อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 3 พ.ย. 56
แบงก์ร้อยถูกยื่นเพื่อแลกกับขวดเหล้าที่ห่อกระดาษมิดชิดที่ร้านขายของชำในซอยบ้านลำยองหมุนเปิดขวดเหล้าจะจิบระหว่างรอเงินทอน ขวดเหล้าจ่อจะถึงปากแล้ว...ลำยองชะงัก
"ดีชั่วคนอย่างข้าเห็นมาหมดแล้ว เอ็งฟังข้าให้ดีนะ ได้เกิดมาเป็นคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ นะโว้ย
ถ้าเอ็งสักแต่ว่าเป็นคนใช้ชีวิตไปวัน ๆ อย่างไม่รู้จักใช้สติปัญญาให้สมศักดิ์ศรีความเป็นคน เอ็งมันก็ไม่ต่างไปจากหมูหมากาไก่หรอกวะ"
ลำยองเปลี่ยนใจ ลดขวดเหล้าลง ปิดฝาขวด ลำยองเห็นไข่ไก่ในกระจาด
"ไข่ขายยังไง"
"โห...แพงฉิบ"
"ทีซื้อเหล้า เอ็งไม่เห็นบ่นเลยว่าแพง" คนขายบอก
ลำยองตาขวาง
"เอามาโหลนึง"
แม่ค้าหยิบไข่ไก่ใส่ถุงกระดาษ รับเงิน ลำยองหิ้วถุงเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ชะงัก ตัวงอเพราะปวดท้องลูกจะเล็ด ถุงขวดเหล้า ถุงไข่ไก่หลุดมือ ร่วงลงพื้น แล้วทรุดลงกองกับพื้น หมาจรจัดแถวนั้นมองกันอย่างงง ๆ หลังจากนั้น แม้แต่หมายังโกยแน่บแตกตื่น
ชาวบ้านวิ่งหน้าตั้งเข้ามาที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"ยัยแล ยัยแล ไว ๆ หัวมันออกมาแล้ว"
ทุกคนช่วยกันเก็บร้านอยู่
"หัวอะไรของเอ็ง"
"นังลำยองน่ะสิ มันเจ็บท้องอยู่กลางซอยโน่น หัวเด็กมันโผล่ออกมาครึ่งหัวแล้ว...ไปดูมันไว ๆ"
ทุกคนวิ่งกรูกันออกไป
วันเฉลิมวิ่งกลับมาที่บ้านหน้าตื่น บ้านเหมือนไม่ใช่บ้าน คนเช่าห้องบางคนตักน้ำอาบที่โอ่งหน้าบ้าน บางคนก่อเตาทำกับข้าว วันเฉลิมวิ่งเข้ามาในบ้านเห็นลำดวนป้อนข้าวเหน่งสลับอ้อยอยู่
"น้าลำดวน"
"เออ...กลับมาแล้วเหรอวะ"
"ผมใจหายหมดเลยไปที่ร้านแล้วไม่เจอใครซักคน"
"เขาต้องเอาแม่เอ็งไปส่งโรงพยาบาล แม่เอ็งเขาคลอดน้อง"
วันเฉลิมยิ้มดีใจ
"เอ็งยิ้มอะไรวะไอ้วัน คนที่เขาเครียดกันยังกะอะไรดี ออกมากันเป็นโขยงยังงี้ ใครมันจะเลี้ยงไหว"
"ผมจะช่วยเลี้ยงเอง ต้องไหวสิครับน้าลำดวน"
"ผู้ใหญ่ยังแทบจะไม่พอกิน แล้วเอ็งจะอาอะไรมาเลี้ยงมัน"
"ผมกินนิดเดียวก็ได้ ที่เหลือยกให้น้อง ๆ ครับ"
ลำดวนพูดไม่ออก
สันต์ถามเรื่องลูกลำยองกับแม่
"ผู้หญิงรึผู้ชายครับแม่"
"เห็นเขาว่าผู้หญิง...อีกหน่อยมันก็คงเละเทะเหมือนแม่มัน"
