อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(1) ต.ค. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(1) ต.ค. 56


"เอ็งคิดได้ยังงี้ก็ดีแล้ว ข้าเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เอายังงี้ไหมล่ะ เอ็งมาอยู่กับหลวงตา ปล่อยแม่เอ็งเฝ้าบ้านเฝ้าบ่อนของมันไป"
"ไม่ได้หรอกครับหลวงตา วันต้องช่วยแม่เลี้ยงน้องอ้อยครับ"

ข่าวนี้รู้ไปถึงเรือนแพ
"นั่นปะไร มันผิดจากทีฉันพูดไหมล่ะ ตาสิน อีคนคนนี้มันหาดีอะไรไม่ได้ซักอย่าง ตัวมันตกลงไปต่ำคนเดียวไม่พอ มันยังฉุดลูกมันลงไปด้วย มันเป็นแม่ชนิดไหนกัน สมองเอาไว้คิดด้านดี ๆ มีกะเขาบ้านไหม" ปั้นว่า


"มันคิดว่านี่เป็นด้านดี ๆ ของมันไงแม่ปั้น" ตาสินบอก
"ฉันจะไปด่าอีแลมัน"
"นี่มันเรื่องนังลำยองมาใช่เรื่องยัยแล"
"มันแม่ลูกกัน ยังไงมันก็ต้องอวยกัน"
"คนบางประเภทด่าให้หยาบ ๆ คาย ๆ ยังไงมันก็เปล่าประโยชน์ แม่ปั้น"
"แล้วจะทำยังไง นี่ถ้าเจ้าสันต์มันรู้ว่า ไอ้วันมันต้องอยู่บ้านที่กลายเป็นบ่อน อีลำยองถึงตายแน่แกเชื่อฉันเถอะ"
"แม่ปั้น...ทองน่ะนะต่อให้ตกกองไฟยังไงมันก็ยังเป็นทองอยู่วัยยันค่ำ ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นอย่าง อื่นไปได้หรอก"
"แต่ไอ้วันมันยังเล็กเกินไป มันต้องเห็นแต่เรื่องอัปรีย์ที่ผู้ใหญ่ทำอยู่ทุกวี่ทุกวัน แกไม่คิดว่ามัน จะซึมจะซับเอาเรื่องไม่ดีเข้าตัวมัน"
"เราก็ต้องช่วยกันประคับประคองมันให้ดี ๆ ละแม่ปั้น อะไรดีอะไรเลวต้องชี้ให้มันเห็น ให้มันชั่งตวงวัดเป็น ว่าอะไรควรทำ ไม่ควรทำ มันถึงจะแข็งแกร่งมีภูมิคุ้มกันสำหรับตัวมันเองได้"

ปั้นพอทุเลาความเดือดดาลลงไปบ้าง
วันใหม่ วันเฉลิมหิ้วถุงโอเลี้ยงหลายถุงกับห่อข้าวผัดมาหลายห่อจนไหล่เอียง เข้าประตูรั้วมา

หน้าประตูรองเท้ามากมายถูกถอดไว้ระเกะระกะไม่รู้ของใครเป็นของใคร
วันเฉลิมหิ้วของเข้ามาในบ้านที่วงไพ่กระจายเต็มบ้าน
"ไอ้วัน...ทำไมช้านัก มัวไปเถลไถลที่ไหนมึง"
"ข้าวผักหลายห่อ วันเลยต้องรอนานครับ"
"เอ้า ข้าวผัดของใครบ้างจ๊ะ โอเลี้ยงพี่ปุ๊ พี่งี๊ พี่จิ๋มใช่ไหมจ๊ะ อย่าลืมติ๊ปหลานมันหน่อยนะจ๊ะ ค่าเดิน"
ชาวบ้านให้เศษตังค์วันเฉลิม วันเฉลิมจะเดินออกไป
"มึงจะไปไหนคอยอยู่แถวนี้ เผื่อลูกค้าเขาจะให้ไปซื้อของ"
"วันจะขึ้นไปทำการบ้านครับจะไปดูน้องอ้อยด้วย ป่านนี้คงหิวแล้ว"
"มึงนี่ ไม่รู้จักช่วยกันทำมาหากินเล๊ย"
"วันขึ้นไปแป๊บเดียวครับ"
วันเฉลิมฝ่าวงไพ่ขึ้นบันไดไปชั้นบน ลำยองเอ็นจอยกับอาชีพของเธอ

