อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 6 ต.ค. 56
ลำยงรำพึงด้วยความเวทนาสงสารหลานระอาใจ แล้วขนอุปกรณ์การขายขนมเข้าบ้าน ลำดวนห่วงกลัวเสี่ยกวงจะรู้เรื่องวันเฉลิม“เขาจะรู้ได้ยังไง ถ้ามึงไม่ปากสว่าง”
“ฉันน่ะไม่ปากสว่างอยู่แล้ว แต่ใครจะไปรู้...ยัยปั้นอาจจะ...”
“อีปั้นมันอาจจะอิจฉามึง ไม่อยากเห็นมึงได้ดีก็ได้ ได้ยินที่มันขู่ไหมล่ะ”
วันรุ่งขึ้น ลำยองไปทำงานตามปกติ ทุกคนในแผนกต่างก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างคล่องแคล่ว เพื่อให้ทันกับเครื่องจักร แต่ตัวเธอกลับอ้อยอิ่งเป็นห่วงความงามของเล็บ กลัวเล็บจะฉีกขาด เสี่ยกวงเดินตรวจงานคนอื่น ๆ แล้วเฉียดเข้ามาใกล้ลำยอง
“เหนื่อยไหม”
“เหนื่อยค่ะ”
ลำดวนชิงตอบ ลำยองถลึงตาใส่น้องสาวแล้วหันไปตอบเสียงหวานกับเสี่ยกวง
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ เพลินดีลำยองชอบ”
“เดี๋ยวพอฉันเดินพ้นประตูไปแล้ว ลำยองตามฉันไปที่ห้องทำงานนะ”
เสี่ยกวงนัดแนะเบา ๆ พอได้ยินแค่สองคนแล้วเดินออกไป ลำยองทำตามที่เขาบอกทันที แต่พอเข้าไปในห้องเห็นสีหน้าเสี่ยกวงหน้าเครียด ก็คิดว่าเขารู้เรื่องวันเฉลิมแล้ว จึงพยายามจะอธิบาย แต่เขากลับบอกว่าซื้อน้ำหอมมาฝากเธอ และฝากผ้าขาวม้ากับผ้าถุงไปให้พ่อกับแม่ด้วย จากนั้นก็นัดไปเที่ยวกันในวันพุธที่จะถึงนี้ แล้วเสี่ยกวงก็จู่โจมดึงตัวลำยองมาปัดจูบ ๆ ๆ ผู้จัดการเปิดประตูเข้ามาพอดี ทั้งสองรีบผละออกจากกันทันที ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ลำยองกลับมาอย่างอารมณ์ดี ยื่นผ้าถุงและผ้าขาวม้าให้บอกเสี่ยกวงฝากมาให้ ยายแลกับตาปอรับมายิ้มอย่างดีใจ
“กิ๊บติดผมนั่นของฉันแหง ๆ เลยใช่ไหมพี่ลำยอง” ลำดวนเอ่ยถาม
“ของกู...คุณกวงเขาซื้อให้กู”
“พี่มีของสวย ๆ เยอะแล้ว กิ๊บนั่นน่ะขอฉันเหอะ”
“มะเหงกแน่ะ เอาไว้ให้กูใช้เบื่อก่อน เดี๋ยวกูยกให้มึง”
“คุณกวงนี่เขาเป็นคนดีจริง ๆ เลยนะ ไอ้สันต์มันเป็นลูกเขยกู ตะปีตะชาติมันไม่เคยซื้ออะไรให้กูซักอย่าง มึงต้องเอาอกเอาใจเขาให้ดี ๆ เลยนะลำยอง เผื่อคราวหน้าแม่จะได้ผ้าไหมสวย ๆ นุ่งอวดอีพวกคนแถวนี้”
“ให้เขาซื้อเป็ดพะโล้มาบ้างสิวะ ข้าอยากกิน”
“พ่อไม่ต้องกลัวหรอก อีกหน่อยพอฉันได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยคุณกวงเขาแล้ว พ่อได้กินข้าวเหลาทุกวันแน่”
