อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 10 พ.ย. 56
"กูจะเอาลูกกูสึกออกมาช่วยกันทำมาหากิน""มึงทำยังงั้นไม่ได้นะ อีลำยอง"
"ทำไมจะไม่ได้ ให้บวชได้แล้ว ทำไมจะให้สึกไม่ได้วะ"
"ยิ่งบาปหนักขึ้นไปอีก แค่คิดก็บาปจนไม่รู้จะบาปยังไงแล้ว" ลำยงว่า
ลำดวนวิ่งหน้าเริ่ดเข้ามาแต่ไกล
"แม่...แม่...พี่ลำยอง"
"กูให้ดูไอ้สามตัวนั่นไว้ มึงกลับมาทำไม นังลำดวน"
"ไปดูบ้านไวๆ"
"เฮ้ย...พวกเอ็งทำอะไรกันวะ"
"มาก็ดีแล้ว...สมบัติพวกเอ็งน่ะขนๆออกไปซะ เจ้าของบ้านเขาสั่งมา"
ลำยองถลกผ้าถุง
"กูนี่แหละเจ้าของบ้าน"
"เข้าใจผิดหรือสติไม่ดีวะอีบ้า บ้านนี้มันเป็นของเฮียเล้งเขาแล้วโว้ย"
บ่อนเสี่ยเล้ง ในเวลาต่อมา ลำยองชี้หน้าถกผ้าพร้อมลุย
"มึงโกงกู"
"กูไปโกงมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงเอาทั้งที่ ทั้งบ้านมาขายฝากกูไว้ สัญญาก็มี มึงอย่ามาทำเลอะเลือน"
"ขายฝากมันปีนึง หมาที่ไหนมันก็รู้"
"แล้วอีหมาตัวไหนมันมาพิมพ์แปะโป้ง มันเอาไว้ว่าเป็นหนี้กู ยอมยกที่ ยกบ้านให้กูวะเนี่ย"
เล้งรับกระดาษเขียนลายมือ ท้ายกระดาษมีพิมพ์ลายนิ้วมือลำยองจากลูกน้องมาชูอวด แล้วหัวเราะบาดอารมณ์
"อีลำยอง มึงไปยกให้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่" แลถาม
"(ไอ้เหี้ย) มึงโกงกู มึงโกงกู"
ลำยองคลั่งจนยั้งอารมณ์ตัวเองไม่อยู่พุ่งเข้าลุยเสี่ยเล้ง ถีบเข้าได้ทีหนึ่ง จนเสี่ยเล้งแทบล้มหงายหลัง แลพยายามจะเข้าดึงลำยองไว้ แต่คว้าตัวไม่ทัน
ลำยองคลั่งจิกข่วนเสี่ยเล้ง แทบจะควักลูกตาให้ได้ สมุนเสี่ยปราดเข้ามากัน คว้าตัวลำยองแล้วเหวี่ยงกระชากอย่างแรง จนล้มหงายหลังกระแทกพื้นอย่างแรง ลำยองปวดแปล๊บจนนิ่งอึ้งไป
"อีขี้เมา มึงไสหัวไปเลยนะมึง แล้วถ้ายังกลับมาอีก มึงโดนดีแน่"
ยายแลพยายามฉุดลำยองลุกขึ้น เลือดไหลนองเต็มพื้นปะปนกับของเหลวภายใน ลำยองยกมือที่เปื้อนเลือด แดงฉานขึ้นมาจนเห็นเต็มตา
ลำยงถามแม่ ในคืนนั้น
"แล้วหมอเขาว่ายังไงแม่"
"เด็กมันตายในท้องแม่ตั้งนานแล้ว" แลบอก
"เวรกรรม"
ลำดวนบอก
"ถึงว่าสิ มันเข้ามาใกล้ ๆ ถึงได้เหม็นเหมือนอะไรเน่า"
"แล้วนี่ต้องนอนโรงพยาบาลกี่วัน" ชุดถาม
