อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 7 พ.ย. 56
วันเฉลิมนั่งก้มหน้าอยู่มุมหนึ่ง ชุดนั่งประนมมือ"ไอ้ชุด เอ็งไปบอกท่านเจ้าอาวาสซะ จะได้จับจองศาลา ข้าวของอะไรจะต้องใช้ก็ไปเปิดกุดังเอา จะเคลื่อนศพมากี่โมง จะตั้งสวดกี่คืนก็บอกท่านไว้ซะ"
"ครับหลวงลุง"
ชุดกราบหลวงตาปิ่น
"เอ็งอยู่ที่นี่กับหลวงลุงก็ได้ไอ้วัน"
ชุดออกไป
"อะไร ๆ ในโลกนี้มันเป็นอนิจจังทั้งนั้น ไอ้วัน ไม่มีอะไรยั่งยืนคงอยู่ตลอดไปหรอก เนื้อหนังมังสาสุดท้ายมันก็เป็นแค่เถ้าถ่าน อย่างเดียวที่เหลือ คือคุณงานความดีที่ปู่เอ็งเขาทำทิ้งเอาไว้ให้ระลึกถึง-เท่านั้นแหละ"
"คุณแม่บอกว่าเหลืออยู่รูปเดียวนี่แหละค่ะ นอกนั้นไฟไหม้หมด ขนออกมาไม่ทัน เทวีจะรีบเอาไปใส่กรอบให้นะค่ะ"
"ขอบคุณครับอาจารย์ ช่วยเป็นธุระให้ด้วยนะครับ"
เทวียิ้มปลอบใจ รับรูปถ่ายไปและเดินออก ปั้นนั่งซึมอยู่มุมหนึ่ง สันต์ขยับเข้าไปหาแม่
"แม่ครับ ผมเสียใจ เกิดเรื่องร้ายขึ้นยังงี้ ผมกลับไม่ได้อยู่ช่วยพ่อกับแม่เลย"
"ช่างมันเถอะ มันเป็นคราวเคราะห์เอ็งอย่ารู้สึกผิดไปเลย พ่อเอ็งเขาไปสบายแล้ว"
สันต์กุมมือปั้นเอาไว้ให้กำลังใจกันและกัน
"ก่อนนอนหลับไป พ่อเอ็งเขาสั่งเสียเอาไว้ซะยืดยาว...แม่ว่ามันเป็นห่วงอยู่เรื่องเดียวที่ติดอยู่ในใจเขา"
รูปถ่ายสินถูกใส่กรอบใหญ่ตั้งหน้าศพ โลงศพถูกตั้งไว้อย่างเรียบร้อย รอเวลาสวดศพตอนค่ำ
"ห่วงอะไร...โยมปั้น"
"เขาห่วงไอ้วันเจ้าค่ะ เมื่อคืนพูดซะยืดยาวให้ช่วยจัดการบวชไอ้วันให้ได้"
"กุศลแล้ว...คิดการกุศลก่อนสิ้นบุญย่อมไปดี...โยมปั้นทำใจให้ได้นะ โยมสินเขาไปสบายแล้ว"
"ผมจะทำให้ความตั้งใจของพ่อเป็นจริงให้ได้ครับ"
เทวีมองสันต์อย่างเข้าใจและเห็นใจ วันเฉลิมใส่ชุดนักเรียน นั่งเงียบ ๆ อยู่มุมหนึ่ง ชุดช่วยจัดแจงโน่นนี่อยู่ไกลๆ สันต์ขยับลุกขึ้น เดินเข้ามาหา
"วัน...แม่เขารู้ข่าวแล้วใช่ไหมลูก"
"ครับ"
"แล้วเขาจะมาฟังสวดศพปู่ไหม"
บ้านยายแลในเวลาเดียวกัน ลำยองใส่เสื้อผ้าสีสดจัด ประกาศก้อง พร้อมๆกับซดเหล้า
"กูไม่ไป จ้างเป็นพันเป็นหมื่น กูก็ไม่ไปให้จัญไรไอ้แก่นั่นมันมาติดตัวกูหรอก"
ยายแล, ลำยง, ลำดวน แต่งสีมอๆเท่าที่หาได้จะไปฟังสวดศพ
"ที่ชวนเนี่ย ชวนให้ไป ขอให้ศพลุงสินแกยกอโหสิกรรมให้พี่นะ"
