อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 2 พ.ย. 56
“ช่วยงานอะไร ไม่มีอะไรให้เอ็งช่วยหรอก” ปั้นบอก“กวาดบ้าน ถูบ้าน อะไรก็ได้ครับ ผมทำได้หมดครับ”
“แล้วใครเลี้ยงน้องให้เอ็งละเนี่ย”
“แม่ครับ แม่อยู่บ้าน”
“มันจะไม่ตีเอ็งตายเรอะ ถ้ามันรู้ว่าเอ็งมานี่” ปั้นถาม
“ไม่หรอกครับ...ผมไปเอาผ้ามาถูพื้นให้ย่านะครับ”
วันเฉลิมเดินออกไปหาผ้าขี้ริ้ว ปั้นกับสิน สบตากันเห็นความไม่ชอบมาพากล
“ไอ้เหน่ง มึงหุบปากซะทีได้ไหม นมก็กินแล้ว มึงจะร้องหาสวรรค์วิมานอะไร”
อ้อยเขวี้ยงข้าวสุกใส่ลำยอง พร้อมเสียงหัวเราะสนุกสนาน
“อีอ้อย...เดี๋ยวเถอะมึง”
ลำยองได้รับทุกขเวทนาเหลือทน
ปั้นขายของให้ลูกค้าเสร็จ ลูกค้ากลับออกไป วันเฉลิมถูพื้นอย่างขะมักเขม้น
“ตาสิน แกคิดว่ายังไง”
“มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาหรอกแม่ปั้น”
“อีลำยองมันคิดอะไรของมันอยู่”
“มันจะคิดอะไร๊ ก็มีอยู่เรื่องเดียวน่ะแหละ”
วันเฉลิมบิดผ้าขี้ริ้วที่ซักแล้ว ตากพาดไว้กับเฉลียงท่าน้ำแล้วเดินกลับมาหาปู่กับย่าที่นั่งดูอยู่
“ย่ามีอะไรให้ผมทำอีกไหมครับ”
“ไม่มีหรอก”
“ผมจะปีนขึ้นไปกวาดหลังคากับรางน้ำฝนให้นะครับปู่”
“เอ็งไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นไอ้วันมานั่งนี่...คุยกับปู่หน่อยซิ”
วันเฉลิมขยับมานั่งลง
“แม่เอ็งบังคับให้เอ็งมาขอเงินย่าใช่ไหม”
วันเฉลิมอ้อมแอ้ม
“ครับ”
“แล้วเอ็งทำไมไม่ขอตรง ๆ”
“ผมไม่กล้าครับ หลวงตาสอนว่าปเงินทองเป็นของหายาก อยากได้เงินก็ต้องทำงานแลกทั้งนั้น ไม่มีใครอยู่เฉย ๆ แล้วจะได้เงินหรอกครับ”
“เอ็งก็เลยมารับจ้างปู่กับย่า”
“ครับ”
“เอ็งบอกปู่ว่าเอ็งจะเอาเงินไปซื้อหนังสือ ปู่ก็ให้เอ็งแล้วไอ้วัน”
“การโกหกเป็นสิ่งไม่ดีครับ ผมไม่กล้าโกหกปู่ครับ”
ปั้นกับสินอึ้ง พูดไม่ออก
ลำยองปราดเข้ามาทันทีเมื่อวันเฉลิมกลับบ้านมา
“หายหัวไปครึ่งวันค่อนวันเลยนะมึง แค่ให้ไปหลอกเอาตังค์ปู่ย่าแค่เนี้ย ได้มารึเปล่า ไอ้วัน”
วันเฉลิมอยากจะเตือนสติแม่
“แม่ครับ”
“กูนึกแล้วไม่มีผิดว่ามึงต้องไม่ได้มาซักบาท...ทำไมมึงไม่รู้จักบีบน้ำตาให้ปู่ย่ามึงสงสาร มึงไปบอกมันยังไงไหนว่าให้กูฟังซิ”
“แม่ครับ วันโกหกผู้ใหญ่ไม่ได้หรอกครับ”
