อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 22 ต.ค. 56
“ธุระก็แล้วกันไม่เกี่ยวกะมึง”“หรือจริง ๆ แล้วไอ้วันมันตั้งใจมานี่แหละ แต่มาไม่ถึง” ลำดวนพูดขึ้นอย่างคาดเดา
“เอ็งพูดอะไรของเอ็งนังลำดวน”
“ก็จากบ้านพี่มาบ้านนี้ยังไงมันก็ต้องผ่าน บ้านยัยปั้น ฉันว่าป่านนี้ปู่ย่ามันคงเอาตัวไอ้วันไปกักไว้แล้วละ”
“อีแม่ค้าขายผักเอาลูกกูคืนมาเดี๋ยวนี้”
“มึงเป็นบ้าอะไรอีลำยอง”
“ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ อีแก่ ไอ้วันมันจะหายหัวไปไหนได้ ถ้ามึงไม่เอาหมูปิ้ง เอาของเล่นมาล่อมัน ไอ้วัน...ออกมาเดี๋ยวนี้นะมึง”
แม่ปั้นกับพ่อสินยังงงอยู่
“ไอ้วันมันหายไป ป้าปั้น พี่ลำยองเขาคิดว่ามันมาอยู่ที่นี่”
“ไอ้วันน่ะเรอะหายไป”
“มึงเลี้ยงลูกมึงยังไงกั๊น ไหนว่าลูกเถ้าแก่ ดูแลกันยังไงให้หาย แล้วมาพาลหาเรื่องกูมึงเป็นแม่ประสาหมาอะไรวะ” แม่ปั้นเริ่มฉุน
“อีปั้น...มึงว่ากูเป็นหมาเรอะ” ยายแลชี้หน้า
“พวกมึงอยากจะแกล้งกู...กูรู้...เอาไอ้วันมันออกมาคืนกูเดี๋ยวนี้”
“ลูกมึงน่ะ กูเลิกคิดสนใจจะเอามาเลี้ยงตั้งชาตินึงแล้ว อีกหน่อยกูก็จะได้หลานใหม่แล้ว มีแต่เป็นผู้ดีมีตระกูลไม่ใช่ลูกอีผู้หญิงสำส่อนอย่างมึง”
“กูจะไปเอาตำรวจมาจับมึงโทษฐานขโมยเด็ก”
“ไป้...ไปเอามาเลย กูจะได้ฟ้องกลับข้อหาบุกรุกรบกวนชาวบ้านเขา” แม่ปั้นท้า
“ไอ้วันมันคงไม่ได้มาที่นี่หรอกพี่ลำยองไปเหอะ ลองไปหาดูที่อื่นก่อน ขอโทษด้วยนะป้าปั้น ลุงสิน” ลำยงขอโทษ
ลำยองจ้องแม่ปั้นอย่างเอาเรื่อง ขณะที่ยายตั้งท่าจะลุย ไม่เห็นว่าลำยงดึงลำยองออกไปแล้ว
“มาเลย แน่จริงมึงเข้ามาเลยอีแล” แม่ปั้นคว้าไม้มาถือไว้
“แน่จริงก็อย่าใช้ไม้สิโว้ย”
“หรือมึงจะเอานี่” ปั้นโยนไม้ทิ้งหยิบปังตอขึ้นมาแทน
ยายแลเหลียวหลังไม่เห็นใครก็โกยตามออกไปทันที...หลังพวกลำยองถอยทัพกลับไป แล้ว พ่อสินกับแม่ปั้นเป็นทุกข์และกังวลใจว่าวันเฉลิมหายไปไหน...ยายแลตามมาทัน ลูกสาวก็บ่นพึมพำที่ไม่ได้ลุย ลำยองรำคาญ
“แม่หยุดพูดซะทีได้ไหม คนยิ่งปวดหัวอยู่ ไอ้วันนะไอ้วัน ไปถูกรถชน ตกนํ้าตกท่าที่ไหนก็ไม่รู้”
“ถ้าไอ้วันมันเป็นอะไรไป พี่สันต์เอาพี่ตายแน่” ลำยงเตือน
“อีปั้นมันเพิ่งพูดมาหยก ๆ ว่า อีกหน่อยมันก็มีหลานใหม่ มันจะมาสนใจไอ้วันทำไม”
“ยังไงไอ้วันมันก็เลือดเนื้อเชื้อไขเขาล่ะว่ะ”