"ยังไม่รู้เลย หมอเขาไม่ได้บอก"
"หามาได้เท่าไรก็ต้องมาหมดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องทุกที" ลำดวนว่า
"ยังไงมันก็พี่มึงแหละ อีลำดวน"
"ฉันว่ายังงี้ก็ดีเหมือนกัน ตาย ๆ ไปซะหมดเวร ไม่ต้องมาลืมตาดูโลกนี้หรอก มันทรมานเปล่า ๆ" ลำยงบอก
"ถ้าเณรรู้จะว่ายังไงบ้างก็ไม่รู้นะ" ชุดว่า
"พวกเอ็งก็อย่าให้รู้สิวะ"
"แล้วแม่คิดว่าเราจะปิดเณรไปได้นานแค่ไหนกัน" ลำยงบอก
เวลากลางวัน เณรสะพายย่ามใส่ทั้งหนังสือเรียน และของกินที่จะเอามาฝากน้อง ๆ เดินมาถึงหน้าบ้าน แต่ต้องชะงัก ชายคนหนึ่งเดินออกมาพอดี
"มาหาใครเณร"
"โยมแม่อยู่ไหมครับ"
"แม่ใคร"
เณรได้แต่อึ้ง
"อ๋อ...อีขี้เมาท้องโตนั่นนะเหรอ"
เณรยิ่งอึ้ง
"ไม่มีใครอยู่บ้านนี้แล้วเณร ย้ายออกกันไปหมดแล้ว"
"ย้ายไปไหนครับ"
"ไม่รู้...แต่บ้านนี้เป็นของเสี่ยเล้งเขาแล้วเณร"
ภายในบ้านแล ลำยองอยากเหล้า ปวดไปทั้งตัว ร้องไห้ฟูมฟาย อ้อยเข้ามานัวเนียใกล้ ๆ
"อีอ้อย มึงไปไกล ๆ กู กูรำคาญ"
"มึงจะโวยวายทำไม หนวกหู...เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเขามั่ง หาความสงบสุขไม่ได้เลยโว้ยบ้านนี้"
ยายแลลากอ้อยออกไปทางหนึ่ง
"อีแล กูหิวข้าวจังเลย" ปอบอก
ลำยองร้องไห้ฟูมฟาย
"อีพวกนี้มันเกิดมาทวงเวรทวงกรรมกู"
"มึงน่ะแหละเกิดมาทวงเวรทวงกรรมกู เลี้ยงมึงโตมาแล้วยังต้องมาเลี้ยงลูกให้มึงอีก...ปัญญาก็ไม่ได้อ่อนซะหน่อยมึงน่ะ"
ลำยองร้องไห้
"ตั้งแต่เช้ากูยังไม่ได้กินข้าวเลย" ปอบอก
เณรยืนอยู่นอกประตู
"ไอ้เล้งมันมาหลอกกู กูจะฆ่ามัน มันยึดเอาบ้านไปแล้ว"
"ก็มึงมันโง่เอง เมาจนไม่มีสติ เขาให้ทำอะไรก็ทำหมด แล้วมึงจะมาตีโพยตีพายทำไมอีบ้า บ้านหลังนั้นกำนันเขาอุตส่าห์ยกหนี้ไว้ให้เด็ก ๆ มันอยู่กัน แต่มึงก็ทำลายหมด แล้วจะมาคร่ำครวญทำไม อีคนล้างพลาญ"
"แอร๊ย"
"อีแล...ทำไมมึงใจดำยังงี้ กูหิวไส้จะขาดแล้ว"
"เบื่อโว้ย เบื่อ"
ยายแลเดินออกมาแล้วต้องชะงักเพราะเณรยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
"อ้าวเณร มาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่ไปเรียนหนังสือ"
"ผมมาดูโยมแม่...ไปที่บ้านโน่นแล้วมีคนบอกว่า..."