ลำยองฟาดเต็มแรง
“โกหกไม่เป็นมึงก็อดตายละกัน”
“แล้วทำไมเราไม่พูดความจริงล่ะครับ”
“มันเกลียดกู มันคอยแต่จะสมน้ำหน้ากู”
“ปู่กับย่าไม่ได้คิดยังงั้นหรอกครับ”
ลำยองฟาดซ้ำ
“ไปเจอมันแป๊บเดียว มันหลอกใช้มึงมาด่ากู ไอ้วันมึงมันลูกอกตัญญู กูเลี้ยงมึงมา มึงไม่เคยนึกถึงหัวอกกูเลย”
ลำยองฟาดลูกจนหนำใจแล้ว ผลักวันเฉลิมจนเซล้มลง
“มึงไสหัวไป อย่ามาให้กูเห็นหน้า”
วันเฉลิมน้ำตาร่วงเผาะ ลำยองเครียดมือสั่นเพราะอยากเหล้า วันเฉลิมคลานเข้ามาหาลำยอง หยิบเงินออกมายื่นให้ลำยอง
“แม่ครับ”
“มึงนี่มันวอน”
ลำยองเงื้อง่าจะตีลูก แต่ชะงักเพราะเห็นแบงก์สีแดง เธอรีบดึงไปจากมือวันเฉลิมทันที
“สมน้ำหน้ามึง ปากหนักก็เจ็บตัวฟรี”
วันเฉลิมเช็ดน้ำตา
“มึงจำไว้นะไอ้วัน คนสมัยนี้มันต้องโกหก ตอแหลกันทั้งนั้น มึงถึงจะเจริญ ซื่อบื้อยังมึง...อดตาย”
ลำยองกระพือผ้าถุงมาเหน็บใหม่ แล้วเดินออกไปเปลี่ยนชุด
ที่เรือนแพ สินบอก
“อย่าคิดมากเลยนะแม่ปั้น ไอ้ร้อยนึงนั่นน่ะ คิดซะว่าให้เป็นรางวัลไอ้วันมันที่มันไม่โกหก ไอ้หลานเราคนนี้หัวใจมันสะอาดใสแท้ ๆ แม่ปั้น”
“ได้ไปครึ่งนึง มันก็คงได้ใจ เดี๋ยวก็ส่งลูกมาขออีก”
“เอาเถอะแม่ปั้น ไอ้วันมันมาขอเราก็ยังดีกว่ามันไปขอคนอื่น ไม่ใช่เหรอ”
“นึกถึงหน้าแม่มัน ฉันก็อดเจ็บใจไม่ได้ เงินให้ไปมันจะเป็นค่ากับข้าวซักกี่บาท อีลำยองมันไม่พ้นเอาไปละลายในบ่อนหมด ไม่รู้บุญเชื่อบาป”
“บุญสิแม่ปั้น ถ้าแม่ปั้นคิดแค่ว่าเราให้หลาน คิดแค่นั้นพอ...ให้หลาน”
บ้านยายแล เวลากลางคืน ขาตาปอโผล่ปลิ้นออกมานอกมุ้ง ยุงกัด จึงเกาขา แล้วลุกขึ้นมุดมุ้งออกมา ถลกขากางเกงจะฉี่ตรงนั้น
“เฮ้ย...ขโมย ๆ ๆ”
แล ลำยง ชุด ลุกพรวดพราดแตกตื่นกันออกมา ไฟสว่างพรึบ ลำดวนหิ้วกระเป๋ายืนหน้าตื่นอยู่ตรงประตู
“โธ่...ไอ้ปอ ไอ้บ้า ตกใจหมดเลย ขโมยที่ไหนของมึง แหกตาดูซะ ปัดโธ่ กูกำลังหลับสบาย ๆ” แลว่า
“ลำดวน เอ็งจะไปไหน” ลำยงถาม
ลำดวนร้องไห้โฮ้ออกมา
“เอ็งเป็นอะไรของเอ็งนังลำดวน”
“ฉันอยากตาย”
“เอ็งพูดไรยังงั้นวะ ใคร ๆ มันก็เจ็บป่วยกันได้ทั้งนั้นแหละ เอ็งก็ดีขึ้นเยอะแล้ว อีกไม่นานก็หาย” ลำยงปลอบ
