อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 25/5 วันที่ 25 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 25/5 วันที่ 25 เม.ย. 57

“แม่หนูเล็กไปธุระข้างนอกยังไม่กลับ ตอนนี้ดึกแล้ว ไก่ ไข่ นอนก่อนเถอะครับ”
ไก่ถามซื่อตามประสาเด็ก “ตื่นมาไก่จะเจอแม่หนูเล็กมั้ยครับ?”
เขมชาติอึกอักที่จะตอบ
“อยากรู้ก็ต้องนอนก่อน ตื่นมาก็จะได้รู้ว่าได้เจอหรือเปล่า”
ไข่หันมามองหน้าไก่ แล้วก็พยักหน้าพร้อมกันเหมือนเตี๊ยมกันไว้ ไข่หันมาถาม
“ถ้าอยากให้นอน พี่เขม ต้องตอบมาก่อน”

เขมชาติเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“ทำไม พี่เขมเรียกแม่หนูเล็กว่าวดี?”
“เอ่อ ก็ ยังไงดี คือเรื่องมันยาว อยากฟังจริงๆนะ ฟังแล้วต้องนอนนะ โอเค กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..
พี่เขมกับแม่หนูเล็กรู้จักกันในมหาวิทยาลัย ตอนนั้นน่ะแม่หนูเล็กเขาชื่อ “สุริยาวดี” พี่เขมก็เลยเรียกเค้าสันๆว่าวดี”
ไก่ กับไข่ ตาเริ่มจะปรือๆ ทว่าเขมชาติก็ยังคงยังเล่าต่อ
“พี่เขมกับแม่หนูเล็กเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเราอ่านหนังสือเรียนด้วยกัน ไปค่ายอาสาทำกิจกรรมต่างจังหวัดด้วยกัน แม่หนูเล็กเป็นคนน่ารัก แล้วก็เป็นดาวมหาวิทยาลัยด้วยนะ มีหนุ่มๆมารุมรักเยอะแยะเลย นอกจากเป็นที่รักของหนุ่มๆ ยังเป็นที่รักของเพื่อนทุกคน”

เขมชาตินึกถึงความหลังแล้วตั้งหน้าตั้งตาเล่า จนไม่ทันสังเกตเห็นเอื้อ ที่ยืนแอบฟังอยู่หน้าประตู แววตารับรู้ถึงความเจ็บปวดภายในใจ
เสียงของไก่ดังลอดออกมาจากภายในห้องนอน
“พี่เขมบอกว่า รักวดี แปลว่า”
ไข่รีบแทรกขึ้นมา “พี่เขมรักแม่หนูเล็ก”
เขมชาติ ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ใช่ครับ พี่เขมรักแม่หนูเล็ก รักมากๆเลย รักมากที่สุด”
เอื้อฟังแล้วแอบเจ็บแปลบขึ้นมาภายในใจอย่างช่วยไม่ได้ เอื้อเริ่มรับรู้ถึงสถานะของตัวเอง และแอบตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะค่อยๆเดินเลี่ยงออกมาอย่างแผ่วเบาที่สุด
เขมชาตินอนอยู่บนเตียงกับไก่ ไข่ เขมชาติหน้าเศร้าๆ เด็กแฝดสัมผัสได้ถึงความเศร้าทั้งสองคนเข้ามา
กอดเขมชาติเพื่อเป็นการปลอบใจ

