าห่มคลุมปิดถึงอก เขาเปลี่ยนใจ เลิกคิดที่จะปลุกแม่

ผ่านเวลาหลายเดือน 9 เดือนต่อมา วันเฉลิมช่วยยกชามก๋วยเตี๋ยวไปเสิร์ฟลูกค้า ยายแลป้อนข้าวอ้อย ปอตำป่นพริกคั่ว ตำอยู่นั้นแหละเหมือนไม่รู้เบื่อหน่าย ชุดล้างชามขึ้นมาคว่ำตาก ลำยงทำก๋วยเตี๋ยวมือเป็นระวิง ลำดวนหน้าตาทรุดโทรมด้วยอาการป่วย เดินโผเผกลับมาถึงเพิง
“แม่...”
“อ้าว...นังลำดวน หายหัวไปเลยนะเอ็ง บ้านช่องไม่ยอมกลับ แล้วเอ็งไปทำอะไรมาวะ หน้าตาโทรมยังกะผี”
“ฉันไม่สบาย”
ลำยงเข้ามาประคองน้องสาวเพราะท่าทางเหมือนจะยืนไม่อยู่ วันเฉลิมขยับเข้ามาดู
“ข้าว่าเอ็งไปหาหมอดีกว่า ท่าทางเอ็งไม่ไหวแล้วนะ”
“ไม่เอาไม่ไป...ซื้อยามากินเอาก็ได้”
“ไปหาหมอก็หลายตังค์ ซื้อยาร้านไอ้ตี๋ปากซอยเอาก็ได้ เอายาอะไรวะ” แลถาม
ลำดวนน้ำตาร่วงเผาะๆ จะบอกใครได้ยังไงว่ายาแก้โรคซิฟิลิส
“ลำดวน...ลำดวน พี่ชุด เอาเรือออก พามันไปศิริราชเถอะ”
ลำดวนทั้งกลัวและอาย
“ไม่เอา ไม่ไปข้าไม่ไป”

ลำดวนหมดสติล้มตึงลงไปต่อหน้าต่อตา ยายแล ลำยงหวีดร้องตกใจ วันเฉลิมได้พบได้เห็นความทุกข์ ความเจ็บป่วย ความตกต่ำของชีวิตอีกเสี้ยวหนึ่ง
ในเวลาต่อมา ลำยงกลับมาบ้านด้วยความอ่อนเพลีย ตาปอหลับไปแล้ว ลำยงแล้วเล่าอาการป่วยของลำดวนให้แม่ฟัง
“เป็นยังไงบ้างวะ”
“หนักเอาการอยู่แม่ หมอเขาบอกว่า ถ้ามาช้ากว่านี้ เขาก็ไม่รับรอง”
“ไฮ้..ขนาดนั้นเลยเหรอวะ นังลำดวนมันเป็นอะไรกันแน่”
ลำยงอึดอัดใจหันมามองหน้าชุด
“พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
ชุดเลี่ยงออกไป ปล่อยให้แม่ลูกเขาคุยกันเองจะได้ไม่ตะขิดตะขวงใจ
“ลำดวนมันติดโรคผู้ชายมาแม่”
“โรคผู้ชาย”
“มันสารภาพฉันมาหมดแล้ว...ที่มันหายหน้าหายตาไปพักใหญ่น่ะ มันไปทำงานอย่างว่า...”
ยายแลช็อก
“คืนนึงมันรับแขกไม่ใช่รายสองราย”
“โธ่เอ๊ย อีลำดวน ทำไมมันไม่รู้จักรักศักดิ์ศรีมันบ้าง”
“ถึงเวลานี้แล้ว ไปตำหนิมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะแม่ ฉันว่าฉันเข้าใจมันนะ ใคร ๆ ก็อยากรวยอยากสบายกันทั้งนั้น ในเมื่อศักดิ์ศรีมันกินเข้าไปไม่ได้แล้วจะให้ทำยังไง ถ้าจิตใจไม่เข้มแข็งพอมันก็เดินทางผิดได้อย่างนี้แหละ”
ยายแลน้ำตาร่วง ลำยงปลงตกค่อย ๆ ลุกออกไป

วันใหม่ เวลากลางวัน ที่กุฎิหลสวงตาปิ่น สันต์ดูสมุดพกของวันเฉลิมอย่างภูมิใจ
“เก่งมากลูก เทอมที่แล้วได้ที่หนึ่งเทอมนี้ก็ได้ที่หนึ่งอีก พ่อภูมิใจในตัวลูกนะ”
วันเฉลิมรับสมุดพกคืนไป
“คุ้มค่ากับที่อุตส่าห์ขยันตั้งใจไหมล่ะ ไอ้วัน”
“ครับหลวงตา”
“ได้ที่หนึ่งสองเทอมติดกันก็อย่าเหลิงคิดว่าตัวเองเหนือกว่าเก่งกว่าคนอื่นละกัน เอ็งไม่ได้แข่งกับใครแต่เอ็งแข่งกับตัวเอง”
“ครับหลวงตา”
“วันอยากได้รางวัลเป็นอะไรลูก พ่อจะซื้อให้”
วันเฉลิมนิ่ง มองหน้าพ่อ
“ของเล่นไขลานหรือว่าลูกบอลดี”
“ถ้าผมขอได้ ผมขอนมผงสำหรับทารกให้น้องอ้อย น้องเหน่งได้ไหมครับ”
สันต์กับหลวงตาปิ่นมองหน้ากัน จนแล้วจนรอด เด็กคนนี้ก็ทำเพื่อคนอื่นอยู่ดีไม่เคยโกยอะไรเข้าตัวเองเลย

เวลาเย็น ภายในบ้าน ลำยองเอกเขนกกินมะยมดองอย่างสบายใจ วันเฉลิมจูงอ้อย ยายแลอุ้มเหน่งกลับมาถึงบ้าน คนขายผลไม้ดองสาดน้ำล้างรถเข็นอยู่มุมหนึ่ง
“อยู่เฉย ๆ แทนที่เอ็งจะไปอุ้มนังอ้อย ไอ้เหน่งมันกลับมา ทำไมต้องให้ข้าต้องลำบากด้วยนะ”
“เดี๋ยวไอ้วันมันก็พากลับมาเองแหละ ใครเขาไปบังคับแม่ล่ะ...ไอ้วันหุ้งข้าวด้วยเอ็ง”
“ครับ”
“พรุ่งนี้เอ็งไม่ต้องเอานังอ้อยไอ้เหน่งไปฝากให้ข้าเลี้ยงแล้วนะ ข้าเหนื่อยข้า เอ็งอยู่บ้านเฉย ๆ ก็ดูมันเอาเองละกัน”
“แม่อย่ามาทำใจดำกะฉันหน่อยเลย”
“มึงว่ากูใจดำเรอะ”
“ช่วยเลี้ยงหลานแค่สองสามคนมันจะเหนื่อยอะไรนักหนา”
“ไม่เหนื่อยมึงก็เลี้ยงเองสิโว้ย”
“ฉันไม่ค่อยสบาย”
“ดัดจริตเป็นอะไรอีกล่ะ”
ลำยองพูดเสียงเรียบปกติ ไม่สะทกสะท้าน
“ฉันท้อง”
แลอึ้งไปเลย เหมือนได้ยินไม่ถนัด
“มึงอย่ามาโกหกกูนะ...มึงไปท้องกะใครมาอีก อีลำยอง”
ลำยองปลายตาไปทางคนขายของดองที่ยังง่วนล้างรถเข็นอยู่
“กูอยากจะบ้าตาย”

ยายแลเข่าอ่อน
ข่าวลำยองท้องแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว ที่เรือนแพ ปั้นพูดกับสิน
“คนเช่าห้องบ้านมันอีกแล้วเรอะ ทำมาหากินอะไรล่ะ ตาสิน”
“ขายฝรั่งดอง”
ปั้นอึ้ง...ปลงตก หมดความรู้สึกจะเหยียบย่ำซ้ำเติม
“มันก็คงชวนกันตั้งวงเหล้า เมาได้ที่ก็เลยชวนกันทำอย่างอื่น สติตัวเดียวแท้ ๆ นะตาสิน”
“ความยับยั้งชั่งใจไม่มีศักดิ์ก็ไม่ต้องไปพูดถึง...นึกอยากจะนอนกับใครเมื่อไรก็นอน มันยังเป็นคนอยู่หรือแปล่าก็ไม่รู้”
“ตะก่อนมันรังเกียจยังกะอะไรดี อาชีพพ่อมันเคยทำเนี่ย” ปั้นพูดแล้วถอนใจ
“ออกมาเป็นโขยง ปีละคน ปีละคน สุดท้ายก็ไม่พ้นไอ้วันมันต้องเลี้ยงให้ เวรกรรมอะไรของมันก็ไม่รู้นะแม่ปั้น”

ยายแลปลงกับลำยองเรื่องที่ปล่อยให้ท้อง
“รู้ยังงี้ ตอนมันคลอดไอ้เหน่งให้หมอเขาตอนมันซะเลยก็คงสิ้นเรื่อง”
“มัวแต่รู้ยังงี้ รู้ยังงี้ มันก็ไม่มีประโยชน์หรอกแม่” ลำยงบอก
“หลวงพ่อวัดไหนมีน้ำมนต์ดี ๆ บ้างวะ กูจะไปขอมาอาบล้างซวย ล้างเวรกรรม”
“หลวงพ่อวัดไหนก็ช่วยไม่ได้หรอกแม่” ชุดบอก
“กูจะตัดหางปล่อยวัด เลิกสนใจอีลำยองมันแล้ว มันจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างหัวมัน”
“แม่ช่างหัวมันกับพี่ลำยองได้ แต่ไอ้ตัวเล็กตัวน้อยที่เรียงแถวกันออกมานั่นล่ะ”
“เวรกรรมของกูแท้ ๆ”
“เวรกรรมมันไม่ได้เกิดขึ้นเองหรอกนะแม่ มันมาจากที่เราทำกันทั้งนั้น”
“ถ้ามันไม่ติดเหล้าซะอย่างเดียว มันก็คงไม่เป็นยังงี้” ชุดบอก
แลนิ่งอึ้งไปอึดใจ
“กูเองใช่ไหม กูเป็นคนสอนให้มันกินเหล้ายาดอง มันถึงได้กลายเป็นอีขี้เมาอย่างนี้”
“อย่าโทษตัวเองเลยแม่ ยังไงมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ลูกมันออกมาค่อยว่ากัน”
ยายแลนิ่งซึม
“ใครจะออกลูกวะอีแล” ปอถาม
“พี่ลำยองพ่อ” ชุดบอก
ปอหันหน้ามาหาลำยง
“อ้าวอีลำยอง”
“ฉันลำยงพ่อ....ลำยง ไม่ใช่ลำยอง โอ้ย เลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว”
“อีแล...มึงกะกูมีลูกกันกี่คนวะ”
ยายแลเซ็งจนหมดอารมณ์จะโต้ตอบกับตาปอ

หลายวันผ่านไป ในเวลากลางคืน เสียงลำยองทะเลาะกับผัวคนขายฝรั่งดองดังลั่น
“บอกว่าไม่มีก็ไม่สิวะ”
“มึงออกไปขายของแต่เช้า ไม่มีได้ยังไงวะ”
บรรดาคนเช่าห้องโผล่ออกมาดูกันหน้าสลอน
“กูเอาไปลงทุนซื้อของหมดแล้ว”
“ไอ้โกหก”
“จะเอาอะไรกะกูนักหนา”
“ค่าห้องมึงก็ไม่เคยจ่าย ค่าเลี้ยงดูกูมึงยังไม่คิดจะให้กูบ้างเลยรึไง”
“แล้วใครใช้ให้มึงมาเอากูเป็นผัวมึงละ”
“ไอ้บ้า”
ลำยองพุ่งเข้าตบตีผัวใหม่ด้วยความโกรธ ไม่มีใครคิดจะห้ามเพราะผัวเมียกันตบตีกันสนุกจะตาย

ในเวลาเดียวกัน อ้อยแหกปากร้องเพราะถูกขัดใจ วันเฉลิมที่ป้อนนมเหน่งอยู่ ใจคอไม่ดีเพราะได้ยินเสียงทะเลาะกันข้างนอกดังรุนแรงขึ้นทุกที

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[2] พ.ย. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1 พ.ย. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1 พ.ย. 56

ในห้องครัว บ้านลำยอง วันเฉลิมหุงข้าวสลับหันมาดูแลอ้อย
"น้องอ้อยอย่าเพิ่งซนสิ รอก่อน เดี๋ยวพี่รินน้ำข้าวให้กิน"
แป้งโผล่เข้ามาจากทางหลังบ้านท่าทางลับๆล่อๆ
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
"ครับน้าแป้ง"
แป้งเข้ามา

"พ่อเอ็งเขารอเอ็งอยู่ที่ร้านพี่ลำยง"
วันเฉลิมงง
"รอทำไม น้าแป้ง"
"เขาจะพาเอ็งไปอยู่กับเขาวันนี้ ยายเอ็งเขาก็เห็นด้วย เขาว่าขืนเอ็งอยู่ที่นี่ เอ็งไม่มีวันเจริญหรอก"
"แล้วแม่จะ..."


"เดี๋ยวยายเอ็งเขามาจัดการเอง"
"ถ้าแม่รู้"
"ก็อย่าให้รู้สิวะ หนีไง เข้าใจไหมหนีน่ะ"
"ไอ้วัน"
วันเฉลิมหันขวับกลับมา ลำยองอุ้มเหน่งเข้ามาพอดี แป้งหลบไม่ทัน
"หุงข้าวหุงปลาเสร็จรึยังวะ"
"ใกล้แล้วครับ ข้าวจวนสุกแล้ว"
"ชักช้าไม่ทันใจกูเล้ย มึงมัวทำอะไรอยู่วะ อ้าวไอ้แป้ง...มึงมาทำอะไรในนี้"
"ก็...ก็มาช่วยไอ้วันมันหุงข้าวไง"
"มึงหุงข้าวเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ของกล้วยๆ"
"มาทำลับๆล่อๆ มึงจะมาชวนไอ้วันมันไปเถลไถลที่ไหนละสิ"

วันเฉลิมหน้าตื่น เกิดมาไม่เคยโกหกแม่
สันต์คอยให้วันเฉลิมมาหา

"โรงเรียนใกล้บ้านที่โน่นมีหลายโรงถึงฝากเข้ากลางเทอม ก็คงไม่มีปัญหาอะไร"
"ไอ้วันมันเด็กผู้ชาย แทนที่มันจะมีเวลาได้วิ่งเล่นอย่างเด็กคนอื่นเขาบ้าง แม่มันกลับจิกหัวใช้แทบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ฉันเห็นด้วยที่สุดที่พี่จะเอามันไปดูแลเอง" ชุดบอก
"ถ้านังลำยองมันเกิดบ้าเลือดขึ้นมา ข้าจะเฉ่งมันเอง ไอสันต์ เอ็งไม่ต้องกลัว"
ปอยื่นหน้าเข้ามา
"พวกเองคุยเรื่องอะไรกันวะ"
"ไอ้วันมันจะไปอยู่กับพ่อมัน ถ้าพี่ลำยองเขามาอาละวาด เราต้องช่วยกันนะพ่อ"
ปอชี้หน้าชุด
"เออๆ...เอ๊ะ ก็นี่ไงพ่อมัน"
"ไอ้ปอ...ไอ้วันน่ะ มันลูนังลำยองกับเจ้าสันต์นี่"
"เรอะ...ข้านึกว่าลูกอีลำยงกับไอ้ชุดซะอีก"
"ไปอยู่ไกลๆ เลยไปไอ้ปอ"
ปอเดินงงออกไปหลังร้าน
"ไอ้แป้งมันจะทำสำเร็จไหมหว่า" แลว่า
"สำเร็จสิ ยังไงไอ้วันมันก็ต้องมา"
สันต์ลุ้นคอยใจจดใจจ่อมองไปทางทิศที่วันเฉลิมจะมา

วันเฉลิมโกยเก็บข้าวของส่วนตัวหลายอย่างยัดใส่ถุงโชคดี รวมทั้งชุดนักเรียน อุปกรณ์เครื่องเขียน
"เอ็งจะเอาอะไรไปนักหนาวะ ไอ้วันเดี๋ยวก็ผิดสังเกตแม่เอ็งหรอก เอาไปแค่บางอย่างก็พอ เสื้อผ้าน่ะ ไปให้พ่อเองซื้อให้ใหม่ก็ได้"
"แล้วผมจะออกไปยังไง น้าแป้ง"
"เอ็งก็รอจังหวะแม่เอ็งเผลอหน่อยสิ เวลาเขาเล่นไพ่น่ะ เขาไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว"
อ้อยร้องไห้งอแงขึ้นมา
"โธ่...นังนี่ ดันมางอแงเอาตอนนี้อีก"
"นิ่งซะ น้องอ้อยนิ่งซะ"
"เอางี้...ข้าจะหิ้วถุงนี่ออกไปให้เองจะได้ไม่ผิดสังเกต ส่วนนังอ้อยเดี๋ยวเอ็งเอาเชือกผูกขามันไว้กับเสาโน่น มันจะได้ไม่ซน ไม่ตามเอ็ง เอ็งรีบตามออกไปนะโว้ย พ่อเอ็งรออยู่ อย่าลืม"
แป้งหิ้วถุงโชคดีออกไป

แป้งหอบถุงโชคดีลงมาจากข้างบน จะออกไปหน้าบ้านอยู่แล้ว ลำยองเรียก
"ไอ้แป้ง"
แป้งชะงัก ลำยองเดินเข้ามามองอย่างไม่ไว้ใจ
"อะไร"
"มึงหิ้วอะไรลงมา"
"ก็ถุงใส่ของ"
"ของอะไร เอาดูซิ"
"จะดูทำไมวะ เสื้อผ้าเก่าๆจะเอาให้แม่แกทำผ้าขี้ริ้ว"
"กูไม่เชื่อ มึงแอบเข้าไปขโมยของในห้องกูแหงๆเลย"
"ห้องพี่มันมีอะไรให้ขโมยวะ เห็นมีแต่ขยะเน่าๆสุมเต็มห้อง พาผู้ชายที่ไหนเข้าไปปรึกษาหาชีวิต พี่ไม่อายมันรึไงวะ"
"ไอ้แป้งเดี๋ยวเถอะมึง"
ลำยองถลกผ้าถุงจะเตะ แป้งหัวเราะ เบี่ยงประเด็นได้แล้ววิ่งหนีออกไป

