อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[3] พ.ย. 56
ใน เวลาเดียวกัน อ้อยแหกปากร้องเพราะถูกขัดใจ วันเฉลิมที่ป้อนนมเหน่งอยู่ ใจคอไม่ดีเพราะได้ยินเสียงทะเลาะกันข้างนอกดังรุนแรงขึ้นทุกที“น้องอ้อยหยุดร้องก่อนได้ไหม”
วันเฉลิมห่วงแม่มากกว่า รีบผละออกไปทันที
ลำยองทุบตีผัวใหม่ไม่ยั้ง
“ไอ้คนเห็นแก่ตัว ไอ้สารเลว”
ผัวใหม่เจ็บตัวชักบ้าเลือดตบลำยองคืนจนซหัวทิ่ม วันเฉลิมวิ่งเข้ามา
วันเฉลิมเข้าขวางเพราะผัวใหม่ปราดเข้ามาจะเตะซ้ำลำยอง วันเฉลิมโดนลูกหลงเข้าเต็มๆ ลำยองยังคว้าไม้กวาดมาฟาดตอบโต้
ปานโผล่พรวดเข้ามา
“เฮ้ย...มึงทำพี่กูเหรอ”
ปานเข้าชกต่อยกับผัวใหม่ลำยอง...ไม่รู้ใครได้เปรียบเสียเปรียบ วันเฉลิมดึงรั้งลำยองที่บ้าคลั่งเอาไว้
กลางดึกต่อเนื่องมา วันเฉลิมลากลำยองเข้ามาในห้อง เธอกอดขวดเหล้าไว้แน่น
“แม่ขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะครับ”
“ไอ้คนเฮงซวย มึงอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะมึง”
วันเฉลิมไปหยิบหมอน ผ้าห่ม ลงมาวางให้ลำยองนอนกับพื้น เธอยังเมาอาละวาด พูดจาวนเวียนซ้ำซาก วันเฉลิมได้แต่มองสารแม่แล้วค่อย ๆ ออกไปจากห้อง
เช้าวันใหม่ วันเฉลิมในชุดนักเรียน กำลังคนหม้อข้าวต้มที่กำลังเดือด จากนั้น ก็ตักข้าวต้มใส่ชาม ยังไม่ทันจะยกหม้อข้าวลงจากเตา เสียงกรีดร้องโวยวายของลำยองก็ดังคับบ้านมาจากข้างบน
วันเฉลิมตกใจรีบออกไป
ลำยองกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งในห้อง คนเช่าห้องที่เพิ่งแหกขี้ตาตื่น บ้างนุ่งกระโจมอก บ้างนุ่งผ้าข้าวม้า โผล่หน้าออกดูกันสลอน วันเฉลิมรีบวิ่งเข้ามา
“กูจะฆ่ามัน...กูจะฆ่ามัน”
“แม่ครับ”
“มันเอาของกูไปหมดแล้ว โทรภาพกูมันก็ขโมยไปแล้ว”
ทีวีที่เคยตั้งในห้องหายไป สภาพห้องถูกรื้อค้นกระจุยกระจาย
“ทองของกู อุตส่าห์เก็บเอาไว้ให้มึงมันก็เอาไปด้วย ไอ้สารเลว กูจะฆ่ามัน”
ลำยองคลั่งอาละวาด วันเฉลิมรัดแม่เอาไว้
“ช่างมันเถอะครับแม่ ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรหรอก”
ลำยองร้องไห้ทุรนทุรายเหมือนจะขาดใจตายซะให้ได้ วันเฉลิมน้ำตาไหลด้วยความสงสารกอดแม่เอาไว้ หวังจะให้แม่สงบลงให้ได้
สินพูดกับหลานชายที่กุฏิหลวงตาปิ่น
"นี่มันยิ่งกว่ารู้หน้า ไม่รู้ใจซะอีก ทั้งที่รู้ทั้งหน้า ทั้งใจ มันก็ยังต้องเป็นยังงี้"
"เขาขโมยทองของแม่ไปด้วยครับ ผมสงสารแม่ครับ"
หลวงตาปิ่นบอก
"สมบัตินอกกาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้ไอ้วัน แต่แม่เอ็งนี่สิ เจ็บมากี่ครั้งกี่หน ก็ไม่เคยหลาบจำ บทเรียนน่ะเขามีไว้ให้จดจำ ไม่ใช่มีไว้ให้ทำซ้ำรอยเดิม"
"เจอขนาดนี้ ผมว่าลำยองมันคงได้คิดบ้างละหลวงพี่" สินบอก
วันเฉลิมก้มหน้านิ่ง
"เอ็งเสียดายทองแทนแม่เอ็งเรอะไอ้วัน" หลวงตาปิ่นถาม
"เปล่าครับหลวงตา..ต่อให้แม่ได้ทองกลับคืนมา แต่แม่ยังไม่เลิกกินเหล้า เล่นการพนันผมก็ไม่เอาหรอกครับ"
หลวงตาปิ่นสบตากับสิน
ลำยองในสภาพบอบช้ำจากการโดนผัวขายฝรั่งดองตบตีมาหาแม่ที่บ้าน