“แต่ฉันอาย ใคร ๆ มันรู้กันหมดแล้ว ว่าฉันไปทำอะไรมา ถึงได้เป็นยังงี้ ฉันทนสู้หน้าใครต่อใครไม่ไหวแล้ว ปล่อยฉันไปตามทางฉันเถอะ พี่กับแม่จะได้ไม่ต้องอายใครเป็นขี้ปากใคร”
“กูไม่ปล่อยให้มึงไปหรอก อีลำดวน...ใครมันจะว่ายังไงมึงก็ลูกกู” แลน้ำตาร่วง
“แม่”
ลำดวนยิ่งปล่อยโฮ
“เกิดมามีใครไม่เคยผิดไม่เคยพลาดบ้างวะลำดวน...พี่กับแม่ไม่อาย แล้วเอ็งจะต้องกลัวอะไร เอ็งยอมรับความจริงแล้วตั้งใจให้แน่ ๆ ว่าเอ็งจะไม่ผิดพลาดซ้ำอีกก็พอแล้ว”
ชุดบอก
“อยู่นี่แหละลำดวนช่วยกันทำมาหากินไม่ต้องร่ำรวยถึงเป็นเศรษฐี เราก็มีความสุขกันได้ เพราะเราอยู่อย่างมีศักดิ์ศรีไง”
ลำดวนพยักหน้าไปเช็ดน้ำตาไป ลำยงลูบหลังลำดวน
“อีแล...อีลำดวนมันเป็นอะไรวะ” ปอถาม
“มึงไม่ต้องสนใจหรอก ไปนอนซะ” แลว่า
ตาปอมุดมุ้งกลับเข้าไปนอนท มือแลเปะปะไปโดนเยี่ยว แปลกใจ ยกมือขึ้นมาดม
“ไอ้ปอ...มึง”
วันใหม่ เวลากลางวันลำยองกลับมาจากบ่อน ใส่ทองทั้งที่คอและข้อมือเดินเข้ามาในเพิง
“เอาเกาเหลาเนื้อมาชามโว้ยลำยง”
ลำยงมองนิ่ง
“กูไม่ได้มากินฟรี วันนี้กูมีเงินจ่ายโว้ย”
ลำยองควักเงินออกมาจากกระเป๋า วางแปะโครมลงบนโต๊ะ แลมองสร้อยทองทั้งที่มือและคอลำยอง
“มึงไปโชคดีอะไรมา”
“มีเสียมันก็ต้องมีได้บ้างละแม่ ไม่ใช่จะตะบี้ตะบันเสียอย่างเดียว ฉันบอกแม่แล้วไงว่า ยังไงฉันก็ต้องหาทองมาคืนไอ้วันให้ได้”
ลำยงทำเกาเหลาให้ลำยองไปด้วย
“มันจะอยู่ในคอในแขนพี่ไปได้ซักกี่วัน ฉันจะคอยดู...เผลอ ๆ ไม่ทันจะข้ามวันหรอก”
“มึงอิจฉากูรึไงอีลำยง มึงน่ะขายขนมขายก๋วยเตี๋ยวมาตั้งกี่ปี ทองซักสลึงมึงยังไม่มีปัญญาหามาใส่เลย”
“ถ้ามีทองใส่แล้วทำให้ใคร ๆ เขาเดือดร้อน อย่ามีมันซะดีกว่า ทองที่ใส่นะมันใช้วัดคุณค่าความเป็นคนไม่ได้หรอก”
“มึงด่ากูเหรออีลำยง”
“พอแล้วลำยง อย่าไปต่อปากต่อคำกะเขาเลย”
ชุดยกชามเกาเหลามาวางให้ลำยอง ตาปอเข้ามาประจ๋อประแจ๋
“คุณนายทำไมรวยจัง ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรจ๊ะ”
“ฉันลำยอง พ่อจำฉันไม่ได้รึไง”
“ลำยอง อ๋อ...อีลำยอง ใช่ ๆ ๆ แล้วผัวเองไปไหนวะ ไม่เห็นหน้าเห็นตาผัวเอ็งที่มันเป็นทหารเรือน่ะ”
ลำยองรำคาญ
“ไปไกล ๆ ไปไอ้ปอ...รำคาญ”
“ไล่กูจริง..เดี๋ยวกูไปจริง ๆ นะมึง”
ปอเดินออกไปหลังร้าน