แป้งรีบวิ่งมาเพื่อจะไปรายงานความคืบหน้าที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"มาแล้ว...ไอ้แป้งมาแล้ว" ลำยงบอก
แป้งหอบถุงโชคดีมาถึง
"เป็นยังไงบ้างแป้ง"
"เดี๋ยวไอ้วันมันจะตามมา ฉันต้องหิ้วของมาให้มันก่อน ขืนมันหิ้วมาเอง พี่ลำยองจับได้แน่ ไอ้นี่มันยิ่งโกหกใครไม่เป็นอยู่"
"ขอบใจมากแป้ง"
สันต์หยิบแบ้งค์สิบบาทออกมายื่นให้แป้ง
"พี่ไม่รู้จะขอบใจแป้งยังไง"
"ไม่เอาหรอก พี่เก็บไว้เหอะ"
"ทุกทีเห็นเงินมึงต้องคว้าหมับนี่หว่า" แลว่า
"แหมแม่ฉันก็ไม่ได้เห็นแก่เงินทุกทีไปหรอกน่า ครั้งนี้ฉันขอทำเพื่อไอ้วันมันซักครั้งนึง แค่ได้เห็นมันไปพ้นพี่ลำยอง มันก็เห็นลางๆแล้วละว่า อนาคตมันต้องดีกว่าอยู่ที่นี่แน่"
สันต์ตบไหล่แป้งขอบใจ

วันเฉลิมค่อยๆลงบันไดมา ใจเต้นโครมคราม พลางกวาดสายตามอง ข้างล่างเงียบสงบไม่มีใคร จนน่าแปลกใจ เขากำลังจะมุ่งหน้าไปที่ประตู
เสียงลำยองคราง
"โอย อูย...ไอ้วัน"
วันเฉลิมซะงัก หันกลับมา ลำยองนั่งตัวงออยู่ที่พื้นตรงมุมหนึ่

"แม่ครับ"
"มึงจะไปไหนไอ้วัน"
"เปล่าครับ...แม่เป็นอะไร"
"ปวดท้อง ปวดจนเดินไม่ไหวเลยว่ะ มึงไปหาน้าลำยงที ป่านนี้เก็บร้านรึยังก็ไม่รู้ ไปขอยาธาตุมาให้แม่หน่อย"
"ครับ"
"รีบไปรีบมานะโว้ย โอย...อูย"
"ครับ"
วันเฉลิมจะออกไป
"นังอ้อยล่ะ"
"อยู่ในห้องข้างบนครับ"
"เออ ขังมันไว้ก่อน...เผื่อมีน้ำก๋วยเตี๋ยวเหลือ มึงก็ขอน้ามันกลับมาด้วยนะ จะได้เอามากินกับข้าว ไปไปรีบไป...โอย"
วันเฉลิมมองแม่เหมือนจะเป็นการมองครั้งสุดท้าย...เสียงเหน่งร้องขึ้นมา
"มึงไปเหอะ เดี๋ยวแม่ดูไอ้เหน่งมันเอง"

วันเฉลิมตัดใจแล้วก้าวเท้าออกไปทันที
แป้งร้องดีใจที่เห็นวันเฉลิมเดินมาแต่ไกล

"มาแล้ว...มาแล้ว ไอ้วันมันมาโน่นแล้ว"
สันต์ยิ้มออก อย่างดีใจมาก วันเฉลิมรีบเดินเข้ามา
"วัน...ไปกับพ่อนะลูก"
"จะไปไหนกันวะข้าไปด้วยคนสิ"
ยายแลดึงคอเสื้อตาปอให้ถอยออกไปอย่างเอือมระอา
"ไอ้วัน ไปอยู่กับพ่อเอ็ง ตั้งอกตั้งใจเรียนหนังสือ วันข้างหน้าจะได้เป็นเจ้าคนนายคน ไม่ต้องทนลำบากหาเช้ากินค่ำอย่างยาย อย่างน้าๆเอ็งนะ" แลบอก
"เอ็งไม่ต้องกลัวแม่เอ็งหรอก นี่มันเป็นเดียวที่เอ็งจะพ้นไปจากที่นี่ได้ ถ้าแม่เอ็งมันจะมาอาละวาด น้าจะจัดการมันเอง"
"ได้ทุนซักก้อน แม่เอ็งก็หุบปากแล้ว" ชุดบอก
"ขอบใจมากนะชุด...ลำยง... น้าแลผมลาล่ะครับ ไป...วัน เราต้องข้ามเรือไปหาต่อรถฝั่งโน้นลูก"
"ไปดีนะไอ้วัน" แลบอก
สันต์จะดึงวันเฉลิมออกเดิน แต่ลูกชายกลับขืนตัวเอาไว้
"พ่อครับ...ผมไปไม่ได้หรอกครับ"
ทุกคนอึ้ง
"ถ้าผมไม่อยู่แล้ว ใครจะหุงข้าวทำกับข้าวให้แม่ให้น้องกิน"
สันต์อึ้ง
"ไอ้วัน เอ็งมันแค่แปดเก้าขวบ เอ็งจะเอาภาระอะไรมาแบกไว้กับตัวนักหนา พ่อแม่ต้องเป็นฝ่ายห่วงลูก ไม่ใช่ลูกอย่างเอ็งมาห่วงแม่" ลำยงบอก
"พ่อเอ็งเขาอุตส่าห์รออยู่ ยังไงเอ็งก็ต้องไปกับเขา" แลบอก
"แม่ปวดท้องไม่สบายอยู่ครับยาย"
"ช่างหัวมัน เดี๋ยวมันก็หาย เอ็งคิดถึงวันข้างหน้าของเอ็งบ้างไอ้วัน" แลบอก
วันเฉลิมก้มหน้า น้ำตาร่วงเผาะ
"ขืนเอ็งอยู่ที่นี่ อย่างเก่งเอ็งก็ได้เรียนแค่ปอเจ็ด แล้วก็เป็นได้แค่คนงานรับจ้างเขากินไปวันๆ เหมือนข้านี่ไงไอ้วัน" แป้งบอก
"ผมทิ้งแม่ทิ้งน้องไปไม่ได้หรอกครับ หลวงตาสอนเอาไว้ว่าคุณค่าของคนอยู่ที่ความกตัญญูต่อพ่อแม่ครับ"
ทุกคนอึ้ง พูดไม่ออก
"น้าลำยงมียาธาตุไหมครับ ถ้าน้ำก๋วยเตี๋ยวยังมี ผมขอด้วยครับ"
สันต์เบือนหน้าหนี ปวดใจกับความกตัญญูของลูก แลทรุดลงนั่งหมดแรงลุ้น
ลำยงเหลืออดเหลือทนน้ำตาร่วงด้วยความคับแค้นใจ
"ไอ้เด็กโง่ ไอ้เด็กกตัญญูผิดเวลา..เอ็งหนอเอ็ง ... ยาธาตุเดี๋ยวจะไปดูให้ พี่ชุดตักน้ำก๋วยเตี๋ยวให้มันที" ลำยงบอก
ลำยงกับชุดแยกย้ายกันไปอย่างเซ็งๆ สันต์หมดหวังได้แต่เอื้อมมือไปลูบหัวลูก
วันเฉลิมขัดแย้งในใจอย่างแรง ใจจริงอยากไป แต่ก็ต้องพ่ายแพ้ต่อแรงความกตัญญู ได้แต่น้ำตาร่วงเผาะๆ

ผู้คนรีบขึ้นโป๊ะ เรือกำลังจะออก สันต์เดินมากับวันเฉลิมที่ถือหม้ออวยใส่น้ำก๋วยเตี๋ยว
"พ่อไปนะลูก...ดูแลตัวเองให้ดี ๆ มีปัญหาอะไรก็ไปหาปู่กับหลวงตานะ พ่อจะพยายามมาหาวันบ่อย ๆ"
"ครับ"
สันต์ยื่นถุงโชคดีให้ลูกชาย วันเฉลิมรับถุงแล้วเดินจากไป สันต์หดหู่ น้ำตาร่วงมองตามลูกชายด้วยความปวดใจ

วันเฉลิมกอดถุงโขคดี หิ้วหม้อก๋วยเตี๋ยว รีบเร่งมุ่งหน้ากลับบ้าน พลางคิดถึงเมื่อครั้งที่ได้อ่านเรื่องราวในมาตุโปสกชาดก
"ข้าแต่มหาราชเจ้า ข้าพเจ้าเป็นผู้เลี้ยงมารดาผู้จักษุอันมืด เมื่อมารดาของข้าพเจ้าเว้นจากข้าพเจ้าแล้ว ก็จักถึงซึ่งความตาย เมื่อข้าพเจ้าพลัดพรากจากมารดาแล้ว ความต้องการด้วยอิสริยยศย่อมไม่มีแก่ข้าพเจ้า อนึ่งมารดาของข้าพเจ้าไม่ได้บริโภคอาหารมาเจ็ดวันเช้าวันนี้แล้ว
เพราะเหตุพระยาช้างกล่าวดังนี้ ท่านทั้งหลายจงปล่อยพญาช้างโดยเร็ว พระยาช้างจงถึงความพร้อมเพรียงด้วยมารดากับญาติทั้งหลายทั้งปวงเถิด"

วันเฉลิมนั่งมองแม่ สบายใจขึ้น อย่างน้อยแม่ก็ได้กินยาธาตุแล้ว
"ได้น้ำก๋วยเตี๋ยวมาไหมวะ"
"ได้มาครับ"
"เออ...มึงก็กินซะ ป้อนนังอ้อยมันด้วย เสียดายว่ะ ลืมบอกให้มึงซื้อเหล้าเข้ามาซักขวด"
"แม่ครับ ผมว่าแม่ปวดท้องก็เพราะกินเหล้าน่ะแหละ แม่เลิกกินเหล้าเถอะครับ"
"มึงกลัวกูตายรึไงไอ้วัน"
วันเฉลิมนิ่ง
"ไม่ได้กินน่ะแหละกูจะตาย ใจสั่น มือสั่นไปหมดแล้ว มึงไม่เห็นรึไง"
ลำยองลุกขึ้นเดินออกไปอย่างทุลักทุเล
เวลากลางคืน ลำยองล้มตัวลงนอนด้วยความเมามาย วันเฉลิมเอาหมอนมารองให้ลำยองหนุน แล้วหยิบผ้าห่มมาคลี่ห่มให้
"กูร้อน"
"เดี๋ยวดึก ๆ หนาวนะครับแม่ เดี๋ยวจะไม่สบาย"
"ป๊ามึงเขาไม่มาบ้างเลยเหรอวะ ไอ้วัน ถ้าเขามามึงต้องทำตัวให้ดี ๆ นะ เขาจะได้ให้เงินเยอะ ๆ พ่อมึงน่ะโคตรจนเลย กระจอกฉิบเป๋ง"
"แม่นอนเถอะครับ ผมจะปิดไฟแล้ว"
วันเฉลิมจะผละออกไป
"ถ้ากูยอมให้มึงไปอยู่กะพ่อมึง ใครจะหาข้าวให้กูกินนะไอ้วัน มึงนี่มันลูกกตัญญูจริง ๆ"

ลำยองค่อย ๆ ผล็อยหลับไป
วันต่อมา เด็ก ๆ กลุ่มซ่าเล่นล้อต๊อกกันอยู่ลานวัดในมุมหนึ่ง วันเฉลิมเดินผ่านมา กำลังจะไปกุฏิหลวงตาปิ่น

เด็ก 1 ถาม
"เฮ้ยไอ้วัน เขาว่าเอ็งเข้าไปนอนในคุกกะแม่เอ็งมาเหรอวะ"
เด็ก ๆ หัวเราะเจี๊ยวจ๊าวยั่ววันเฉลิม
เด็ก 1 ยั่วต่อ
"เฮ้ยมันทำเป็นไม่ได้ยินวะ"
เด็ก 2 บอก
"ลูกอีลำยองขี้คุก"
เด็ก ๆ ต่างล้อขึ้นพร้อมกัน
"ลูกอีลำยองขี้คุก ๆ ๆ"
วันเฉลิมหยุดกึก เมื่อแก๊งค์เด็กซ่าตามมาล้อรอบตัว วันเฉลิมหมดความอดทน กระโจนเข้าต่อยเด็ก 2 เตะต่อยกันอีลุงตุงนัง เด็กอื่น ๆ เชียร์กันสนุก
วันเฉลิมเพลี่ยงพล้ำ ถูกนั่งคร่อมและกำลังจะถูกหมัดอัดเข้าที่หน้า
"เฮ้ย...พวกมึง"
เด็ก 1 บอก
"หลวงตามาโว้ย"
เด็ก ๆ วงแตก วิ่งหนีกันออกไป หลวงตาปิ่นคว้าไม้รีบจ้ำมา
"ลูกเต้าเหล่าใครกันโว้ยพวกมึง"
หลวงตาปิ่นเดินกลับมา วันเฉลิมที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง เสื้อนักเรียนหลุดลุ่ย เจ็บตัวมีแผลถลอกนิดหน่อยที่ข้อศอกกับหัวเข่า

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1 พ.ย. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31[2] ต.ค. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31[2] ต.ค. 56

"ไม่มีก็ไม่ต้องมาพูดกัน...เปลืองน้ำลายโว้ย"
ลำยองเดินหัวเราะกลับเข้าบ้านไปทันที สันต์ร้อนผะผ่าวไปทั้งหน้ากับลีลากวนโทสะของลำยอง กำมอแน่น พยายามระงับใจตัวเอง
วันเฉลิมประคองขวดนมให้เหน่งดูดมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งคอยป้อนข้าวอ้อยที่ซนอยู่ไม่สุข เขาได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อแม่คุยกัน เห็นใจพ่อ แต่ก็สงสารแม่

ปั้นกับสินได้แต่นั่งมองสันต์ที่นั่งกลุ้มอยู่ที่เฉลียงท่าน้ำ
"หมดหวังแล้วละแม่ปั้น เราคงทำอะไรไม่ได้แล้ว" สินบอก


"มันเป็นแม่ชนิดไหนกัน เห็นลูกตัวเองเป็นผักเป็นปลา" ปั้นว่า
"ช่วยกันสวดมนต์เถอะ เวลานี้คงไม่มีอะไรช่วยได้หรอก นอกจากขอให้คุณพระคุณเจ้าช่วยดลใจมันเท่านั้นเอง"
ปั้นมองสันต์ แล้วเดินออกไป สันต์เต็มไปด้วยความทุกข์ กอดแม่

สินเดินจากท่าน้ำเข้ามาเห็นแม่ปั้นถือหีบ เดินลงบันไดมา แล้วดึงพวงกุญแจเหน็บอยู่ชายพกออกมาหาดอกที่ใช้ไขหีบเหล็ก
"ทำอะไรนะแม่ปั้น"
"ฉันสงสารลูก...หมดตัวเป็นหมดตัวสิ คราวนี้ ยังไงมันก็ต้องแลกกันแล้วล่ะ"
ปั้นไขกุญแจหีบเหล็ก
สินเดินออกมาหาสันต์
"สันต์เอ๊ย"

สันตฺหันมามองพ่อ
บริเวณโถงบันได ปั้นวางสร้อยทอง กำไรข้อเท้านากลงบนผ้าที่ปูไว้

"ทองพวกนี้ก็ของไอ้วันมันน่ะแหละ ได้ ๆ มากับพวกของรับขวัญไงล่ะ สามบาทกว่าเห็นจะได้ ทองของแม่อีกสองบาท เงินที่เก็บเข้าออมสินให้ไอ้วันมันมีเท่าไหร่ล่ะ"
"เก็บไว้ให้มานี่ก็ห้าปีแล้วครับ มีอยู่หมื่นกว่า ผมว่าจะเอาเงินส่วนตัวผมแบ่งมาอีกห้าพัน รวม ๆ แล้วน่าจะได้ถึงสองหมื่นครับแม่"
"ทองบาทละหกร้อย หมดนี่ก็คงขายได้ซักสามพัน ได้แค่ครึ่งนึงของที่มันเรียก" สินบอก
"ที่จริงแม่ก็มีเงินอีกราวหมื่นกว่า แต่แม่คงให้เอ็งไม่ได้หรอก ต้องเอาไว้ทำทุน แล้วก็เผื่อเป็นอะไรไป เดี๋ยวไม่มีเงินทำศพ"
สันต์หดหู่
"โธ่...แม่ครับ"
ปั้นรวบห่อผ้าแล้ววางลงตรงหน้าสันต์
"ผมเป็นต้นเหตุของความหายนะครั้งนี้...เพราะใจเร็วด่วนได้ กรรมก็ตกที่เด็กกับพ่อแม่ บาปของผมครั้งนี้ทำบุญอีกเท่าไรปรนนิบัติพ่อแม่อีกเท่าไร ก็ไม่มีวันหมดสิ้นหรอกครับ"
สันต์กราบลงที่ตักแม่ ปั้นลูบหัวลูกชาย