"พวกมันต่างหากโว้ยที่ต้องมากราบขออโหสิกรรมกู ถ้าไม่มีพวกมัน ป่านนี้กูเป็นคุณนายนายทหารเรือไปแล้ว"
"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าเนี่ย อีคุณนายลำยอง" ลำดวนบอก
"ช่างหัวมัน มันเมาจนเลอะไปหมดแล้ว"
"แม่นั่นแหละเลอะ คอยดูเหอะเหยียบขึ้นไปบนศาลา อีปั้นมันจะถีบหัวลงมา"
"ไปเหอะแม่ ต่อความยาวสาวความยืดเปล่า ๆ พ่อเฝ้าบ้านนะ"
"พวกมึงจะไปเที่ยวไหนกัน แต่งตัวซะสวยเลย ใจดำนะ พวกมึงไม่พากูไปด้วย...อีแลกูไปด้วยคน"
ทุกคนออกไป ปิดประตู
"ดีใจจริงโว้ย ไอ้แก่ตายแล้ว เหลือแต่อีแก่หนังเหนียว"
ลำยง, ลำดวนปักธูปหลังจากไหว้ศพแล้ว รีรอให้ยายแลไหว้ศพเสร็จ จะได้ออกไปพร้อมๆกัน ยายแลจะออกไปทางหนึ่ง แต่ลำยงดึงเอาไว้
"แม่...ไปไหว้ป้าปั้นเขาหน่อยสิ"
"กูมาไหว้ศพตาสินไม่ได้มาไหว้อีปั้น"
"น่าเกลียดน่ะแม่"
"กูไหว้มันแล้วเกิดมันไม่รับไหว้กูล่ะ"
"แม่เองน่ะแหละ ลดๆลงมั่งอ ย่าดีแต่ด่าพี่ลำยองมันเลย"
ลำยงคว้าแขนแลกึ่งบังคับพามาถึงที่นั่งมุมนึงที่ปั้นนั่งอยู่
"ป้าปั้น..ฉันเสียใจด้วยนะจ๊ะ"
"ขอบใจที่อุตส่าห์มา"
ลำยง, ลำดวน ไหว้ปั้นแล้วส่งสายตามาทางแม่ แลไม่รู้จะพูดอะไร ยกมือไหว้ปั้นอย่างเสียไม่ได้ไม่สบตา ปั้นก็ไม่สบตายกมือรับไหว้แค่พอเป็นพิธีเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างยังคงมึนตึงใส่กัน
มุมหนึ่งในศาลา วันเฉลิมบอก
"ผมบวชไม่ได้หรอกครับ ถ้าผมบวชแล้วใครจะดูแลน้อง ๆ"
"บวชให้ปู่เอ็งไม่กี่วันเท่านั้นเอง ไอ้วัน"
วันเฉลิมหน้านิ่ง
"วันจะได้อยู่กับหลวงตาไงล่ะ ลูกสงบสุขดี วันชอบอยู่กับหลวงตาไม่ใช่เหรอ ...น้อง ๆ น่ะไม่ต้องห่วงหรอก ฝากน้าลำยง น้าลำดวนเลี้ยงให้ซักพัก คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก"
วันเฉลิมยังคงนิ่ง
"ปู่เอ็งเขาสั่งเอาไว้ ถ้าเอ็งบวชเขาจะได้ตายตาหลับ ไม่ต้องตามห่วงเอ็ง ทองที่เอ็งรื้อเจอในกองไฟนั้นน่ะ ปู่เอ็งเขาตั้งใจเก็บไว้เป็นทุนให้เอ็งได้บวชเรียน" ปั้นบอก
วันเฉลิมนิ่ง
"วัน...ทำเพื่อปู่เป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะจ๊ะ" เทวีบอก
"แม่คงไม่ย่อมให้ผมบวชหรอกครับ"
สันต์, ปั้นนิ่งอึ้ง
"ทำไมวันคิดว่าแม่เขาจะไม่ยอมล่ะจ๊ะ" เทวีถาม
"ถ้าผมบวชแล้วใครจะเลี้ยงน้อง"
