อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 2[2] พ.ย. 56
“รัก มันเอ็นดูมันยังกะอะไรดีไม่ใช่เหรอ ไอ้หลานคนนี้ นี่ไง เอามาส่งให้แล้ว แต่ไม่ได้ให้เลยนะไม่ต้องดีใจจนเนื้อเต้น กูคิดชั่วโมงละร้อยเท่านั้น”“มึงว่าอะไรนะอีลำยอง ชั่วโมงละร้อย”
“ค่าเช่าไง...แก่จนหูตึงแล้วรึไง”
“อีลำยอง”
“ไอ้วัน...มาหาปู่” สินบอก
“จะเช่าก็จ่ายสดมาเดี๋ยวนี้นะโว้ย งดเชื่อเบื่อทวง”
“ได้...เอ็งรอเดี๋ยวนะ”
สินเดินไปหยิบเงินในกระป๋องมาส่งให้ลำยองหนึ่งร้อยบาท
ลำยองกระชากเงินไป
“ชั่วโมงเดียวนะไอ้วัน เสร็จแล้วไปเอาอีอ้อยไอ้เหน่งกลับบ้านด้วย จะได้ไปหุงข้าวหุงปลา”
ลำยองลอยหน้าลอยตาออกไป
ลำยองแวะร้านของชำซื้อเหล้า
“เซี่ยงชุนมาขวดโว้ย”
ลำยองรับเหล้าห่อกระดาษมา ระหว่างรอเงินทอนก็เปิดเหล้าออกกิน ยายแลอุ้มเหน่ง จูงอ้อยมาพอดี กำลังจะเอาไปส่งบ้าน
“อีลำยอง...ลูกเต้ามึงเนี่ย เอาไป กูรอจนเก็บร้านเสร็จแล้ว ไอ้วันมันก็ไม่เห็นโผล่หัวไปรับน้องมัน”
“มันทำงานอยู่”
“ทำงาน งานอะไร ตัวแค่นั้นใครเขาจ้างมันทำอะไร”
“อีปั้น...ไอ้สิน”
ลำยอองรับเงินทอนมา
“กูไม่เข้าใจ”
"มันเช่าไอ้วัน ชั่วโมงละร้อยมันก็จ่าย" ลำยองหัวเราะ
"กูว่าความคิด ยังงี้ ไม่ใช่ของใครหรอก ของมึงน่ะแหละใช่ไหม อีลำยอง"
"หัวดีอย่างอีลำยองซะอย่าง ไม่มีอดตายหรอกแม่"
"ลูกมึงเนี่ย เอาไป"
"ฉันอุ้มมันไม่ไหวหรอก ไอ้ที่อยู่มันท้องนี่มันดิ้น แม่เดินมาตั้งไกล เดินอีกหน่อยก็ถึงบ้านฉันแล้ว"
ลำยองเดินจิบเหล้า เดินตัวปลิวกอดขวดเหล้าไป
"เวร...เวรของกูแท้ ๆ"
วันใหม่ ลำยองดินออกมาจากบ้านเพราะได้ยิน...
