อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 7/2 พ.ย. 56
"ลุงกำนันบอกว่าให้เราย้ายกลับไปอยู่บ้านเราได้แล้วครับ""มึงอย่ามาล้อกูเล่นนะ กูไม่ขำ"
ยายแล,ลำยง,ลำดวนตามมาถึงพอดี
"มึงไม่ต้องขำ แต่มึงต้องไปกราบกำนันเสือเขา เขาเวทนามึงกับลูกๆมึง กลัวจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ถือว่าทำบุญ"
ลำยองค่อยๆหัวเราะออกมา
"ทำบุญเหรอ ยังหลงเสน่ห์อยากได้กูทำเมียมากกว่า ไอ้แก่เอ๊ย"
ผ่านเวลามา ที่ศาลาวัด เมื่อพระสวดเสร็จแล้ว
"ความจริงข้าตั้งใจว่า จะรื้อบ้านเอาไม้ไปปลูกใหม่ในสวนข้า ที่ตรงนั้นใครสนใจซื้อข้าก็จะขาย แต่หน้าไอ้วันมันตามไปหลอนข้าทุกคืน ข้าคืนบ้านหลังนั้นให้นังลำยองมัน ก็เพราะเห็นแก่ไอ้วัน ไอ้เด็กคนนี้มันดีเกินไป"
"สาธุ...กำนันได้บุญทำทานครั้งใหญ่แล้วล่ะ" ปั้นบอก
"ได้บ้านคืนมายังงี้ ก็คงไม่ต้องลำบากกันนัก เจ้าวันคงได้เรียนหนังสือต่อแน่...ขอบคุณลุงกำนันมากครับ" สันต์ยกมือไหว้
เทวีรู้สึกได้ถึงความสบายใจของผัว
"ข้าคิดไปเยอะกว่าเอ็งอีกไอ้สันต์... ไอ้วันมันไม่มีทางมีสมาธิจะร่ำเรียนอะไรได้หรอก ถ้ามันยังขลุกขลักนัวเนียอยู่กับน้องกับแม่มันยังงี้ ต้องหาทางแยกไอ้วันมันออกมาจากนังลำยองให้ได้"
ภายในบ้านแล ลำยองถาม
"บวช...บวชอะไร"
"ก็บวชหน้าไฟให้ปู่มันไง" แลว่า
"ลูกกับเมียใหม่มันก็มี ก็ให้มันบวชไปสิ ทำไมต้องมาเอาไอ้วัน"
"ลุงสินแกสั่งเสียเอาไว้ก่อนตาย" ลำยงบอก
"เรื่องของมัน ไม่เกี่ยวกะกู"
"อีลำยอง มึงนี่มันไม่ได้ตาบอดอย่างเดียว ใจมึงยังบอดด้วย เขาตายไปแล้ว มึงไม่ไปขออโหสิกรรมเขาไม่เท่าไหร่ แต่ลูกมึงจะทำบุญทำกุศลให้เขา มึงยังขัดขวาง กูไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว" แลว่า
"ใครจะทำบุญทำทาน อโหสิกรรมอะไรก็เชิญ คนอย่างอีลำยองมันเจ็บแล้วจำโว้ย ดีเท่าไหร่แล้วไม่เผาพริกเผาเกลือสาปส่งให้มันลงนรกไม่ได้ผุดได้เกิดน่ะ"
ยายแลเหลือทนจนตัวสั่น
"มันเมาแม่ ปล่อยมันไปก่อนอย่าเพิ่งไปคุยกะมัน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันอีกที" ลำยงว่า
"วันนี้ พรุ่งนี้ วันไหนกูก็ไม่ยอมโว้ย กูไม่ให้มันบวชซะอย่างใครจะทำไม"
ยายแลอยากจะตบปากลำยองซักฉาด แต่ลำยงก็ดึงแม่ออกไปซะก่อน
"กูเป็นแม่มันโว้ย กูสั่งอะไรไอ้วันมันก็ต้องทำ ไอ้นี่มันลูกกตัญญูของกูคนเดียวโว้ย มันต้องหาเลี้ยงกูหาเลี้ยงน้องมัน หนอย ตะอ้อนตะออกก็จะมาพรากลูกไปจากอกกู ตายโหงตายห่าแล้วยังไม่เลิกคิดจัญไรอีกไอ้เฒ่า"