ปอตามมาเห็นเณรก็ลงนั่งยอง ๆ ไหว้ท่วมหัวแล้วปูดเข้ามาแหกดูถุงย่ามเณร
"พระมาโปรดกูแล้ว"
"ไอ้ปอ ไอ้ปอ"
เณรหยิบห่อกับข้าวออกมาให้ ปอได้ของกิน ดีใจ คลานไปมุมส่วนตัวกินกับข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
"มึงจะท้องแตกตายไอ้ปอ กินแล้วบอกยังไม่ได้กิน"
"โยมแม่เป็นยังไงบ้างครับ"
เณรจะเข้าไปดูลำยอง แต่ยายแลขวางทางกันเอาไว้
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกเณร ก็แค่โวยวายไปตามเรื่อง อีกหน่อยก็คงทำใจได้"
"ใกล้คลอดน้องแล้วด้วยไม่ใช่เหรอครับโยมยาย"
"น้องเณรคนนี้มันบุญน้อย"
"หมายความว่ายังไงครับ"
ลำยองลุกโซเซมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ พรวดพราดเข้ามาเผชิญหน้าเณร
"ไหนว่าลูกบวชแล้วจะเจริญไง โกหกตอแหลกันทั้งนั้น"
"อีลำยอง... ไปนอนไป"
ยายแลพยายามกันลำยองออกไป
"มีแต่เจ๊งกับเจ๊ง หมดตัวแล้วรู้ไหมบ้านช่องก็ถูกมันโกงเอาไปหมด"
ลำยองร้องฟูมฟายพูดวนเวียนฟังไม่รู้เรื่อง แล้วหมดแรงเอง ตัวงอลงไปกองกับพื้น ร้องไห้ฟูมฟาย เณรมองแม่สงสาร
"ไม่ต้องสนใจหรอกเณร เดี๋ยวมันก็ทำใจได้ เณรรีบไปเรียนหนังสือเถอะ"
ยายแลพยายามทำให้เห็นว่าเป็นเรื่องปกติ
ที่กลางซอยเณรเดินมาแล้วเห็น แป้งกำลังส่งยา รับเงินกันอยู่ในมุมหลืบลับตาคน แป้งเห็นเณรที่ยืนดูอยู่จึงเดินเข้ามาหา
"ไงวะไอ้วัน"
"โยมน้ายังไม่เลิกทำงานแบบนี้อีกเหรอครับ"
"มันเป็นธุรกิจโว้ย เลิกไม่ได้หรอก ขืนเลิกลูกค้าข้าลงแดงตายกันหมด" แป้งพูดพลางหัวเราะ
"โยมน้าก็รู้ว่ามันไม่ดี"
"พอห่มผ้าเหลืองแล้วต้องเทศน์โปรดสัตว์ยังงี้เหรอวะ"
"เลิกทำบาปเถอะครับโยมน้า"
"ไอ้ตัวบาปนี่มันเป็นยังไงวะ ไหนเอ็งบอกให้ข้ารู้หน่อย มันมีขนไหม มีเขารึเปล่า"
แป้งหัวเราะอีก
"โยมน้าทำไมไม่สงสารโยมยายบ้าง"
แป้งชะงัก ค่อย ๆ หยุดหัวเราะ
"แล้วเอ็งล่ะ ไม่สงสารแม่เอ็งบ้างรึไงวะ ถึงได้หนีไปบวชยังงี้ เองมันสบายแล้วนี่หว่า อยู่เฉย ๆ ก็มีข้าวกิน มีคนเอาเงินมาให้ใช้ แถมยังยกมือไหว้อีกต่างหาก"
แป้งเดินส่ายอาด ๆ ออกมา
เพิงก๋วยเตี๋ยวลำยง
"ข้าว่าแล้ว...มันจะปิดไปได้นานแค่ไหนกัน แล้วเณรว่ายังไงบ้าง" ปั้นถาม
"ก็นิ่งๆไปเลยนะสิ ข้าไม่แน่ใจว่าเณรคิดอะไรอยู่" แลว่า
"เกิดเห็นแม่เห็นน้อง ๆ ลำบาก แล้วเกิดสึกออกมาล่ะ"
"ขออย่าให้เป็นยังงั้นเล๊ย ยัยปั้น"
ตอนเย็น เจ้าของร้านของชำรินเหล้าใส่กั๊กขายปลีกให้ลำยองรับเหล้ามามือสั่นจนต้องประคองด้วยสองมือ เจ้าของร้านมองคิ้วขมวดมอง
"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนรึไง"
ลูกค้าอีกอีกคนเข้ามาในร้าน
"ซื้ออะไรจ๊ะ"
"เอาแฟ๊บมากล่อง สารส้มด้วย"
เจ้าของร้านขยับไปหยิบของขายลูกค้า ลำยองซดเหล้าเข้าปากพรวดเดียวหมดกั๊ก แล้วมองตามเจ้าของร้านที่สาละวนขายของให้อีกคน ลำยองตัดสินใจโดยไม่ใคร่ครวญนาน เอื้อมไปหยิบเงินในตะกร้าคว้าเหล้าทั้งขวดแล้วโกยหนีทันที เจ้าของร้านหันมาเห็นพอดี