"เอ็งจะไปหวังพึ่งอะไรกับไอ้ปาน ไอ้แป้งมัน"
"มันต้องตามไปกระทืบไอ้คนขายฝรั่งดองให้ฉัน เอาทองฉันคืนมา"
"อีลำยอง...ผัวมึงคนนี้ชื่ออะไรมึงยังไม่รู้เลย แล้วมึงจะมีปัญญาไปหาตัวมันเจอได้ยังไง"
ลำยองกระฟัดกระเฟียดขัดใจมือสั่นเทาเพราะอยากเหล้า
"ทำใจซะเหรอมึง...ลูกตั้งเป็นโขยง อีกไม่นานไอ้ที่อยู่ในท้องมันก็จะตามออกมาอีกคน มึงไม่สงสารลูกมึงมั่งรึไง วันๆจะเอาอะไรกิน หัดทำมาหากินอย่างคนอื่นเขาบ้างสิโว้ย"
ยายแลวางชามข้าวต้มข้างตัวลำดวนที่นอนซมอยู่
"เอ็งตักกินเองได้ไหมนังลำดวน ข้าต้องไปช่วยนังลำยงมันแล้ว กินข้าวแล้วก็กินยาซะ เย็นๆค่อยเช็ดตัว"
ลำดวนแรงไม่มีพยักหน้า
"เลิกเหล้าเลิกเข้าบ่อนได้ ทำไมเงินมันจะไม่เหลือเก็บ เกิดเป็นคนมันต้องคิดให้ได้ มันต้องรู้จักมีน้ำอดน้ำทน มึงเอาแต่ทำตามใจตัวเองยังงี้ มีแต่บรรลัย ลูกมึงโตขึ้นมาถ้ามันถามว่าใครเป็นพ่อ มึงจะบอกมันยังไงมึงคิดบ้างไหม"
แลหันมาอีกทีก็ไม่เห็นลำยองแล้ว ลุกออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"เวร...ให้กูพูดคนเดียวอยู่ได้"
สันต์นั่งฟังเรื่องที่เกิดขึ้นจากปากพ่อแม่ แล้วพูดไม่ออก
"เจอขนาดนี้แล้ว ถ้ามันยังคิดไม่ได้อีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว"
"คนเราน่ะแม่ปั้นเรื่องแย่ๆของตัวเองมักจะมองไม่ค่อยเห็นหรอก ส่องกระจกทุกวี่ทุกวันก็เปล่าประโยชน์ เพราะมันเห็นแต่เนื้อหนังมังสาข้างนอก" สินบอก
"โชคยังดีที่มันไปซะได้ ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องอะไรกะเราแล้ว"
"ไม่หรอกครับแม่...ยังไงมันก็ยังเป็นบาปที่ติดค้างอยู่ในใจผม เพราะเจ้าวันต้องกลายเป็นเหมือนคนรับกรรมทั้งหมดเอาไว้อยู่ดี"
ที่กุฎิหลวงตาปิ่น วันเฉลิมในชุดนักเรียนนั่งก้มหน้า ไม่ยอมรับเงินจากสันต์
"พ่อเองเขาให้ เอ็งก็รับไว้เถอะไอ้วัน"
วันเฉลิมไม่อยากทำให้ใครลำบาก
"ของเก่ายังมีเหลืออยู่เลยครับ"
"เหลือก็เก็บใส่ออมสินไว้สิลูก อันนี้พ่อให้ไว้ใหม่...วันจะแบ่งไปซื้อนม ซื้อขนมให้น้อง พ่อก็ไม่ว่าหรอก"
ได้ยินดังนั้น วันเฉลิมถึงได้เปลี่ยนใจไหว้และรับเงินมาจากสันต์
"อาเทวีเขาไม่ค่อยสบาย ช่วงนี้พ่อคงไม่ได้มาหาวันบ่อยๆ ขาดเหลือยังไงวันก็ไปหาปู่กับย่านะลูก พ่อจะฝากตังค์ไว้ที่ปู่กับย่า เข้าใจไหมลูก"
"ครับ"
วันเฉลิมค่อยๆลุกออกไปทางด้านหลังกุฎิ
หลวงตาปิ่นบอกสันต์
"ไอ้นี่มันปากหนัก เอ็งเชื่อข้าสิ...ต่อให้ลำบากยังไง มันก็ไม่ไปหาปู่กับย่ามันหรอก"
อ้อยงอแงร้องไห้แข่งกับเหน่งอยู่มุมหนึ่
ลำยองนอนซมก่ายหน้าผากเหมือนคนป่วยจิตตกปลงกับชีวิตอยู่อีกมุม ไม่สนใจลูก วันเฉลิมกลับเข้ามา
"น้องอ้อย...ร้องไห้ทำไม"
วันเฉลิมเข้ามาดูอ้อยกับเหน่ง ถึงได้เห็นลำยอง
ลำยองน้ำเสียงเหมือนห่วงใย
"กลับมาแล้วเรอะไอ้วัน"
"ครับ"
"นังอ้อยมันคงหิว เอ็งไปหุงข้าว หุงปลาซะไป เดี๋ยวจะได้กินด้วยกัน"
"แม่ไม่สบายเหรอครับ"
"ปวดหัว ไม่มีแรงเลยว่ะ" ลำยองพูดแล้วหลับตาลง
วันเฉลิมหยิบเงินที่สันต์ให้ออกมายื่นให้ลำยอง
"แม่ครับ"
"อือ..."