ปานอุ้มวันเฉลิมไปเลี้ยงที่วัด แล้วตัวเองก็ห่วงแต่เล่น ทิ้งภาระในการเลี้ยงดูให้หลวงตาปิ่นเหมือนเคย พอตกเย็นปานก็ลืมรับหลานกลับไปบ้านด้วย...วันเฉลิมกำลังซนคลานไปทั่วกุฏิ หลวงตาปิ่นตามอุ้มตามเก็บข้าวของที่เด็กน้อยรื้อค้นแทบไม่ไหว
“ป่านนี้ไม่มีใครเขาคิดจะมารับเอ็งแล้วละมั้ง ไอ้วัน...เข้านอนเถอะหลวงตาหมดแรงจะตามเอ็งแล้ว”
วันเฉลิมเอานิ้วจิ้ม ๆ ไปที่หนังสือปกแข็งเก่า ๆ เล่มนึง หลวงตาปิ่นเห็นก็หัวเราะ
“เอ็งอยากอ่านหนังสือเรอะ”
หลวงตาปิ่นหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา เป็นหนังสือนิทานชาดก หลวงตาเลยอ่านให้ฟัง แม้จะไม่รู้เดียงสา แต่วันเฉลิมก็นั่งเฉยนิ่งฟังตาแป๋ว
ถึงวันพุธ เสี่ยกวงรับลำยองไปเที่ยวตามนัด เขาพาไปกินข้าวและซื้อแหวนให้เธอวงหนึ่ง
“รางวัลความน่ารักของลำยองไง”
ลำยองยกมือตัวเองขึ้นมาดู พอเห็นแหวนทองในนิ้วตัวเองก็แทบกรี๊ดสลบ แต่ต้องระงับอารมณ์ไว้ แสร้งทำเป็นซึ้งใจน้ำตาไหล
“เป็นอะไรไปลำยอง ไม่ดีใจหรอกหรือ”
“ดีใจค่ะ ดีใจจนลำยองคิดว่าตัวเองฝันไป คนต่ำต้อยอย่างลำยอง เกิดมายากจนข้นแค้น แทบจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีวาสนาได้พบกับคนดี ๆ อย่างคุณกวง...”
จากนั้นเสี่ยกวงก็พาลำยองมาส่งที่ท้ายซอย
“ขอบคุณค่ะคุณกวง คืนนี้ลำยองมีความสุขที่สุดเลย”
ลำยองมารยาทำอ้อยอิ่งจะลงจากรถ เสี่ยกวงอดรนทนไม่ไหวจู่โจมเข้าจูบ กอดรัดฟัดลำยอง... ลำยองร้องไห้กระซิก ๆ จนเสี่ยกวงค่อย ๆ ถอนตัวออก
“ทำไมล่ะลำยอง ตัวสั่นเชียว”
“ลำยองกลัวค่ะ”
“กลัวอะไร” เสี่ยกวงกระซิบถาม
“ก็ลำยองไม่เคย...เรื่องแบบนี้”
“เดี๋ยวผมสอนให้เองไม่ต้องกลัวหรอกเลิกร้องไห้ซะ...”
“คุณกวงเห็นลำยองเป็นดอกไม้ริมทาง เด็ดขึ้นมาเชยชมแล้วก็ขว้างทิ้ง ไม่คิดจะจริงจัง”
“ไม่หรอก”
“งั้นคุณกวงก็ต้องพิสูจน์ให้ลำยองเห็นก่อนสิคะ”
ลำยองยิ้มกริ่มเข้ามาบ้านเห็นยายแลกำลังกินยาดองในโหลของเธอ ยายแลตกใจรีบปฏิเสธว่าไม่ได้กิน
“กินไปเหอะแม่...เอาออกมากินด้วยกันก็ได้”
“เอ็งว่าอะไรนะ”
“วันนี้เราต้องฉลอง”
“เอ็งถูกหวยเรอะ แหมได้เลขเด็ดมาก็ไม่ยอมบอกกันมั่งเลย”
“ยิ่งกว่าถูกหวยอีกแม่...คุณกวงเขาบอกว่า เขาจะซื้อบ้านให้ฉัน”
“หา...จริงเหรอวะ ลำยอง”
“จริงสิแม่ ฉันจะโกหกแม่ทำไม...เราจะสบายกันแล้วนะแม่นะ”
“เอ็งนี่มันเป็นนางฟ้านางสวรรค์มาเกิดแท้ ๆ ลำยองเอ๊ย ได้ดิบได้ดีเป็นคุณนายแล้วก็อย่าลืมแม่ลืมน้องนะลูก”
ยายแลดีใจนักที่จะได้ลูกเขย ก่อนจะนำไปคุยฟุ้งทั่วตลาด