“นี่ไอ้วันมันยังไม่มาเอาอีอ้อยไอ้เหน่งกลับบ้านอีกเหรอ ไอ้นี่ซักเอาใหญ่แล้ว”
ภายในกุฏิหลวงตาปิ่น วันเฉลิมรีบทำการบ้านให้เสร็จ หลวงตาปิ่นอยู่ไม่ไกล
“ไอ้วัน...ไอ้วัน”
วันเฉลิมหันไปมองอย่างแปลกใจที่ลำยองเดินเข้ามา
“ครับแม่”
“ฝนฟ้าจะตกใหญ่ซะละมั่ง”
ลำยองยกมือไหว้หลวงตาปิ่นแผล็บ
“บ้านช่องมีทำไมไม่รีบกลับไอ้วัน เผื่อหลวงตาจะฝึกนั่งทางนงทางใน มึงมากวนหลวงตาอยู่ได้”
“ผมกำลังรีบทำการบ้านให้เสร็จครับ”
“มึงไม่ต้องเอาการบ้านมาอ้าง”
“เองจะเอ็ดตะโรมันให้ได้อะไรขึ้นมาวะลำยอง”
“หนูกำลังสอนลูกหนู หลวงลุงอย่าเพิ่งขัดได้ไหม”
หลวงตาปิ่นอ้าปากค้าง
“มึงจะขยันเรียนให้มันได้อะไรขึ้นมา จบปอสี่มึงก็ต้องไปทำงานโรงงานแล้ว”
“ทำไมเอ็งคิดสั้น ๆ ยังงั้นล่ะ ลำยอง”
“หนูไม่ได้เป็นพวกหนีโลกอย่างหลวงลุงนี่ ยังต้องทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องน้องมันก็อีกตั้งหลายคน”
“แล้วเอ็งไม่คิดเหรอว่ามันยุติธรรมกับไอ้วันมันรึเปล่า”
“ยุติธรรม ยุติแธม อะไร หนูไม่สน มันเป็นพี่คนโตมันต้องเลี้ยงน้องมัน ต้องตอบแทนบุญคุณน้ำนมแม่ที่เลี้ยงมันมา”
หลวงตาปิ่นเถียงไม่ทัน เข้าใจแล้วว่าทัศนคติของคนอย่างลำยองยากจะโน้มน้าวให้เปลี่ยนแปลงได้
“หลวงลุงสบายแล้วนี่ ข้าวปลาก็มีคนหามาให้กินฟรี ๆ บ้านช่องก็ไม่ต้องเสียค่าเช่าแล้วยังจะมาเอาหลานมาเป็นคนใช้กวาดถูให้อีก ไม่เอาเปรียบกันเกินไปหน่อยเหรอ”
หลวงตาปิ่นใจหายวูบ...มันช่างกล้า
วันเฉลิมรีบเก็บสมุดการบ้านลนลาน
“แม่ครับ วันทำการบ้านเสร็จแล้ว”
“เสร็จแล้วก็ไปสิวะ”
วันเฉลิมก้มกราบหลวงตาลนลาน ลำยองสะบัดหน้าเดินออกไป วันเฉลิมรีบเดินตาม
“แม่เอ็งมันอยู่ลึกซะยิ่งกว่าใต้ตมอีกไอ้วันเอ๊ย”
ปั้น สิน ช่วยกันขายของรอบเย็นอยู่ ลูกค้าพอประมาณ ลำยองลากวันเฉลิมเข้ามา
“เอ้า...จะใช้อะไรมันก็ใช้เข้าไป”
“เอ็งทำอะไรของเอ็ง นังลำยอง” ปั้นถาม
“รักมันเอ็นดูมันยังกะอะไรดีไม่ใช่เหรอ ไอ้หลานคนนี้ นี่ไง เอามาส่งให้แล้ว แต่ไม่ได้ให้เลยนะไม่ต้องดีใจจนเนื้อเต้น กูคิดชั่วโมงละร้อยเท่านั้น”
“มึงว่าอะไรนะอีลำยอง ชั่วโมงละร้อย”
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 2 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
