อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1 ต.ค. 56
สันต์ พยายามระงับอารมณ์โกรธ อุ้มวันเฉลิมไปหาปู่ย่าไม่อยากต่อปากต่อคำกับลำยองอีก...แม่ปั้นกับพ่อสิน ไม่สบายใจที่ลูกชายกลับมาบ้านก็หาความสงบไม่ได้แล้วค่ำวันนั้น ความอดทนของสันต์ก็ถึงจุดสุดขีด เมื่อเข้าไปในห้อง ลำยองด่าแม่ปั้นกับพ่อจึงถูกสันต์ตบหน้าฉาดใหญ่ ลำยองโกรธมาก กระชากวันเฉลิมที่พ่อสินอุ้มอยู่หนีไปอยู่บ้านยายแล สันต์เริ่มเห็นเค้าลางของการอยู่กันไม่ยืด
ลำยองอยู่บ้านพ่อแม่เห็นสภาพน้องชายสองคนแป้งกับปานทะเลาะกัน แก่งแย่งกันไม่ว่าจะเป็นการกินการอยู่ทำให้เธอยิ่งกลุ้มใจหนัก ข้าวปลาไม่ยอมกิน ลำยงบอกให้พาลูกกลับไปหาสันต์ ลำยองมีทิฐิไม่ยอมกลับและประกาศว่าถ้าเขามาง้อก็จะไม่กลับไปคืนดี ยายแลชมลูกสาวว่าใจเด็ดดี
ลำยองหงุดหงิดเพราะอยากเหล้า อุ้มวันเฉลิมไปที่แพ พ่อสินกับแม่ปั้นเห็นก็ดีใจรีบเข้าไปรับหลานมาอุ้ม ลำยองไม่พูดอะไรเข้าไปค้นหายาดองด้วยความกระหายอยาก พอได้จังหวะก็แอบฉกหมูสามชั้นชิ้นใหญ่ใส่ถุงให้แป้งน้องชายรีบหิ้วกลับบ้าน ไป ยายแลดีใจที่มีหมูมาต้มผักกาดดองให้ลูก ๆ กิน ลำยงบอกของขโมยมากินไม่ลง ตาปอเห็นด้วยกับลูกสาวคนรองจึงถูกยายตวาดด่า
พ่อสินทำลูกกรงระเบียงริมน้ำเพื่อกันไม่ให้วันเฉลิมตกน้ำ ลำยองเห็นปลอดคนทำทีเป็นเข้าไปดูลูกที่นอนหลับ แล้วฉกเงินจากกระป๋องขายของยัดไว้ที่ชายพกอย่างรวดเร็ว แม่ปั้นตาไวมองเห็นแต่ไม่ว่าอะไร
สันต์กลับมาบ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์ เห็นวันเฉลิมก็ดีใจเข้าไปถามพ่อแม่ว่าลำยองเอาลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“หลายวันแล้ว กลับมามันก็ไม่พูดอะไรกับใครซักคำเดียว มันคงเป็นใบ้ไปแล้วละ มาอาศัยกินอาศัยนอน กลางวันก็พาลูกออกไปตะลอน ๆ ข้างนอก อะไรของมันก็ไม่รู้”
สันต์ไม่พูดอะไรเข้าไปดูสภาพห้องนอน แล้วต้องถอนใจยาว ลำยองยังคงความขี้เกียจ ความไม่เป็นระเบียบไว้เหมือนเดิม...วันรุ่งขึ้นสันต์ไม่เห็นลำยองพาลูกกลับ บ้านก็ออกเดินตามหา
“ลำยองเขาพาลูกไปไหนน่ะลำยง”
“โอ๊ย เดี๋ยวนี้เขาไม่นั่งแถวนี้แล้วพี่สันต์ โน่น...ตั้งแต่เช้าก็พาลูกไปอยู่แถวบ้านยัยมูลข้างวัดโน่น” ลำยงบอก