"แม่ปั้นไปตัดสินเด็กมันยังงั้นมันก็ไม่ถูกนะ"
"ไม่ถูกยังไงตาสิน ก็เลือดแม่มันไม่ดี"
"แต่ฉันว่าเด็กมันจะเป็นยังไงมันอยู่ที่เราเลี้ยงดูอบรมบ่มนิสัยมกกว่า"
"อบรมมันให้ปากฉีก มันก็ดีไม่ได้หรอก แกไม่เคยได้ยินรึไง ลูกเสือลูกตะเข้น่ะ"
"แล้วอย่างไอ้วันหลานเราล่ะแม่ปั้น ทำไมมันคิดดีทำดีได้"
ปั้นเอาชนะไว้ก่อน
"ก็เลือดทางเรามันเยอะกว่านี่หว่า"
ปั้นกลัวเถียงแล้วแพ้ลุกเดินหนีออกไปทางอื่น
"แม่ก็ยังงี้แหละครับพ่อ... สุดท้ายก็เป็นความผิดของผมอยู่ดีที่ดึงผู้หญิงอย่างลำยองเข้ามาเกี่ยวข้อง ถึงแม่จะไม่พูดตรง ๆ ผมก็รู้"
ยายแลหอบผ้าอ้อมที่เพิ่งตากแห้งเข้ามา ลำยองนอนให้นมลูกอยู่หงุดหงิดอารมณ์ไม่ดี
"โอ้ย...เจ็บ แม่เอาอีนี้มันออกไปที"
"ให้มันกินให้อิ่มก่อนสิโว้ย"
"ไม่เอา...น้ำข้าวก็มี นมข้นก็มี ก็ชงให้มันกินสิ"
ยายแลเข้ามาอุ้มเด็กในเบาะออกไป
"ให้นมลูกแค่นี้เจ็บจะเป็นจะตาย ที่ตอนมึงทำให้มันเกิดทำไมมึงไม่เจ็บยังงี้วะ...สี่คนหน้าสลอนกันอยู่เนี่ย"
"ไม่ไหวก็ไม่ต้องเลี้ยง"
"มึงอย่าพูดชุ่ย ๆ นะอีลำยอง ลูกในไส้มึงแท้ ๆ นะ"
"ยังไงฉันก็เลี้ยงมันได้ละกัน"
"ค่ากับข้าวค่านมมึงยังไม่มีปัญญา ยังจะหน้าด้านมาบอกว่าเลี้ยงได้"
"ก็หาผัวใหม่ซักคนไง"
"อีบ้า...กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงแล้ว"
"แม่สอนฉันเอง เกิดมาสวยอย่างฉันจะต้องกลัวอะไร ผู้ชายหน้าโง่ในโลกนี้มันมีถมไป"
"เออ...มึงก็ได้แต่ผู้ชายหน้าโง่น่ะแหละ คนดี ๆ ใครเขาจะเอามึง"
ลำยองไม่ยี่หระ
วันใหม่ เวลากลางวัน ลำยองทุบประตูห้องที่แบ่งเช่า
"เฮ้ย เปิดโว้ย หนอย ถึงวันจ่ายค่าเช่าที่ไร ปิดห้องเงียบทุกที เฮ้ย ตายโหงตายห่ากันแล้วรึไง"
วันเฉลิมยืนดูแม่อยู่มุมหนึ่ง ลำยองเดือดดาล ยกเท้าขึ้นจะถีบพังประตู คนเช่าห้องเปิดประตูออกมาพอดี
"เอาไว้พรุ่งนี้เช้าได้ไหมจ๊ะ พี่ลำยอง"
"ไม่ได้ ไม่มีจ่ายตอนนี้ มึงก็ย้ายออกไป"
"ผัวฉันมันยังไม่กลับมาเลย"
"เรื่องของมึง ผัวมึงไม่ใช่ผัวกูจ่ายมา ไม่งั้นกูจะเอาของมึงไปขาย"
คนเช่าห้องยื่นเงินให้ ลำยองคว้าเงินหมับ
"มีจ่ายแต่ทำเป็นเหนียวนะมึง"
ลำยองเดินนับเงินออกมา
"ไอ้วัน มึงเฝ้าบ้านเลี้ยงน้องด้วยนะมึง"
"ครับ"
ลำยองเดินออก วันเฉลิมรู้ดีว่า แม่จะไปไหน