ลำยองค่อยๆ ลืมตาปรือๆขึ้นอย่างอ่อนแรง แต่พอเห็นแบ้งค์สีแดงๆแววตาก็โชติช่วงชัชวาลขึ้นทันที ลุกพรวดขึ้นนั่ง คว้าเงินไปจากวันเฉลิม
"เอ็งไปเอามาจากไหน"
"พ่อให้มาครับ...พ่อบอกว่าเอาไว้ซื้อกับข้าว ซื้อขนมให้น้องครับ"
"จริงๆแล้วพ่อเอ็งมันรวยเห็นไหม"
"พ่อบอกว่า พ่อก็เป็นแค่ข้าราชการต้องประหยัดเอาครับ"
ลำยองเบะปาก
"ขาดเหลือยังไงพ่อบอกว่าให้ไปหาปู่กับย่าครับ"
วันเฉลิมเสื้อกล้าม กางเกงนักเรียน คนหม้อข้าวที่กำลังเดือด อ้อย,เหน่ง อยู่กลางห้องครัว
ลำยองแต่งตัวใหม่ แต่งหน้าจนมีสีสันสดชื่น ไม่เหลือคราบความป่วยซึมอย่างเมื่อครู่
"แม่จะไปไหนครับ"
"ไปซื้อกับข้าว ซื้อยาด้วย"
"งั้นวันรอแม่กลับมากินข้าวด้วยกันนะครับ"
ลำยองไม่ใส่ใจเดินออกไป
ลำยองก้าวเข้ามาในบ่อนกลางเมืองด้วยความสดชื่นกระปรี้กระเปร่า หญิงเจ้าของบ่อนปราดเข้ามาหา ด้วยอัธยาศัยอันดีเลิศ
"ลูกลำยอง...แหมหายหน้าหายตาไปซะหลายวันเลยนะคะลูก"
"มัวไปตระเวนเก็บดอกเบี้ยเงินกู้อยู่น่ะสิค่ะคุณแม่ เบื๊อเบื่อไอ้พวกเหนียวหนี้เนี่ย"
"งั้นวันนี้ก็กระเป๋าหนักสิคะลูก"
"ก็หนักเอาเรื่องอยู่ละค่ะคุณแม่"
ลำยองระเหิดระหงเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงของวงการ
กลางดึก วันเฉลิมหลับอยู่ข้างสำรับข้าวแล้วรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา จานข้าวที่ตักไว้รอแม่ยังวางอยู่อย่างเดิม วันเฉลิมลุกขึ้นเดินไปแง้มประตูห้องแม่ดู ลำยองยังไปกลับมา และคืนนี้จะกลับมารึเปล่าก็ไม่รู้
วันเฉลิมเดินมาเก็บสำรับ หม้อหุงข้าว
เช้าวันใหม่ ลำยองเดินกลับมาถึงเพิงก๋วยเตี๋ยวด้วยท่าทางเพลียโทรม ทุกคนกำลังเตรียมมาเปิดร้าน ฟืนในเตาต้มน้ำก๋วยเตี๋ยวทำให้ควันโขมง ลำยองหาวนอนยาวเหยียด เสียงดังจนยายแลหันมา
"อ้าว มึงจะไปไหนแต่เช้า"
"เพิ่งกลับมาไม่ใช่จะไป ดวงไม่ดีเล้ย"
"นี่มึงไปกินไปนอนในบ่อนมาอีกแล้วเรอะ กูเห็นมึงจ๋อยอยู่ได้แค่วันเดียว"
"เกิดเป็นคนมันต้องสู้สิแม่ ก็แม่สอนฉันเอง"
"สู้(เหี้ย)อะไรของมึง"
"ก็สู้อย่างอดทนไง ซักวันโชคต้องเข้าข้างบ้างล่ะ"
"มึงมันทั้งโง่ทั้งบ้า กูไม่คุยกับมึงแล้ว"
ตาปอมาจากหลังร้าน
"อีแล...มึงด่าลูกค้าได้ยังไงวะ นั่งก่อนจ้ะคุณนาย จะสั่งอะไรดีจ๊ะ หน้าตาคุ้นๆนะเนี่ย บ้านคุณนายอยู่ไหนจ๊ะ"
ลำยงบอก
