อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 26 ต.ค. 56
“ถ้า ดวงมันจะซวย กลางวันกลางคืนมันก็ซวยทั้งนั้นแหละ เลือกได้ที่ไหนล่ะ นี่มันงานในฝันของฉันเลยละ ได้แต่งตัวสวย ๆ ได้แต่งหน้า ทำผมทุกวัน ฉันได้เจอคนดี ๆ ตั้งเยอะแยะ ใครจะไปรู้ โชคอาจจะเข้าข้างฉันสักวันก็ได้...ฉันไม่มีวันเลิกงานนี้หรอก” ลำยงฟังแล้วอ่อนใจ พี่น้องแต่ละคนคิดแต่ความสะดวกสบายง่าย ๆ กันทั้งนั้น...วันเฉลิมเดินไปที่กุฏิหลวงตาปิ่น พอถึงกำแพงวัดก็เจอปานยืนลับ ๆ ล่อ ๆ เหมือนคอยใคร
สันต์เดินสวนทางมาเห็นวันเฉลิมเดินล้วงกระเป๋ากางเกงก็นึกสงสัย
“วัน...พ่อกำลังจะไปหาที่กุฏิหลวงตาอยู่พอดี”
“วันต้องกลับบ้านแล้วครับ” วันเฉลิมพูดพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาปาน
“หาใครลูก”
“น้าปานครับ วันจะคืนของน้าปาน”
“ของอะไร” วันเฉลิมเอามือออกจากกระเป๋า มือกำห่อกระดาษหนังสือพิมพ์ห่อเล็ก ๆ ออกมาด้วย สันต์ดึงห่อกระดาษไปแกะออกดูเห็นเป็นยาเสพติดก็ตะลึงอึ้งไปทันที...สันต์ โกรธมากที่ปานให้วันเฉลิมทำสิ่งผิดกฎหมาย จูงลูกไปที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว...ปานเห็นสันต์มากับวันเฉลิมก็หน้าเสียเตรียม จะหลบ แต่ไม่ทัน
“เดี๋ยวก่อนปาน...ทำไมทำยังงี้”
“ทำอะไร...ฉันไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”
“ไม่ได้ทำอะไรแล้วจะหนีทำไม”
“แม่...พี่สันต์จะต่อยฉัน” ปานหันไปฟ้องยายแล
“มันจะมากไปแล้วไอ้สันต์ จู่ ๆ จะมาทำลูกข้า”
“อย่าเข้าข้างลูกไม่ลืมหูลืมตาน้าแล” สันต์เสียงดัง
“ไอ้ปานมันทำอะไรพี่สันต์” ลำยงถามขึ้นอย่างสงสัย
“จะพูดเองหรือให้พี่เป็นคนพูด...”
“ฉันแค่จะแบ่งค่าขนมไอ้วันมัน ทำไม...ไม่ได้รึไง”
“อย่าเอาแต่ดีเข้าตัว รู้ไหมว่าไอ้ที่ทำมันผิด”
“ตกลงมันทำอะไรวะ”
“มันหลอกใช้เจ้าวันส่งของให้พวกขี้ยาตบตาตำรวจ” สันต์วางห่อแค็ปลงบนโต๊ะ ตาปอเอาห่อกระดาษแกะออกดู
“เฮ้ย...นี่มันแค็ปนี่หว่า” แลอ้าปากค้าง
“ไอ้ปาน...เดี๋ยวนี้ริอ่านทำเรื่องชั่ว ๆ แล้วนะเอ็ง บ้านไม่อยากอยู่อยากเข้าไปอยู่ในตะรางนักใช่ไหม”
“ฉันก็แค่เป็นคนส่งของไม่ใช่คนขายเองซะหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” ตาปอตบกะโหลกปานทันที
“เอ็งพูดได้ยังไงว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ ยิ่งเอาไอ้วันมันไปเกี่ยวข้องด้วยยังงี้.. มีสมองบ้างไหม” ลำยงต่อว่าน้องชาย
“ฉันก็ทำมาหากินของฉัน”