ลำยองเดินฝ่าผู้คนเข้ามาในบ่อน ดู ๆ อยู่ว่าจะลงวงไหนดี เสียงฮือฮาดังมาจากไฮโลวงนึง...ทำให้ลำยองเดินเข้าไปดู เสือรับเงินมา เจ้ามือเตรียมเขย่าตาใหม่
"แทงโว้ยแทง"
เสือลงเงินพนันตาใหม่ ลำยองวางเงินพนันตามเสือ เสือเงยหน้าตามมือที่ทาเล็บสีสดจนเห็นลำยองเต็มตา
"มือขึ้นเหรอลุง แบ่งกันรวยหน่อยสิ"
ภายในบ้านลำยอง วันเฉลิมตักก๋วยเตี๋ยวแบ่งใส่ชาม
"ข้าละนึกว่ามันอดอยากอุตส่าห์หิ้วก๋วยเตี๋ยวมาให้มันกิน ดูเอาเหอะมันหิวเหล้าหิวบ่อนมากกว่า ลูกเต้าไม่สนใจ...อีอ้อยมันตกน้ำคราวโน้น เอ็งน่าจะปล่อยให้มันจมน้ำตาย ๆ ไปซะ จะได้หมดภาระซะบ้าง" แลบอก
"ยายครับ...ยายไม่ได้คิดอย่างนั้นจริง ๆ ใช่ไหมครับ"
ยายแลนิ่งงัน
"ยายเหนื่อย ยายโกรธแม่เฉย ๆ ผมรู้"
"ถ้าอีอ้อยมันตายไปจริง ๆ มันก็ดีไม่ใช่เหรอ"
"ไม่ดีหรอกครับยาย...หลวงตาสอนไว้ว่า กว่าจะได้มาเกิดเป็นคนแสนยาก ชีวิตทุกชีวิตมีค่าด้วยกันทั้งนั้นครับ"
"แล้วเอ็งไม่เจ็บใจบ้างรึไง แม่เอ็งมันดีแต่เบ่งออกมา มันเคยสนใจใยดีน้องเอ็งบ้างไหม กี่คน ๆ ก็ไม่พ้นเอ็งกับข้า...นี่มันบ้าบออะไรกัน"
"ยายครับ...ผมไม่เบื่อไม่เหนื่อยหรอกครับ น้องกี่คนผมก็เลี้ยงให้แม่ได้ แม่อุตส่าห์ให้ผมเกิดเป็นลูกแม่ ผมเป็นพี่คนโต ผมต้องตอบแทนพระคุณแม่ครับ"
ยายแลเบือนหน้าหนี ซ่อนน้ำตา
"แม่อาจจะหลงผิดไปบ้าง แต่ผมยังเชื่อว่าซักวันแม่ต้องคิดได้บ้างครับ"
อีกมุมหนึ่งที่บ้านลำยอง วันเฉลิมป้อนก๋วยเตี๋ยวให้อ้อยคำ ขยับไปป้อนให้เหน่งคำหนึ่ง ตัวเองถึง
จะได้กินคำหนึ่ง วงเวียนไปมาอยู่อย่างนี้ ยายแลกอดเข่ามองออกไปข้างนอก ปลงตกกับชีวิต
ที่บ่อน เสือโกยเงินที่เล่นได้เก็บใส่กระเป๋า ลำยองหน้าบานวันนี้โชคดีจัง โกยเงินสีหน้าเบิกบาน
แต่เสือผละออกจากวงพนัน
"อ้าวลุง...จะไปไหน"
"กลับบ้านสิโว้ย"
"มือกำลังขึ้นจะรีบไปไหน เดี๋ยวสิ ต่ออีกหน่อย"
"เอ็งก็ต้องกลับเหมือนกัน"
"เรื่องอะไร ฉันต้องฟังลุงด้วยล่ะ"
"ลูกเต้าเอ็งไม่ห่วงมันเลยรึไงวะ"
ลำยองอึ้ง
"กลับเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้กลับ"
เสือเดินออกไปอย่างเลิกสนใจ
ลำยองเดินหน้างอตามเสือออกมา เห็นเสือยืนดูดโอเลี้ยงอยู่อีกมุมหนึ่ง
"ขืนเองเล่นต่ออีกไม่เกินชั่วโมงเอ็งก็หมดตัว เชื่อข้าไหมล่ะ"