“ข้าเมื่อยขาแล้วนา จะไปตามหาไอ้วันมันถึงไหนวะเนี่ย”
“ฉันว่าฉันพอจะรู้ว่าไอ้วันมันไปอยู่ไหน” ลำยงเชื่อมั่น
แล้วทั้งหมดก็พากันมาที่กุฏิหลวงตาปิ่น เห็นวันเฉลิมนอนหลับสบายทั้งชุดนักเรียน หลวงตาบอกให้ทุกคนอยู่ในความสงบและไม่ยอมปลุกวันเฉลิมให้
“ปลุกคนหลับสบายให้มันตื่นขึ้นมาน่ะ ข้าไม่ทำหรอกโว้ย มันบาป”
“แหม...ไอ้วันนี่มันน่าตีให้ตายซะจริง ๆ เลยนะหลวงพี่ ทำเอาใครต่อใครเขาเป็นห่วงแทบแย่ ที่แท้มันก็แอบมาอยู่กับหลวงพี่ที่นี่เอง”
“เออ...มันน่าตีให้ตาย แต่ไม่ใช่ไอ้วันหรอก นะ พวกเอ็งต่างหากมัวไปทำอะไรอยู่ ไอ้วันมันถึงเข้าบ้านไม่ได้”
“ซวยแล้วไหมล่ะมึง นังลำยอง”
“หนูก็ยุ่งเรื่องทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องแหละจ้ะหลวงลุง”
“เอ็งจะอ้างทำมาหากินจนลืมลูกเต้า มันฟังไม่ขึ้นหรอกโว้ยลำยอง ฉิบหายกันหมดถ้าคนเป็นพ่อเป็นแม่คนมันคิดอย่างเอง เด็กมันจะหันหน้าไปพึ่งใครได้ เวลามันหิว...เวลามันมีปัญหา เงินทองมันไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของชีวิตคนหรอกโว้ยจะคิดจะทำอะไรหัดให้มันพอดี อย่าให้มันมากไปน้อยไป เอ็งเป็นแม่ก็ทำหน้าที่แม่ให้ดีอย่าให้ขาดตกบกพร่อง เข้าใจไหมวะ ที่ข้าพูดเนี่ย”
“เข้าใจจ้ะหลวงลุง” ลำยองรับคำเสียงอ่อย
“ตกลง เอายังไงเรื่องไอ้วันจะให้มันนอนที่นี่ ก็รบกวนหลวงลุงเปล่า ๆ นะ” ลำยงถามพี่สาว
“เอ็งอุ้มมันไหวก็อุ้มไปสิ”
“อุ้มไม่ไหวหรอกจ้ะ ฝากมันนอนที่นี่ซักคืนก็แล้วกันจ้ะหลวงลุง” ลำยองฝาก
แล้วพวกลำยองก็พากันกลับ ระหว่างทางลำยงก็พูดขึ้น
“บอกไอ้วันมันด้วยว่าทีหลังเข้าบ้านไม่ได้ ไม่มีข้าวกินก็ให้มันไปหาฉัน จะได้ไม่ต้องลำบากไปถึงหลวงลุงอีก”
“ไอ้วันมันลูกข้า ข้าจะเลี้ยงยังไง มันก็เรื่องของข้า”
“แปลว่าที่หลวงลุงปากเปียกปากแฉะสอนมาเมื่อกี้น่ะสุดท้ายมันก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาใช่ไหม...เจริญล่ะ”
ลำยงเร่งฝีเท้าเดินกลับบ้านด้วยความเบื่อหน่ายผู้เป็นพี่สาว ยายแลหาวนอนและจะเดินตามลำยงไป
“บ้านยัยมูลเปิดกี่โมงแม่”
“พระบิณฑบาตมันก็เปิดแล้ว ถามทำไมวะ”
“พรุ่งนี้เจอกัน”
ลำยองเดินแยกออกไป ยายแลอ้าปากค้าง