“เอ็งไม่ต้องมาเถียงข้าง ๆ คู ๆ มีสมองมันก็ต้องแยกได้ว่าอะไรถูกอะไรควร” ยายแลไม่พอใจที่ตาปอตีปานก็ต่อว่า ทั้งสองเถียงทะเลาะเสียงดังล้งเล้ง สันต์ส่ายหน้าอย่างระอาใจพาวันเฉลิมไปส่งที่บ้าน
“วัน...ทีหลังอย่าเชื่อใคร ไว้ใจใครง่าย ๆนะลูก ไม่อย่างนั้นจะเดือดร้อนไปถึงทุกคน” สันต์สั่งกำชับลูก
“น้าปานบอกว่าจะแบ่งตังค์ให้วันกินขนม”
“อย่าเห็นแก่เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ จนลืมผิดสิลูก ของในห่อนั่นมันเป็นของไม่ดี มันเป็นของผิดกฎหมาย”
“วันแค่อยากได้ตังค์จะได้ช่วยแม่ได้บ้าง”สันต์ถอนใจ แล้วหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า
“เงินนี่ค่ารถโรงเรียนกับค่าเทอม เทอมหน้านะลูก บอกแม่เขาให้สละเวลาไปจ่ายโรงเรียนเขาซะ” สันต์ยื่นเงินให้วันเฉลิม แล้วรีบกลับบ้านเพราะไม่อยากเจอลำยองแล้วทะเลาะกันอีก...ขณะนั้น ลำยองยังอยู่ในบ่อนกับเมืองเทพ ลำยองเล่นไพ่เสียจึงเดินเข้าชวนเมืองเทพที่กำลังหน้าดำคร่ำเครียดลุ้นไฮโล กลับด้วยกัน
“เหลือเท่าไร เอามาแก้มือก่อน”
“หมดแล้วพี่ ลำยองก็เกลี้ยงเหมือนกัน”
“อย่ามาโกหกกันหน่อยเลยน่า...”
เมืองเทพดึงกระเป๋า ลำยองพยายามยื้อ เมืองเทพกระชากกระเป๋าเจอเงินที่ลำยองเม้มแยกเอาไว้
“พี่อย่าเอาไปเลย ลำยองจะเอาไว้จ่ายค่าเทอมไอ้วันมัน”
“น้องลำยองไม่รักพี่ ไม่เชื่อในมือพี่แล้วเหรอ”
“เอาไว้วันหลังค่อยกลับมาดีกว่าพี่”
“ทีของกูมึงเอาไปตั้งเท่าไหร่ กูยังไม่ได้ทวงสักคำ” ลำยองจ๋อยเป็นครั้งแรกที่เมืองเทพเกรี้ยวกราดใส่
วันเฉลิมตื่นเช้าเตรียมตัวไปโรงเรียน ทั้งที่เมื่อคืนรอแม่อยู่จนดึก แต่แม่ก็ไม่กลับบ้าน ละม่อมเรียกให้กินข้าววันเฉลิมก็รีบกินแล้วเดินออกไป คุณยายวิมลเห็นก็ถามทำไมไม่รอขึ้นรถ
“ไม่ได้ให้เงินเขา เขาไม่รับแล้วครับ”
“อะไรกัน...จะเดินไปยังไงไหว มันไกลนะลูก”
“วันเดินมาหลายวันแล้วครับ” วันเฉลิมยิ้ม
“แล้วแม่เขาว่ายังไง”
“แม่ทำงานหาเงินอยู่ครับ แต่วันได้เงินมาแล้ว พ่อให้มา”
“ก็ยังดีลูก ทีหลังขาดเหลืออะไรก็บอกยายได้นะ พ่อวันไม่ได้ตัวคนเดียว ลำบากยังไงก็ยังมีคนที่เขาเต็มใจจะช่วยเหลือนะลูกนะ เอาขนมติดไปกินด้วยลูกไป”
คุณยายวิมลยื่นขนมในห่อใบตองให้วันเฉลิม วันเฉลิมไหว้แล้วรับขนมมา ก่อนจะหันไปยิ้มให้หนูสมฤดี...ตอนสายวันเดียวกันลำยองมาที่เพิงขาย ก๋วยเตี๋ยวในสภาพโทรมสุด ๆ เพราะเพิ่งออกจากบ่อน ลำยงเอาก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟ ให้และมองพี่สาวอย่างทุเรศสายตา
“เออ...อีกหน่อยข้าว่าเอ็งก็ไม่พ้นนอนข้างถนนหรอกว่ะ ถ้าขืนเอ็งยังไม่เลิกเล่น”ตาปอเตือนลูก