วันต่อมาเสี่ยกวงพาลำยองไปเที่ยวไนต์คลับ ทั้งสองนั่งดื่มและคลอเคลียแนบชิด ลำยองหว่านเสน่ห์จนเสี่ยกวงหลงใหลสัญญาว่าจะซื้อบ้านให้เธออยู่อย่างสบาย
“พอหาบ้านได้แล้ว ลำยองก็ไม่ต้องไปทำงานโรงงานหรอก อยู่บ้านแต่งตัวสวย ๆ ไว้รอผมให้ผมชื่นใจ เป็นเพื่อนเที่ยวเพื่อนกิน แล้วก็เพื่อนนอนก็พอ”
“แหม…คุณกวงคิดจะให้ลำยองเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นเหรอคะ”
“เพื่อนนอนน่ะไม่ใช่แค่เพื่อนนะ...นอนด้วยกันก็ต้องมีลูกด้วยกัน...ก็เรียกว่าเมียน่ะแหละ”
“เราจะมีลูกชายด้วยกันนะ...ลำยอง คนจีนชอบลูกชาย ยิ่งมีหลาย ๆ คนยิ่งดีเตี่ยผมอยากได้หลานชาย”
“เราจะแต่งงานกัน มีกินเลี้ยงใหญ่โตใช่ไหมคะ”
เสี่ยกวงไม่ตอบรับ ไม่ปฏิเสธ หัวเราะหึ ๆ เฉย ๆ
“ลำยองจะเชิญคนทั้งซอยมากินเลี้ยงโต๊ะจีนน่ะค่ะ”
“ลำยองไม่เข้าใจประเพณีจีน…ประเพณีจีนน่ะ เขาไม่เชิญฝ่ายผู้หญิงหรอก นอกจากญาติสนิท เขาให้ขนมหมั้นไปแจกเพื่อน ๆ แจกญาติ ๆ เท่านั้นเอง”
“ยังงี้แล้ว ลำยองจะอวดเพื่อน ๆ ได้ยังไงล่ะค่ะ”
“ก็อวดทองที่ผมซื้อให้ก็ได้...แหวน สร้อยคอ...สร้อยข้อมือ”
“เข็มขัดด้วยค่ะ ลำยองอยากได้เข็มขัดนากเส้นใหญ่ ๆ”
“ไม่มีปัญหา”
“คุณกวงใจดีจังเลย ลำยองรักคุณกวงที่สุดเลยคะ” ลำยองหอมแก้มกวง
เสี่ยกวงขับรถพาลำยองมาส่งที่เหมือนเช่นเคย
“พรุ่งนี้คุณกวงมารับลำยองไปดูดนตรีที่สอทอรอ หน่อยสิค่ะ ลำยองอยากดูวงพยงค์ มุกดา”
“พรุ่งนี้ผมต้องไปดูโรงงานที่กำลังสร้างที่พระประแดง”
“ว้า...ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเตี่ยผมดุเอา”
ลำยองแสร้งทำเป็นกระเง้ากระงอดเหมือนสาว ๆ
“เอาไว้วันหลังผมจะพาลำยองไป”
“จริง ๆ นะคะ คุณกวงต้องไม่หลอกให้ลำยองคอยเก้อนะคะ”
“จริง ๆ...ลำยองน่ารักออกอย่างนี้ ผมจะหลอกเข้าไปได้ยังไง”
“งั้นลำยองจะคอยนะคะ”
เสี่ยกวงดึงตัวลำยองมาหอมแก้ม พอลงจากรถก็ทำเป็นเป็นอาลัยเสี่ยกวง แต่แล้วก็ชะงักเห็นสันต์อุ้มวันเฉลิมยืนอยู่ไม่ไกลนักลำยองหายใจไม่ทั่วท้อง กลัวเสี่ยกวงรู้เห็นความจริง...วันเฉลิมเห็นแม่จะโผเข้าหาให้อุ้ม ลำยองเดินผ่านไปอย่างคนไม่รู้จัก เสี่ยกวงถอยรถออกไป
“จะทำอะไรก็นึกถึงลูกให้มาก ๆ” สันต์อุ้มวันเฉลิมตามมา
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่ได้เกี่ยว ข้องอะไรกันซะหน่อย”
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 6 ต.ค. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ต่ออากาศต่อจากละครเรื่อง สาปพระเพ็ง
ที่มา เดลินิวส์