เช้าวันใหม่ ปอเทน้ำปลาลงชามก๋วยเตี๋ยว ลำยงเก็บขวดน้ำปลากลับมาวางใกล้โต๊ะทำก๋วยเตี๋ยว
"อีลำยง...วันนี้น้ำก๋วยเตี๋ยวเอ็งเค็มฉิบเป๋ง"
"ก็พ่อใส่น้ำปลาซะเยอะมันก็เค็มสิ"
ชุดช่วยจัดร้านอยู่ วันเฉลิมแต่งชุดนักเรียนเดินเข้ามา หิ้วกระเป๋านักเรียนมือหนึ่ง อีกมือนึงอุ้มอ้อยเข้าเอวมาถึง
"น้าลำยงครับ ฝากน้องอ้อยด้วยครับ"
ลำยงมารับอ้อยไปอุ้มไว้
"แล้วเอ็งกินข้าวรึยัง กินก๋วยเตี๋ยวไหมล่ะ น้าจะทำให้"
"ไม่เป็นไรครับ ผมไปกินที่กุฏิหลวงตาก็ได้"
วันเฉลิมรีบออกไป
"พี่ชุดผักชียังไม่ได้ซอยเลย พี่ซอยหน่อยสิ"
"วัน ๆ ก็ยุ่งจะตายอยู่แล้ว ยังต้องมาคอยเลี้ยงลูกชาวบ้านเขาอีก" ชุดบอก
ลำยง เอาเถอะน่า อย่าบ่นนักเลย สงสารยังไงมันก็หลานลำยงนะ
"ทำยังงี้มันเท่ากับเราส่งเสริมให้แม่มันไม่รับผิดชอบ นึกจะมีผัวก็มี ออกลูกมาแล้วก็ไม่ยอมเลี้ยงเอง คอยดูเหอะ อีกหน่อยก็เป็นโขยง"
ชดซอยผักชีไปบ่นไป
ปอเดินเข้ามาหยิบขวดน้ำปลา
"น้ำปลาอยู่ไหนวะ นังลำยง" ปอถาม
"พ่อจะเอาไปทำอะไร"
"ก็เอาไปใส่ก๋วยเตี๋ยวกูสิ"
"ใส่แล้ว"
"กูยังไม่ได้ใส่"
"ยังไม่ได้ใส่อะไร ก็เมื่อกี้พ่อเพิ่งบ่นอยู่แหม่บ ๆ ว่าเค็ม....ไปชิมดูก่อน"
ตาปอเกาหัวแกรก ๆ เดินกลับไป

เงินปึกหนึ่ง มีแต่แบงค์ร้อยล้วน ๆ ถูกวางลงตรงหน้าลำยอง เธอคว้าเงินหมับ ใจเต้นโครมคราม
เอานิ้วแตะน้ำลายแล้วรีบนับเงินทันที
"ไม่ต้องนับหรอก...สองหมื่นสี่"
ลำยองชะงักทันที หยุดนับแล้วโยนเงินคืน
"สองหมื่นสี่ไม่ได้หรอก บอกแล้วไงว่าห้าหมื่นบาทขาดตัว"
"ฉันหามาได้แค่นี้จริง ๆ"
"ต่อกันยังกะซื้อของ ลูกตัวเองนะยะ"
"ก็ลูกลำยองเหมือนกันนี่นา เห็นแก่อนาคตของลูกเถอะน่า"
ลำยองมองสันต์ แล้วสลับมองเงินด้วยหางตาเพราะจริง ๆ ลำยองก็อยากได้จนตัวสั่น
"อนาคต...ชะ ไปอยู่กับแม่เลี้ยง มันก็ไปเป็นขี้ข้าให้แม่เลี้ยงจิกหัวใช้ สู้อยู่เป็นขี้ข้า แม่ตัวเองไม่ดีกว่าเรอะ ยังได้ทดแทนบุญคุณ"
"เงินนี่ก็ที่เก็บไว้ให้เจ้าวันน่ะแหละ ทองของแม่เขาก็เอามาสมทบด้วย ลำยองรับไปเถอะ เราอย่าเอาลูกมาเดิมพันกันหน่อยเลย ให้โอกาสเขาเถอะ จะได้เรียนดี ๆ ไม่ต้องมีภาระเลี้ยงน้อง ทำงานบ้าน คิดถึงอนาคตของลูกเถอะนะลำยอง"
"อยู่นี่มันก็ได้เรียน อย่างน้อยก็ปอเจ็ดแหละวะ ไม่ต้องไปให้แม่เลี้ยงโขกสับ"
สันต์ชักเดือดเหมือนกัน
"แล้วอยู่กับเธอไม่ถูกโขกสับรึไง"
"ฉันเป็นแม่มัน เบ่งมันออกมานะ"
สันต์กัดฟันแน่น
"ยังไงไอ้วันมันก็ต้องอยู่ที่นี่กับฉัน อยากให้มันเรียนก็ส่งเสียเงินทองมาให้ดีละกัน"

ลำยองลุกหนีออกไปทันที
พอยายแล รู้เรื่องทั้งหมดจากลำยอง

"มึงเป็นอะไรของมึง อีลำยอง เงินตั้งเป็นหมื่น ๆ เสือกไม่เอา"
"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าต้องห้าหมื่น"
"มึงมันบ้า...กูรู้ใจจริงมึงก็ริก ๆ อยากจะได้จนตัวสั่น แต่มึงมันทิฐิหนา"
"เงินอีปั้นฉันไม่เอาหรอก อีแก่นี่มันทำอะไรไว้กับฉันบ้าง จนตายฉันก็ไม่มีวันลืม"
"มึงนี่มันเสียแรงได้เป็นแม่คน มึงไม่รู้ถึงหัวจิตหัวใจคนเป็นแม่บ้างเลยรึไง"
ลำยองูดกวนแม่ซะงั้น
"แล้วมันเป็นยังไง"
"กูจะไม่พูดกะมึงแล้ว กูเหนื่อย กูเบื่อ ยิ่งกว่าสีซอให้ควายฟังอีกนะมึง"
ยายแลดินหนีไปสงบสติอารมณ์
"ไอ้ปอ...มึงกินเข้าไปกี่ชามแล้วเนี่ย กูเห็นมึงกินตั้งแต่เช้าแล้ว"
"กูยังไม่ได้กินเลย" ปอบอก
"กินจนล้นขึ้นมาถึงคอหอยแล้ว ยังบอกไม่ได้กิน โอ้ย...กูจะบ้าตาย แต่ละคน"
ลำยงรวบรวมสติพยายามพูดดี ๆ ด้วย
"จะเปลี่ยนใจก็ยังทันนะพี่ลำยอง ลด ๆ ลงซะเถอะไอ้ทิฐิของพี่น่ะ ไอ้วันมันจะได้ไปอยู่กับพ่อมัน ไม่ต้องเป็นภาระของพี่ด้วย ไม่ดีรึไง"
ลำยองนิ่งคิดตัดสินใจเหมือนกัน
"เงินตั้งสองหมื่นกว่า เอามาทำทุนทำอะไรตั้งเยอะนะพี่"
"มึงไม่ต้องมาแส่เรื่องของกู ไม่ได้ห้าหมื่นกูไม่เอา มันหวังปีหน้าจะมาเจรจาใหม่ กูจะขึ้นให้ถึงแสนเลยคอยดู"
ลำยองเดินลอยหน้าออกไป
"ทำไมไม่บอกมันไปว่า เอาลูกมาทิ้งไว้ให้เลี้ยงยังงี้ จะคิดเงินแล้ว" ชุดบอก
"ก็ทำไมพี่ไม่บอกมันเองล่ะ
ลำยงเดินหลบไปอย่างอารมณ์เสียเหมือนกัน

เวลาบ่ายจัด สันต์กับสินมาวะนเฉลิมที่กุฏิหลวงตาปิ่น
"วันต้องขยันเรียนหนังสือให้มาก ๆ นะลูก อย่าทิ้งการเรียนเป็นอันขาด"
วันเฉลิมนั่งก้มหน้า ฟังพ่อ
"แม่เขารับปากให้พ่อเป็นคนส่งเสียวันแล้ว วันต้องการใช้อะไร เท่าไหร่ก็ไปบอกปู่เอาไว้ ค่าเล่าเรียน ค่าหนังสือ เสื้อผ้า เข้าใจไหมลูก"
"ครับ"
"เดี๋ยวพ่อจะพาออกไปซื้อของ วันอยากได้อะไรก็บอกพ่อ"
"ผมยังไม่ได้ถูกุฏิหลวงตาเลยครับ"
"พ่อเอ็งเขาลางานได้วันเดียว เอ็งไปกับพ่อเอ็งเถอะ กุฏิน่ะไม่ได้ถูซะวัน มันไม่เป็นไรหรอกไปล้างหน้าล้างตาซะให้สดชื่นไป"
"ครับ"
วันเฉลิมคลานผ่านหลวงตาปิ่นไป สันต์หยิบรองเท้าผ้าใบสุดโทรมหัวรองเท้าเปิดอ้าของลูกขึ้นมาดูอย่าง สะเทือนใจ
"เอ็งอย่าห่วงมันนักเลยเจ้าสันต์ ไอ้วันมันเป็นเด็กใฝ่ดี อย่างเดียวที่มันต้องได้เรียนรู้ มานะและอดทนยังไงมันก็ต้องเอาตัวรอดได้"

เวลาเย็นลำยองยืนท้าวสะเอว ปักหลักคอยอยู่ อีกมือถือแก้วเหล้าไว้ วันเฉลิมหิ้วกระเป๋านักเรียน ถุงกระดาษ 2-3 ใบ กลับเข้ามา
"มึงหายหัวไปไหนมาไอ้วัน กลับมาเอาป่านนี้ กูต้องลำบากไปอุ้มนังอ้อยมันกลับมาเอง ข้าวก็ยังไม่ได้หุง ผ้าอ้อมไอ้เหน่งก็ยังไม่ได้ซัก"
"วันไปกับพ่อมาครับ"
"ไปไหน"
"พ่อพาวันไปซื้อของครับ"
ลำยองปาดเข้ากระชากถุงกระดาษจากมือลูกชายจนถุงโชคดีขาด ข้าวของในถุงเกลื่อนพื้น ทั้งเสื้อผ้านักเรียนชุดใหม่ รองเท้าผ้าใบคู่ใหม่กับถุงเท้าดินสอ-ยางลบ
"อวดรวย...ทำเป็นซื้อของใหม่ให้ลูก มันก็แค่เศษเงินของพ่อมึงนั้นแหละไอ้วัน เงินก้อนน่ะมันเอาไปประเคนเลี้ยงเมียใหม่ลูกใหม่มันหมดแล้ว กูรู้ ห้าหมื่นน่ะมันมีปัญญาจ่าย แต่มันทำตุกติก ขี้เหนียวกะกู ไหนมึงซ่อนอะไรเอาไว้อีก"
ลำยองค้นตัววันเฉลิมและเจอเงินสามร้อยในกระเป๋ากางเกง
"นี่อะไร...กูถามว่านี่เงินอะไร"
"พ่อให้วันเอาไว้ซื้อกับข้าวครับ"
"กูจะเอาไว้ต่อทุนกับซื้อเหล้ากิน มีปัญหาไหมไอ้วัน"
วันเฉลิมก้มหน้านิ่งแทนคำตอบ
"พ่อมึงมันรวย...มันมาคราวหน้ามึงก็ขอมันอีกนะ หัดประจบให้มันได้เยอะกว่านี้หน่อย"

ลำยองเหน็บเงินเข้าอกเสื้อเดินออกไปซดเหล้าอย่างอารมณ์ดี วันเฉลิมนั่งลงเก็บข้าวของที่เกลื่อนพื้น
เวลาเย็น ที่เพิงก๋วยเตี๋ยว ยายแลโวยวายใส่แป้ง

"มึงนี่ไม่ทำอะไรซักอย่าง เดินไปเดินมา วันๆ ดีแต่ขอตังค์ ทำมาหากินเป็นอย่างคนอื่นเขาบ้างไหม มึงนี่เสียทีเกิดมาเป็นลูกผู้ชายนะ ไอ้แป้ง"
"ก็ทำไมแม่ไม่เบ่งให้ฉันออกมาเป็นลูกผู้หญิงล่ะ จะได้สบายอย่างพี่ลำยอง"
ยายแลฟาดแป้งด้วยทัพพี จนแป้งต้องลี้ภัยไปทางหลังร้าน
"กวนประสาทกูนัก รู้ยังงี้กูเอาขี้เถ้ายัดปากมึงตั้งแต่เล็กๆก็ดี"
"อีแล...เมื่อไหร่มึงจะเลิกแกล้งกูซะที" ปอถาม
"กูไปแกล้งอะไรมึง ไอ้ปอ"
"ชามเนี่ยเมื่อไหร่จะล้างหมด มือกูเปื่อยแล้วนะ"
"ก็กองนั้นมันล้างแล้วพ่อจะเอาไปล้างอีกทำไม" ชุดบอก
"ยังไม่ได้ล้าง"
"ล้างแล้ว"
"กูบอกยังไม่ได้ล้างก็ยังไม่ได้ล้างสิวะ"
"ปล่อยมันให้มันเอาไปล้างให้พอใจ แฟ๊บกัดมือขาดมึง อย่ามาบ่นนะไอ้ปอ"
สันต์จะไปลงเรือข้ามฟากกลับบ้านพักแวะมาหาลำยง
"ลำยง"
"จะกลับแล้วเหรอพี่สันต์"
สันต์พยักหน้ารับ
"ยังไงพี่ก็ฝากลำยงดูๆเจ้าวันให้ด้วยนะ"
"พี่สันต์ พูดตามตรงแล้วอย่าโกรธกันนะ ทุกวันนี้แค่ทำมาหากินฉันก็เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแล้วนะพี่ ฉันไม่รับปากพี่หรอกว่า จะช่วยพี่ได้ขนาดไหน"
"พี่เข้าใจ"
"แต่ฉันไม่เข้าใจพี่"
สันต์อึ้งงง ยายแลเข้ามาฟังเงียบๆ สันต์ได้แต่ตาปริบๆ
"พี่กลัวพี่ลำยองมันนักรึไง พี่ยอมมันมันยิ่งได้ใจ รู้รึเปล่า"
"แล้วลำยงจะให้พี่ทำยังไง พ่อแม่ทะเลาะกันต่อหน้าลูก พี่ทำไม่ได้หรอกนะ พี่สงสารลูก"
"พี่ยืนยันมาอีกทีซิว่า เมียใหม่พี่จะไม่เป็นแม่เลี้ยงใจยักษ์"
"ลำยงจะบอกอะไรพี่"
"ถ้าฉันเป็นพี่น่ะนะ ในเมื่อพี่ลำยองมันไม่ยอมรับเงินยังงี้ ฉันพาไอ้วันมันหนีไปแล้ว ไม่
ปล่อยให้มันต้องมาทุกข์ทรมานอยู่ยังงี้ พี่ลำยองมันจะโวยวายยังไงก็ช่างหัวมันเถอะ มันไม่มีปัญญาตามไปเอาไอ้วันกลับมาหรอก"
ทำไมสันต์ถึงไม่เคยมีความคิดอย่างนี้เลย
ในห้องครัว บ้านลำยอง วันเฉลิมหุงข้าวสลับหันมาดูแลอ้อย
"น้องอ้อยอย่าเพิ่งซนสิ รอก่อน เดี๋ยวพี่รินน้ำข้าวให้กิน"
แป้งโผล่เข้ามาจากทางหลังบ้านท่าทางลับๆล่อๆ
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31[2] ต.ค. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31 ต.ค. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31 ต.ค. 56

"เงิน ทองแม่ไม่ได้มีมากมาย เงินสดที่มีติดบ้านไว้ ก็เอาไว้วนซื้อของทำทุนค้าขายนี่แหละ แม่ตะขิดตะขวงใจก็อีตรงที่น้ำพักน้ำแรงแม่ สุดท้ายมันก็ต้องเอาไปเจือจุนอีผู้หญิงที่มันเคยชี้หน้าด่าแม่ฉอดๆ"
"แม่ครับ...แม่คิดซะว่าแม่ทำเพื่อหลานเถอะครับ เจ้าวันมันน่าสงสารนะครับแม่ ผมเองตัดแล้วตัดเลยไม่เคยคิดมีเยื่อใยกับผู้หญิงคนนี้แม้แต่นิดเดียว แต่เจ้าวันผมตัดไม่ขาดหรอกครับแม่ จนตายผมก็ตัดไม่ลง"
ปั้นรู้สึกดีขึ้นหันมามองหน้าสันต์ เอื้อมมือมาลูบหัวลูก สันต์กลืนลูกสะอื้นลงคอ ไม่แสดงความอ่อนไหวมากไปกว่านี้

ลำยงฉีกผ้าถุงเก่าทั้งของตัวเอง และของยายแล และของลำยองออกมาทำผ้าอ้อม


"กว่าจะโตคงพอใช้ละมัง ขยันๆซักเอาหน่อยละกันไอ้วัน" ลำยงบอก
"ครับ"
วันเฉลิมหันไปมองน้องคนล่าสุดที่นอนอยู่ในเบาะ
ห้องเปิดไว้เห็นข้างนอก คนเช่าห้องเดินผ่านไปมา บางคนมายืนแคะขี้มูกมองเข้ามาแล้วก็เดินออกไป
ลำยองยังนอนพักพื้นอยู่บนเตียง อ้อยอยู่กับตักยายแล
"แค้นใจจริงๆ อยากรู้นักว่าได้อีตัวไหน มันไปบอกตำรวจ" ลำยองว่า
"รู้แล้วเอ็งจะไปทำอะไรเขาให้มันได้อะไรขึ้นมา"
"ตบมันล้างนำสิแม่ มันตัดทางทำมาหากินกันยังงี้ ฉันว่ามันต้องเป็นอีพวกอิจฉาฉันแน่ๆ"
ลำยงแค่นหัวเราะ
"อยากจะบ้าตาย ใครเขาจะไปอิจฉาพี่ พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่า ทำมาหากินยังงี้ มันผิดกฎหมายบ้านเมือง ยังไงเขาก็ต้องกวาดล้าง"
"เอ็งก็เลิกๆซะเถอะวะ" แลว่า
"ฉันปั้นมากับมือ แขกแน่นทุกวันยังงี้ จะให้ฉันเลิกง่ายๆได้ยังไงแม่"
"แล้วเองสนุกนักรึไงวะ ไปนอนอยู่ในตะรางน่ะไม่ทันข้ามคืน ข้าเห็นเอ็งทุรนทุรายยังกะหมาบ้า นี่ถ้าไม่ได้เงินเจ้าสันต์มันมาช่วยประกันตัวออกมา ลูกเอ็งคนนี้มันก็ต้องไม่แคล้วคลอดในตะรางแหงๆ" แลบอก
"มันอยากอวดรวย ก็ให้มันจ่ายไปสิ"
"นี่ไม่สำนึกบุญคุณพี่สันต์เขาเลยซักนิดเรอะ" ลำยงถาม
"กูไม่ได้ไหว้วานให้มันช่วยกูซะหน่อย เสือกโง่มาช่วยกูเอง"
"เออ...คิดยังงี้ ทีหลังก็อย่าหวังว่าเขาจะมาช่วยอะไรอีกละกัน"
ลำยองทำท่าไม่ยี่หระ ไม่แยแส วันเฉลิมมอง ได้แต่พยายามจะเข้าใจ