"วัน...วัน"
สันต์ยืนตะโกนเรียกลูกอยู่หน้าบ้าน ลำยองเดินเกาพุงออกมา
"ลูกอยู่รึเปล่า ลำยอง"
"มันซักผ้าอยู่มั้ง ทำไม...คิดถึงเฉย ๆ อยากเห็นหน้ามัน หรือว่าจะเช่ารายชั่วโมงล่ะ" "มันชักจะหนักข้อขึ้นทุกทีแล้วนะ เห็นลูกเป็นอะไร"
"เป็นอะไร ก็ตัวเงินตัวทองน่ะสิ"
"ลำยอง"
"ฉันเบ่งมันออกมา เจ็บปางตาย มันต้องรู้จักตอบแทนแม่มันสิ"
"ลูกอายุเท่าไรกัน"
"โอ้ย แบเบาะเขาก็อุ้มกันออกขอทานแล้ว เห็นออกเกร่อไป ถามมันดูก็ได้ว่าฉันบังคับขู่เข็ญมันรึเปล่า มันสมัครใจของมันเอ็ง ไอ้ลูกคนนี้มันดี มันรักแม่รักน้อง มันสงสารแม่มันเพราะมันรู้ว่า พ่อทิ้งแม่มันไปมีผู้หญิงใหม่" ลำยองหัวเราะชอบใจ
สันต์โกรธจนอยากขย้ำคอ
"ทำร้ายตัวเองยังไม่พอ ทำไมต้องทำร้ายลูกด้วย"
ลำยองตะโกนเรียก
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
วันเฉลิมวิ่งออกมา
"ครับแม่"
"พ่อเอ็งเขามารับเอ็งแน่ะ ไปกับพ่อเอ็งเร้ว... ชั่วโมงละร้อย จ่ายมาสด ๆ เดี๋ยวนี้เลย"
สันต์กัดฟันแน่น จำใจหยิบเงินส่งให้ ลำยองดึงเงินไป
"ชั่วโมงเดียวนะไอ้วัน แล้วก็รีบกลับมาดูน้องมึงด้วย"
"ครับแม่"
วันเฉลิมเดินออกไปกับสันต์ ลำยองกำเงินเดินกลับเข้าบ้านอย่างสบายใจ
ลำดวนในสภาพป่วยโทรมมาช่วยงานที่ร้านก๋วยเตี๋ยว วันเฉลิมในชุดนักเรียนจูงอ้อย อุ้มเหน่ง มาถึงเพิงในตอนเช้า
"น้าลำยงครับ ฝากน้องอ้อย น้องเหน่งด้วยครับ ผมต้องไปโรงเรียนแล้ว" วันเฉลิมจะวิ่งออกไป
"ไอ้วัน เดี๋ยว ๆ ...ไอ้เหน่งน่ะพอทน จับยัดใส่แปลก็สิ้นเรื่อง แต่นังอ้อยมันซนจนไม่มีใครเอามันอยู่หรอก ทุกคนเขาก็ยุ่งกันหมด"
"แล้วจะเอายังไงดีครับ"
"เอ็งอุ้มมันไปไว้กับตาเอ็งที่บ้านโน่น ให้ตาเอ็งดูมันให้ดีกว่า" แลบอก
"ครับ ๆ"
วันเฉลิมเข้ามาอุ้มอ้อยเข้าเอว วิ่งออกไป
วันเฉลิมอุ้มอ้อยเข้ามาในบ้าน
"ตาครับ...ตาครับ"
เสียงราดน้ำซู่ซ่าดังอยู่หลังบ้าน วันเฉลิมเข้ามาเห็นตาปอตักน้ำราดตัวเองหัวจรดเท้าเสื้อผ้าก็ไม่ถอด
"เย็นชื่นใจโว้ย เย็นชื่นใจ"
"ตาครับ ฝากน้องอ้อยด้วยครับ"
"เออ ๆ ๆ มาเล่นน้ำด้วยกันสิวะไอ้วัน"
"ผมต้องไปโรงเรียนแล้วครับตา"
"ไปทำไมวะโรงเรียน เล่นน้ำสนุกกว่าตั้งเยอะ อีอ้อยเดี๋ยวเราลงไปเล่นน้ำในคลองกันดีกว่า"
วันเฉลิมละล้าละลัง กังวลว่าควรจะไวใจให้อ้อยอยู่กับปอจริง ๆ หรือ แต่ก็ต้องตัดใจเพราะต้องรีบไปโรงเรียน
"พักกลางวัน เดี๋ยวพี่มาป้อนข้าวให้กินนะ"
วันเฉลิมรีบออกไป ปอเล่นน้ำสนุกยังกะเด็กพ่นน้ำไปมา