หลังบ้าน วันเฉลิมเอียงหมอข้าว รินน้ำข้าวใส่ถ้วย
"เดี๋ยวกินน้ำกินข้าวนะน้องอ้อยนะ"
วันเฉลิมหันไปพูดคุยกับอ้อยที่นอนในเบาะ
เสียงลำยองตะโกนมา
"ไอ้วัน ไปซื้อข้าวผัดหน่อยสิโว้ย"
"ครับ"
วันเฉลิมอุ้มทั้งเบาะออกไป

กลางวันเวลาผ่านไป วันเฉลิมรวบเก็บผ้าที่ตากแห้งแล้ว ทั้งของลำยอง อ้อยและวันเฉลิม
"ไอ้วัน ไปซื้อโอเลี้ยงหน่อยโว้ย"
ผ้าถูกดึงออกจากราว …
วันเฉลิมเติบโตขึ้นอีกช่วงหนึ่ง
"ครับแม่"
วันเฉลิมหอบผ้าเต็มแขนรีบกลับเข้าบ้าน … กาลเวลา ทำให้บ้านไม่เป็นบ้านมากขึ้นทุกที ลูกค้าชายในบ่อนคนหนึ่งกำลังหันหลังยิงกระต่ายอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้าน

วันเฉลิมหิ้วห่อข้าวผัดมากมายมามือนึง อีกมือนึงหิ้วถุงโอเลี้ยงจำนวนมาก เดินหนักมาอย่างทุลักทุเลจนไหล่ลู่รีบเดินมาตามถนน แล้วมองซ้าย-ขวาจะข้ามถนน รถคันหนึ่งแล่นมาไกล ๆ เขาแน่ใจว่าข้ามทัน...รีบข้ามถนน
กลางถนน...เชือกมัดห่อข้าวผัดห่อนึงขาด ห่อข้าวผัดร่วงลงพื้น วันเฉลิมชะงัก ลังเลจะก้มลงเก็บ
รถอีกคันแล่นแซงขั้นมาอย่างกระชั้นชิด เสียงแตรรถลากยาว รถคันที่กำลังแซงขึ้นมา พุ่งตรงเข้ามา เสียงเบรกลางยาว วันเฉลิมลมลงตกใจสุดขีด

ชาวบ้านวิ่งหน้าตื่นเข้ามาที่เรือนแพ
"พ่อสิน แม่ปั้น รีบไปเร็ว ๆ"
"อะไร ใครเป็นอะไร"
"หลานแม่ปั้นถูกรถชน"
ปั้นช็อคตาค้าง สินร้องเรียก
"ไอ้วัน"

ถุงโอเลี้ยงน้ำแตกกระจายนองถนนกับห่อข้าวผัดเกลื่อน ปั้น ,สิน วิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกลเห็นกลุ่มคนที่มองดูก็ยิ่งใจเสีย
"ไอ้วัน"
ปั้นกับสินรีบวิ่งฝ่ากลุ่มคนเข้ามากลางวง
"ไอ้วัน"
วันเฉลิมที่นั่งอยู่กับพื้นมองแผลที่หัวเข่ากับข้อศอกอยู่เงยหน้าขึ้น
"ปู่"
"ใจคอหายหมดเลยไอ้วัน" ปั้นบอก
"เอ็งเป็นไรรึเปล่า"
"วันไม่เป็นอะไรครับ"
"ไอ้รถคันไหนมันชนเอ็ง ย่าจะเล่นงานมันเอง...ไอ้คนไหน" ปั้นถาม
"วันข้ามถนนไม่ดีเองครับย่า...โอเลี้ยงหกหมดเลย"
ชาวบ้านที่ช่วยเก็บห่อข้าวผัดกลางถนน เอาข้าวผัดมาวางให้
"แข้งขาหักไปรึเปล่า ไปโรงหมอเดี๋ยวนี้เลย ปู่จะพาไป" สินบอก
"วันไม่เป็นไจริง ๆ ครับปู่ วันต้องรีบกลับบ้านแล้ว แม่คอยข้าวผัดกับโอเลี้ยงอยู่"
"ช่างหัวมัน ให้มันคอยไป" ปั้นบอก
"เดี๋ยวแม่ตีวัน"
"มันตีเอ็งได้เจอกับข้าแน่"
"ข้าวผัดยังพอกินได้มั้ง แต่โอเลี้ยงไม่มีเหลือแล้วไอวัน"
วันเฉลิมหน้าซีด
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเอาตังค์ปู่ไปซื้อใหม่"