“บ้านยัยมูล มีอะไรดี
“คนแถวนี้เขากำลังเห่อโทรภาพกัน ยัยมูลแกซื้อมาเครื่องนึง คนมันก็แห่ไปดู งานการไม่เป็นอันทำกัน ไม่ใช่ว่าเขาให้ดูฟรี ๆ นะ เก็บตังค์คนละบาท เมียพี่ก็ไปดูกะเขาทุกวัน นี่ลำดวนมันก็ชวนไปทำงานกะมัน แต่ท่าทางจะเหลว
“ทำงานอะไร” สันต์ถาม
“โรงงานกะละมังเคลือบ ลำดวนมันไปทำได้หลายวันแล้วละพี่”
“ไปทำงานแล้วใครจะเลี้ยงลูก”
“ก็นั่นน่ะสิ พี่ไปคุยกันเอาเองเถอะ ผัวเมียกัน แต่พี่เชื่อฉันเหอะ ถึงมันไปทำจริง ๆ ก็ทำได้ไม่กี่วันหรอก พี่ลำยองมันขี้เบื่อจะตายไป ทำอะไรก็ไม่เคยเป็นโล้เป็นพายกะเขาหรอก”
สันต์จะเดินตัดลานวัดไปบ้านยัยมูล แต่เห็นหลวงตาปิ่นกวาดใบไม้ลานหน้ากุฏิอยู่ก็ยกมือไหว้
“นมัสการครับหลวงลุง”
“เจริญพร อ้าว นึกว่าใคร เจ้าสันต์”
“หลวงลุงกลับมาจำพรรษาที่นี่เหรอครับ ฝนนี้”
“คงจะอยู่หลายพรรษาหรอก แข้งขามันไม่ค่อยดี ธุดงค์ไกล ๆ ไม่ไหวแล้ว มาอยู่นี่จะได้ไปโรงพยาบาลง่าย ๆ หน่อย หายแล้วค่อยว่ากันใหม่ อยู่วัดก็รำคาญใจอยากไปที่ไกล ๆ ที่ไม่มีพระมีเจ้า ชาวบ้านเขาดีใจเวลามีพระธุดงค์ไปโปรดได้เห็นผ้าเหลืองกันบ้าง”
“วันไหนลำยองเขาพาลูกมาเล่นแถวนี้ ขอความกรุณาหลวงลุงช่วยอบรมสั่งสอนลูกชายผมด้วยนะครับ”
“ได้...แล้วจะช่วยอบรมให้ ถ้าชอบจะได้สอนหนังสือให้ก่อนเข้าโรงเรียนดีกว่าวิ่งเล่นอยู่เปล่า ๆ”
สันต์ลาหลวงตาปิ่นเดินไปที่บ้านยายมูล มีชาวบ้านยืนจับกลุ่มดูทีวีขาวดำ เขาเดินเข้าไปมองหาเห็นลำยองปล่อยลูกนอนหลับคาตัก เมาท์กับเพื่อนบ้านอยู่เรื่องทรงผม
“ลำยอง ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ ป่านนี้แล้ว”ลำยองหันมาเห็นสันต์ก็ทำเป็นเมิน
“เฮ้ย...ผัวมึงมาตามแล้ว สงสัยจะคิดถึงจนทนไม่ไหวมาตามกลับไปส่งการบ้านมั้ง”
เพื่อนบ้านแซว แล้วพากันหัวเราะชอบ ใจ สันต์ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย
“ฉันจะอยู่ดูโทรภาพ”
“แล้วลูกกินข้าวกินปลารึยัง”
“กินก๋วยเตี๋ยวแล้ว ฉันยังไม่กลับหรอก จะอยู่ดูโทรภาพ”
“งั้นก็ส่งลูกมา จะได้พากลับบ้านก่อน”
ลำยองอุ้มลูกส่งให้สันต์แต่โดยดี
“แล้วจะกลับกี่โมง”
“ไม่รู้ ละครจบก็กลับ” ลำยองเบะปาก