ลำยองพร่ำด้วยความเมาพร่ำไปหัวเราะไป อย่างสะใจตัวเอง วันเฉลิมที่ยืนแอบฟังอยู่มุมหนึ่งหลังประตูนานแล้ว โผล่หน้ามาให้เห็นเพียงแค่เสี้ยวเดียว อารมณ์บนหน้าทั้งละอาย ผิดหวัง เจ็บปวด แต่แม่ก็คือแม่
กลางวันวันใหม่หน้าบ้านสมฤดี
"นี่ข่าวดีจริง ๆ นะพ่อวัน ดีแล้ว ดีแล้ว กลับมาอยู่ใกล้ ๆ กัน พ่อวันย้ายไปอยู่บ้านยายแค่ไม่กี่วันหนูสมบ่นคิดถึงพี่วัน" วิมลบอก
วันเฉลิมยิ้มปลื้ม
"ก็หนูสมคิดถึงจริง ๆ นี่ค่ะคุณยาย กินขนมคนเดียวไม่อร่อยเท่าแบ่งกันกินกับพี่วันหรอกค่ะ"
"พี่วันขอบใจนะครับหนูสม"
"แล้วจะสอบเข้าเรียนต่อโรงเรียนไหนละลูกพ่อวัน"
"พ่อบอกว่าอยากให้เข้าโรงเรียนวัดปากน้ำครับ เพราะใกล้บ้านกว่าที่อื่น"
"เก่ง ๆ อย่างพ่อวันต้องสอบได้อยู่แล้วลูก ยายเป็นกำลังใจให้นะลูก"
"หนูสมด้วย หนูสมเป็นกำลังใจให้พี่วันนะค่ะ"
วันเฉลิมรอยยิ้มค่อย ๆ เหือดแห้งไป
"แต่ผมยังไม่รู้เลยครับว่า แม่จะอนุญาตให้เรียนต่อรึเปล่า"
ภายในบ้าน ลำยองถาม
"มึงจะเรียนไปทำไม จบปอสี่ตามเกณฑ์ อ่านหนังสือได้ เขียนหนังสือเป็น บวกเลขลบเลขเป็นก็พอแล้ว อีกหน่อยมึงก็ต้องทำงานทำโรงงานที่ไหน มันไม่ได้สนใจหรอกโว้ย ว่ามึงเรียนสูงขนาดไหน"
"มึงจ้องแต่จะให้ลูกทำงานโรงงาน มึงไม่คิดบ้างเรอะว่า ไอ้วันมันเก่งกว่านั้น" แลว่า
"เรียนสูง ๆ จะได้เป็นเจ้าคนนายคนน่ะเหรอ ฝันไปเหอะแม่ ไอ้นี่มันต้องเลี้ยงแม่เลี้ยงน้อง" ลำยองพูดพลางหัวเราะเยาะ
"บวชก็ไม่ให้บวช เรียนก็ไม่ให้เรียน มึงนี่มันมารชัด ๆ"
"กูเป็นมารมึงไหม ไอ้วัน"
วันเฉลิมนิ่งก้มหน้า
ลำยองตะคอก
"กูถามว่า กูเป็นมารมึงรึเปล่า ไม่ได้ยินรึไง"
"เปล่าครับ ไม่ได้เป็นครับ"
ลำยองหัวเราะร่วนถูกอกถูกใจ
"เห็นไหมแม่ ลูกฉันมันดีขนาดไหน ไอ้นี่มันกตัญญูยังกะอะไรดี"
ลำยองเดินหัวเราะอย่างผู้ชนะ
"อีบ้าเอ๊ย"
ศาลาตั้งศพ เวลากลางวัน สันต์ฟังยายแลเล่าทุกอย่างให้ฟัง
"ข้าเองก็จนปัญญา พูดดี ๆ กับมันก็แล้ว ด่าหยาบ ๆ คาย ๆ ก็แล้ว มันไม่ยอมท่าเดียว"
"ไม่เป็นไรน้าแล ผมจะลองหาวิธีอื่นดู"
"ข้ารู้...ไอ้วันน่ะมันอยากบวชอยากเรียนใจจะขาด แต่มันติดที่อีลำยองคนเดียว"
"เขาคงคิดว่าทำอย่างนี้แล้ว แปลว่าเขาจะชนะทุกคน"
"ชนะบ้าบออะไรของมัน คนจะบวชมันขวางไม่ให้บวชยังงี้ นรกถามหาแหง ๆ อีลำยองเอ๊ย"
ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านลำยอง
"มึงอย่าโกหกกูนะ"
"วันไม่ได้โกหกครับ"