เช้าตรู่ตอนตีห้า หลวงตาปิ่นจะลงโบสถ์ทำวัตรเช้าก็ปลุกวันเฉลิมให้ลุกขึ้นแล้วบอกให้เดินกลับ บ้าน...วันเฉลิมเดินงัวเงียกลับบ้านเห็นห้องไฟในครัวเปิดสว่างอยู่ก็เดิน เข้าไปดูเห็นละม่อมกำลังดงหม้อข้าวอยู่
“พี่มาอยู่ใหม่เหรอ”
“เราชื่อวันเฉลิมละสิ เมื่อคืนเขาตามหาตัวกันให้วุ่น ไปนอนไหนล่ะ”
“กุฏิหลวงตา”
“ไปอาบนํ้าอาบท่าไป ข้าวใกล้สุกแล้ว รถโรงเรียนมารับกี่โมง”
“เจ็ดโมงครับ”
“เสื้อผ้าจะซักใส่ตะกร้าไว้ให้นะ”
วันเฉลิมรับคำแล้วเดินออกไปอย่างว่าง่าย ครู่หนึ่งก็แต่งตัวเรียบร้อยมานั่งกินข้าว ละม่อมทำอะไรไม่ทันมีเพียงผักกาดดอง วันเฉลิมกินได้อย่างไม่เรื่องมาก
“พี่ชื่ออะไร”
“ละม่อม...เรียกพี่ม่อมเฉย ๆ ก็ได้”
“พี่ม่อมจะอยู่ที่นี่นานไหม”
“ไม่รู้สิ มันก็แล้วแต่แม่ของวันเขา”
“วันอยากให้พี่ม่อมอยู่นาน ๆ นะ”
ละม่อมยิ้มตอบ มองวันเฉลิมกินข้าวกับผักกาดดองด้วยความรู้สึกเอ็นดู....และในบ่อนไพ่วัน นั้น ลำยองสะดุดตาชายหนุ่มรูปหล่อ แต่งกายดีบ่งบอกว่ามีฐานะคนหนึ่ง เช่นเดียวกับเมืองเทพก็สนใจลำยอง ความสวยโดดเด่นกับเครื่องประดับทองเต็มตัว เธอสนใจกระซิบถามยายแลก็ได้รู้ว่า ชื่อ เมืองเทพ มาที่บ่อนบ่อย ๆ เพื่อนร่วมวงคนหนึ่งบอกว่าเมืองเทพรวย มีตึกแถวและที่ดินมากมาย แค่เก็บค่าเช่าตึกก็นั่งกินนอนกินไปทั้งชาติ
“อื้อฮือ น่าอิจฉาว่ะ...สมบัติเยอะ” ยายแลตาโต
“ใช่ พ่อแม่แกทิ้งไว้ให้ คนมีบุญก็ยังงี้แหละ วัน ๆ เดินเข้าบ่อนนี้ออกบ่อนโน้น แกขับรถเก๋งด้วยนะ ลูกเมียก็ไม่มี”
ลำยองหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินว่าลูกเมียไม่มี ตวัดสายตาไปมองเมืองเทพเห็นก็ยิ้มให้ ลำยองไม่หลบสายตานี้และเริ่มทอดสะพานให้ทันที
“ลำยองเพิ่งมาครั้งสองครั้งเองค่ะ คุณแม่ของลำยองชวนมาเป็นเพื่อนเฉย ๆ ลำยองเล่นพอสนุกผ่อนคลายเท่านั้นเองคะ”
“ผมเป็นคนขี้เบื่อ ชอบเปลี่ยนที่เปลี่ยนบรรยากาศไปเรื่อย ๆ มากกว่า”
“ดีจังเลยนะคะ”
“เกิดมาทั้งที คนเรามันก็ต้องรู้จักกอบโกยกำไรชีวิต หาความสุขให้เต็มที่สิครับ จริงไหม น้องลำยอง”
“เมืองเทพแปลว่าอะไรคะ” ลำยองยิ้มปลื้ม
“เทพ ก็แปลว่า เทวดาไงครับ เมืองเทพก็คือ สวรรค์ชั้นฟ้า”
“งั้นคุณเทพก็เป็นเทพบุตรน่ะสิคะ”
“คงงั้นมังครับ...เทพบุตรชาวดิน...แต่น้องลำยอง อย่าเรียกคุณเลย เรียกพี่ว่าพี่เทพก็พอ” “ค่ะพี่เทพ” ลำยองปลื้มความกันเองและมีเสน่ห์ของเมืองเทพ