วันใหม่ที่เพิงก๋วยเตี๋ยว ลำยงบอก
"ฉันเห็นด้วย เอามันไปเถอะ ความจริงพี่น่าจะเอามันไปตั้งนานแล้ว อยู่กับแม่มัน บ้านช่องก็เน่า หนังสือหนังหาก็ไม่ได้เรียนเต็มที่ ต้องคอยเลี้ยงน้อง เวทนามันเปล่าๆ"
ตาปอถือทัพพีตักแกงเข้ามา
"อีแล มึงเอาทัพพีไปไว้ไหน มึงนี่ทิ้งข้าวของไม่เป็นที่เป็นทาง กูเดินหาทั่วร้านแล้ว ไม่เจอ" ปอถาม
"ทัพพีอะไรของมึงไอ้ปอ" แลถาม
"ก็ทัพพีตักน้ำก๋วยเตี๋ยวนะ กูจะได้เอาไปล้าง"
"กูไม่ขำกะมึงเลยไอ้ปอ"
"กูก็ไม่ได้ให้ขำ"
"แล้วไอ้ที่อยู่ในมือมึงน่ะ อะไร"
"ก็ทัพพีไง"
"เออ...ไอ้บ้า" แลบอก
"มันมาอยู่ในมือกูตั้งแต่เมื่อไรวะ"
ตาปอเกาหัวออกไปหลังร้าน
"น้าแล คิดว่าไง ถ้าผมจะเอาเจ้าวันไปอยู่กับผม" สันต์ถาม
"มันก็ดี แต่เมียใหม่เอ็งมันมิฉีกอกไอ้วันมันเอาเหรอ"
"โธ่...น้าแล เขาเป็นครูบาอาจารย์นะ เขารักเด็กทุกคน หวังดีกับเด็กทุกคน"
"เฮอะ...ข้าละกลัวใจนัก แม่เลี้ยงลูกเลี้ยง เห็นมาเยอะแล้วโว้ย"
"แม่...ฉันว่าแม่ดูยี่เก ฟังละครวิทยุมากไปรึเปล่า สมัยนี้เขาไม่มียังงั้นแล้ว มันพ้นยุคปลาบู่ทองแล้วแม่"
"ผมอยากให้น้าแลเห็นแก่อนาคตเจ้าวันให้มาก ๆ" สันต์บอก
"เออ ๆ ๆ แล้วข้าจะไปถามนังลำยองมันให้ เด็กกำลังกินกำลังนอน มันสิ้นเปลืองยังกะอะไรดี มันคงจะยกให้แกอยู่หรอก"

สันต์มีความหวัง
หน้าบ้านลำยอง เวลากลางวัน

"หมู่นี้บ้านพ่อวันเงียบลงไปเยอะนะลูก" วิมลว่า
"ครับคุณยาย"
"วันนี้วันเกิดหนูสมเขา ยายเลยทำขนมให้เขาใส่บาตร หนูสม เอาขนมแบ่งให้พี่วันสิลูก"
สมฤดียื่นขนมให้วันเฉลิม
"ขอบใจนะหนูสม"
"วันนี้คุณพ่อคุณแม่จะพาหนูสมไปเที่ยวด้วย พี่วันไปเที่ยวด้วยกันไหม"
"พี่วันไปไม่ได้หรอกครับ พี่วันต้องทำงาน"
"ว้า...เสียดายจัง"
"แม่เขาคลอดน้องแล้วใช่ไหมลูก พ่อวันได้น้องผู้หญิงหรือผู้ชายละ"
"น้องผู้ชายครับ แม่ไม่รู้จะตั้งชื่ออะไร ยายก็นึกไม่ออก วันเลยตั้งชื่อให้น้องเอง ชื่อเหน่งครับ"
"เหนื่อยก็ทนหน่อยนะพ่อวัน มีอะไรให้ยายช่วยก็บอกนะ"
"ครับคุณยาย"

ในบ้านลำยอง ชาวบ่อนตั้งวงไพ่เล็ก ๆ ในห้องชั้นในเพื่อให้ลับตาหน่อย
"แม่ช่วยบอกข่าวไปให้ทั่วด้วยว่า บ่อนฉันยังเปิดเหมือนเดิม"
"เอ็งนี่ทำไมมันไม่รู้จักเข็ดวะ" แลถาม
"ก็แม่บอกฉันเองว่าเกิดมาต้องทำมาหากิน"
"อย่างอื่นมีตั้งเยอะทำไมเอ็งไม่ทำ"
"ไปรับจ้างเขามันก็ขี้ข้าเขาอยู่ดี คนอย่างอีลำยอง ไม่ยอมเป็นขี้ข้าใครหรอก"
"กูละเอือมระอากับมึงจริง ๆ อีลำยอง"
ลำยองเดินออก แลตามไปพูดเรื่องสำคัญ
"เจ้าสันต์มันจะเอาเจ้าวันไปเลี้ยงเอง เอ็งจะว่ายังไง"
"มันจ้างแม่ให้มาเป็นนายหน้าช่วยพูดรึไง"
"ถ้าเป็นตะก่อนละอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ข้าเต็มใจจะช่วยมัน ข้าเวทนาไอ้วันมัน มันน่าจะได้เรียนหนังสือหนังหาของมันให้เต็มที่ ไม่ใช่ต้องมาคอยเลี้ยงน้องเป็นโขยงยังงี้"
ลำยองยิ้ม
"แหม... แม่ ฉันเสียเงินเลี้ยงมันมาตั้งเท่าไหร่ ตอนนี้พอใช้งานได้แล้วก็จะมาเอาไป มันหุงข้าวซักผ้า ถูบ้าน วิ่งซื้อของ เลี้ยงน้องได้ แม่รู้ไหมฉันเสียเงินให้มันเรียนอนุบาลสองปี กี่พัน ทั้งค่าอาหาร ค่ารถ คิดจะมาขอไปง่าย ๆ ฝันไปหน่อยเหอะ"
"แล้วเอ็งจะเอายังไงว่ามา"
"ตอนที่เอามันมาใหม่ ๆ ฉันเรียกสองหมื่นแม่จำได้ใช่ไหม"
"เออ...จะได้ไปบอกมันว่าเอ็งจะเอาสองหมื่น"
"ใครว่า...ฉันเลี้ยงมันมาอีกตั้งห้าหกปี คิดปีละหมื่นก็ตั้งเจ็ดแปดหมื่นนะ แต่เดี๋ยวจะหาว่าหน้าเลือดเกินไป ฉันลดให้เหลือห้าหมื่นละกัน จะเอาก็เอาเงินสด ๆ มาวาง"
"เฮ้ย...เอ็งเป็นแม่มัน คิดยังงั้นได้ยังไงวะ เป็นแม่ก็ต้องเลี้ยงลูก"
"ไม่รู้ล่ะ จะเอาก็ห้าหมื่นขาดตัว ไอ้เรื่องจะให้เปล่า ๆ น่ะ ไม่มีทาง มันยังใช้งานได้อยู่"
"มึงนี่มันเป็นแม่ประสาอะไรวะ คิดเอาเปรียบลูกขนาดนี้ได้"
"อ้าวแล้วที่แม่ละ แม่ไม่ได้เลี้ยงลูกไว้ใช้เหมือนกันเหรอ พอทำมาหาได้ แม่ก็ทวงแต่ค่ากินอยู่ เล็ก ๆ ก็ใช้งานยังกะอะไร ฉันน่ะขายขนมให้แม่มานานกี่ปี นังลำยงมันจ่ายแม่มากี่ปี"
"อีอัปรีย์ อีลูกเนรคุณ กูน่ะเคยเอาเงินมึงก็จริง แต่กูไม่เคยคิดขายมึงกินนี่หว่า เลี้ยงมึงมาก็ต้องให้มึงทดแทนบุญมั่ง แต่อย่างไอ้วัน พ่อมันจะเอาไปเลี้ยงให้ดี มึงกลับไม่ให้ไปจะเอาไว้ใช้ ทวงค่าเลี้ยงดูอะไรแบบนี้ อีบ้า"
"มีทางได้ มันก็ต้องเอาไว้ก่อนล่ะ"
"มึงมันหลงไพ่ติดเหล้า จนหมดสติแล้วอีลำยอง อีกหน่อยมึงก็หมดความเป็นคน"
ลำยองไม่สะทกสะท้าน
"มันลูกฉันนี่ ฉันออกแรงเบ่งมันออกมาเจ็บจะตาย ฉันก็ต้องใช้มันให้คุ้มสิ"
แลแทบเต้นโกรธจนสั่น ลำยองยิ้มย่องไม่แยแส วันเฉลิมยืนแอบฟังอยู่มุมหนึ่ง

ปั้นกวาดพื้นอยู่มุมหนึ่ง สินตอกตะปูซ่อมเก้าอี้ ยายแลเข้ามา ปั้นยังไม่ทันเห็นเต็มตา
"ซื้ออะไรจ๊ะ"
"เจ้าสันต์อยู่ไหน"
"อีแลมึงมาทำไม จะมาหาเรื่องอะไรกันอีก"
"แม่ปั้น...ใจเย็น ๆ"
สันต์ออกมาจากห้องพอดี
"กูมาคุยธุระกับลูกชายมึง"
"น้าแล ได้เรื่องไหมครับ"
"ข้าไปคุยกับมันให้แล้ว นังลำยองมันจะเอาห้าหมื่น"
สันต์อึ้ง ความหวังดับวูบลงทันที
"ห้าหมื่น...มันเรียกขนาดนี้มันตั้งใจจะไม่ให้มากกว่า" สันต์บอก
"มึงชักค่านายหน้าไปเท่าไหร่ละอีแล" ปั้นถาม
"อีปั้น...บาทเดียวกูก็ไม่ได้คิด"
"ใครเขาจะไปเชื่อมึง บ้านมึงน่ะ เห็นแก่เงิน หิวเงินกันทั้งก๊ก สั่งสอนลูกให้สันดานเสียแต่เล็กแต่น้อย พ่อแม่มันเป็นยังไง ลูกมันก็เป็นยังงั้นแหละ" ปั้นว่า
"มึงนี่มันฟื้นฝอยหาตะเข็บ ครั้งนี้กูเห็นแก่ไอ้วันมันจริง ๆ กูยังด่านังลำยองมันไปกระบุงโกย กูก็เหนื่อยของกูเป็นเหมือนกันนะโว้ย อีปั้น"

สินพยายามห้ามทัพแต่พูดไม่ทันใครซักคน สันต์เครียดจัด พาลโกรธไปถึงลำยอง เดินออกไปทันที
สินพยายามห้ามทัพแต่พูดไม่ทันใครซักคน สันต์เครียดจัด พาลโกรธไปถึงลำยอง เดินออกไปทันที

"ไอ้วันมันต้องเหมือนตกนรกยังงี้ก็เพราะมึงน่ะนะแหละมีส่วน" ปั้นบอก
"มึงอย่ามาพูดพล่อย ๆ นะ อีปั้น"
สงครามน้ำลายท่าทางจะไม่จบง่าย ๆ สินได้แต่ห้ามคนโน้นทีคนนี้ที

ภายในบ้านลำยอง วันเฉลิมป้อนข้าวอ้อยอยู่มุมหนึ่ง ลำยองเทเหล้าเพียว ๆ ลงแก้วนังร่วมวงไพ่ สันต์เดินลุยเข้ามาถึงในบ้าน วันเฉลิมหันมาเห็นพ่อ
"ลำยอง"
หญิงในบ่อนคนหนึ่งร้อง
"ว้าย...ใจหายแว๊บเลย นึกว่าตำรวจ"
"ผัวเก่ากูเอง"
"ฉันมาพูดเรื่องวันเฉลิม"
เสียงเด็กร้องดังมาจากข้างบน
"ก็พูดมาสิ"
"ออกไปคุยกันข้างนอก"
"ไอ้วันมึงขึ้นไปดูไอ้เหน่งมันซิแหกปากร้องอีกแล้ว"
"ครับ"
วันเฉลิมอุ้มอ้อยขึ้นข้างบน ลำยองยังคงสนุกนาน
"ผ่องโว้ย"
"ลำยอง"
"โอ้ย...เสียเวลาทำมาหากิน"
ลำยองทำอิด ๆ ออด ๆ รำคาญ สันต์เดินออกไปหน้าบ้าน เธอขยับตาม หลังจากซดเหล้าให้กำซาบตับไต้ไส้พุง

สันต์ออกมายืนคอยหน้าบ้าน คนขายของดองที่มาเช่าบ้านลำยองกำลังปอกผลไม้อยู่มุมหนึ่งเพื่อเตรียมเอาออก ไปขาย เธอเดินเซนิดหน่อยเพราะเมาพร้อมๆกับเรอแตก
"ว่าไงคะคุณผัวเก่า"
"ให้วันเฉลิมอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไง"
"มันก็อยู่ของมันได้ ไม่เห็นจะตายเลย"
"ฉันจะเอามันไปเลี้ยง"
ลำยองพูดเสียงดัง
"กูไม่ให้หรอก"
"ไม่ต้องตะเบ็ง พูดกันดี ๆ ก็ได้"
ลำยองหัวเราะ
"อ๋อ...ดี ๆ ก็ได้ อยากได้มันไปก็เอาเงินค่าเลี้ยงดูมาสิโว้ย...ห้าหมื่น"
"ลำยอง ฉันเป็นข้าราชการไม่ได้ร่ำรวยอะไร จะได้หาเงินห้าหมื่นมาให้ได้ แต่ฉันส่งเสียลูกเรียนไหวเพราะเบิกได้ รักษาพยาบาลก็มีโรงพยาบาลทหารเรือ วันเฉลิมจะได้ร่ำเรียนแล้วก็ไม่ต้องทนอยู่กับบ่อนกับโรงเหล้ายังงี้"
ลำยองทำกวนตีน
"อยู่ยังงี้แล้วมันเป็นยังไง ดีออกมันจะได้ทำมาหากินเป็นเร็ว ๆ เล่นไพ่เป็นน่ะมันคิดเลขเก่งนะ วิ่งไปซื้อของให้เขา เขาก็ให้เงินมัน วัน ๆ ได้ตั้งหลายบาท"
"หยุดทำร้ายลูกซักที"
"อยากได้ก็เอาเงินมาแลกสิ"
"แม่กับพ่อเขาก็ค้าขายไปวัน ๆ ถ้าร่ำรวยเขาจะมาอยู่ที่เช่าวัดยังงี้ทำไม ซื้อบ้านอยู่ไปนานแล้ว"
"ห้าหมื่นบาทขาดตัวโว้ย"
"ลำยอง"
"ไม่มีก็ไม่ต้องมาพูดกัน...เปลืองน้ำลายโว้ย"
ลำยองเดินหัวเราะกลับเข้าบ้านไปทันที สันต์ร้อนผะผ่าวไปทั้งหน้ากับลีลากวนโทสะของลำยอง กำมอแน่น พยายามระงับใจตัวเอง

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 31 ต.ค. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(3) ต.ค. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(3) ต.ค. 56

เด็กๆต่างหัวเราะชอบใจ วันเฉลิมเดินลิ่วๆพยายามหนีออกไปให้ไกลจากที่นั่น ด้วยความปวดใจ
วันเฉลิมวางกระเป๋านักเรียน นั่งลงที่บันไดกุฏิ ค่อยๆถอดรองเท้าผ้าใบออกวาง รองเท้าคู่นั้นเก่าจนเยิน หัวแม่ตีนแทบทะลุออกมาได้ หลวงตาปิ่นออกมา

"มาแล้วเรอะ ไอ้วัน"
"ครับหลวงตา"
"เอ็งดูซิว่าใครมา"
วันเฉลิมเงยหน้าขึ้นมอง สันต์มาคอยอยู่นานแล้ว เดินเข้ามา
"วัน"


วันเฉลิมดีใจ แต่ความดีใจนั้นมอดลงอย่างรวดเร็ว หลังจากยกมือขึ้นไหว้พ่อแล้วเดินเลี่ยงออกไปด้านในกุฏิเงียบ ๆ สันต์ใจหาย ลูกโตขึ้นและมีความเปลี่ยนแปลงทางจิตใจอย่างชัดเจน
"เอ็งหายหน้าไปนานยังงี้ มันก็คงจะงอนเอ็งน่ะแหละ"

วันเฉลิมบิดน้ำออกจากผ้าขี้ริ้ว เตรียมถูกุฏิให้หลวงตา สันต์ตามออกมา
"วัน... คุยกับพ่อหน่อยสิลูก"
สันต์กอดคอลูกพามานั่งที่บันได
"ย้ายมาอยู่โรงเรียนนี้ดีไหม"
วันเฉลิมก้มหน้าตอบ
"ดีครับ"
ความรู้สึกของวันเฉลิมตรงข้ามกับคำตอบ สันต์รู้สึกได้ถึงความอึดอัด
"ไปอยู่กับพ่อนะวัน พ่อจะส่งให้เรียนโรงเรียนดี ๆ"
"ไม่ละครับ ขอบคุณครับ ผมเป็นห่วงน้อง"
"ที่บ้านพ่อก็มีน้อง วันก็มีเพื่อนเล่นนี่ลูก"
วันเฉลิมนิ่ง
"วันจะได้ไม่ต้องอยู่บ่อน ไม่ต้องดูคนเมาเหล้า อยู่กับพ่อ เพื่อนบ้านพ่อก็เป็นทหาร เด็ก ๆ ลูกนายทหารทั้งนั้น วันจะสนุก ไม่ต้องรับภาระเลี้ยงน้องด้วย วันจะได้เรียนหนังสือเต็มที่"
"ไม่ล่ะครับ วันจะอยู่กับแม่"
สันต์อึ้ง วันเฉลิมนิ่ง
"ถ้าแม่เขายอมให้วันไปล่ะ วันจะไปไหม"
วันเฉลิมกัดฟันกลั้นไม่ให้น้ำตาไหล
"พ่อจะคุยกับแม่เขาดูนะลูก"
สันต์แตะไหล่วันเฉลิมที่เงยหน้ามองสันต์เต็มตาเป็นครั้งแรก สันต์ยิ้มให้มอบความมั่นใจเต็มเปี่ยมให้ลูก แต่ลูกกลับหิ้วกระเป๋าเดินจากมา สันต์มองวันเฉลิมเดินห่างออกไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ

วันเฉลิมเดินก้มหน้ามาจนจะถึงหน้าบ้าน กลุ่มชาวบ้านมุงดูบางสิ่งบางอย่าง ชะเง้อชะแง้กันอย่างเมามัน วันเฉลิมแปลกใจ ใจคอไม่ดี มุดฝ่าฝูงชาวบ้านเข้ามา
รถตำรวจ รถขังผู้ต้องหาจอดอยู่หน้าบ้าน วันเฉลิมรีบวิ่งมาหน้าประตูรั้ว
ภายในบ้านกำลังอลหม่านเป็นผึ้งแตกรัง ชาวบ่อนหนีกลุ่มตำรวจที่กรูเข้าไปวิ่งไล่จับ บางคนปีนหนีออกมาทางหน้าต่าง บางคนมุดตุ่ม บางคนปีนต้นไม้หนี ดูอเนจอนาถน่าสมเพชและน่าขบขันไปในเวลาเดียวกัน
ลำยองถูกคุมตัวออกมาจากบ้าน เธอดิ้นรนเอะอะเสียงดังเพราะเมาจนได้ที่
"ปล่อยกู...มาจับกูทำไม กินเหล้าของกูเฉย ๆ ไอ้บ้า"
ลำยองเตะถีบตำรวจที่คุมตัว
"แม่....แม่"
วันเฉลิมพยายามจะวิ่งเข้าไปหาลำยองแต่ตำรวจกันเอาไว้
"จะเอาแม่ผมไปไหน อย่าเอาแม่ผมไปนะ"
ลำยองถูกยัดใส่รถคุมตัวผู้ต้องหา ประตูรถถูกปิดและรถเคลื่อนตัวออกทันที เธอเกาะลูกกรงในรถ ก่นด่าไม่มีสติ วันเฉลิมวิ่งตามรถผู้ต้องหา

"แม่....แม่"
ตาปอจะหยิบลูกชิ้นใส่ชามก๋วยเตี๋ยว ยายแลฟาดแขน

"ไอ้ปอ ไอ้หัวขโมย... ขโมยลูกชิ้นอีกแล้วนะมึง"
"กูไม่ได้ขโมย มึงทำก๋วยเตี๋ยวให้กู ไม่ยอมใส่ลูกชิ้นให้กูซักลูก"
"กูใส่แล้ว"
"ไม่ได้ใส่ มึงแหกตาดู มีที่ไหน"
ตาปอยื่นชามก๋วยเตี๋ยวแถมอ้าปากให้ยายแลดู
"มึงอย่ามาลักไก่ ไปไกลๆเลย"
"อีแล อีขี้เหนียว"
"ของซื้อของขายโว้ย กินล้างกินผลาญอย่างมึง ล่มจมตายกันพอดี"
ตาปอเดินจ๋อยมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวเปล่าๆต่อ แป้งวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล
"แม่...แม่"
"อะไรของมึง ไอ้แป้ง กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะมึง"
ลำยงยกชามที่ล้างเสร็จออกมาพอดี แป้งบอก
"บ่อนแตก ตำรวจสอยไปหมดเลย"
"เออดี กวาดๆไปซะมั่ง ผุดกังยังกะดอกเห็ด ทำมาหากินกันไม่เป็นแล้ว มั่วสุมกันอยู่ตรงนั้นแหละ บ่อนใครมันโชคดีวันนี้วะไอ้แป้ง" ลำยงถาม
"จะบ่อนใคร ก็บ่อนพี่ลำยองน่ะสิ"
ลำยง,กับยายแลาค้างร้อง “หา...”
ตาปอหัวเราะ
“แม่ไปดูมันเหอะ” แป้งบอก
“แล้วเอ็งไม่พาข้าไป”
“ไม่เอาฉันไม่ถูกกับตำรวจ” แป้งบอก
“ไปเหอะแม่”
ลำยงกับยายแลทิ้งร้านรีบวิ่งออกไปทันที ตาปอกับแป้งรีบมาที่ตู้ก๋วยเตี๋ยว โกยลูกชิ้นกินกันอิ่มหมีพีมัน

ในห้องขังของสถานีตำรวจ ลำยองถูกขังรวมกับบรรดาชาวบ้านจนแน่นห้องขังไปหมด หลายคนทะยอยถูกเอาตัวออกมาเพราะมีญาติพี่น้องมาประกันตัว บรรยากาศบนโรงพักเต็มไปด้วยความคึกคักมีชีวิตชีวา
ลำยองยังเมาอารมณ์พลุ่งพล่านโวยวาย
“ปล่อยกูออกไปนะมึง มึงไม่รู้ใช่ไหมว่าผัวกูเป็นใคร เดี๋ยวกูจะให้ผัวกูเล่นพวกมึงให้หมดโรงพักเลย”
วันเฉลิมร้องไห้เกาะลูกกรงห้องขังอยู่ข้างนอก
“แม่ครับ...แม่”
“มึงไปตามป๊ามึงมาเดี๋ยวนี้ ไอ้วัน ไอ้คนพวกนี้ต้องเอาเงินฟาดหัวมันให้หมด”
“แม่”
ลำยงกับยายแลฝ่าฝูงคนขึ้นมาบนโรงพัก มองหาลำยองจนเห็น
“อีลำยอง...กูเตือนมึงแล้วใช่ไหม มึงไม่เคยฟังกูเลย ขายขี้หน้าเขาไปทั้งซอย” แลบอก
“ยายครับ ยายช่วยแม่ออกมาด้วย” วันเฉลิมบอก
“เขาต้องทำยังไงกันบ้างเนี่ยแม่” ลำยงถาม
“เอ็งไปถามตำรวจเขาดูซิ”
ลำยงเดินออกมาหาสิบเวร ร้อยเวรกำลังถูกมารุมมาตุ้ม
ลำยองตะโกน
“ปล่อยกูออกไปนะมึง ทีไอ้บ่อนใหญ่ๆละไม่ไปจับ มาจับกู”
“อีลำยอง มึงหุบปากซะที เดี๋ยวเขาก็ขังลืมมึงหรอก”
วันเฉลิมทั้งกลัวทั้งสงสารแม่ เช็ดน้ำตาป้อยๆ ลำยงกลับเข้ามา
“เขาบอกว่า ยังไงก็ต้องส่งฟ้องศาลหมดนี่แหละ ทั้งคนเล่น ทั้งเจ้าของบ่อน”
“แล้วทำไมบางคนมันออกมาได้วะ”
“ก็ถ้าหาเงินมาประกันตัวได้ เขาก็ให้ออกมา”
"ปล่อยกูออกไป...ไอ้อ้วน ไอ้หัวเถิก”
ยายแลอยากจะเอาอะไรยัดปากลำยองให้หุบปากซะจริงๆ

ยายแลกับลำยงสีหน้าเครียดพากันเดินกลับบ้าน วันเฉลิมเดินตามข้างหลัง
“น้าลำยง ทำไมไม่ช่วยแม่ออกมาล่ะครับ”
“ข้าไม่มีเงินหรอกนะไอ้วัน ขายก๋วยเตี๋ยวทั้งเดือนยังไม่ได้เงินครึ่งนึงของไอ้เงินประกันตัวเลย”
“แล้วจะทำยังไงครับ แม่ต้องอยู่ในนั้นอีกนานไหม”
“ข้าไม่รู้โว้ย”
“ยายครับ”
“ข้าก็จนปัญญาโว้ย”
“วันสงสารแม่นะครับยาย”
“ปล่อยให้มันอยู่ในนั้น ซักพักก็ดี มันจะได้เข็ดขยาด เผื่อจะได้คิดขึ้นมาบ้าง”

สองแม่ลูกพากันเดินลิ่วๆออกไป
ภายในห้องครัว อ้อยแสนซนคลานต้วมเตี้ยม หยิบโน่น หยิบนี่ วันเฉลิมหุงข้าวอย่างตั้งอกตั้งใจ สลับหันมาดูแลอ้อย

“น้องอ้อยอย่าซนสิ พี่วันกำลังรีบนะ”
วันเฉลิมต้องอุ้มอ้อยเอาไว้ เพราะซนจัด

เวลาต่อมา ในห้องขังเหลือผู้ต้องหาหญิงที่ยังไม่มีใครมาประกันตัวจำนวนหนึ่ง ลำยองหมดแรง ฤทธิ์เหล้าจาง นอนแผ่อยู่ในห้องขัง วันเฉลิมอุ้มอ้อยมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งประคองหม้ออวยใส่ข้าวเข้ามาหน้าห้องขัง
“แม่ครับ...แม่ครับ”
ลำยองหลับเยิ้ม ชาวบ้านหญิงเอาตีนสะกิดขาลำยองปลุกอย่างเอ็นดู
“เฮ้ย อีลำยอง ลูกมึงมา”
ลำยองตื่นงัวเงียคราง “อือ”
ลำยองงัวเงียลุกขึ้นนั่ง หัวหูเยินสิ้นสภาพ
“แม่ครับ วันหุงข้าว ทอดไข่มาให้แม่กินซะนะครับ”
“กูไม่กิน กูจะกินเหล้า”
วันเฉลิมส่งหม้ออวยผ่านลูกกรงไม่ได้เพราะหม้อใหญ่เกินไป ต้องเปิดฝาหม้อ ตักข้าวยื่นให้ลำยองผ่านลูกกรงห้องขัง
“แม่กินหน่อยเถอะครับจะได้มีแรง”

เรือนแพปั้น ลำยงเล่าให้สันต์ ปั้นและสินฟัง
"เขากวาดไปได้หมดบ่อนน่ะแหละป้าปั้น"
"สาธุ มันจะได้รู้จักหลาบจำกันบ้าง ไอ้คนพวกนี้มันทำมาหากินกันไม่เป็น หวังแต่จะได้โชคลาภจากการพนัน"
"แล้วพี่สาวเองล่ะลำยง" สินถาม
"ฉันหมดปัญญาจะช่วยมันแล้วลุงสิน ไอ้ค่าประกันตัวมันมีอยู่แค่ครึ่งเดียวได้มั้ง ก็คงต้องปล่อยให้มันนอนมุ้งสายบัวไปพลางๆแหละ"
"มันรนหาที่แท้ๆ" สินบอก
"ทำไมมันไม่นึกถึงลูกเต้าบ้างเลย แล้วนี่เจ้าวันอยู่ไหนลำยง เฝ้าบ้านดูน้องใช่ไหม"
"มันเฝ้าบ้านที่ไหนกันล่ะพี่สันต์"

วันเฉลิมตักข้าวป้อนลำยองผ่านลูกกรงห้องขัง อีกมือหนึ่งประคองอ้อยไว้ ลำยองพูดขณะที่ข้าวยังเต็มปากอยู่
"อีลำยง มันใจดำ กูรู้มันมีเงินแต่มันไม่ยอมมาช่วยกู มันอิจฉากู มันเกลียดกู"
"น้าลำยงกำลังไปหาเงินอยู่ครับแม่"
"กูไม่เชื่อมันหรอก" ลำยองพูดพร้อมๆกับไอ ข้าวติดคอ
"แม่หิวน้ำไหม เดี๋ยววันไปหาน้ำมาให้นะครับ"
วันเฉลิมวางหม้อจะขยับออกไป
"เอาเหล้ามาดีกว่า"
"แม่...แม่เลิกกินเหล้าไม่ดีกว่าเหรอครับ วันไม่อยากเห็นแม่ไม่สบาย"
"กูไม่ได้กินน่ะแหละ กูจะตาย"
วันเฉลิมไม่อยากเถียง จะขยับออก ลำยองชะงักกึก...อาการเจ็บท้องกระตุกอย่างแรง
"โอย...โอ้ย"
"แม่...แม่ครับ แม่เป็นอะไร"
"โอ้ย"
"แม่...ใครก็ได้ช่วยแม่ผมด้วย แม่.."
"อีลำยองมึงจะคลอดลูกในนี้เรอะ" ชาวบ้านที่อยู่ในห้องขังถาม
วันเฉลิมพยายามเอื้อมมือสุดแขนผ่านลูกกรงห้องขัง เข้าไปจะจับมือลำยองไว้ แต่เอื้อมไม่ถึง
วันเฉลิมร้องไห้บอก
"ช่วยแม่ผมด้วย"
ตำรวจพากันวิ่งมาดู เป็นจังหวะเดียวกับลำยงและสันต์เพิ่งมาถึงโรงพัก มุดเข้ามาดูอยู่ข้างๆวันเฉลิม
"พี่ลำยอง" ลำยงเรียก
"ลำยอง, ลำยอง" สันต์เรียกซ้ำ
ลำยองกรีดร้องทุรุนทุราย

เพิ่งขายก๋วยเตี๋ยว เวลากลางดึก ยายแลถาม
"ผู้ชายผู้หญิงวะ"
"ผู้ชายแม่"
ตาปอบอก
"เวรแล้วไหมล่ะ อีกหน่อยมันก็ไม่พ้นเป็นโจร คลอดในคุกยังงี้"
"เอ๊ะ พ่อนี่พูดไม่รู้ฟัง ไม่ได้คลอดในห้องขัง พี่สันต์เขาช่วยไปประตัวเอาออกไปโรงพยาบาลทัน เข้าใจไหม เนี่ย"
"แล้วออกกี่โมง อีลำยองมันคลอดกี่โมง แม่มึงจะได้เอาเลขไปแทงหวยไง" ปอพูดพลางกลั้วหัวเราะ
ยายแลขว้างของใส่ตาปอ
"มึงหุบปากไปเลยไอ้ปอ"
ตาปอถอยกลับไปเก็บของ เลิกสนใจทุกอย่าง
"ความจริงไอ้สันต์มันก็มีน้ำใจมากเหมือนกันนะ" แลบอก
"แม่เพิ่งรู้เหรอ ตะก่อนเห็นด่าพี่เขาไม่เว้นแต่ละวัน ว่าเลวยังงั้นจนยังงี้" ลำยงว่า
"ก็ข้าไม่รู้นี่หว่า"
"ได้ลูกเขยรวยแล้วไง มันเคยเจือจานมาถึงแม่บ้างไหม"
"มึงอย่ามาพูดให้กูปวดใจหน่อยเลย"
"นึกเสียดายลูกเขยดีๆอย่างพ่อสันต์เขาขึ้นมาแล้วละสิ" ปอว่า

"เสียดายทำไม อีปั้นมันขี้เหนียวยังกะอะไรดี" แลลอยหน้าลอยตาพูด
เวลากลางคืน ที่เรือนแพ ปั้นพูดขึ้น

"สุดท้ายมันก็ไม่พ้นเราทุกที"
"เอาเถอะน่าแม่ปั้น คิดซะว่าทำบุญทำทาน" สินบอก
"ทำบุญทำทานกับอีคนก๊กนี้ มันได้บุญงั้นเรอะ ตาสิน"
"บุญน่ะ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เจตนาที่จะให้แล้วล่ะ แม่ปั้น"
"มีครั้งนี้เดี๋ยวมันก็มีครั้งอื่นอีก วนเวียนซ้ำซาก ไม่เชื่อแกก็คอยดูสิ"
ปั้นค้อนใส่สันต์
"แม่ครับ...เงินที่ให้มาวันนี้ ถือว่าผมขอยืมแม่ก็แล้วกัน ผมจะรีบหามาคืนแม่ให้เร็วที่สุดครับ" สันต์บอก
"เงินทองแม่ไม่ได้มีมากมาย เงินสดที่มีติดบ้านไว้ ก็เอาไว้วนซื้อของทำทุนค้าขายนี่แหละ แม่ตะขิดตะขวงใจก็อีตรงที่น้ำพักน้ำแรงแม่ สุดท้ายมันก็ต้องเอาไปเจือจุนอีผู้หญิงที่มันเคยชี้หน้าด่าแม่ฉอดๆ"

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(3) ต.ค. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(2) ต.ค. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(2) ต.ค. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(2) ต.ค. 56

"กู เรียกมึงคอแทบแตก มึงมานั่งมุดหัวอยู่นี่เอง ไม่เคยช่วยทำมาหากินเลย ดีแต่เล่นกินกับนอน กูนะเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรมึง"
วันเฉลิมยื่นเครื่องบินให้ดู
"เครื่องบินวันพังครับ"

ลำยองไม่รอฟังต่อ กระชากวันเฉลิมอย่างแรง เครื่องบินร่วงอีกครั้งกระจายเป็นหลายเสี่ยง
ลำยองฟาดลูกชายไม่ยั้ง


"แค่นี้มึงสำออยบีบน้ำตา แค่ไอ้ของเล่นกระจอกๆ มึงจะเป็นจะตายให้ได้เลยใช่ไหม"
ลำยองกระทืบซากเครื่องบินจนบู้บี้ไม่เหลือชิ้นดี
"ลูกค้าเต็มบ้าน ไม่คิดจะออกไปช่วยกูเลย มึงนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุก ออกไปซื้อโอเลี้ยงข้าวผัดเดี๋ยวนี้"
ลำยองฉุดกระชากวันเฉลิมเข้าบ้านไป