"ลุงเป็นเซียนรึไง"
"ไม่ต้องเป็นเซียนก็รู้โว้ย มันปล่อยให้เอ็งได้จนย่ามใจ แล้วมันก็จะถ่วงลูกเต๋าเอาคืนจากเอ็งละที่นี้ เอ็งจำเอาไว้เลย การพนันไม่ทำให้ใครรวยหรอกนอกจากเจ้ามือ เอ็งเห็นหมาแม่ลูกอ่อนตัวนั้นไหมเอ็งทายสิลูกมันกี่ตัว"
หมาจรจัดผอมโซนมเต่งยานนอนน้ำลายไหลอยู่มุมหนึ่ง
"ใครจะไปรู้"
"ข้าตามไปดูมาแล้ว สิบตัว มันมาคอยเศษอาหารที่คนกินทิ้งกินขว้างแถวนี้ กินจนเต็มท้องแล้วมันก็วิ่งกลับไปหาลูกมัน สำรอกที่มันกินเข้าไปออกมาแบ่งลูก ๆ จนครบทุกตัว ลูกมันกินอิ่มเมื่อไหร่มันถึงจะกินเพื่อตัวเอ็งมันเอง"
"ฟังแล้วจะอ๊วก"
"หมามันยังนึกถึงลูกมัน มากกว่าตัวเอง แล้วเอ็งล่ะ มาตะลอนๆอยู่ยังงี้ไม่สำนึกอายหมามั่งรึไงวะ"
"ลุงเอาฉันไปเปรียบกับหมาเหรอ"
"ถ้าเอ็งประเสริฐกว่ามันเอ็งก็ไม่เห็นต้องโกรธเลยนี่หว่า"
เสือหัวเราะ ลำยองมึน...ไม่เคยเจอของจริงอย่างนี้
"เอ็งไปกินข้าวเป็นเพื่อนข้าหน่อยโว้ย ข้าขี้เกียจกินคนเดียว"
เสือเดินออกไป ลำยองหน้าหงิกแต่ก็ตามออกไป
ภายในร้านข้าวต้ม อาหาร 2-3 อย่าง ถูกยกมาเสิร์ฟบนโต๊ะ
"ลุงไม่สั่งเหล้าเหรอ"
"ข้าเลิกกินมาเป็นสิบปีแล้วโว้ย"
"ลูกผู้ชายอะไรวะไม่กินเหล้า"
"น้อยๆหน่อย เอ็งรู้จักข้าน้อยไป...ข้าน่ะสุดๆมาทุกอย่างแล้ว เหล้าน่ะ ข้ากินจนไม่เหลืออะไรซักอย่าง เพื่อน ลูก เมีย ไม่เหลือแม้แต่ความเป็นคน กว่าจะรู้ตัวมันก็สายเกินไปแล้ว เอาอะไรคืนมาไม่ได้ซักอย่าง เอ็งนะ เลิกได้ก็เลิกซะ ข้าเตือนด้วยความหวังดี"
"ลุงนี่สมัยหนุ่มๆ คงหล่อน่าดู เจ้าชู้ไหมเนี่ย"
"ก็บอกแล้วไงวะ ข้าน่ะสุดๆมาแล้วทุกอย่าง"
"ลุงมาควงฉันยังงี้ เมียลุงมาเจอเข้า ฉันไม่ถูกตบล้างน้ำเหรอ"
"เมียข้าเขาตายไปหลายปีแล้ว"
"มิน่าถึงได้ทำตัวเฟี๊ยวฟ๊าวขนาดนี้"
"แล้วมันเรื่องอะไร ต้องมาทำชีวิตเหี่ยวเฉาด้วยวะ"
"งั้นฉันไม่เรียกลุงละ เรียกพี่ดีกว่า"
เสือหัวเราะ
"พี่ชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลย"
"แล้วเอ็งจะรู้ไปทำไม"
บ้านลำยอง เวลาเย็น วันเฉลิมเดินออกมาเพราะเห็นรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอด ลำยอง ลงจากรถพร้อมกับเสือ
"เข้าบ้านก่อนสิพี่"
"ข้าไม่ได้มาแถวนี้นานแล้ว จอแจขึ้นเยอะนะ นี่มันบ้านเก่าท่านขุนท่านนี่หว่า"