ลำยองเดินยิ้มระรื่นบอกยายแลว่าเธอจะออกไปที่อื่นกับเมืองเทพ ยายแลไม่มีเงินจำต้องออกจากบ่อนมา พอถึงเพิงขายก๋วยเตี๋ยวของลำยงก็บ่นว่าหิว นายชดซึ่งมาช่วยงานลำยงเตรียมทำอาหารง่าย ๆ คือผัดถั่วงอกที่เหลือจากใส่ก๋วยเตี๋ยวให้ยายแล ลำยงถามอย่างข้องใจ
“ฉันถามจริง ๆ แม่ไปไหนมา”
“บอกว่าธุระก็ธุระสิโว้ย” ยายเลี่ยงตอบ
“ธุระของแม่อยู่แถวบ้านยัยมูลเหรอ”
“มึงไม่ต้องยุ่ง”
“มีคนเขาเห็นแม่เดินเข้าบ่อนบ้านยัยมูล”
“ไอ้พวกปากหมา”
“แม่....เงินทองมันของหายาก แม่ก็รู้ แต่ละบาทกว่าจะได้มา มันต้องเอาเหงื่อเข้าแลกทั้งนั้น แม่ยังมีแก่ใจไปเล่นไพ่อีกหรอ”
“กูเล่นเพลิน ๆ แก้เบื่อเท่านั้นละโว้ย”
“แก้เบื่อของแม่มันหมดไปเท่าไรแล้ว”
“บางวันกูก็ได้โว้ย ไม่ได้เสียอย่างเดียว”
“แล้วมันทำให้แม่รํ่ารวยขึ้นไหม กลับมาทีไรก็เห็นอารมณ์เสียทุกที”
“กูไม่ได้เอาเงินมึงไปเล่นก็แล้วกัน อีลำยองมันออกให้กู”
“อ้อ...พากันไปเจริญด้วยกัน”
ลำยงประชดแล้วเดินไปทำงานอื่น ยายแลโกรธนักที่ถูกลูกสาวคนรองด่า พอดีชดผัดถั่วงอกเสร็จยกมาตั้งบนโต๊ะบอกให้ยายแลกินข้าวก่อนแล้วจะได้ใจเย็น ๆ ยายแลเลยพาลเอากับชด ตาปอที่โขลกพริกป่นอยู่หัวเราะชอบใจ
เมืองเทพพาลำยองมาที่บ่อนไฮโลอีกแห่ง ลำยองเล่นได้เงินมาเป็นปึกทั้งที่ไม่เคยเล่นมาก่อน เมืองเทพปากหวานชื่นชมลำยองว่าดวงดี และว่าจะพาไปบ่อนที่หรูกว่านี้อีก...หลังออกจากบ่อนวันนั้น ลำยองก็พาเมืองเทพมาที่บ้าน โดยซื้อของกินหิ้วติดมือมามากมาย วันเฉลิมเห็นแม่กลับมาก็ดีใจรีบเข้าไปหา ลำยองบอกให้ไหว้เมืองเทพ
“ลูกชายน้องลำยองเหรอ”
“ค่ะ...ลูกกับผัวคนแรกของลำยอง...นังม่อมมัวทำอะไรอยู่วะ ขนของเข้าไป”
ลำยองแสดงอำนาจตะโกนเรียกละม่อมรีบวิ่งออกมารับของ ลำยองระริกระรี้เดินพาเมืองเทพเข้าบ้าน วันเฉลิมเดินตามจะบอกว่าทางโรงเรียนทวงค่ารถก็ไม่กล้าบอก....ละม่อมจัดอาหาร ใส่จานตั้งโต๊ะแล้วก็กลับเข้าห้อง ปล่อยให้เมืองเทพดื่มกินกับลำยองตามสบาย วันเฉลิมมาด้อม ๆ มอง ๆ จะบอกเรื่องค่ารถ ลำยองเห็นก็ดุ เพราะคิดว่ามาแอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน เมืองเทพหยิบหมูสะเต๊ะให้สี่ห้าไม้ วันเฉลิมรับเอาไปแบ่งให้ละม่อม
“วันกินเหอะ ไม่ต้องมาแบ่งพี่หรอก กินเยอะ ๆ จะได้โตเร็ว ๆ”