หลวงตาปิ่นนั่งมองวันเฉลิมในชุดนักเรียน ที่ตั้งอกตั้งใจถูพื้นกุฎิให้
"เอ็งไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ บ้านมันเป็นยังงั้นซะแล้ว ใครมันจะอยากกลับไปวะ"
"แม่อารมณ์ไม่ค่อยดีเลยครับหลวงตา"
"คนที่มันมัวเมาอยู่กับผีพนัน ผีอบายมุข มันจะอารมณ์ ดีมีความสุขอย่างคนอื่นเขาได้ยังไง ไอ้วัน... ถ้าแม่เอ็งมันจะด่าก็ให้มันมาด่าหลวงตานี่"
"หลวงตาครับ"
"เออ"
"เวลาที่วันว่าวันมีความสุข มีอยู่สองเวลาเท่านั้นเองครับ เวลาอยู่ที่โรงเรียนกับเวลาที่อยู่กับหลวงตาที่นี่ครับ"
หลวงตาปิ่นยิ้มเมตตา วันเฉลิมก้มหน้าก้มตาถูพื้น

ลำยองมือถือแก้วเหล้า ชะเง้อมองหาวันเฉลิม ปานนั่งกินข้าวอยู่มุมนึง
"ไอ้ปาน ไอ้วันมันกลับมาจากโรงเรียนรึยัง"
"ไม่รู้"
"มึงวิ่งไปซื้อโอเลี้ยงกับข้าวผัดให้ลูกค้าหน่อยไป"
"ไม่เอา ขี้เกียจเดิน"
"เขามีค่าเดินให้มึง"
"เดินขาลากได้สลึงห้าสิบ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวรอไอ้วันมันไปสิ"
ปานลุกหนีออกไป ลำยองเดินมาที่แป้งซึ่งแจมวงไพ่วงหนึ่งอยู่
"ไอ้แป้ง มึงขึ้น ไปดูนังอ้อยมันให้กูหน่อย กูขังมันไว้ในห้องน่ะ"
"เป็นแม่ทำไมไม่ไปดูเองวะ"
"กูต้องดูแลลูกค้า มึงไม่เห็นเหรอ"
"เดี๋ยวไอ้วันมันมา มันก็ไปดูเองแหละ"

แป้งเมามันกับไพ่ ลำยองหัวเสีย
สินขึ้นบันไดกุฏิมา

"ไอ้วัน"
วันเฉลิมที่นั่งทำการบ้านอยู่ หันมา
"ครับปู่"
"ปู่นึกแล้วว่าเอ็งต้องยังอยู่ที่นี่เอา...ของฝาก...พ่อเอ็งเขาส่งมาให้"
สินยื่นถุงกระดาษให้
วันเฉลิมรับมาอย่างงงๆแล้วเปิดถุงออกดู หยิบเสื้อกันหนาวเป็นเนื้อผ้าผ้าสำลีออกจากถุง
หลวงตาปิ่นเดินออกมาดู
"เสื้อกันหนาวไง...พ่อเอ็งเขาซื้อส่งมาให้จากเมืองนอกเชียวนา" สินบอก
วันเฉลิมยังไม่หายงง
"อ้าว นี่เจ้าสันต์มันไปเมืองนอกเมืองนาตั้งแต่เมื่อไร"
"สองสามเดือนแล้วหลวงพี่...มันได้ทุนไปอบรมเพิ่มเติมที่เกาะฮาวายอะไรโน่นแน่ะ"
"ไม่ยักรู้เลยนะเนี่ย ที่มันหายหน้าหายตาไปซะนานนี่ ที่แท้ก็ไปเมืองนอกหรอกเรอะ"
"ไอ้วัน...พ่อเองเขาไปได้ไกลแล้วนะ เอ็งต้องดูพ่อเอ็งเขาเอาไว้ เรียนให้เก่งๆ ตั้งใจทำงานให้ดีๆสุดท้ายความตั้งใจก็จะไม่เสียหลาย"
วันเฉลิมหน้าตาสดชื่นขึ้น
"มันหงอยอยู่ตั้งนาน มันคงคิดว่าพ่อมันทิ้งมันแล้ว ถึงไม่ยอมมาหาเลย" หลวงตาปิ่นบอก
วันเฉลิมก้มหน้า มองเสื้อในมือ
"เขาไม่ได้ทิ้งเอ็งไปไหนหรอก ไอ้วัน เขายังนึกถึงเอ็งเสมอไม่อย่างนั้น ก็คงไม่ส่งเสื้อตัวนี้ข้ามน้ำข้ามทะเลมาให้เอ็งหรอก เอ้านี่เขาเขียนจดหมายมาถึงเอ็งด้วย"
วันเฉลิมรับกระดาษจดหมายมาจากสิน
"เอ้าลองใส่ดูซิเสื้อน่ะ ตัวใหญ่ไปรึเปล่าก็ไม่รู้"
"ชื้อใหญ่ๆไว้หน่อยก็ดี จะได้ใส่ได้หลายๆปีไง"
วันเฉลิมลองสวมเสื้อกันหนาวหน้าเปื้อนยิ้มตื้นตันใจอย่างไม่รู้สึกตัว หัวใจอันแห้งห่อเหี่ยวชุ่มชื่นขึ้น ความรู้สึกเหงาโดดเดี่ยวขาดที่พึ่งพอจะจางลงได้บ้าง

ลำยองท้าวสะเอวฉับ ปักหลักคอยเล่นงาน
"มึงหายหัวไปไหนมาไอ้วัน โรงเรียนเลิกตั้งนานแล้ว"
วันเฉลิมหิ้วกระเป๋านักเรียน กับถุงกระดาษใส่เสื้อกันหนาวเดินจ๋อยเข้ามา
"วันไปกวาดถูกุฎิให้หลวงตาครับ"
"หนอยโรงเรียนเลิกแทนที่มึงจะรีบกลับมาช่วยวิ่งซื้อของ หลบหน้าหลบตาเอาหลวงตามาอ้าง กูรู้นะมึงไปคอยพ่อมึงมาโปรดใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวกูป้าบเข้าให้"
ลำยองเงื้อง่า วันเฉลิมหลับตาปี๋
"แล้วนั่นอะไร...ถุงอะไร"
"เสื้อกันหนาวครับพ่อซื้อส่งมาให้วัน"
ลำยองกระชากดึงถุงไป ควักเสื้อออกมาดู
"ของดีซะด้วย โธ่...ไอ้หมาหัวเน่า พ่อมึงมันทำเป็นใจดีกับมึงไปยังงั้นแหละ มันเห่อเมียใหม่ลูกใหม่มันมากกว่า ยังไงมึงมันก็ส่วนเกิน"
ลำยองขยำเสื้อแล้วเขวี้ยงใส่หน้าวันเฉลิม ก่อนเดินปึงปังเข้าบ้านไป เสื้อร่วงลงพื้น วันเฉลิมค่อยๆเก็บเสื้อขึ้นมา

อ้อยคลานซนอยู่ไม่เป็นสุข วันเฉลิมตามป้อนข้าวอ้อยอย่างยากเย็น
"หม่ำ ๆ ก่อนคำนึง น้องอ้อย หม่ำ ๆ ก่อน"
ปานเข้ามา
"ไอ้วันแม่เอ็งให้ไปซื้อโอเลี้ยง"
"วันยังป้อนข้าวน้องอ้อยไม่เสร็จเลย น้าปานก็ไปซื้อแทนวันหน่อยสิครับ"
"มันเรื่องอะไร ข้าไม่ใช่ขี้ข้าใครโว้ย"
"งั้น น้าปานป้อนข้าวน้องอ้อย เดี๋ยววันไปเอง"
"ไม่เอา นังนี่มันดื้อจะตาย"
"แล้วใครจะดูน้องอ้อยล่ะ"
"มันจะไปยากอะไร"
ปานหยิบเชือกที่อยู่แถวนั้นมาผูกเท้าอ้อย
"น้าปานจะทำอะไร"
"มันซนนักก็ผูกมันไว้กับโต๊ะ มันจะได้ไม่ไปไหนโว้ย"

เวลากลางคืน ชายขับรถรับจ้างเพิ่งกลับเข้าบ้านมา ลำยองยังตั้งวงเหล้ากับขาไพ่ 3-4 คน วันเฉลิมอยู่มุมหนึ่ง
"นี่...วันนี้ครบเดือนอีกแล้วนะ อย่าลืมจ่ายค่าเช่าห้องด้วย"
ชายขับรถยิ้ม
"ครับ พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวผมเอามาให้ครับ"
ชายขับรถรับจ้างเดินไป
"ลำยองนี่มันเสือนอนกินนี่หว่า เดือนๆ อยู่เฉย ๆ ก็มีคนเอาเงินมาให้" ลูกค้าบ่อนคนหนึ่งบอก
"เขาเรียกหัวใสโว้ย ทำมาหากินน่ะ มันต้องใช้สมองเยอะ ๆ ไม่งั้นเหนื่อยตาย หลังขดหลังแข็งขายผักขายปลาได้กำไรกี่สิบบาท อย่างอีย่าไอ้วันมันน่ะ ตายแล้วไปเกิดใหม่ดีกว่าว่ะ"

ห้องวันเฉลิม เวลากลางคืน ซากเครื่องบินของเล่นยังอยู่ที่พื้น ภายในมุ้ง วันเฉลิมนอนกอดเสื้อกันหนาวที่สันต์ส่งมาให้เหมือนเป็นความสุขความหวังและ กำลังใจอย่างเดียวที่เหลืออยู่
เช้ามืดวันใหม่ วันเฉลิมคนข้าวในหม้อที่กำลังเดือด ชายขับรถรับจ้างหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า พัดลมเดินออกไป วันเฉลิมหันไปเห็น ชายขับรถรับจ้างกำลังจะออกจากบ้านไป หมอข้าวที่ปิดฝาไว้ล้นดันฝาหม้อ วันเฉลิมรีบกลับมาสนใจหม้อข้าว

เวลาสายๆ ชาวบ่อนตั้งวงไพ่อย่างหงอย ๆ เพราะคนไม่ค่อยมี ปานนั่งกินข้าวอยู่มุมหนึ่ง วันเฉลิมถูบ้าน ลำยองเดินหงุดหงิด
"สายป่านนี้แล้วทำไมมันไม่ค่อยมีคนมาวะ"
"เขาไปเล่นบ่อนอื่นกันหมดแล้วพี่ลำยอง ซอยโน่นมันมีบ่อนเปิดใหม่ตั้งหลายบ่อน"
"เพราะมึงน่ะแหละ ไอ้วัน"
วันเฉลิมเป็นงงมาลงที่ตนได้ยังไง
"มึงไม่ต้องมาทำตาปริบ ๆ เลย กูใช้ให้ไปซื้อของให้แขก มึงทำอิด ๆ ออด ๆ ทุกที เขาก็เอือมกันหมด แล้วไอ้ห้องนั้น เมื่อไรมันจะจ่ายค่าเช่าว่ะ จะได้เก็บค่าเช่า"
"เขาออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับแม่"
"มึงว่าอะไรนะ"
วันเฉลิมจ๋อยลงยิ่งกว่าเดิม
"เขาออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ"

ลำยองนิ่งอึ้งอื้ออึงเหมือนถูกตบหน้าเมื่อผลักประตูห้องเช่าเข้ามา วันเฉลิมที่ตามมาจ๋อยสนิท
ในห้องไม่เหลือสภาพว่าจะมีใครอยู่ ข้าวของเสื้อผ้าถูกเก็บไปหมด ทิ้งไว้แต่ขยะเกลื่อนพื้นกับซากของกินที่เน่าแล้วเน่าอีก
ลำยองเกรี้ยวกราดปราดเข้าไปกระชากมุ้งเก่า ๆ โทรม ๆ ที่ห้อยแปะกับผนังด้านหนึ่งระบายอารมณ์
"พัดลมกูซื้อให้มัน มันเอาไปด้วย ไอ้สารเลว เพราะมึงคนเดียวไอ้วัน เห็นมันขนของออกไปทำไมมึงไม่รีบไปปลุกกู"
ลำยองระบายอารมณ์กับลุกฟาดใส่วันเฉลิมไม่เลี้ยง เขาตกใจกับอารมณ์แม่ หลบมือที่ฟาดลงมาไปมา ไม่มีโอกาสอธิบายความจริงให้ฟัง

ลำยองระบายอารมณ์อัดอั้นอยู่ที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"ดวงไม่ดีเลยโว้ย"
"จะไปโทษดวงได้ยังวะ ก็ไอ้ที่พี่ทำมันผิดศีล มันเป็นอบายมุข มันจะหาความเจริญได้ยังไง" ลำยงบอก
"อีลำยง กูว่ามึงนี่แหละแช่งกูเอาไว้"
"ไม่ต้องมีใครเขาแช่งหรอก ไอ้เรื่องแบบนี้น่ะ"
ลำยองคว้ากำตะเกียบเขวี้ยงเข้าใส่ลำยง
"เฮ้ย...ข้าวของทำมาหากิน ทำไมทำยังงี้ว่ะ" ปอว่า
"เดี๋ยวนี้บ่อนมันเปิดกันเยอะ บ่อนไหนเปิดใหม่ คนมันก็เฮละโลไปกันหมดแหละ"
"นังลำดวน เอ็งชวนเพื่อนฝูงเอ็งมาเล่นบ่อนข้าบ้างสิวะ" ลำยองบอก
"โอ้ย คนที่ฉันรู้จัก แต่ละคนเขามีระดับทั้งนั้น เขาไม่มาเล่นบ่อนกระจอก ๆ อย่างบ่อนพี่หรอก"
ลำยองเงื้อง่าจะตบ ลำดวนชิ่งหนี
"เลิกซะไม่ดีเหรอวะ นังลำยอง ไหน ๆ ก็มือไม่ขึ้นแล้ว"
"แม่พูดอะไรเนี่ย...จะให้ฉันเลิกได้ยังไง วัน ๆ เงินเข้าบ้านตั้งเท่าไหร่"
"ข้าว่าเอ็งห่วงเล่นเองซะล่ะมากกว่า" ปอบอก
"ห้องเช่าเอ็งตั้งสี่ห้าห้อง ทำห้องเช่าอย่างเดียวก็พอมั้ง นังลำยอง" แลบอก
"มันเพิ่งย้ายหนีฉันไปห้องนึงหยก ๆ เมื่อเช้านี้ ค่าเช่ามันก็ไม่จ่าย ค้างมาสองเดือน พัดลมฉันมันก็เชิดไปด้วย อุตส่าห์ซื้อให้มัน ไอ้สารเลว"
"คนมันร้อยพ่อพันแม่ ทำใจซะเถอะวะ" ลำยงบอก
"ทำใจได้ยังไง มันต้องมารับผิดชอบ"
"พัดลมตัวละตั้งหลายตังค์ไ แลบอก
"ไปแจ้งความสิวะ มันคนแถวนี้รึเปล่า ชื่ออะไร"
"ชื่ออะไรก็ไม่รู้ ฉันไม่ทันได้ถาม แต่มันขับรถรับจ้าง"
"ชื่อคนเช่าบ้านยังไม่รู้จัก งั้นก็ช่างหัวมันเถอะ พัดลมตัวเดียว" ลำยงบอก
"ช่างหัวมันได้ไง มันต้องมารับผิดชอบเพราะมันทำกูท้อง"
ทุกคนร้องตกใจเสียงหลง

"อีลำยอง...มึงว่าอะไรนะ กูฟังไม่ถนัด" แลว่า
วันเฉลิมล้างจานอยู่หลังบ้าน เสียงลำยอง ตะโกนเรียก

"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
"ครับ"
วันเฉลิมต้องทิ้งงานที่ทำอยู่ รีบวิ่งออกมา อ้อยนัวเนียอยู่ใกล้ลำยอง ที่เล่นไพ่กับสมาชิกชาวบ่อนอยู่
"มึงมัวทำอะไรอยู่"
"ล้างจานครับ"
"เอานังอ้อยมันไปไกล ๆ กูรำคาญ จะทำมาหากินละ กวนกูจริง"
วันเฉลิมอุ้มอ้อยออกมา
"ไปน้องอ้อย ไปกับพี่วันนะ"
แป้งนั่งกินข้าวอยู่มุมหนึ่ง
"ไอ้วัน....ทำไมมึงไม่คิดตังค์แม่มึงวะ ค่าเลี้ยงน้องน่ะ ถ้าคิดมึงคิดรวยไปแล้ว ยิ่งอีกหน่อยมึงจะยิ่งเป็นเศรษฐีเพราะแม่มึงจะมีน้องให้มึงเลี้ยงอีกคนแล้ว รู้เปล่า พันธุ์ดกฉิบเป๋ง นี่ถ้าเป็นแม่หมูนะ มึงได้ราคาดีโคตร ๆ" แป้งพูดพลางหัวเราะเป็นเรื่องขบขัน
ที่เพิงก๋วยเตี๋ยว ลำยงบอก
"มันถลำลึกลงไปทุกทีแล้วแม่ ใครมันจะไปประคับประคองมันไหว ในเมื่อตัวมันเองยังไม่เห็นเลยว่า ชีวิตมันเหมือนอยู่ในนรกขนาดไหน"
วันเฉลิมมือหนึ่งป้อนก๋วยเตี๋ยวให้อ้อย อีกมือกินเอง หูก็ฟังผู้ใหญ่คุยกัน
"ชื่อผัวตัวเองยังไม่รู้จัก มันไม่ไหวแล้วนา" แลบอก
"มันคงเมาแหละ เมาจนไม่มีสติ" ปอบอก
"พ่อนังอ้อยนี่ว่ามันแย่แล้ว ไอ้คนนี้ยิ่งไปกันใหญ่ เวรกรรมแท้ ๆ" แลบอก
"จะไปโทษเวรกกรรมมันก็ไม่ถูกหรอกแม่ มันไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจเอง" ลำยงบอก
ตาปอถามหลานชาย
"ไอ้วัน...แม่เอ็งมันจะมีน้องอีกแล้ว เอ็งเลี้ยงมันไหวไหมวะ"
"ไหวครับตา"
"นังอ้อยคนเดียวเอ็งยังไม่เข็ดอีกเหรอ"
"ยังไงก็น้องของวันนี่ครับตา"
ผู้ใหญ่พากันพูดไม่ออก วันเฉลิมป้อนก๋วยเตี๋ยวอ้อย