"กูไม่เชื่อ มึงเจอพ่อมึงที่ไรเขาก็ต้องให้เงินมึงไว้ซื้อขนมบ้างแหละ เอาออกมาให้กูเดี๋ยวนี้นะมึง น้องนุ่งมึงจะอดตายอยู่แล้ว มึงไม่เห็นรึไง"
"วันไม่มีตังค์จริง ๆ ครับ"
"งั้นก็ไสหัวไปไกล ๆ ตีนกูเลย"
วันเฉลิมขยับออก
ลำยองกรีดร้องระบายอารมณ์เพราะความอยากเหล้า มือไม้สั่นระริก
"จะลงแดงตายแล้วรึไงวะ"
ลำยองหันมาเห็นเสือ
"พี่เสือของลำยอง"
ลำยองจะโผเข้ามากอดประจบ
"เอ็งอย่ามาใกล้ข้า ห่างแค่นี้ยังเหม็นเหล้าจนจะอ้วก"
"พี่เสือยังโกรธลำยองอยู่อีกเหรอจ๊ะ"
"เอ็งนี่ถามโง่ ๆ นะ...คนอย่างเอ็งมันมีค่าพอจะให้ข้าโกรธด้วยเรอะ"
"พี่เสือคืนบ้านให้ฉันมา ไม่ใช่เพราะพี่อยากให้โอกาสฉันแก้ตัวกับพี่เหรอ"
เสือโยนซองกระดาษสีน้ำตาลที่ใส่โฉนดที่ดินลงบนโต๊ะ
"ข้าคืนบ้านหลังนี้ให้เอ็ง ก็เพราะเห็นแก่ไอ้วันเฉลิมลูกเอ็ง เอ็งควรจะสำนึกเอาไว้ให้มาก ๆ ว่าถ้าไม่มีไอ้วันเอ็งมันก็ไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อนข้างถนนหรอกโว้ย นังลำยอง"
เสือเดินออกไป
สันต์นั่งนิ่งอยู่ใกล้ที่ตั้งศพ เทวีเดินเข้ามาหาปั้นที่กำลังจัดดอกไม้กำเตรียมถวายพระที่จะมาสวด 4 รูปคืนนี้
"แม่คะ กินข้าวเถอะค่ะ อีกซักพักแขกก็จะมากันแล้ว"
"แม่ไม่หิวหรอก ตามเจ้าสันต์มันไปกินเถอะ"
"เขาบอกว่าไม่หิวเหมือนกันค่ะ"
"มันก็คงเครียดเรื่องไอ้วัน....ดูแลมันหน่อยนะเทวี"
เทวีหันไปมองทางสันต์ที่อยู่ไกล ๆ ออกไป
เวลากลางคืน วันเฉลิมสวมชุดนักเรียน หิ้วร้องเท้ามาเตรียมจะสวม ลำยองนอนเอกเขนกครางอยู่มุมหนึ่ง
"ไอ้วัน...มึงจะไปไหน"
"ไปช่วยงานศพปู่ครับ"
"มึงคุ้ยหายาแก้ปวดมาให้แม่ทีซิ"
วันเฉลิมรีบมาบอกลำยอง
"ยาแก้ปวดหมดแล้ว แม่ปวดตรงไหนครับ"
"ปวดไปทั้งตัวแหละ ปวดตามข้อเนี่ย มึงนวดให้แม่หน่อยซิ"
"ครับ"
วันเฉลิมนวดข้อเท้าไล่ขึ้นมาถึงหัวเข่าให้ลำยอง
"มึงเสนอหน้าไปทำไมทุกวันงานศพเนี่ย มึงอยากได้สมบัติมันเหรอ"
"วันแค่ไปเอาของกินมาเผื่อน้อง ๆ ครับ ของกินเลี้ยงแขกเหลือทุกคืน"
"แม่มึงไม่สบายยังงี้ มึงจะมีแก่ใจทิ้งแม่ไปวัดอีกเหรอ"
"คืนนี้วันไม่ไปก็ได้ครับ"
วันเฉลิมตั้งอกตั้งใจนวดบรรเทาปวดให้ลำยอง
"แม่ดีขึ้นไหมครับ"
"อือ...กูว่าที่ปวดเนี่ย เพราะกูไม่ได้กินเหล้าแหง ๆ เลย"
วันเฉลิมสงสาร เห็นใจแม่
เวลาค่ำ พระสวดเสร็จ แขกกลับกันไปหมดแล้ว ปั้นเคาะโลงบอกผัว
"ตาสิน...ฉันกลับบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาแต่เช้า"