"ตาสิน"
ลำยองยืนท้าวสะเอวหน้าหงิกคอยอยู่ปากประตู วันเฉลิมกะโผลกกระเผลกหิ้วถุงโอเลี้ยง-ข้าวผัดกลับเข้ามา แผลยังสด เลือดไหลซิบ

"มึงมัวไปเถลไถลที่ไหนมาไอ้วัน มึงรู้ไหมว่าแขกรอกินข้าวกินน้ำอยู่ มึงนี่ไม่รู้จักมีสำนึก"
"วันรีบวิ่งแล้วครับแม่"
"เนี่ยเหรอรีบของมึง มึงต้องแอบไปแวะร้านขายของเล่นมาแหง ๆ เลยใช่ไหม ตัวแค่นี้ มึงโกหกกูแล้วเหรอ"
ลำยองฟาดก้นวันเฉลิมหลายป้าบแล้วคว้าพวงถุงโอเลี้ยงไปจากวันเฉลิม
"มึงรีบเอาข้าวผัดตามกูมา แต่งวดนี้มึงอย่าหวังจะได้ค่าเดินเลยมึง สลึงเดียวกูก็ไม่ให้"
วันเฉลิมเดินจ๋อยตามลำยองเข้าบ้าน
"โอเลี้ยงเย็น ๆ ชื่นใจมาแล้วค่าคุณพี่ ใครสั่งโอเลี้ยงบ้างเอ่ย ยืนบื้ออยู่นั้นแหละไอ้วัน รีบไปเอาจานมาใส่ข้าวผัดสิวะ"
"ครับ"
วันเฉลิมวางพวงห่อข้าวผัด แล้วเดินออกไปทางครัวผ่านวงไพ่ที่ขากเสลดบ้วนน้ำลายลงพื้น

วันเฉลิมวักน้ำล้างแผลที่หัวเข่าให้ตัวเอง น้ำถูกแผลถลอก แสบจับใจ เขากัดฟัน เอาแขนป้ายน้ำตาทิ้ง น้อยใจแม่และรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกใบนี้

วันใหม่หน้าบ้านลำยอง วิมลถาม
"คนมาเต็มบ้านยังงี้ พ่อวันมีเวลาทำการบ้านเหรอลูก"
"พอโรงเรียนเลิก วันรีบทำที่กุฎิหลวงตาครับ"
"เรียนยากไหมล่ะลูก นี่จะจบปอหนึ่งแล้วใช่ไหม"
"ครับ เรียนเหมือนตอนวันอยู่โรงเรียนเก่าครับ คุณยาย"
"พี่วันไปเล่นกัน" สมฤดีบอก
"คุณแม่หนูสมเขาซื้อของเล่นมาให้ พ่อวันไปเล่นกับน้องที่บ้านยายไหมล่ะลูก"
"วันไปไม่ได้หรอกครับ วันต้องคอยช่วยงานแม่"
ลำยองตะโกนมา
"ไอ้วัน ไอ้วัน"
"แม่เรียกแล้ว วันไปก่อนนะครับ คุณยาย"
วันเฉลิมรีบวิ่งเข้าบ้าน
"มัวทำอะไรอยู่วะ ไอ้วัน ห่วงแต่เล่นนะมึง แทนที่จะเข้ามาช่วยในนี้"
"วันกำลังจะหุงข้าวครับ"
"เก็บจานชามนี่ออกไปก่อน เอาผ้าขี้ริ้วมาเช็ดน้ำปลาด้วย น้ำปลาหก เหม็นไปทั้งบ้านจนแขกจะทนไม่ไหวแล้ว"
"ครับ"
วันเฉลิมรวบรวมจานข้าวที่ชาวบ่อนกินทิ้งกันเอาไว้ ข้าวหลายจานเหลือบานเบะ ลำยองลงไปนั่งแจมที่วงไพ่วงหนึ่ง
"แม่ครับ...ข้าวสารหมดแล้วครับ"
"เออ"
"แม่จะให้วันไปซื้อไหมครับ"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ขัดลาภกูจริง เอาไว้พรุ่งนี้ก่อน"
วันเฉลิมจ๋อยไป
"ครับ"