"ว๊าย ขโมย ขโมย ช่วยจับที"
ลำยองวิ่งกะโผลกกะเผลกหนีไป
ยายแลฟังเจ้าของร้านอย่างอื้ออึ้ง
"มึงเลี้ยงลูกมึงยังไงวะ อีแลสันดานเสียกันทั้งโคตร"
ลำดวนเดือดบอก
" อ้าว...พูดกันดี ๆ ก็ได้โว้ย ทำไมต้องมาด่าเหมาโคตรกันยังงี้ด้วย"
"ก็มันไม่จริงรึไงวะ อีลำดวน คนเขาก็รู้กันไปทั้งซอยว่าโคตรเง่าสักหลาดพวกมึงน่ะ เน่าเฟะกันขนาดไหน"
"ปากหมายังงี้มาตบกันให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลยดีกว่ามั้ง
ชุดพยายามเข้ายื้อห้ามลำดวน
"มึงพาลยังงี้ มึงจะไม่ยอมจ่ายเงินคืนกูใช่ไหม"
"อยากได้ก็ไปเก็บเอาที่พี่ลำยองมันสิโว้ย"
"อีลำดวน มึง" เจ้าของร้านเงื้อง่า
"อีลำดวน...มึงหุบปาก ลำยง มึงเอาเงินให้เขาไป"
ลำยงมองแม่อย่างเข้าใจ เห็นใจหยิบเงินส่งให้เจ้าของร้าน
"เท่านี้แหละ...บอกอีลำยองมันด้วยนะ หนหน้าถ้ามีอีก กูเอาตำรวจมาลากคอมันเข้าตะรางแน่"
เจ้าของร้านสะบัดออกไป ยายแลทรุดลงนั่งเหมือนหมดเรี่ยวแรง
ลำยงบอก
"ไม่รู้ชาติที่แล้วเป็นหนี้มันรึไง ชาตินี้ถึงต้องตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวยังงี้"
ยายแลทั้งเหนื่อยทั้งปลง
"ก็อย่างที่เขาว่านะแหละ กูมันผิดเอง กุเลี้ยงลูกไม่ดี มึงถึงได้เป็นยังงี้"
ฉากลิเกเก่าขาดวิ่น ห้อยพะเยิบพะยาบ บนโรงลิเก ขวดเหล้ากลิ้งอยู่ข้างตัว ลำยองเมาเต็มที่ เกาแผลน้ำเหลืองพุพองประทุอักเสบที่โคนขาหนีบแล้ว แล้วเคลื่อนมือมาเกาที่ซอกคอ ผื่นแดงเหมือนมีตุ่มน้ำใส ๆ ผุดขึ้นมา ยิ่งได้รับแอลกอฮอล์ยิ่งปรากฏชัดเจน
เสียงแตรวงขบวนแห่นาคดังแว่วมาแต่ไกล ลำยองขยับลุกขึ้น แล้วร่ายรำอย่างคึกคักมองหาที่มาของเสียง
ขบวนชาวบ้านร่ายรำกันสุดเหวี่ยงตามความคึกคักของแตรวงในจังหวะเร้าใจ ลำยองพุ่งเข้ามาปะปนกับฝูงคน ท่าทางสนุกสุดเหวี่ยงเพราะความเมา รำเหยิบ ๆ กับคนโน้นทีคนนี้ที พลางสลับเกาแผลที่คอ
ชาวบ้านหญิงเริ่มมองและขยับหนีห่างเพราะเห็นแผลเฟะที่คอ แล้วสะกิดกันให้ดู ลำยองรำเซเข้าไปปะทะชนชายหนุ่ม ชายหนุ่มกรุ้มกริ้มเพราะคิดว่าได้กำไรที่หญิงมาเบียดสี รำป้อ จนลำยองคว้ากอดคอ ชายหนุ่มจึงได้เห็นแผลลำยอง แล้วชิ่งหนีออกทันที
ทุกคนทิ้งระยะห่างไม่ย่อมเข้าใกล้ลำยอง ความสุข ความรื่นเริงอันตรธานไปทันทีกลายเป็นความหลอน
ลำยองแทบจะรำเดี่ยวอยู่หน้าแตรวง เมามันจนเซล้มคลุกฝุ่น แต่ลำยองยังหัวเราะอย่างสนุก
ชุดกับลำยงช่วยกันลากลำยองที่เมาแอ๋เข้ามา
"ไปเจอมันที่ไหนล่ะ" แลถาม
"ท้ายซอยข้างวัดโน่น พี่ชุดอย่าลืมล้างมือล้างไม้ด้วยล่ะ สบู่ก็เอาไม่อยู่หรอก ต้องแฟ๊บซะละมัง "
ลำยง, ชุด แยกไปล้างมือหลังร้าน ลำยองยังมันไม่เลิก รำเหยิบ ๆ เซเข้าไปใกล้ลูกค้าที่กินก๋วยเตี๋ยวอยู่ ลูกค้าเห็นลำยองแล้วได้แต่มองหน้ากัน หยุดเคี้ยว กินไม่ลง ก๋วยเตี๋ยวยังเหลือ
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 10 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