เวลาผ่านไปหลายเดือน สันต์กลับมาเมืองไทยแล้ว สันต์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"ลำยองน่ะเหรอครับตั้งบ่อน"
"ร่วมปีได้แล้วมั้ง หลังจากเอ็งไปเรียนต่อน่ะแหละ" ปั้นบอก
"คิดได้ยังไงหมดหนทางทำมาหากินแล้วรึไง ถึงทำอะไรโง่ ๆ ยังงี้"
"มันก็คงเข้าทางถนัดของมันน่ะแหละ ได้ยินเขาว่ามันท้องกับผัวใหม่แล้วด้วย ป่านนี้คงท้องแก่แล้วละมัง"
"ผัวใหม่"
"มันแบ่งห้องให้เช่าด้วย ผัวใหม่มันก็คนมาเช่าห้องน่ะแหละ ขับรถรับจ้าง"
"อยู่กินกัน ช่วยกันทำมาหากินดีเหรอครับ"
ปั้นพูดไม่ออก โบ้ยไปให้สินพูดแทน
"ผู้ชายมันหนีไปแล้ว ผัวของมันคนนี้ชื่ออะไรมันยังไม่รู้เลย ชาวบ้านเขาขำกันยังกะอะไรดี"
"นี่มันอะไรกันครับ...ไม่กี่ปีเจ้าวันมีพ่อเลี้ยงสามคนแล้ว งั้นเหรอครับ"
"พ่อใหม่สาม น้องใหม่สาม"
"ใช้ชีวิตอยู่กับบ่อน มีแต่คนมัวเมาอบายมุข ยังงี้แล้ว เจ้าวันมันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง"
ปั้นกับสิน พูดไม่ออก
"มันเป็นความผิดของผมเอง...ผมผิดเอง ผมต้องแก้ไข"

กลางวันหลังโรงเรียนเลิก วันเฉลิมหิ้วกระเป๋าจะมุ่งไปที่กุฏิหลวงตา บริเวณลานวัด เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเล่นซนกันอยู่
เด็ก 1 บอก
"เฮ้ยไอ้วัน พรุ่งนี้เช้าเอาการบ้านมาให้ข้าลอกด้วยนะโว้ย"
"ไม่หัดทำเองแล้วจะมีความรู้ได้ยังไง"
วันเฉลิมเดินหนี
เด็ก 2 บอก
"กูจะฟ้องครูว่าบ้านมึงเป็นบ่อน"
เด็ก 1 ถาม
"เอ็งเล่นไพ่เก่งรึเปล่าวะ สอนข้าหน่อยสิ"
เด็ก 3 ถาม
"จะรีบไปไหนวะรีบไปซื้อโอเลี้ยง ข้าวผัดรึไร"
เด็ก 1 บอก
"แม่มันมีผัวใหม่อีกคนแล้วนะโว้ย คนที่เท่าไหร่แล้ววะ ไอ้วัน"

เด็กๆต่างหัวเราะชอบใจ วันเฉลิมเดินลิ่วๆพยายามหนีออกไปให้ไกลจากที่นั่น ด้วยความปวดใจ

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(2) ต.ค. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(1) ต.ค. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(1) ต.ค. 56


"เอ็งคิดได้ยังงี้ก็ดีแล้ว ข้าเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เอายังงี้ไหมล่ะ เอ็งมาอยู่กับหลวงตา ปล่อยแม่เอ็งเฝ้าบ้านเฝ้าบ่อนของมันไป"
"ไม่ได้หรอกครับหลวงตา วันต้องช่วยแม่เลี้ยงน้องอ้อยครับ"

ข่าวนี้รู้ไปถึงเรือนแพ
"นั่นปะไร มันผิดจากทีฉันพูดไหมล่ะ ตาสิน อีคนคนนี้มันหาดีอะไรไม่ได้ซักอย่าง ตัวมันตกลงไปต่ำคนเดียวไม่พอ มันยังฉุดลูกมันลงไปด้วย มันเป็นแม่ชนิดไหนกัน สมองเอาไว้คิดด้านดี ๆ มีกะเขาบ้านไหม" ปั้นว่า


"มันคิดว่านี่เป็นด้านดี ๆ ของมันไงแม่ปั้น" ตาสินบอก
"ฉันจะไปด่าอีแลมัน"
"นี่มันเรื่องนังลำยองมาใช่เรื่องยัยแล"
"มันแม่ลูกกัน ยังไงมันก็ต้องอวยกัน"
"คนบางประเภทด่าให้หยาบ ๆ คาย ๆ ยังไงมันก็เปล่าประโยชน์ แม่ปั้น"
"แล้วจะทำยังไง นี่ถ้าเจ้าสันต์มันรู้ว่า ไอ้วันมันต้องอยู่บ้านที่กลายเป็นบ่อน อีลำยองถึงตายแน่แกเชื่อฉันเถอะ"
"แม่ปั้น...ทองน่ะนะต่อให้ตกกองไฟยังไงมันก็ยังเป็นทองอยู่วัยยันค่ำ ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นอย่าง อื่นไปได้หรอก"
"แต่ไอ้วันมันยังเล็กเกินไป มันต้องเห็นแต่เรื่องอัปรีย์ที่ผู้ใหญ่ทำอยู่ทุกวี่ทุกวัน แกไม่คิดว่ามัน จะซึมจะซับเอาเรื่องไม่ดีเข้าตัวมัน"
"เราก็ต้องช่วยกันประคับประคองมันให้ดี ๆ ละแม่ปั้น อะไรดีอะไรเลวต้องชี้ให้มันเห็น ให้มันชั่งตวงวัดเป็น ว่าอะไรควรทำ ไม่ควรทำ มันถึงจะแข็งแกร่งมีภูมิคุ้มกันสำหรับตัวมันเองได้"

ปั้นพอทุเลาความเดือดดาลลงไปบ้าง
วันใหม่ วันเฉลิมหิ้วถุงโอเลี้ยงหลายถุงกับห่อข้าวผัดมาหลายห่อจนไหล่เอียง เข้าประตูรั้วมา

หน้าประตูรองเท้ามากมายถูกถอดไว้ระเกะระกะไม่รู้ของใครเป็นของใคร
วันเฉลิมหิ้วของเข้ามาในบ้านที่วงไพ่กระจายเต็มบ้าน
"ไอ้วัน...ทำไมช้านัก มัวไปเถลไถลที่ไหนมึง"
"ข้าวผักหลายห่อ วันเลยต้องรอนานครับ"
"เอ้า ข้าวผัดของใครบ้างจ๊ะ โอเลี้ยงพี่ปุ๊ พี่งี๊ พี่จิ๋มใช่ไหมจ๊ะ อย่าลืมติ๊ปหลานมันหน่อยนะจ๊ะ ค่าเดิน"
ชาวบ้านให้เศษตังค์วันเฉลิม วันเฉลิมจะเดินออกไป
"มึงจะไปไหนคอยอยู่แถวนี้ เผื่อลูกค้าเขาจะให้ไปซื้อของ"
"วันจะขึ้นไปทำการบ้านครับจะไปดูน้องอ้อยด้วย ป่านนี้คงหิวแล้ว"
"มึงนี่ ไม่รู้จักช่วยกันทำมาหากินเล๊ย"
"วันขึ้นไปแป๊บเดียวครับ"
วันเฉลิมฝ่าวงไพ่ขึ้นบันไดไปชั้นบน ลำยองเอ็นจอยกับอาชีพของเธอ

หลังบ้าน วันเฉลิมเอียงหมอข้าว รินน้ำข้าวใส่ถ้วย
"เดี๋ยวกินน้ำกินข้าวนะน้องอ้อยนะ"
วันเฉลิมหันไปพูดคุยกับอ้อยที่นอนในเบาะ
เสียงลำยองตะโกนมา
"ไอ้วัน ไปซื้อข้าวผัดหน่อยสิโว้ย"
"ครับ"
วันเฉลิมอุ้มทั้งเบาะออกไป

กลางวันเวลาผ่านไป วันเฉลิมรวบเก็บผ้าที่ตากแห้งแล้ว ทั้งของลำยอง อ้อยและวันเฉลิม
"ไอ้วัน ไปซื้อโอเลี้ยงหน่อยโว้ย"
ผ้าถูกดึงออกจากราว …
วันเฉลิมเติบโตขึ้นอีกช่วงหนึ่ง
"ครับแม่"
วันเฉลิมหอบผ้าเต็มแขนรีบกลับเข้าบ้าน … กาลเวลา ทำให้บ้านไม่เป็นบ้านมากขึ้นทุกที ลูกค้าชายในบ่อนคนหนึ่งกำลังหันหลังยิงกระต่ายอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้าน

วันเฉลิมหิ้วห่อข้าวผัดมากมายมามือนึง อีกมือนึงหิ้วถุงโอเลี้ยงจำนวนมาก เดินหนักมาอย่างทุลักทุเลจนไหล่ลู่รีบเดินมาตามถนน แล้วมองซ้าย-ขวาจะข้ามถนน รถคันหนึ่งแล่นมาไกล ๆ เขาแน่ใจว่าข้ามทัน...รีบข้ามถนน
กลางถนน...เชือกมัดห่อข้าวผัดห่อนึงขาด ห่อข้าวผัดร่วงลงพื้น วันเฉลิมชะงัก ลังเลจะก้มลงเก็บ
รถอีกคันแล่นแซงขั้นมาอย่างกระชั้นชิด เสียงแตรรถลากยาว รถคันที่กำลังแซงขึ้นมา พุ่งตรงเข้ามา เสียงเบรกลางยาว วันเฉลิมลมลงตกใจสุดขีด

ชาวบ้านวิ่งหน้าตื่นเข้ามาที่เรือนแพ
"พ่อสิน แม่ปั้น รีบไปเร็ว ๆ"
"อะไร ใครเป็นอะไร"
"หลานแม่ปั้นถูกรถชน"
ปั้นช็อคตาค้าง สินร้องเรียก
"ไอ้วัน"

ถุงโอเลี้ยงน้ำแตกกระจายนองถนนกับห่อข้าวผัดเกลื่อน ปั้น ,สิน วิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกลเห็นกลุ่มคนที่มองดูก็ยิ่งใจเสีย
"ไอ้วัน"
ปั้นกับสินรีบวิ่งฝ่ากลุ่มคนเข้ามากลางวง
"ไอ้วัน"
วันเฉลิมที่นั่งอยู่กับพื้นมองแผลที่หัวเข่ากับข้อศอกอยู่เงยหน้าขึ้น
"ปู่"
"ใจคอหายหมดเลยไอ้วัน" ปั้นบอก
"เอ็งเป็นไรรึเปล่า"
"วันไม่เป็นอะไรครับ"
"ไอ้รถคันไหนมันชนเอ็ง ย่าจะเล่นงานมันเอง...ไอ้คนไหน" ปั้นถาม
"วันข้ามถนนไม่ดีเองครับย่า...โอเลี้ยงหกหมดเลย"
ชาวบ้านที่ช่วยเก็บห่อข้าวผัดกลางถนน เอาข้าวผัดมาวางให้
"แข้งขาหักไปรึเปล่า ไปโรงหมอเดี๋ยวนี้เลย ปู่จะพาไป" สินบอก
"วันไม่เป็นไจริง ๆ ครับปู่ วันต้องรีบกลับบ้านแล้ว แม่คอยข้าวผัดกับโอเลี้ยงอยู่"
"ช่างหัวมัน ให้มันคอยไป" ปั้นบอก
"เดี๋ยวแม่ตีวัน"
"มันตีเอ็งได้เจอกับข้าแน่"
"ข้าวผัดยังพอกินได้มั้ง แต่โอเลี้ยงไม่มีเหลือแล้วไอวัน"
วันเฉลิมหน้าซีด
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเอาตังค์ปู่ไปซื้อใหม่"

"ตาสิน"
ลำยองยืนท้าวสะเอวหน้าหงิกคอยอยู่ปากประตู วันเฉลิมกะโผลกกระเผลกหิ้วถุงโอเลี้ยง-ข้าวผัดกลับเข้ามา แผลยังสด เลือดไหลซิบ

"มึงมัวไปเถลไถลที่ไหนมาไอ้วัน มึงรู้ไหมว่าแขกรอกินข้าวกินน้ำอยู่ มึงนี่ไม่รู้จักมีสำนึก"
"วันรีบวิ่งแล้วครับแม่"
"เนี่ยเหรอรีบของมึง มึงต้องแอบไปแวะร้านขายของเล่นมาแหง ๆ เลยใช่ไหม ตัวแค่นี้ มึงโกหกกูแล้วเหรอ"
ลำยองฟาดก้นวันเฉลิมหลายป้าบแล้วคว้าพวงถุงโอเลี้ยงไปจากวันเฉลิม
"มึงรีบเอาข้าวผัดตามกูมา แต่งวดนี้มึงอย่าหวังจะได้ค่าเดินเลยมึง สลึงเดียวกูก็ไม่ให้"
วันเฉลิมเดินจ๋อยตามลำยองเข้าบ้าน
"โอเลี้ยงเย็น ๆ ชื่นใจมาแล้วค่าคุณพี่ ใครสั่งโอเลี้ยงบ้างเอ่ย ยืนบื้ออยู่นั้นแหละไอ้วัน รีบไปเอาจานมาใส่ข้าวผัดสิวะ"
"ครับ"
วันเฉลิมวางพวงห่อข้าวผัด แล้วเดินออกไปทางครัวผ่านวงไพ่ที่ขากเสลดบ้วนน้ำลายลงพื้น

วันเฉลิมวักน้ำล้างแผลที่หัวเข่าให้ตัวเอง น้ำถูกแผลถลอก แสบจับใจ เขากัดฟัน เอาแขนป้ายน้ำตาทิ้ง น้อยใจแม่และรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกใบนี้

วันใหม่หน้าบ้านลำยอง วิมลถาม
"คนมาเต็มบ้านยังงี้ พ่อวันมีเวลาทำการบ้านเหรอลูก"
"พอโรงเรียนเลิก วันรีบทำที่กุฎิหลวงตาครับ"
"เรียนยากไหมล่ะลูก นี่จะจบปอหนึ่งแล้วใช่ไหม"
"ครับ เรียนเหมือนตอนวันอยู่โรงเรียนเก่าครับ คุณยาย"
"พี่วันไปเล่นกัน" สมฤดีบอก
"คุณแม่หนูสมเขาซื้อของเล่นมาให้ พ่อวันไปเล่นกับน้องที่บ้านยายไหมล่ะลูก"
"วันไปไม่ได้หรอกครับ วันต้องคอยช่วยงานแม่"
ลำยองตะโกนมา
"ไอ้วัน ไอ้วัน"
"แม่เรียกแล้ว วันไปก่อนนะครับ คุณยาย"
วันเฉลิมรีบวิ่งเข้าบ้าน
"มัวทำอะไรอยู่วะ ไอ้วัน ห่วงแต่เล่นนะมึง แทนที่จะเข้ามาช่วยในนี้"
"วันกำลังจะหุงข้าวครับ"
"เก็บจานชามนี่ออกไปก่อน เอาผ้าขี้ริ้วมาเช็ดน้ำปลาด้วย น้ำปลาหก เหม็นไปทั้งบ้านจนแขกจะทนไม่ไหวแล้ว"
"ครับ"
วันเฉลิมรวบรวมจานข้าวที่ชาวบ่อนกินทิ้งกันเอาไว้ ข้าวหลายจานเหลือบานเบะ ลำยองลงไปนั่งแจมที่วงไพ่วงหนึ่ง
"แม่ครับ...ข้าวสารหมดแล้วครับ"
"เออ"
"แม่จะให้วันไปซื้อไหมครับ"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ขัดลาภกูจริง เอาไว้พรุ่งนี้ก่อน"
วันเฉลิมจ๋อยไป
"ครับ"

วันเฉลิมหอบตั้งจานชามออกไป
วันเฉลิมอุ้มอ้อย

"วันนี้ พี่ไม่มีน้ำข้าวให้น้องอ้อยกินหรอกนะ กินนี่ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ถึงจะให้ตังค์ไปซื้อข้าวสาร"
เขาตักข้าวที่ชาวบ่อนกินเหลือป้อนอ้อย สลับกินเองอย่างกล้ำกลืนฝืนทน ทั้งหิวทั้งรังเกียจที่ต้องกินต่อขี้ปากคนอื่น แต่ก็ต้องหลับหูหลับตากินไป

วันเฉลิมเก็บผ้าที่ตากไว้ ผัวเมียคู่หนึ่งทะเลาะกัน ลากกันออกไปจากบ่อน เมียดึงหูผัว ด่าไปตลอดทาง เขาหดหู่กับสิ่งที่เห็น หอบผ้าจะกลับเข้าบ้าน
ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา
"ไอ้หนู ไอ้หนู"
"ครับ"
"ยังมีห้องว่างให้เช่ารึเปล่า"

ภายในบ้าน ลำยองกำลังลุ้นไพ่เต็มที่ วันเฉลิมเข้ามา
"แม่ครับ มีคนมาขอเช่าห้องครับ"
"เออ...บอกให้มันรอก่อน"
"คิดค่าเช่าเดือนละเท่าไรครับ"
"ย่อง..."
ลำยองชื่นมื่นหันมาบอก "สี่ร้อย"
ลำยองชะงักเพราะชายหนุ่มหน้าตาใช้ได้ หลังจากไม่ได้เห็นแบบนี้มานาน
"แต่ลดให้ก็ได้...คิดแค่สามร้อยละกัน"
"ย้ายเข้ามาวันนี้เลยได้ไหมครับ"
"ได้สิ...ได้ ทำงานทำการอะไรจ๊ะ แต่งตัวแบบนี้ต้องเป็นผู้จัดการบริษัทแหงๆเลยใช่ไหมจ๊ะ"
"ผมขับรถรับจ้างครับ"
"อ๋อเหรอ แล้วมีรถของตัวเองไหม"
"รถเถ้าแก่ครับ"
"อ๋อเหรอ หน้าบ้านก็จอดรถได้นะ"
"ครับ"
"ไอ้วัน พาอาเขาไปดูห้องสิไป"
"ครับ"
ชายเดินตามวันเฉลิมขึ้นข้างบนไป ลำยองมองตามชายหนุ่มแล้วหันกลับมาเล่นไพ่ต่อ