สันต์อุ้มลูกฝ่าฝูงคนออกไป...ปรากฏว่าเธอกลับบ้านดึกมาก
“สนุกนักเหรอ โทรภาพน่ะ”
“สนุกสิพี่ คนเขาติดกันทั้งเมือง เรื่องขุนศึก อารีสวยเช้งเลย เป็นแม่หญิงเรไร พี่ดูแล้วจะติดใจ ทำไมพี่ไม่ซื้อซักเครื่องล่ะ จะได้ดูที่บ้านนี่ ไม่ต้องไปอาศัยเขาดู ลำยองจะได้อวดชาวบ้านได้ว่าบ้านเราก็ฐานะไม่ใช่น้อยเหมือนกันมีโทรภาพดู” ลำยองอารมณ์พูดอย่าง
“ลำยองก็รู้...ว่าพี่เงินเดือนเท่าไหร่ แล้วโทรภาพน่ะมันกี่พันบาท จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อ”
“พี่ก็ขอแม่พี่สิ แม่พี่มีเงินเก็บตั้งแยะ สร้อยทองเส้นเท่าโซ่รถไฟ ทั้งคอทั้งแขน แกต้องมีเงินแน่ ขายของกำไรตั้งแยะ”
“พี่ไม่ขอหรอก แค่นี้ก็เลี้ยงไม่โตแล้ว มีเงินเดือนก็ไม่ได้แทนพระคุณแม่ซักบาท เลี้ยงลูกเลี้ยงเมียหมด”
“งั้นก็ง่ายนิดเดียว ขายทองสิ ทองไอ้วันมันตั้งหลายบาทไม่ใช่เหรอ นะพี่นะ ลำยองจะได้อยู่บ้าน ไม่ต้องไปไหนไงล่ะ ไม่เสียเงินค่าดูหนังที่วิกด้วย”
“ผลาญสมบัติลูก เอาเงินมาซื้อโทรภาพเหรอ คิดอะไรบ้า ๆ ไม่มีเงินก็ไม่ต้องดู ฟังวิทยุก็พอแล้ว”
“เฮอะ....ไม่ง้อก็ได้ ลำยองจะเก็บเงินซื้อเอง ลำยองจะไปทำงานที่โรงงาน”
ว่าแล้วลำยองเดินปัง ๆ เข้าห้องไป สันต์ตามเข้ามาในห้อง
“จะไปทำงานโรงงาน แล้วใครจะเลี้ยงลูก เราไม่ได้ยากจนถึงกับต้องหิ้วลูกไปทำงานโรงงาน ที่บ้านนี่ก็มีกินทุกอย่าง เงินทองก็มีให้ใช้ไม่ขาดมือ”
“โธ่เอ๊ย เงินแค่นั้นมันจะพอทำยาอะไร ไม่กี่วันก็หมดแล้ว”
“ทำไมจะไม่พอ ถ้าไม่กินยาดอง แล้วก็ลดทำผมทำเล็บลงไปมั่ง เอาเวลามาดูแลลูกทำความสะอาดห้องนอน ช่วยแม่แกขายของมั่ง ผ่อนแรงคนแก่มั่งสิ เอาแต่กินแต่นอนได้ยังไง”
“ฉันจะหาเงินใช้เอง ไม่คอยแบมือขอพี่หรอก จะให้ฉันอยู่ดักดานขายของ ฟังแม่พี่บ่นเหรอ ไม่มีทาง เรื่องอะไรจะอยู่เป็นขี้ครอก กินยาดองบำรุงร่างกายก็ว่าทุเรศ”
ลำยองพูดจบตรงไปที่โหลยาดอง ตักยาดองเต็มแก้ว ดื่มพรวดเดียวหมด
“ยาดองเรอะ นั่นมันเหล้าชัด ๆ เลิกซะเถอะ ผู้หญิงขี้เมาน่ะมันทุเรศจะตาย”
“ฉันจะกินซะอย่างใครจะทำไม”
ลำยองเหมือนประชด ตักเหล้าอีกแก้วดื่มพรวดต่อหน้าสันต์
“วันนี้พูดกันไม่รู้เรื่องแล้ว”