"พ่อไปเลือกถั่วงอกหลังร้านไป"
"มึงดูแลลูกค้าเขาดีๆนะอีลำยอง แต่งเนื้อแต่งตัวยังงี้เขาเป็นผู้ลากมากดีชัดๆ แม่มึงน่ะปากไม่ดีเสียลูกค้าหมด"
ชุดบอกย้ำ
"พ่อไปเลือกถั่วงอกไป"
ชุดพาพ่อตาออกไปหลังร้าน
"ไหนว่าเพิ่งถูกปล้นทองหมดเนื้อหมดตัวแล้วพี่เอาเงินที่ไหนไปเข้าบ่อน" ลำยงถาม
"เรื่องของกู"
"อย่าบอกนะว่าเงินพี่สันต์เขาให้ไอ้วันมันนะ"
"เงินไอ้วันมันก็เหมือนเงินกูน่ะแหละ"
"พี่ทำได้ยังไงเนี่ย เป็นแม่ประสาอะไร"
"ไอ้วันมันเอามาให้กูเอง"
"มันให้ไว้เป็นค่ากับข้าว ค่าขนมนังอ้อยไอ้เหน่งมัน"
"กูเอาไปต่อทุน จะได้ซื้อทองมาคืนมัน"
"เหม็นน้ำลายเปล่าๆอย่ามาอ้างเลย คนอย่างพี่ทำอะไรเพื่อคนอื่นเป็นด้วยเหรอ"
ลำยองจ้องเขม็งแต่ก็สะบัดหน้าเดินออกไป
วันเฉลิมถูบ้านตรงบันไดอยู่พอดี ลำยองกลับเข้ามา เขี่ยรองเท้าออกจากตีน
"แม่กลับมาแล้วเหรอครับ"
"เออ...เห็นกะตายังเสือกถามอีก"
ลำยองจะขึ้นข้างบน
“แม่หิวข้าวไหมครับ”
ลำยองชะงักเหมือนซึ้งใจในคำถามของลูก
“ไอ้วัน”
“ครับ”
“เงินที่พ่อมึงให้ไว้ มึงเม้มไว้เท่าไร”
“ผมให้แม่ไปหมดแล้วครับ”
“มึงอย่ามาโกหกกูนะ”
วันเฉลิมสบตาลำยองนิ่ง
“แล้วเขาให้ไว้ที่ปู่ย่ามึงเท่าไหร่”
“ผมไม่รู้ครับ”
“มึงไปเอาเงินที่ปู่ย่ามึงมาซักสามร้อย”
“พ่อบอกว่าลำบากจริงๆค่อยไปเอาที่ปู่กับย่าครับ”
“ไม่มีจะกินยังงี้ ยังไม่ลำบากพออีกรึไงวะ”
วันเฉลิมได้แต่ตาปริบๆ
“มึงไปหาปู่กับย่ามึง ไปบอกว่ามึงต้องซื้อหนังสือเรียน จ่ายค่าเทอม ค่า(ห่าเหว)อะไรก็ได้”
วันเฉลิมพูดไม่ออก
“ถ้ามึงไม่ได้เงิน มึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าเลยไอ้วัน”
ลำยองเดินขึ้นข้างบนไป
สินตอกไม้ซ่อมเฉลียงท่าน้ำอยู่ ปั้นกวาดพื้นอยู่อีกมุม วันเฉลิมเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงมุมบ้าน รวบรวมความกล้าอยู่อึดใจจึงก้าวเข้ามา
“ซื้ออะไรจ๊ะ อ้าว...ไอ้วัน”
สินเงยหน้าขึ้นมอง
“ปู่นึกว่าเอ็งอยู่กับหลวงตาปิ่น”
“ผมมาช่วยงานปู่กับย่าน่ะครับ”
ปั้นกับสินมองหน้ากันอย่างงงๆ
“ช่วยงานอะไร ไม่มีอะไรให้เอ็งช่วยหรอก” ปั้นบอก
“กวาดบ้าน ถูบ้าน อะไรก็ได้ครับ ผมทำได้หมดครับ”
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 1[3] พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