ละม่อมนั่งกินข้าวกับผักกาดดอง ส่วนวันเฉลิมนั่งกินหมูสะเต๊ะ
“แม่เขามีแขกมายังงี้ประจำหรอ...วัน”
“เปล่าครับ วันเพิ่งเห็นคนนี้คนแรก”
“มีแขกมายังงี้บ่อย ๆ ก็ดีนะ”
“ดียังไงพี่ม่อม”
“ก็วันจะได้มีของกินดี ๆ ยังงี้บ่อย ๆ ด้วยไง แทนที่จะเป็นข้าวกับผักกาดดองทุกวันทุกมื้อ...ไม่ดีหรอ”
“ไม่รู้...วันกินอะไรก็ได้...ของดี ๆ มันแพงนะพี่ม่อม วันกลัวแม่เงินหมด”
“กลัวทำมั้ย...แม่เขาเงินเยอะจะตาย”
“เขาจะอยู่นานรึเปล่าก็ไม่รู้นะพี่ม่อม”
“ทำไมล่ะ”
“โรงเรียนเขาทวงค่ารถ วันยังไม่ได้บอกแม่เลย”
“ก็รีบบอกเขาละกัน ไม่งั้นได้เดินไปโรงเรียนแน่”
วันเฉลิมอยากเข้าไปบอกแม่ตามที่ละม่อมแนะนำ แต่ไม่มีจังหวะและโอกาส วันเฉลิมเข้าไปแต่นอนไม่หลับ ดึกแล้วเสียงคุยของแม่กับเมืองเทพเงียบไป วันเฉลิมคิดว่าเมืองเทพกลับไปแล้วจึงค่อย ๆ แง้มประตูเปิด ภาพที่เห็นคือแม่กับเมืองเทพโอบประคองพากันเข้าไปในห้อง
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 8
เช้าวันรุ่งขึ้น ละม่อมถามวันเฉลิมว่าบอกแม่เรื่องค่ารถหรือยัง วันเฉลิมบอกว่ายังเพราะเห็นแม่มีแขก...หลังวันเฉลิมไปโรงเรียนแล้ว ละม่อมก็เข้ามาเก็บกวาดขยะและเศษอาหารที่เกลื่อนพื้น...เมืองเทพเปิดประตู ห้องออกมา ลำยองกระพือผ้าถุงแล้วเหน็บรวก ๆ ตามติดออกมา
“พี่เทพหิวไหม อยากกินอะไร เดี๋ยวลำยองให้มันไปซื้อให้”
“พี่ไปหากินข้างนอกดีกว่า”
“อ้าว ลำยองนึกว่าพี่เทพจะอยู่ที่นี่กับลำยองซะอีก”
“บ้านพี่ก็มี พี่ก็ต้องกลับบ้านพี่สิ”
“งั้นให้ลำยองไปเที่ยวบ้านพี่เทพบ้าง”
“จะไปทำไมวะ” เมืองเทพหงุดหงิดขึ้นมาทันที
“งั้นลำยองไม่ไปก็ได้ แต่พี่เทพจะมารับลำยองกี่โมง” ลำยองหน้าเจื่อนไป
“รับไปไหน”
“ก็พี่เทพไปไหน ลำยองก็ไปด้วยทั้งนั้นแหละ” ลำยองยิ้มหวานให้
ยายแลมาหาลำยองที่บ้านแต่เช้าเห็นเมืองเทพอยู่ด้วยก็แปลกใจ แต่ลำยองภูมิใจมากที่ตกเป็นของเมืองเทพแล้ว เพราะเชื่อว่าเมืองเทพร่ำรวยกว่าเสี่ยกวง
“เอ็งนี่มันแน่จริง ๆ เปิดปุ๊บติดปั๊บยังกะโทรภาพรุ่นใหม่ เป็นยังไงบ้างวะ เขารวยกว่าตา กวงไหม”
“เทียบกันไม่ติดเลยละแม่...ตากวงน่ะรวยแล้วยังต้องทำงานงก ๆ แต่พี่เทพเขาไม่ต้อง สมบัติพ่อแม่เขาทิ้งไว้ให้มากมายก่ายกอง วัน ๆ ไม่ต้องทำอะไรก็มีกินไปจนตาย”
“เออ...เทียบกันไม่ได้จริง ๆ ละว่ะ”