“ฉันจะไปทำงานโรงงาน ไอ้วันนี่ทิ้งไว้ให้นังลำยงมันเลี้ยงก็ได้”
“อย่าทำอย่างนั้นนะ”
“อีลำยองมันอาภัพ เสียแรงได้เป็นคุณนาย นายเรือต้องทำงานง็อก ๆ ยังกะขี้ข้า เมียคนอื่นเขามีวิทยุฟัง มีโทรภาพดู อีลำยองมันมีอะไรมั่ง ไม่เคยมีอะไรเลย ฉันจะไปทำงานโรงงาน จะได้มีเงินใช้มั่ง เงินฉัน ฉันจะกินยาดองมันก็เงินฉัน ไม่ต้องให้พี่มาลำเลิกว่าฉันเอาเงินพี่มาซื้อยาดอง แล้วฉันจะซื้อโทรภาพมาดูจะเอาเครื่องโต ๆ มาเปิดแข่งกะไอ้พวกบ้านโน้น เอาให้มันลือกันไปทั้งตำบลเลย คนอย่างอีลำยอง มันไม่เห็นจะต้องง้อผัวเลยโว้ย” ลำยองหัวเราะ
“หุบปากได้แล้ว เดี๋ยวลูกก็ตื่นหรอก”
“คนอย่างอีลำยองมันไม่จนหนทางง่าย ๆ หรอกโว้ย อีกหน่อยมันก็ได้ไปจากไอ้นรกบ้า ๆ ไอ้ผัวเฮงซวยนี่ซะที
“รู้ว่าผัวเฮงซวย แล้วใครใช้ให้มาเลือกผัวอย่างฉันล่ะ ทำไมไม่ไปถลกผ้ายั่วผู้ชายอื่น”
“ก็ทีแรกคิดว่ามันจะรวยน่ะสิวะ”
“ก็ยังดีกว่าแกละวะ สวยแต่ข้างนอก จริง ๆ แล้วมันสกปรกมักง่าย คิดเข้าไปได้ว่าตัวเองเป็นนางฟ้า จะได้เจอเทพบุตรจะได้นั่งกินนอนกิน โน่นแน่ะ พวกนั่งกินนอนกินน่ะ มันอยู่กันแถวสะพานถ่านโน่น งานการไม่ต้องทำ นอนหากิน”
“กรี๊ด...ด ไอ้สันต์ มึงด่ากูเป็นกะหรี่ ไอ้คนเฮงซวย”
ลำยองโกรธจัดโถมตัวเข้ามาข่วนสันต์อย่างเมา ๆ สันต์จับลำยองเหวี่ยงไปล้มลงกับพื้นอย่างแรง วันเฉลิมตกใจตื่นร้องไห้จ้า
“ไอ้ผัวเฮงซวย กรี๊ด ๆ ๆ ๆ”
“เมื่อไรจะเลิกบ้าซะที กินมันอยู่ได้ไอ้ยาดองบ้า ๆ เนี่ย กินจนเป็นอีขี้เมาไปแล้ว”
สันต์เดือดจัด คว้าโหลยาดองออกไปจากห้อง ลำยองรีบตามออกไปทันที
“มึงจะทำอะไรยาดองกู ไอ้สันต์...เอาของกูคืนมา”
สันต์เหวี่ยงโหลยาดองทิ้งลงแม่น้ำสุดแรง ลำยองช็อกราวจะขาดใจ เหมือนของรักถูกพรากไปจากอก ร้องกรี๊ด ๆ ๆ ๆ ก่อนจะกระโดดน้ำตามลงไปเก็บอย่างไม่กลัวตาย สันต์มองอย่าง อเนจอนาถใจ โหลยาดองที่ลอยอยู่เมื่อครู่ ก็พลิกคว่ำแล้วค่อย ๆ จมหายไปกับสายน้ำ ก่อนที่ลำยองจะมาคว้าได้ทัน
พอขึ้นมาจากน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เสร็จ ลำยองก็อุ้มวันเฉลิมเดินออกจากแพไป สันต์นั่งซึมเศร้าน้ำตาคลอ พ่อสินเดินมาแตะไหล่ลูกชายด้วยความเห็นใจ