วันเฉลิมหอบตั้งจานชามออกไป
วันเฉลิมอุ้มอ้อย

"วันนี้ พี่ไม่มีน้ำข้าวให้น้องอ้อยกินหรอกนะ กินนี่ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ถึงจะให้ตังค์ไปซื้อข้าวสาร"
เขาตักข้าวที่ชาวบ่อนกินเหลือป้อนอ้อย สลับกินเองอย่างกล้ำกลืนฝืนทน ทั้งหิวทั้งรังเกียจที่ต้องกินต่อขี้ปากคนอื่น แต่ก็ต้องหลับหูหลับตากินไป

วันเฉลิมเก็บผ้าที่ตากไว้ ผัวเมียคู่หนึ่งทะเลาะกัน ลากกันออกไปจากบ่อน เมียดึงหูผัว ด่าไปตลอดทาง เขาหดหู่กับสิ่งที่เห็น หอบผ้าจะกลับเข้าบ้าน
ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา
"ไอ้หนู ไอ้หนู"
"ครับ"
"ยังมีห้องว่างให้เช่ารึเปล่า"

ภายในบ้าน ลำยองกำลังลุ้นไพ่เต็มที่ วันเฉลิมเข้ามา
"แม่ครับ มีคนมาขอเช่าห้องครับ"
"เออ...บอกให้มันรอก่อน"
"คิดค่าเช่าเดือนละเท่าไรครับ"
"ย่อง..."
ลำยองชื่นมื่นหันมาบอก "สี่ร้อย"
ลำยองชะงักเพราะชายหนุ่มหน้าตาใช้ได้ หลังจากไม่ได้เห็นแบบนี้มานาน
"แต่ลดให้ก็ได้...คิดแค่สามร้อยละกัน"
"ย้ายเข้ามาวันนี้เลยได้ไหมครับ"
"ได้สิ...ได้ ทำงานทำการอะไรจ๊ะ แต่งตัวแบบนี้ต้องเป็นผู้จัดการบริษัทแหงๆเลยใช่ไหมจ๊ะ"
"ผมขับรถรับจ้างครับ"
"อ๋อเหรอ แล้วมีรถของตัวเองไหม"
"รถเถ้าแก่ครับ"
"อ๋อเหรอ หน้าบ้านก็จอดรถได้นะ"
"ครับ"
"ไอ้วัน พาอาเขาไปดูห้องสิไป"
"ครับ"
ชายเดินตามวันเฉลิมขึ้นข้างบนไป ลำยองมองตามชายหนุ่มแล้วหันกลับมาเล่นไพ่ต่อ

บ้านลำยองกลางคืน วันเฉลิมนั่งอ่านหนังสือ ประเภทปกิณกะความรู้ทั่วๆไปได้หนังสือมาจากกุฏิหลวงตา
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
"ครับแม่"
วันเฉลิมปิดหนังสือแล้วรีบลุกออกไป

ลำยองส่งแขกชุดสุดท้าย ออกจากบ้าน
"พรุ่งนี้มากันอีกนะจ๊ะ"
สภาพบ้านเยิน สกปรกรุงรังข้าวของเกลื่อน ไปด้วยขวด แก้ว จานชาม วันเฉลิมลงบันได้มา
ลำยองวางแก้วเหล้าแล้วเทเงินในกระเป๋าถือออกมานับ
"เก็บข้าวของด้วยโว้ย แล้วเอานังอ้อยมันไปนอนห้องเอ็ง"
"ครับ"
วันเฉลิมเดินเก็บกวาดซากบ่อน อ้อยนอนหลับอยู่มุมหนึ่ง ลำยองนับเงินเพลินใจ คนขับรถรับจ้างเพิ่งอาบน้ำเสร็จ นุ่งผ้าขาวม้า เดินผ่านมา ทั้งคู่ต่างยิ้มให้กันลำยองมองตาม พร้อมๆกับยกแก้วเหล้าขึ้น
อ้อยร้องไห้งอแง วันเฉลิมพยายามหลอกล่อ เอาของเล่นยื่นให้เล่น อ้อยก็เขวี้ยงทิ้งหมด
"อย่าร้องสิน้องอ้อย แม่นอนแล้วเสียงดังเดี๋ยวแม่ตื่น...โอ๋ๆๆ หิวนมเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปชงมาให้นะ รอแป๊บนึง"
วันเฉลิมเดินออกมา
ลำยองเพิ่งอาบน้ำเสร็จคว้าชุดนอนมาสวม แล้วปลดกระโจมอกลงกองกับพื้นปลายเท้า เธอก้าวออกจากกองผ้าถุง ไม่คิดจะหยิบขึ้นมาตากผึ่ง เสียงอ้อยร้องยังดังแว่วๆ มาตลอดเวลา ลำยองเดินออกจากห้อง