วันเฉลิมยืนมองอยู่มุมหนึ่ง
"ผัวคนที่สองฉันมันซื้อให้ ส่วนไอ้นั่น ผัวคนแรกมันให้ไว้เป็นมรดก"
ลำยองหัวเราะ ชี้ไปทางวันเฉลิม เสือไม่ขำด้วย
"ไอ้วัน มาไหว้ลุงเขาซะสิโว้ย"
วันเฉลิมไหว้เสือ
เสือมองวันเฉลิมอย่างรู้สึกถูกชะตาตั้งแรกเห็น
"เนี่ยเหรอวะ หลานไอ้สิน ยัยปั้น"
"พี่รู้เรื่องฉันทุกอย่างเลยนี่"
"เรียนชั้นอะไรแล้ววะเอ็ง"
"ประถมห้าครับ"
"เข้าบ้านดีกว่า พี่ไปดูมรดกไอ้ผัวคนที่สามสี่ห้ากัน"
ลำยองเห็นเป็นเรื่องขำ หัวเราะร่วน
"ไม่ล่ะ ข้ากลับดีกว่า พรุ่งนี้จะมาใหม่"
"จริงๆนะ ต้องมาจริงๆนะ ฉันจะรอพี่นะ ไม่มาโกรธจริงๆด้วย"
เสือไม่เล่นด้วยกับท่าทีออดอ้อน อ้อล้อของลำยอง ก้าวกลับขึ้นรถไป
ลำยองเสียงห้วนถาม
"มึงหุงข้าวหุงปลารึยังวะไอ้วัน"
"หุงแล้วครับ แต่กับข้าวยังไม่มี"
ลำยองไม่สนใจเดินเข้าบ้าน วันเฉลิมเดินตาม
วันใหม่ ตอนกลางวัน ทุกคนทำงานกันเป็นระวิงกันที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว ลำยองนั่งเขียนคิ้วให้ตัวเองอยู่มุมหนึ่ง
"ถ้าเขาไม่สนใจฉัน เขาไม่ตามมาส่งฉันถึงบ้านหรอก"
"แล้วเขาเห็นบ้านพี่ เขาเป็นยังไงล่ะ เป็นลม หรือว่าอ้วกแตก" ลำดวนแดกดันถาม
"อีลำดวน...มึงมันอิจฉากู"
"เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่เดี๋ยวนี้สมเพชมากกว่า"
"ลูกมึงเป็นโขยง ผู้ชายที่ไหนมันมาสนใจมึงก็หน้ามืดตามัวแล้วละโว้ย" แลว่า
"เขาใส่นาฬิกาเรือนทอง ขับรถเก๋ง เงินในกระเป๋าเขาเป็นฟ่อนๆแค่นั้นก็พอแล้ว"
"เขาชื่ออะไร เขายังไม่บอกพี่เลย เลิกฝันลมๆแล้งๆซะทีเหอะ" ลำยงว่า
"กูได้ดิบได้ดีมีเศรษฐีเขาเลี้ยงดูกูขึ้นมา มึงอย่ามาง้อกูละกัน"
ลำยองหันกลับมาเก็บอุปกรณ์แต่งหน้าเผชิญหน้ากับพ่อ
"กูจำได้แล้ว นึกอยู่ตั้งนานว่าเคยเห็นมึงที่ไหน อีอ้อย มึงนี่โตเป็นสาวสะพรั่งขนาดนี้แล้วเหรอวะ"
"โอ้ย...จะบ้าไปถึงไหน พ่อ"
ลำยองหงุดหงิดลุกหนีออกไป
ลำยองกลับมาถึงบ้านแล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นรถเสือจอดอยู่ เสือยืนมองบ้านลำยองอยู่..คนเช่าห้องบ้างเอาขยะออกมาทิ้ง บ้างเอาผ้าออกมาตากรุงรัง
"พี่...พี่มาจริงๆด้วย"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 3 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