“พี่เทพเขาไม่จุกจิกอย่างตากวงหรอก ถือว่าเป็นเสี่ย สกปรกนิดสกปรกหน่อยก็ไม่ได้ พี่เทพเขาชาวสวนเก่าเศรษฐีที่ดิน เขาไม่ว่าสักคำ ตัวเขาเองก็กินตรงไหนทิ้งตรงนั้นเหมือนกัน ก็คนใช้เรามีก็ให้มันเก็บกวาดไปสิ จริงไหมแม่”
“อืม...ไม่งั้นจะมีคนใช้ไว้ทำไมวะ แล้วเขามีลูกมีเมียรึเปล่า เดี๋ยวเองก็กลายเป็นเมียน้อยเขาอีก” ยายแลเตือน
“สำคัญด้วยเหรอแม่ มีเงินก็พอแล้ว”
“เขาเงินเยอะ เอ็งไม่ลองชวนเขาลงทุนค้าขายอะไรบ้างล่ะวะ”
“ทำให้เหนื่อยทำไมแม่...ก็ฉันบอกแล้วว่าเขามีขนาดทั้งชาติก็ใช้ไม่หมด ฉันว่าที่พ่อปู่เคยดูเอาไว้ พี่เทพนี่แหละ เทพบุตรตัวจริง ที่ฉันรอคอยเลยละแม่”
วันนั้นลำยองเข้าบ่อนไฮโลเล่นหมดตัว ถอยออกจากวงไฮโลเดินมาหาเมืองเทพที่วงรัมมี่กำลังมือขึ้น
“อ้าวน้องลำยอง...เบื่อไฮโลแล้วเหรอ” เมืองเทพถามลำยอง
“ไม่เบื่อหรอก แต่เงินลำยองหมดแล้ว วันนี้ดวงไม่ดี...ไม่น่าใส่เสื้อสีนี้เลย” เมืองเทพยื่นเงินตัวเองให้สามร้อย
“จะแก้มือไฮโลหรือจะเล่นรัมมี่กับพี่ล่ะ”
“ให้ลำยองยืมเหรอจ๊ะ”
“ยืมเยิมอะไรเรากระเป๋าเดียวกันแล้วนี่...ไม่ใช่เหรอ”
ลำยองดึงเงินไปจากมือเมืองเทพ หอมแก้มเมืองเทพอย่างดีใจ ลำยองมีเงินต่อทุนมุดกลับไปที่วงไฮโลต่อหวังแก้ตัว แต่ก็เสียหมดอีก...ละม่อมได้ของสดและของแห้งจากแม่ปั้นมาทำกับข้าว วันเฉลิมกลับมาจากโรงเรียนเห็นกับข้าวก็แปลกใจ
“ปู่กับย่าวันให้มาน่ะสิ...ทีแรกพี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าแพนั้นน่ะเป็นปู่ย่า วัน แกเองพอรู้ว่าพี่ทำงานบ้านนี้ก็เลยให้กับข้าวมาเต็มตะกร้าเลย มีไข่ กุนเชียง หมูหยองด้วยนะ เอาไว้กินตอนเช้า”
“ปู่กับย่าใจดี”
“แกยังบอกพี่เลยว่าดูแลวันดี ๆ ขาดเหลืออะไรก็ไปบอกแก...กินข้าวซะ พี่จะไปรดน้ำต้นไม้ก่อน”
“วันรอแม่กลับมาค่อยกินดีกว่า”
“จะรอเขาทำไม เขาอาจจะกลับดึกก็ได้ กินไปเหอะ กับข้าวมีเยอะแยะพอเหลือเผื่อ”
ตอนดึกคืนนั้น...เมืองเทพขับรถมาส่งลำยองที่หน้าบ้านแล้วกลับไป ลำยองเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ไม่ดี วันเฉลิมนั่งเล่นรอแม่กลับ พอเห็นแม่มาก็ดีใจจะบอกเรื่องค่ารถ ลำยองโวยวายละม่อมเมื่อเห็นกับข้าวมีมากมาย
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 22 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