วันเฉลิมคนละลายนมข้นหวานที่เหลือขอดติดก้นกระป๋อง จนได้นมจางๆก็เทใส่ขวดนม แล้วเดินออกมา แต่ต้องชะงัก
หน้าห้องเช่าชายขับรถรับจ้าง ลำยองยืนคอยอยู่หลังจากเคาะเรียกไปแล้วหลายที ชายขับรถรับจ้างเปิดประตูแง้มออกมายิ้มให้เมื่อเห็นเป็นลำยอง
"ห้องอยู่สบายไหมจ๊ะ"
"ร้อนไปหน่อย ถ้ามีพัดลมซักตัวก็ดีครับ"
"ร้อนเหรอ...เปิดหน้าต่างหรือเปล่าล่ะจ๊ะ"
ลำยองพูดไม่ทันจบก็มุดเข้าห้องไปเลย...ประตูถูกปิดเข้ามาเงียบ ๆ วันเฉลิมแทบกลั้นหายใจกับภาพตรงหน้า

อ้อยหลับไปแล้ว นมหมดขวดพอดี วันเฉลิมที่นั่งประคองขวดนมให้น้องดูดค่อย ๆ ดึงขวดนมออกจากปากอ้อย เขาวางขวดนมแล้วค่อย ๆ ล้มตัวลงนอน แต่ไม่สามรถข่มตาให้หลับลงได้
หน้าบ้าน เช้าวันใหม่ วันเฉลิมเดินออกมาหน้าบ้าน เครื่องบินสังกะสีอยู่ในมือชายคนหนึ่ง

วันเฉลิมเดินเข้ามาหา
"อาครับ เครื่องบินนั่นของวัน ขอวันคืนด้วยครับ"
"ใครบอกของเอ็ง"
"ของวันจริง ๆ ครับ พ่อซื้อให้วันตั้งนานแล้ว"
"ขอเล่นหน่อยไม่ได้รึไงวะ"
"เล่นได้ครับ แต่อาต้องเล่นเบา ๆ เดี๋ยวพัง"
ชายคนนั้นกวนตีนโยนเครื่องบินคืนวันเฉลิม เครื่องบินร่วงตกพื้น แยกออกเป็นเสี่ยง ๆ
วันเฉลิมหน้าซีด ชายคนนั้นหัวเราะแล้วเดินออกไป
"กระจอกฉิบเป๋ง แค่นี้ก็เจ๊งแล้ว"
วันเฉลิมค่อย ๆ เก็บชิ้นส่วนเครื่องบินขึ้นมา เสียดายสุด ๆ หัวใจสลาย น้ำตาร่วงที่รอบ ๆ ตัวมีแต่คนใจร้าย
วันเฉลิมใช้ความพยายามในการซ่อมให้กลับมาเป็นอย่างเดิม เอาข้าวสุกมาทำแทนกาวแต่ก็ไม่สำเร็จ น้ำตาร่วงไม่หยุด ลำยองตะโกนเรียก
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
วันเฉลิมจะรีบเก็บเครื่องบิน แต่ก็สายไป เมื่อลำยองเข้ามา
"ไอ้วัน"
"ครับ"
"กูเรียกมึงคอแทบแตก มึงมานั่งมุดหัวอยู่นี่เอง ไม่เคยช่วยทำมาหากินเลย ดีแต่เล่นกินกับนอน กูนะเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรมึง"
วันเฉลิมยื่นเครื่องบินให้ดู

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 30(1) ต.ค. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์