ลำยองท้องโต แต่งเนื้อแต่งตัวดูสวยขึ้นเข้าบ่อนในเมือง ... เงินพนันถูกโกยออกไปจากกลางวง
ลำยองหน้าเพลีย..เสียหมดตัวอีกแล้ว
ชาวบ่อนอก
"เล่นก็ลงมา ไม่เล่นก็ออกไป คนอื่นเขาจะได้เข้ามา"
ลำยองขยับออกจากวง มือประคองท้องโตของตัวเองมือนึง อีกมือนึงกอดกระเป๋า ตัดสินใจจะกลับบ้าน
หญิงเจ้าของบ่อนถาม
"อ้าว...จะไปไหนล่ะค่ะลูกลำยอง"
"วันนี้ดวงไม่ดี กลับบ้านดีกว่า"
เจ้าของบ่อนมองสร้อยทองในคอลำยอง
"โถ ๆ ๆ จะรีบกลับไปทำไมคะลูก ชีวิตนะมีทางออกเสมอละค่ะ ลูกขา ปัญหาน่ะเรื่องเล็ก"
หญิงเจ้าของบ่อนยิ้มให้อย่างเปี่ยมเมตตา ลำยองคลำสร้อยคอ
ช่วงพักกลางวัน หลวงตาปิ่นล้างบาตร จานชาม แล้วคว่ำลง วันเฉลิมวิ่งมาจากโรงเรียนมาที่กุฏิ
"กินข้าวกินปลาซะไอ้วัน"
"ผมเอาข้าวไปให้น้องอ้อยกับตาก่อนดีกว่าครับหลวงตา"
วันเฉลิมคว้าปิ่นโตและวิ่งออกไป
"เออ วิ่งไปวิ่งมา มัวแต่ห่วงคนอื่นเอ็งน่ะจะอดเอาไอ้วัน"
ลำยองนับเงินปึกนึงราวพันกว่าบาทอย่างปิติ หญิงเจ้าของบ่อนเข้ามา5k,
"เรียบร้อยใช่ไหมคะลูกลำยอง"
"ค่ะคุณแม่"
"โชคดีค่ะโชคดี"
ลำยองฝ่าฝูงคนกลับเข้าไปที่วงไพ่อย่างมีชีวิตชีวา
ภายในบ้านยายแล อ้อยยังคลานเล่นอยู่ ตาปอคลานเล่นเป็นเด็กไล่จับอ้อย วันเฉลิมหิ้วปิ่นโตเข้ามา
"ตาครับ กินข้าวครับ น้องอ้อยมากินข้าวมา"
วันเฉลิมหันไปถอดปิ่นโต หยิบจานชามมาตักข้าวใส่ ง่วนแข่งกับเวลา ตาปอคลานไล่ อ้อยลุกขึ้นวิ่งหนีไปที่ประตูลงท่าน้ำ...เสียงหัวเราะสนุกสุดเหวี่ยง วันเฉลิมตักข้าวยังไม่ทันเสร็จ เสียงตูมดังขึ้น วันเฉลิมหันไปดูทันที เห็นตาปอหัวเราะชอบใจ ชี้ไปที่ท่าน้ำ
"ปลาตัวเบ้อเร่อเลยว่ะ"
วันเฉลิมไม่เห็นอ้อยแล้ว รีบวิ่งไปที่ท่าน้ำทันที
"น้องอ้อย น้องอ้อย"
วันเฉลิมกระโดดน้ำตามลงไปทันที
ภายในบ่อน ลำยองเล่นได้กำลังจะโกยเงินเข้าหน้าตักแต่ถูกคว้ามือเอาไว้
"อีลำยอง มึงนึกว่าคนอื่นเขาโง่รึไง หนอย เอาทองเก๊มาตึ๊งกู คิดว่าจะตบตากูได้รึไง"
ลำยองหน้าซีดตกใจเพราะถูกชายฉกรรจ์ลูกน้องคุมบ่อนเข้าฉุดกระชากล็อกตัว หญิงเจ้าของบ่อนเขวี้ยงทองใส่ลำยอง
"มึงรู้ไหมว่าผัวกูเป็นใคร ถ้ากูไม่แน่จริงกูเปิดบ่อนนี้ไม่ได้หรอกโว้ย"
หญิงเจ้าของบ่อนตบหน้าลำยอง
"ไม่เอาเงินมาคืนกู มึงก็เตรียมเข้าไปนอนในตะรางละกัน"
เวลาต่อมา ยายแลกระหน่ำตีปอไม่ยั้งด้วยความโกรธ จนตาปอแหกปากร้องไปมา
"มึงดูอีอ้อยมันยังไง ปล่อยให้มันตกน้ำตกท่า ไอ้บ้าปอ"
"มันไม่ได้ตกน้ำ อีอ้อยมันอยากเล่นน้ำโว้ย" ปอบอก