ปั้นจะขยับออกมาหยิบตะกร้าข้าวของ เทวีขยับมาช่วยหิ้วตะกร้า
"แม่ค่ะ หนูนึกออกแล้ว ว่าจะช่วยวันเฉลิมได้ยังไง"
เช้าวันใหม่ บ้านลำยอง
"มึงว่าอะไรนะ...มึงจะเปิดห้องให้เช่าอีก" แลว่า
"แล้วทำไมฉันจะเปิดไม่ได้"
"กำนันเสือเขาขอเอาไว้ไม่ใช่เหรอ"
"บ้านนี้มันบ้านฉัน"
"เขาเห็นแก่ไอ้วันมันถึงคืนบ้านให้มึง เขาไม่อยากให้ลูก ๆ มึงยังกะอยู่ในสลัม"
"สลัมแล้วไง ไม่มีจะกินมันก็สลัมเหมือนกันละโว้ย ไอ้เฒ่าเฮงซวยบอกว่า จะหาเลี้ยงก็เลี้ยงให้ตลอดสิโว้ย"
"มึงทำตัวมึงเองนะ อีลำยอง มึงทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า บุญขนาดไหนแล้วที่ยังมีที่ซุกหัวนอนเนี่ย อีบ้า มึงเคยมองเข้าไปในลูกกะตาลูก ๆ มึงบ้างไหม ตามึงบอด ใจมึงบอดใช่ไหม มึงถึงไม่เห็นอะไรในนั้นเลย"
ลำยองสะบัดหน้าหนี กัดฟันแน่น น้ำตาไหลออกมาเหมือนกัน ยายแลเห็นมือลำยองสั่น ยกมือขึ้นป้ายน้ำตา
"มึงเป็นอะไร สั่นยังกะสันนิบาต"
ลำยองหันกลับมา
"เอาเงินมายืมหน่อยแม่ จะเอาไปจ่ายค่าข้าวสาร เชื่อมันมาสองเดือนแล้ว ยังไม่ได้จ่ายมันเลย"
"มึงนะมึง... ไอ้วัน ไอ้วัน"
วันเฉลิมเข้ามา
"ครับยาย"
"เอาตังค์นี่ไปจ่ายค่าข้าวสารเขาซะ"
ยายแลควักเงินออกมาจากเสื้อชั้นใน ยังไม่ทันจะยื่นให้วันเฉลิมลำยองก็คว้าหมับไปเอง
แล้วเดินลิ่วขึ้นข้างบนไป ยายแลทั้งเซ็งทั้งโกรธ ตะโกนตาม
"ให้มันถึงร้านข้าวสารจริง ๆ เหอะอีลำยอง"
ยายแลเดินหัวเสียกลับมาถึงเพิงก๋วยเตี๋ยวแล้วชะงัก ปั้นแต่งตัวไว้ทุกข์นั่งอยู่ในร้าน
"นังลำดวน"
"มาแล้วเหรอแม่ ป้าปั้นเขามานั่งคอยแม่พักใหญ่แล้ว"
"มันมาทำไม"
"แกบอกมีธุระสำคัญจะคุยกะแม่"
"ธุระอะไร...กูไม่คุย"
ลำยงนั่งอยู่กับปั้นหันมาเห็นแล
"เอ้า...แม่มาแล้ว"
ปั้นหันมามองแล
ยายแลสะบัดหน้าพรืด เดินไปทางหลังร้าน
"แม่...ป้าปั้นแกอยากคุยกะแม่แน่ะ"
"กูไม่มีอะไรจะคุย"
ปั้นบอกกับลำยง
"บอกแม่เอ็งไป...แก่ ๆ จนจะลงโลงกันแล้ว อย่ามาทำตัวเป็นเด็กเล่นขายของ"
"นังลำดวน บอกมันไปว่าคนอย่างกูเกลียดใครแล้วเกลียดเลยโว้ย กูยังจำได้ทุกคำว่า มันด่ากูว่ายังไง"
"บอกแม่เอ็งไป...นั่นมันชาตินึงแล้วโว้ย"
"บอกมันไป..."
ยายแลยังพูดไม่จบ ลำดวนรำคาญบอก
"โอ้ย...มันจะอะไรนักหนา แม่ ไอ้ที่แล้วมาก็ให้มันแล้วไปไม่ได้รึไง มีอะไรก็คุยกันดี ๆ เหอะ ป้าปั้นแกอุตส่าห์มา"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 7/2 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