ทางด้านสุริยง ที่นอนอยู่ในห้องกับฮันนี่ ได้แต่นอนกระสับกระส่าย พลิกตัวไป พลิกตัวมา ในขณะที่ท้องก็ร้องจ๊อกๆ
จากนั้นสุริยง ก็ลงมารื้อของกินในห้องครัว มือสั่น ใจสั่นด้วยความหิว แต่รื้อไปก็เจอแต่ของแห้งเส้น ทั้ง
เส้นพาสต้า ทูน่ากระป๋อง ข้าวสาร น้ำตาล น้ำปลา ซอส สารพัด ไม่มีอะไร ที่กินได้เลย
“มีแต่ของแห้ง ไม่มีอะไรกินง่ายๆเลยหรือไงเนี่ย”
สุริยงบ่นกับตัวเอง ชนะเดินงัวเงียๆ เข้ามา ด้วยความแปลกใจ
“คุณสุ”
สุริยงตกใจสะดุ้งนิดๆ
“คุณสุทำอะไรอยู่ครับ ? นี่มันตีสามกว่าแล้วนะครับ”
“คือ สุหิวน่ะค่ะ เลยมาหาของรองท้อง”
“คุณสุ หิวมากมั้ยครับ?” ชนะเป็นห่วง
“มากสิคะ ไม่มาก คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้” สุริยงตอบด้วยน้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดด้วยความหิว จนชนะถึงกับผงะ
“เอ่อ งั้นทานสลัดทูน่ามั้ยครับ? เดี๋ยวผมทำให้ มีทูน่ากระป๋องอยู่ ทำแป๊บเดียว ง่ายมาก”
ชนะหยิบกระป๋องทูน่ามาเปิด แต่กลิ่นทูน่าทำเอาสุริยงแทบอาเจียน
“อ้วก ทูน่าเหม็นมากเลยค่ะ อยากจะอาเจียนมันเสียหรือเปล่าคะเนี่ย”
ชนะตกใจ
“ไม่นะครับ ยังไม่หมดอายุเลย”
สุริยงรีบส่ายหน้า
“ไม่เอาอ่ะ มันเหม็น สุไม่กินเนื้อสัตว์ ได้กลิ่นแล้วจะอาเจียน ช่วยเอาไปทิ้งให้ไกลๆได้มั้ยคะเอาไปทิ้ง
เดี๋ยวนี้เลย อ้วก”
“คะ ครับๆ เดี๋ยวผมเอาไปทิ้งข้างนอกเลยครับ”
ชนะรีบเดินออกไปทั้งที่ยังงงๆ เพราะไม่เคยเห็นท่าทีของสุริยงแบบนี้มาก่อน ในขณะที่สุริยงคว้าผัก
สลัดมาเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย จนชนะที่เดินกลับเข้ามา มองด้วยความแปลกใจ
“คุณสุทานผักสลัดเปล่าๆเลยเหรอครับ”
สุริยงพยักหน้าแทนคำตอบแล้วก็กินต่อ
“คุณสุเป็นแบบนี้แล้วผมนึกถึงภรรยาผมเลย ตอนท้องน้องฮันนี่ก็เป็นแบบนี้ แพ้เนื้อสัตว์ ได้กลิ่นไม่ได้
จะอาเจียน กินแต่ผักกับผลไม้ แล้วอารมณ์ก็จะเหวี่ยงๆหน่อย แบบเมื่อกี๊เลยครับเนี่ย ผมเห็นแล้วภาพภรรยาตอนท้องแว่บเข้ามาเลย”
พอพูดจบ ชนะก็อึ้งไป จากนั้นก็ค่อยๆมองหน้าสุริยง ที่ยืนอึ้ง พลางคิดหาทางออก และในที่สุดก็ตัดบท
เอาดื้อๆ
“สุขอตัวไปนอนนะคะ ไม่หิวแล้ว”
พูดจบก็รีบเดินกลับไปที่ห้องเลย ชนะได้แต่มองตาม แววตาเริ่มคิดหนัก ยังไงกัน ?
“หรือว่าเหตุผลอื่นของคุณสุคือ...”
ชนะอึ้งนิดๆ กับคำตอบที่คิดเอาเอง

เขมชาติกำลังยืนคุยกับสมคิด และวิบูลย์อยู่ในห้องรับแขกบ้านสุริยง โดยมีอาทิตย์ นภา และชื่นนั่งอยู่
ด้วยสีหน้ากังวล
เขมชาติสั่งงานเสียงเข้ม
“วดีหายตัวไปตั้งแต่เมื่อวาน ผมต้องการให้คุณสองคนมาช่วยผมหา”
“คุณเขมจะให้เราสองคนทำอะไรบ้างครับ?” วิบูลย์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมจะให้คุณพาคุณพ่อไปแจ้งความ ถ้าตำรวจถามร่องรอยสุดท้ายที่มีการติดต่อก่อนหายตัวไป ก็คือ
วดีโทรมาคุยกับไข่ ตอนสิบโมงสี่สิบห้านาที” พลางส่งซองเอกสารให้ “นี่เป็นเอกสารที่ใช้สำหรับแจ้งความคนหาย
สำเนาบัตรประชาชน สำเนาทะเบียน และรูปถ่ายของวดีผมเตรียมไว้ให้หมดแล้ว คุณรีบพาคุณพ่อไปแจ้งความที่สถานี
ตำรวจด่วนเลย”
วิบูลย์ รีบรับคำ พลางรับซองมา แล้วหันมาทางอาทิตย์
“เชิญครับ”
วิบูลย์รีบเดินไปกับอาทิตย์ทันที เขมชาติหันมาทางสมคิดสั่งงานต่อ
“คุณสมคิด คุณช่วยติดต่อไปทางศูนย์รับแจ้งคนหายที่อื่นๆให้ผมหน่อย แจ้งรายละเอียดของวดีไว้ แล้ว
ก็เช็คกับตำรวจทางหลวง ตำรวจจราจร ศูนย์ข้อมูลอุบัติเหตุให้ผมด้วย ถ้าได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมรีบบอกผมทันที”
นภานั่งมองดูการสั่งงานของเขมชาติด้วยวิตกกังวลอย่างหนัก
“ครับผม” สมคิดรับคำแล้วก็รีบหยิบโทรศัพท์โทร.ออกพร้อมกับเดินออกไปจัดการโทร.ด้านนอก
เขมชาติหันมาเห็นนภาหน้าเสีย ก็เดินเข้ามาปลอบใจ พร้อมกับให้กำลังใจ
“คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะต้องตามหาวดีให้เจอ ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินตามหา ผมก็จะทำ ผมรู้
ว่าเขาหายตัวไปเพราะผมเพราะฉะนั้นผมต้องรับผิดชอบ”
เขมชาติให้คำมั่นอย่างหนักแน่น นภาเห็นความมุ่งมั่นของเขมชาติแล้วก็อุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย

ในขณะที่สุริยงยืนยันกับชนะเสียงแข็ง
“ไม่ต้องหรอกค่ะ สุไม่เป็นไรจะต้องไปหาหมอทำไมคะ?”
“เอ่อ ก็ก่อนหน้านี้ ผมเห็นคุณสุอาเจียน หน้ามืด แล้วเมื่อวานก็” ชนะพยายามหว่านล้อม
สุริยงรีบสวนทันที
“เมื่อวานสุก็แค่หิว คนเราหิว ถึงกับต้องไปหาหมอเลยเหรอคะ?”
ชนะไม่ตอบ แต่กลับย้อนถาม “แล้วคุณสุแน่ใจเหรอครับ ว่าแค่หิว”
สุริยงสะอึก แต่ก็รีบกลบเกลื่อน
“แน่ใจสิคะ สุแค่หิว สุไม่ได้เป็นอะไรมากกว่านั้น และไม่จำเป็นต้องไปหาหมอค่ะ”
ชนะตัดสินใจพูดตรงๆ
“เมื่อวานที่ผมบอกว่าอาการของคุณสุเหมือนตอนภรรยาผมท้อง”
“สุไม่ได้ท้องค่ะ”
สุริยงร้อนตัว ชนะมองหน้ายิ่งแปลกใจมากขึ้น ฮันนี่ฟังแล้วสงสัย
“ท้องอะไรเหรอคะ?”
สุริยงพูดไม่ออก ชนะต้องรีบช่วยอธิบายแทน
“คือ ปวดท้องน่ะครับ อาสุไม่ได้ปวดท้อง” พูดพลางปรายตามองสุริยง สุริยงหลบตาวูบ
“อ๋อ คุณพ่อคะ ฮันนี่อิ่มแล้ว คุณพ่อทานเบค่อนของฮันนี่มั้ยคะ ฮันนี่ให้”
พลางยื่นจานใส่เบคอนให้ชนะ สุริยงเห็นแล้วเกิดอาการจะอาเจียนขึ้นมาทันที
“อ้วก น้องฮันนี่เอาเบค่อนไปห่างๆ น้าสุได้มั้ยคะ เห็นแล้วมัน.ผะอืดผะอม ขอโทษค่ะ อ้วก”
สุริยงพูดจบแล้วก็วิ่งพรวดออกไปเลย ฮันนี่ ชนะมองตามด้วยความเป็นห่วง
ฮันนี่หันมามองชนะ แล้วพูดซื่อๆ
“น้าสุยังไม่สบายอยู่เหรอคะคุณพ่อ แล้วเราจะปล่อยให้น้าสุอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอคะ? ฮันนี่เป็นห่วงน้าสุ
จัง อยากให้มีคนมาดูแล ไม่อยากให้อยู่คนเดียวเลยค่ะ”

คำพูดซื่อๆ ของฮันนี่ ที่จี้ใจดำชนะอย่างแรง ในที่สุดชนะก็ตัดสินใจ
เอื้อกับชนะนั่งคุยกันอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านกาแฟ พลางถามย้อนด้วยความแปลกใจ

“หนูเล็กอยู่กับคุณ แล้วทำไมคุณถึงเปลี่ยนใจมาบอกผม”
ชนะคิด แล้วก็ตัดสินใจพูดตามตรง
“ผมคิดว่า อาการของคุณสุน่าเป็นห่วง”
“ทำไม ? หนูเล็กเป็นอะไร? ไม่สบายอะไรหรือเปล่า?”
ชนะอึกอัก
“เอ่อ ผมคิดว่า คงจะไม่ใช่แค่ไม่สบายแต่ ผมกำลังสงสัยว่า คุณสุกำลังตั้งครรภ์”
เอื้อถึงกับช็อก
“หนูเล็กท้อง?”

ทางด้านเขมชาติ ยังคงพยายามโทร.เข้ามือถือสุริยง หากแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เช่นเคย นภาและชื่นยืนมองด้วยความเป็นห่วงอยู่ห่างๆ
“ตั้งแต่เช้าคุณเขมยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ”
เอื้อเดินเข้ามาทางด้านหลัง ได้ยินพอดี
“นั่นสิ เกิดเป็นลมเป็นแล้งไปจะแย่ ฉันพูดหลายรอบก็ไม่ยอมทาน ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
เอื้อเดินเข้ามา แล้วก็พูดขึ้น
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”
นภากับชื่นหันมา เห็นเอื้อยืนอยู่ก็ตกใจนิดๆ
“คุณเอื้อ”
จากนั้นเอื้อก็เดินไปหาเขมชาติ
“ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ ขอเชิญออกไปคุยกันข้างนอก”
เอื้อพูดด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม พลางเดินนำเขมชาติออกไป เขมชาติมองตามอย่างงงๆ แต่ก็เดินตามไป
โดยดี ชื่นหันขวับมาทางนภามองหน้ากัน

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 25/5 วันที่ 25 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3