"มึงนะมึง สร้างแต่ปัญหา กูไม่ไว้ใจอะไรมึงอีกแล้ว"
"พอเถอะแม่ ดีเท่าไหร่แล้วที่พ่อเขาไม่โดดตามไปอีกคน" ลำดวนบอก
ตาปอร้องงอแงราวกับเด็ก ๆ ยายแลเงื้อง่าตีจนเจ็บมือ ลำยงอุ้มอ้อยที่แหกปากร้องอยู่
วันเฉลิมเปียกโชกไปทั้งตัว
"ไอ้วัน ทีหลังเอ็งอย่าทำยังงี้นา..ถ้านังอ้อยมันรัดคอเอ็งพากันจมน้ำไปกะมันจะทำยังไง" ชุดบอก
"ปู่ย่าเอ็ง พ่อเอง เล่นงานพวกข้าถึงตายแน่" ลำยงบอก
"ยังไงผมก็ปล่อยให้น้องจมน้ำไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้หรอกครับ น้าลำยง"
ลำยองถูกผลักจนหัวทิ่มหัวตำออกมานอกบ่อน
"ไอ้พวกหมาหมู่"
ชาย 1บอก
"มึงไปไกล ๆ เลย แล้วอย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีกนะมึง ที่นี่เขามีระดับโว้ย ไม่ต้อนรับพวกใส่ทองปลอมแหกตาคนอื่นอย่างมึง"
ชายฉกรรจ์จะพากันกลับเข้าข้างใน ลำยองถอดรองเท้าเขวี่ยงใส่หลังชายฉกรรจ์
"อีบ้านี่ วอนซะแล้วมึง เฮ้ยสั่งสอนมันหน่อยซิ"
ชายฉกรรจ์ดาหน้ากันเข้ามาจะทำร้าย ลำยองหน้าซีด....ถอยกรูด
"เฮ้ย....พวกมึง!"
กลุ่มชายฉกรรจ์ชะงัก กำนันเสือก้าวเข้ามา
"ถ้าพวกมึงกล้าทำร้ายผู้หญิงท้อง พวกมึงก็ไปหาผ้าถุงมานุ่งกันไป้"
ออร่านักเลงตัวจริงฉาบฉายไปทั่วตัวเสือ กวาดตามองชายฉกรรจ์แต่ละคนอย่างไม่กลัวเกรง
"พวงมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร"
ชายฉกรรจ์จ๋อยสยบ
"ไปโว้ย"
กลุ่มชายฉกรรจ์ต่างกลับเข้าบ่อนไป ลำยองเดินมาเก็บร้องเท้าใส่ มือกำทองปลอมไว้
"เอ็งมันวอนหาที่ ไม่รู้รึไงว่า อีเจ๊ไฝมันขาใหญ่ขนาดไหน เอ็งเจอแค่นี้มันยังน้อยไปนะโว้ย"
"เรื่องของฉัน ลุงไม่ต้องมายุ่ง"
"ไม่ยุ่งไม่ได้หรอกโว้ย หลวงพี่ปิ่นกับข้า คนคุ้นเคยกันอยู่ เอ็งมันหลานหลวงพี่ ทำไมข้าจะจำไม่ได้"
ลำยองขี้เกียจฟังแนวเทศน์มหาชาติเดินเลยหนีออกมา เสือมองตามแล้วเดินตามออกมา
อีกมุมในซอยบ่อน ลำยองเดินประคองท้องที่โตใกล้คลอด เสือเดินตามมา
"จะคลอดอยู่รอมร่อ เอ็งยังตะลอน ๆ เข้าบ่อนอยู่อีก ไม่สงสารลูกบ้านรึไงวะ"
"ฉันจะไปเอาเงินลุงมาเล่นรึไง เงินก็เงินฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกันซะหน่อย"
"ไม่เกี่ยว แต่เห็นแล้วมันทุเรศโว้ย"
ลำยองหันขวับมาเผชิญหน้า
"ลุงคิดว่าลุงเป็นใคร มาด่าฉันปาว ๆ พ่อแม่ฉันยังเอาฉันไม่อยู่เลย"
"โธ่ อีเด็กเมื่อวานซืนอย่างเอ็งน่ะ เป็นลูกเป็นหลานข้าหน่อยไม่ได้ ซึ้งแน่ กินข้าวกินปลารึยังวะ"