“สันต์...เอ็งร้องไห้เรอะ”
“ผมผิดเองครับพ่อ ที่เอาเขามาเป็นเมีย”
“ลำยองมันเมารึเปล่า ยังไง ๆ พรุ่งนี้ก็ไปง้อมันซะหน่อยสิ มันคงกลับหรอก วิทยุพ่อถ้ามันอยากได้ พ่อจะยกให้มันก็ได้ จะได้ไม่มีเรื่อง ส่วนโทรภาพน่ะ บอกมันว่ารออีกหน่อยเถอะ นึกซะว่าซื้อให้หลานดู สงสารไอ้วันมัน ขืนอยู่บ้านโน้นเรื่อย ๆ มันคงผอมแย่ พ่อไม่อยากเห็นเอ็งแตกแยกกันเลย เอ็งนอนซะเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว ลำยองมันไม่ไปไหนหรอก นอกจากบ้านพ่อแม่มัน ไม่มีอะไรต้องห่วงนี่นา”
สันต์ยังนั่งซึมเศร้าอยู่ตรงนั้นนิ่งนานกว่าจะขยับตัวลุกขึ้นไปนอน แต่ไม่อาจข่มตาหลับได้...รุ่งเช้าสันต์ก็รีบไปที่แผงขายขนมหวังจะง้อให้ ลำยองกลับไปอยู่ที่แพ แต่ไม่พบลำยอง
“เขาไปกับลำดวนมันตั้งแต่เช้าแล้วพี่ไปสมัครงานที่โรงงาน” ลำยงบอก
“แล้ววันเฉลิมล่ะ”
“ไอ้ปานมันพาไปที่กุฏิหลวงลุงปิ่นโน่น เมื่อคืนทะเลาะกันเรื่องพี่ลำยองมันกลับดึกรึไง พี่สันต์”
“ไม่ใช่หรอก เขารบจะให้ซื้อโทรภาพ น่ะ แล้วกินเหล้าจนเมา พี่เลยเอาโหลยาดองปาลงคลอง เขาเลยโกรธใหญ่”
“มันติดเหล้าแล้วละ ห่วงเหล้ากว่าลูกซะอีก นี่พี่จะอยู่บ้านกี่วัน”
“อาทิตย์นึง คราวนี้ได้หยุดนานหน่อย เพราะเพิ่งสอบเสร็จ พี่ไปรับลูกก่อนนะลำยง”
พูดจบสันต์ก็เดินออกไปดูลูกที่ลานวัด ปานเล่นทอยลูกแก้วอยู่กับกลุ่มเด็ก ๆ สันต์เห็นลูกนั่งเล่นทรายอยู่คนเดียวเนื้อตัวมอมแมม จึงอุ้มลูกขึ้น ปานเห็นรีบวิ่งเข้ามาทันที
“พี่จะเอาไอ้วันไปไหน”
“ก็พากลับบ้านน่ะสิ”
“เอาไปไม่ได้หรอก พี่ลำยองเขาสั่งไว้ เขาให้ฉันเป็นคนเลี้ยง”
“เฮ้...แต่พี่เป็นพ่อเขานะ แกไปเล่นของแกเถอะไป ไม่ต้องเลี้ยงเด็กไม่ดีรึไง”
“ยังไงก็เอาไปไม่ได้หรอก” ปานยืนกราน
สันต์หยิบเงินบาทหนึ่งให้ปานเอาไปซื้อขนมกิน ปานรับตังค์ไปจากมือสันต์แล้ววิ่งกลับไปเล่นต่อ...สันต์พาลูกมาเรือนแพ จัดการอาบน้ำแต่งตัวใหม่
แม่ปั้นกับพ่อสินมองดูลูกและหลานชายที่กำลังเล่นกันอย่างมีความสุข แล้วปรึกษากันเรื่องชีวิตคู่ของสันต์และลำยอง
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ต่ออากาศต่อจากละครเรื่อง สาปพระเพ็ง
ที่มา เดลินิวส์