บ้านลำยองกลางคืน วันเฉลิมนั่งอ่านหนังสือ ประเภทปกิณกะความรู้ทั่วๆไปได้หนังสือมาจากกุฏิหลวงตา
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
"ครับแม่"
วันเฉลิมปิดหนังสือแล้วรีบลุกออกไป

ลำยองส่งแขกชุดสุดท้าย ออกจากบ้าน
"พรุ่งนี้มากันอีกนะจ๊ะ"
สภาพบ้านเยิน สกปรกรุงรังข้าวของเกลื่อน ไปด้วยขวด แก้ว จานชาม วันเฉลิมลงบันได้มา
ลำยองวางแก้วเหล้าแล้วเทเงินในกระเป๋าถือออกมานับ
"เก็บข้าวของด้วยโว้ย แล้วเอานังอ้อยมันไปนอนห้องเอ็ง"
"ครับ"
วันเฉลิมเดินเก็บกวาดซากบ่อน อ้อยนอนหลับอยู่มุมหนึ่ง ลำยองนับเงินเพลินใจ คนขับรถรับจ้างเพิ่งอาบน้ำเสร็จ นุ่งผ้าขาวม้า เดินผ่านมา ทั้งคู่ต่างยิ้มให้กันลำยองมองตาม พร้อมๆกับยกแก้วเหล้าขึ้น
อ้อยร้องไห้งอแง วันเฉลิมพยายามหลอกล่อ เอาของเล่นยื่นให้เล่น อ้อยก็เขวี้ยงทิ้งหมด
"อย่าร้องสิน้องอ้อย แม่นอนแล้วเสียงดังเดี๋ยวแม่ตื่น...โอ๋ๆๆ หิวนมเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปชงมาให้นะ รอแป๊บนึง"
วันเฉลิมเดินออกมา
ลำยองเพิ่งอาบน้ำเสร็จคว้าชุดนอนมาสวม แล้วปลดกระโจมอกลงกองกับพื้นปลายเท้า เธอก้าวออกจากกองผ้าถุง ไม่คิดจะหยิบขึ้นมาตากผึ่ง เสียงอ้อยร้องยังดังแว่วๆ มาตลอดเวลา ลำยองเดินออกจากห้อง

วันเฉลิมคนละลายนมข้นหวานที่เหลือขอดติดก้นกระป๋อง จนได้นมจางๆก็เทใส่ขวดนม แล้วเดินออกมา แต่ต้องชะงัก
หน้าห้องเช่าชายขับรถรับจ้าง ลำยองยืนคอยอยู่หลังจากเคาะเรียกไปแล้วหลายที ชายขับรถรับจ้างเปิดประตูแง้มออกมายิ้มให้เมื่อเห็นเป็นลำยอง
"ห้องอยู่สบายไหมจ๊ะ"
"ร้อนไปหน่อย ถ้ามีพัดลมซักตัวก็ดีครับ"
"ร้อนเหรอ...เปิดหน้าต่างหรือเปล่าล่ะจ๊ะ"
ลำยองพูดไม่ทันจบก็มุดเข้าห้องไปเลย...ประตูถูกปิดเข้ามาเงียบ ๆ วันเฉลิมแทบกลั้นหายใจกับภาพตรงหน้า

อ้อยหลับไปแล้ว นมหมดขวดพอดี วันเฉลิมที่นั่งประคองขวดนมให้น้องดูดค่อย ๆ ดึงขวดนมออกจากปากอ้อย เขาวางขวดนมแล้วค่อย ๆ ล้มตัวลงนอน แต่ไม่สามรถข่มตาให้หลับลงได้
หน้าบ้าน เช้าวันใหม่ วันเฉลิมเดินออกมาหน้าบ้าน เครื่องบินสังกะสีอยู่ในมือชายคนหนึ่ง

วันเฉลิมเดินเข้ามาหา
"อาครับ เครื่องบินนั่นของวัน ขอวันคืนด้วยครับ"
"ใครบอกของเอ็ง"
"ของวันจริง ๆ ครับ พ่อซื้อให้วันตั้งนานแล้ว"
"ขอเล่นหน่อยไม่ได้รึไงวะ"
"เล่นได้ครับ แต่อาต้องเล่นเบา ๆ เดี๋ยวพัง"
ชายคนนั้นกวนตีนโยนเครื่องบินคืนวันเฉลิม เครื่องบินร่วงตกพื้น แยกออกเป็นเสี่ยง ๆ
วันเฉลิมหน้าซีด ชายคนนั้นหัวเราะแล้วเดินออกไป
"กระจอกฉิบเป๋ง แค่นี้ก็เจ๊งแล้ว"
วันเฉลิมค่อย ๆ เก็บชิ้นส่วนเครื่องบินขึ้นมา เสียดายสุด ๆ หัวใจสลาย น้ำตาร่วงที่รอบ ๆ ตัวมีแต่คนใจร้าย
วันเฉลิมใช้ความพยายามในการซ่อมให้กลับมาเป็นอย่างเดิม เอาข้าวสุกมาทำแทนกาวแต่ก็ไม่สำเร็จ น้ำตาร่วงไม่หยุด ลำยองตะโกนเรียก
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
วันเฉลิมจะรีบเก็บเครื่องบิน แต่ก็สายไป เมื่อลำยองเข้ามา
"ไอ้วัน"
"ครับ"
"กูเรียกมึงคอแทบแตก มึงมานั่งมุดหัวอยู่นี่เอง ไม่เคยช่วยทำมาหากินเลย ดีแต่เล่นกินกับนอน กูนะเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรมึง"
วันเฉลิมยื่นเครื่องบินให้ดู

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(1) ต.ค. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 29 ต.ค. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 29 ต.ค. 56

“เหล้าน่ะ ถ้าเอ็งเลิกกินมันได้ เงินทองมันก็พอจะเหลือเก็บนะโว้ยนังลำยอง” ตาปอเตือนลูก
“พูดยังกะพ่อเลิกได้ยังงั้นแหละ ฉันเห็นนะ แม่เผลอพ่อก็ทีละกั๊กเหมือนกันแหละ”

“กูแค่เลี้ยง ๆ ไว้ไม่ให้เชื้อมันหมดโว้ย”

“นี่เอ็งแอบขโมยเงินเรอะไอ้ปอ”

ตาปอรีบเดินหนี ยายแลตามไปราวีต่อ
คุณยายวิมลเอาเสื้อผ้าเก่าของหนูสมฤดี ซึ่งบางตัวก็ยังไม่ได้ใช้เลยมาให้ วันเฉลิมไหว้ขอบคุณแล้วรับอย่างดีใจที่น้องอ้อยจะมีเสื้อผ้าสวย ๆ ใส่ วันเฉลิมหอบเสื้อผ้าเข้าบ้าน ยายแลโบกพัดไล่ยุงให้น้องอ้อยที่นอนหลับอยู่ มองเห็นก็ถาม


“อะไรวะนั่นไอ้วัน”

“คุณยายบนโน้นให้มาครับ..เสื้อผ้าเก่า ๆ ของหนูสม”

“แล้วมึงไปเอาของเขามาทำไม” ลำยองตวาดแว้ดทันที

“ก็เอามาให้น้องอ้อยใช้ไงครับแม่”

“มึงเอาไปคืนเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ เห็นกูเป็นขอทานรึไง เอาของเก่า ๆ จะทิ้งแล้วมาให้กูมึงนี่มันไม่รู้จักรักษาหน้ากูเลย ใครโยนอะไรมาให้รับหมด”

“คุณยายไม่ได้คิดว่าเราเป็นขอทานหรอกครับแม่”

“ไม่ได้คิด แต่ไอ้ที่มันทำนี่มันใช่ มึงเอาไปคืนเดี๋ยวนี้เลย”

“นังลำยอง..เอ็งน่ะรู้จักลด ๆ ลงซะมั่งเหอะ”

“แม่ไม่ต้องมายุ่ง”

“นังอ้อยนี่จะกินเข้าไปยังไม่มี มึงแหกตาดูมั่งไหม ยังริจะทำหยิ่ง เป็นคุณนายบ้านไม้สักไม่ได้เป็นเมียเถ้าแก่กวงแล้วนะโว้ย”

“ยังไงฉันก็ยังมีบ้านอยู่ มีโทรภาพดูก็แล้วกัน”

“ถุย มีบ้านอยู่ มีโทรภาพดู แต่ลูกเต้าไม่มีค่าเล่าเรียนให้เขา พี่ก็ต้องกินนมข้นหวานอีคนเล็กมึงยังจะทำหยิ่งอีก”

ลำยองกัดฟันแน่น ก่อนสะบัดหน้าพรืด

“ใคร ๆ เขาก็อยากจะช่วยมึงเพราะเขาเห็นแก่ลูกมึงกันทั้งนั้น กูขอร้องล่ะ มึงน่ะลด ๆ ลงซะเถอะ ไอ้ทิฐิน่ะ มันกินเข้าไปไม่ได้หรอก มาช่วยกันแกะดูซิไอ้วัน มีอะไรมั่งหว่า...ของดี ๆ ทั้งนั้นเลยนี่หว่า”

วันเฉลิมเข้ามาช่วยยายแลแกะห่อผ้าออกดู ลำยองปรายหางตามอง...ผ่านไปหลายวัน วันเฉลิมถือกระดาษจดหมายจากโรงเรียน ซึ่งแจ้งบอกให้วันเฉลิมเข้าเรียนชั้นประถมหนึ่ง ลำยองดึงจดหมายไปแล้วขยำทิ้งทันที

“เลิกเรียนมันได้แล้วไอ้โรงเรียนนี้แพงหน้าเลือด ย้ายออกมาเรียนโรงเรียนวัดนี่ ใกล้ ๆ บ้านจะได้ไม่ต้องเสียค่ารถ”

วันเฉลิมใจหายแวบยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ลำยองหันไปดูทีวีพักนึง แล้วจึงหันกลับมามองวันเฉลิม

“ไม่ต้องมาทำตาปริบ ๆ กูไม่มีปัญญาจ่ายให้มึงแล้วได้ยินรึเปล่า”

“ครับ”

วันเฉลิมรับคำเสียงอ่อย เดินหน้าหงอย ๆ ออกจากบ้านไปหาหลวงตาปิ่นที่วัด

“เอ็งอย่าเสียใจไปเลยไอ้วัน แม่เอ็งเขาพูดความจริงออกมาก็ดีแล้วนะ เอ็งจะได้ระลึกเอาไว้ว่าเอ็งไม่ได้มั่งมีจนเหลือเฟือ เงินทองมันเป็นของหายาก จะใช้สอยอะไรก็ต้องคิดให้รอบคอบ เรียนที่ไหนมันก็เหมือนกัน จะโรงเรียนราษฎร์ โรงเรียนวัดมันอยู่ที่ตัวเอ็งว่าจะขวนขวายหาความรู้ใส่ตัวได้มากแค่ไหน ยิ่งเอ็งมีทุนน้อยกว่าคนอื่นเขาเท่าไรเอ็งยิ่งต้องขยันให้มากกว่าเขาอีกเท่า ตัวนึง เข้าใจไหม”

“ครับหลวงตา”

“คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตทำประโยชน์ ให้สังคมบ้านเมืองตั้งหลายคน ชีวิตต้องลำบากกันมาทั้งนั้น บางคนเขาก็เรียนโรงเรียนวัด เอ็งต้องคิดในแง่ดีเข้าไว้นะไอ้วัน อย่างน้อยโรงเรียนก็

อยู่ใกล้บ้านเดินไปได้ ไม่ต้องไปเสียค่ารถ ข้าวเช้า ข้าวกลางวัน เอ็งก็มากินที่หลวงตานี่ ไม่มีอดหรอกไอ้วันเอ๊ย”

วันเฉลิมรับคำยกมือไหว้หลวงตาปิ่น...
วันเวลาผ่านไป...ลำยองเอาน้องอ้อยไปฝากยายแลเลี้ยง แล้วตัวเองไปทำงานโรงงาน วันเฉลิมตื่นเช้าหุงข้าว ทอดไข่ไว้ให้แม่แล้วแต่งตัวจะไปโรงเรียน แต่ก่อนไปเด็กน้อยก็เข้าไปปลุกแม่ให้ลุกขึ้นก่อนเป็นประจำทุกวัน...พ่อสิน กับแม่ปั้นรู้ข่าวความเป็นอยู่ของลำยองตลอดไม่เชื่อว่าคนอย่างลำยองจะกลับ ตัวกลับใจได้ โดยเฉพาะแม่ปั้นจงเกลียดจงชังลำยองมาก

“ตาสิน...นิสัยกับสันดานน่ะมันไม่เหมือนกันหรอกนะ นิสัยน่ะพอปรับปรุงแก้ไขเปลี่ยนแปลงกันได้ แต่สันดานน่ะ มันติดตัวมาแต่เกิดแก้ยังไงก็ไม่มีวันหายหรอก อย่างนังลำยองน่ะเขาเรียกสันดาน”

“จะไปจงเกลียดจงชังมันทำไมนักหนา”

“คนอย่างฉัน ใครมันมาดีด้วยฉันก็ดีตอบนะตาสิน”

“แต่ยังไงมันก็เป็นแม่ไอ้วันหลานเรานา”

“แกอยากจะยกอโหสิกรรมให้มัน ก็เชิญยกไปคนเดียว”

“ที่ฉันอยากจะเห็นมันเป็นผู้เป็นคนก็เพราะไอ้วันมากกว่าอะไรทั้งนั้น ถ้ามันดีขึ้นไอ้วันมันก็จะพลอยสบายขึ้นไปด้วย รึแม่ปั้นว่า ไม่จริง”
แม่ปั้นเหลือบมองพ่อสินแล้วไม่พูดอะไรอีก เพราะจริง ๆ แล้วก็เห็นด้วย...ลำยองเลิกงานแล้วเดินละห้อยละเหี่ยไปที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว ทิ้งตัวลงนั่ง ยายแลกับตาปอก็ทักถามขึ้น

“งานดีไหมล่ะเอ็ง เผื่อจะให้ไอ้แป้งไอ้ปานมันตามไปทำด้วย”

“ดีกะผีอะไรล่ะ งานกุลีชัด ๆ มือฉันเปื่อยไปหมดแล้ว เหม็นก็เหม็น ทั้งวันทำอยู่อย่างเดียว ยัดไอ้ผักกาดดองลงกระป๋อง ขาฉันแข็งไปหมดเลย”

“งานโรงงานมันก็ยังงี้แหละ”

“แล้วเขาให้พี่วันละเท่าไหร่”

“รายวันที่ไหนกันล่ะ สองวีคมันถึงออกเงินให้ที”

“ก็ดีสิวะ เหมือนฝากเงินออมสิน”

“ดีพ่อก็ไปทำเองสิ ฉันไม่เอาแล้ว งานหนัก เงินก็น้อย”

“เอ็งก็ทน ๆ ทำมันไปหน่อยสิวะลำยอง คนอื่นเขาทำกันได้แล้วทำไมเอ็งจะทำไม่ได้”

“ฉันไม่ใช่วัวใช่ควายนะแม่”

“แล้วพี่จะเอายังไง”

“โรงงานอื่นมีตั้งเยอะ พรุ่งนี้ข้าจะไปทำโรงงานเย็บสมุด...ยังไงก็งานเบากว่าไอ้โรงงานบ้านี่ละวะ”

ลำยองอุ้มอ้อยกลับมาถึงบ้าน ดีดรองเท้าออกจากส้นไปคนละทาง วันเฉลิมวิ่งออกมาบอกว่าหุงข้าวเสร็จแล้ว พร้อมกับก้มลงเก็บรองเท้าของแม่วางให้เป็นระเบียบ ก่อนจะรับน้องอ้อยไปอุ้ม

“แม่เหนื่อยไหมครับ”

“เหนื่อยสิโว้ยถามได้ พรุ่งนี้ข้าไม่มีค่าขนมให้เอ็งไปโรงเรียนหรอกนะไอ้วัน”

“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ วันจะกินข้าวที่โรงเรียนให้เยอะ ๆ จะได้อิ่ม ๆ แม่เก็บตังค์ไว้ซื้อนมให้น้องอ้อยดีกว่าครับ”

ลำยองเดินขึ้นข้างบน ระหว่างเดินไปลำยองหยิบขวดเหล้าที่เพิ่งซื้อออกมาจากกระเป๋าเปิดขวดยกซดดื่มทั้งขวด
วันรุ่งขึ้น ลำยองไปทำงานที่โรงงานแห่งใหม่ได้ครึ่งวันก็กลับมาบอกยายแลกับตาปอว่าไม่ทำ แล้ว งานหนักยิ่งกว่าโรงงานผักกาดกระป๋องอีก แล้วลำยองก็เกิดความคิดบรรเจิดขึ้นเมื่อเห็นบ้านมีห้องว่าง ๆ หลายห้อง ข้าวของเงินทองที่มีค่าก็ขายหมดแล้ว จึงคิดใช้ห้องเป็นบ่อนเสียเลย จึงสั่งให้วันเฉลิมเช็ดถูทำความสะอาดให้ดี ๆ
หลวงตาปิ่นรู้เรื่องจากวันเฉลิมบอกก็ปลง

“เวรกรรม นี่แม่เอ็งมันหมดปัญญาจะทำมาหากินขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้วัน”

“แม่บอกว่า งานสบาย ๆ ๆ อยู่เฉย ๆ ก็มีคนเอาเงินมาให้ครับหลวงตา”

“แล้วเอ็งคิดอย่างแม่เอ็งรึเปล่า” หลวงตาปิ่นถาม

“การพนันมันเป็นเรื่องไม่ดีหรอกครับหลวงตา วันเห็นแม่ขายของในบ้านไปแต่ละอย่าง วันเสียดาย วันรู้ว่าแม่ก็เสียดาย แต่แม่ทำอะไรไม่ได้ แม่ถอนตัวไม่ขึ้นแล้วครับหลวงตา”

“เอ็งคิดได้ยังงี้ก็ดีแล้ว...ข้าเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไง...เอายังงี้ไหมล่ะ เอ็งมาอยู่กับหลวงตาปล่อยแม่เอ็งเฝ้าบ้านเฝ้าบ่อนของมันไป”

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 29 ต.ค. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์