“เอ็งไม่สงสารไอ้วันมันบ้างหรือไงวะ ปล่อยมันอยู่บ้านคนเดียว” ยายแลถือโอกาสสอน
“คนเดียวที่ไหน...คนใช้ก็อยู่แล้วที่ฉันอดตาหลับขับตานอนเนี่ย ก็ไปหาเงินมาส่งเสียให้มันเรียนหนังสือน่ะแหละ” ลำยองเถียง
“พี่ก็เอาสีข้างเข้าถูยังงี้ทุกที เลิกได้ก็เลิกซะเถอะไอ้ไฮโลเนี่ย วันนี้มันยังไม่สายไปหรอก แต่ถ้าพี่ถลำลึกลงไปกว่านี้ พี่จะไม่มีแม้แต่บ้านจะให้ซุกหัวนอนถึงวันนั้นพี่จะมาโอดครวญว่า รู้ยังงี้...รู้ยังงี้ ก็ไม่มีใครเขาเห็นใจพี่หรอก” ลำยองรำคาญลุกพรวดออกไปทันที...พอกลับมาถึงบ้าน ละม่อมก็ทวงเงินค่าจ้างเพราะทำงานมาครบเดือนแล้ว ลำยองไม่มีเงินเลยพาลหาเรื่องด่าต่าง ๆ นานา แล้ววันนั้นลำยองก็ตัดสินใจขายจักรเย็บผ้ากับตู้เย็นเพื่อเอาเงินไปเป็นค่า เทอมและค่ารถโรงเรียน แต่วันเฉลิมจ่ายแล้วจึงนั่งรถโรงเรียนกลับบ้าน ลำยองรู้ก็โกรธมากที่วันเฉลิมรับเงินที่สันต์ให้
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูตะแรก กูต้องขายสมบัติในบ้านก็เพราะมึง ไอ้ลูกล้างผลาญ...นี่คงจะไปบีบน้ำตาให้พ่อมึงสงสาร ว่ากูไม่มีปัญญาส่งเสียมึงแล้วล่ะสิ”
“วันจะบอกแม่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่แม่ไม่กลับบ้านนี่ครับ”
“ไป๊...ไสหัวไปเลย จะไปไหนก็ไป”
วันเฉลิมเดินหน้าคอตกออกมา...ละม่อมเดินสวนกลับเข้าไปรองรับอารมณ์โทสะด่าทอ ของลำยองต่อ ก่อนจะวางเงินสองร้อยบาทให้บนโต๊ะ ส่วนอีกหนึ่งร้อยขอติดเอาไว้ก่อน
ละม่อมกำลังหุงข้าวอยู่ในครัว วันเฉลิมเข้ามาหน้าเศร้า ๆ ละม่อมชวนคุย สอนให้รู้จักความอดทน และปลงกับทรัพย์สินในบ้านที่แม่ขายไป ไม่ใช่แค่จักรเย็บผ้าและตู้เย็น ต่อไปก็จะเป็นทีวี และวิทยุจะต้องถูกขายไปแน่นอน จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันถูบ้าน
“พี่ถามจริง ๆ เหอะวัน ปู่กับย่าวันใจดีจะตาย ทำไมวันไม่ไปอยู่กับปู่ย่าล่ะ”
“แม่ไม่ให้ไป”
“เป็นพี่ พี่หนีไปแล้ว”
“วันกลัวแม่โกรธ”
“โกรธก็โกรธสิ อด ๆ อยาก ๆ อยู่ยังงี้ ทนเข้าไปได้ยังไง”
“วันไม่อยากเห็นเวลาแม่ทะเลาะกับใคร แม่พูดหยาบ ๆ คาย ๆ วันกลัวแม่บาป”
ละม่อมพูดไม่ออกยื่นผ้าขี้ริ้วที่ซักบิดแล้วให้วันเฉลิมรับไปถูต่อ...ด้าน ยายแลรู้ว่าลำยองขายทองเล่นการพนันจนหมดแล้วถึงได้ขายสมบัติในบ้าน ยายแลแม้จะเป็นนักเล่นเหมือนกันแต่ยังอุตส่าห์เตือนลูกสาวให้เลิกดีกว่า ลำยองนิ่งฟังอยู่เหมือนกัน
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 26 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