"ลุงจะเลี้ยงไหมล่ะ"
วันเฉลิมกินข้าวอย่างรีบเร่งแข่งกับเวลาอยู่ที่กุฏิหลวงตาปิ่น
"หวังดีมีน้ำใจกับคนอื่นมันเป็นเรื่องดี แต่เอ็งต้องรู้จักประมาณตัวเองด้วย ไม่ใช่ช่วยคนอื่นจนตัวเองต้องเดือดร้อน เข้าใจไหมวะ"
"หลวงตาครับ ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมขออนุญาต เอาน้องอ้อยมาไว้ที่นี่ได้ไหมครับ ยายบอกว่าช่วยเลี้ยงน้องเหน่งได้คนเดียว ถ้าขืนยังฝากน้องอ้อยไว้กับตา ผมกลัวว่าจะเกิดเรื่องอีกครับ"
"ตามใจเอ็ง แต่น้องอ้อยมันเด็กผู้หญิงนะเอ็งอย่าลืม ข้าช่วยดูให้ได้แค่ห่าง ๆ เท่านั้นแหละ จะให้อุ้มเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้คงไม่ได้"
"ไม่เป็นไรครับ พักกลางวันผมจะมาทำเอง"
"ข้าถามหน่อยเถอะวะ แล้วแม่เอ็งมันทำอะไรอยู่ มันเป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องนี้บ้างรึเปล่าวะ ไอ้วัน"
ในร้านข้าวแกงธรรมดา ลำยองเขี่ยจานข้าวออกจากตัวหลังจากอิ่มแล้ว เสือมองอย่างปลง ๆ
"ท้องที่เท่าไหร่แล้ววะ"
ลำยองดื่มน้ำแล้วชูนิ้วสี่นิ้ว
"แล้วพ่อเด็กมันหายไปไหนกันหมด"
ลำยองหยิบไม้จิ้มฟัน มาแคะฟัน
"ผู้ชายในโลกนี้มันมีแต่เลว ๆ ทั้งนั้นแหละ"
"เฮ้ย... เอ็งพูดยังงี้มันก็ไม่ถูกโว้ย"
"ลุงจะว่าตัวเองเป็นคนดีงั้นสิ"
"ข้าก็เป็นคนเหมือนคนอื่นละโว้ย แต่อย่างน้อย จะทำอะไรข้าก็มีสำนึก ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน"
ลำยองถุยขี้ฟันปลิวออกมา
"บ้านลุงอยู่ไหน"
"เอ็งกลับไปดูแลลูกเต้าเอ็งให้ดี"
"ยืมตังค์ซักร้อยสิลุง"
"เอ็งนี้มันกล้าเข้าขั้นหน้าด้านเลยนะ"
"ไม่กล้าไม่หน้าด้านก็อดสิ"
เสือหยิบแบ้งค์ร้อยออกมา วางแปะลงบนโต๊ะง่ายดาย ลำยองจะดึงเงินออกมา แต่เสือยังไม่ยอมปล่อยมือที่กดแบงก์ไว้
"ฉันไม่เบี้ยวหรอกน่า ลุงบอกเองว่ารู้จักหลวงลุงปิ่น"
"เอ็งกล้ารับปากไหมล่ะ ว่าได้เงินแล้วจะกลับบ้าน ไม่แวะบ่อนไหนอีก"
"มากเรื่องจริงโว้ย"
ลำยองสะบัดหน้าไม่ง้อ
แบงก์ร้อยถูกยื่นเพื่อแลกกับขวดเหล้าที่ห่อกระดาษมิดชิดที่ร้านขายของชำในซอยบ้าน
ลำยองหมุนเปิดขวดเหล้าจะจิบระหว่างรอเงินทอน ขวดเหล้าจ่อจะถึงปากแล้ว...ลำยองชะงัก
"ดีชั่วคนอย่างข้าเห็นมาหมดแล้ว เอ็งฟังข้าให้ดีนะ ได้เกิดมาเป็นคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ นะโว้ย
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 2[2] พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