"เอาเป็นว่า ถ้าจัดการเรื่องน้อง ๆ ได้ วันจะบวชใช่ไหมจ๊ะ"
"ถ้าแม่ยอม ผมก็จะบวชครับ"
ในศาลาตั้งศพ ลำยงบอก
"บวชได้ก็ดี ลุงสินแกอุตส่าห์สั่งเสียเอาไว้ แกจะได้ตายตาหลับ"
"พ่อแกตั้งใจว่า ถึงไม่ได้เรียนโรงเรียนธรรมดา ก็เรียนนักธรรมแทน ชีวิตจะได้สุขสงบบ้าง ไม่ใช่ต้องคอยเลี้ยงแม่เลี้ยงน้องอย่างนี้"
"เผลอๆนางลำยองมันเห็นผ้าเหลือง มันอาจจะกลับตัวกลับใจได้มั่ง ก็ดีนี่หว่าไอ้สันต์ บวชเลย" แลว่า
"เจ้าวันเขาไม่ยอมบวชน้าแล เขาว่า เขาบวชไม่ได้ ถ้าแม่ไม่อนุญาต"
"อ้าว... ไหงยังงั้นวะ อะไรๆก็ต้องแม่มันทุกอย่างเลยรึไง"
"ไอ้วันนี่มันกตัญญูผิดเวล่ำเวลาอีกแล้วอีกแล้ว" ลำดวนบอก
"เอาเหอะพี่สันต์ เดี๋ยวฉันจะช่วยพูดกับพี่ลำยองมันให้ มันอาจจะยอมก็ได้" ลำยงบอก
เสือไหว้ศพเสร็จ ปักธูปแล้วขยับออกมาตรงที่ปั้นกับสันต์และเทวีนั่งอยู่
"ขอบใจนะกำนัน อุตส่าห์มา"
"ฉันเสียใจด้วยนะแม่ปั้น ตาสินแกเป็นคนดี น่าจะอยู่กันไป เห็นกันไปนานๆ จะได้เป็นที่พึ่งของลูกหลาน"
"จะเอาอะไรแน่นอนกับชีวิตล่ะกำนัน"
"นั่นสิ แม่ปั้น สุดท้ายมันก็เท่านี้ อยู่ที่เราเลือกจะให้คนข้างหลังเขาจดจำเรายังไงต่างหาก"
วันเฉลิมนั่งอยู่กับกลุ่ม ยายแล,ลำยง,ลำดวน เสือเดินเข้ามาหา
"ไงวะไอ้วัน"
ทุกคนยกมือไหว้เสือ
"ข้าได้ยินมาว่า เอ็งจะไม่ยอมเรียนหนังสือต่อ มันอะไรกันนักหนาวะ แม่เอ็งมันบังคับไม่ให้เอ็งเรียนรึไง"
"ผมต้องอยู่บ้านคอยเลี้ยงน้องครับ"
"แม่เอ็งมันไม่มีปัญญาเลี้ยงรึไง เอ็งตัวแค่นี้ถึงต้องอ้าขาผวาปีกจะรับผิดชอบน้องนุ่งตั้งโขยง"
วันเฉลิมนิ่ง
"ยายเอ็ง น้าๆเอ็งมันไม่มีน้ำใจจะช่วยดูแลรึไง"
"ฉันก็ช่วยเท่าที่จะช่วยได้แหละกำนัน แต่ละคนมันก็ต้องดิ้นรนทำมาหากินกันทั้งนั้น" แลว่า
"เอ็งได้ยินไหม คนที่มันต้องรับผิดชอบจริงๆน่ะ...แม่เอ็ง ไม่ใช่เอ็ง"
"แต่ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงแม่ได้นี่ครับ แล้วน้องๆผมจะเป็นยังไง ถ้าไม่มีใครคอยดูแล"
"เอ็งกำลังทำให้ข้า รู้สึกว่าข้ามันบาปหนัก ที่ทำลายอนาคตเอ็ง ยึดเอาบ้านแม่เอ็งมา เอ็งคิดว่าข้าใจยักษ์ใจมารใช่ไหม"
"ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยครับ ทุกอย่างมันเป็นเรื่องของกรรม ทุกคนหนีกรรมของตัวเองไปไม่พ้นหรอกครับ"
เวลากลางคืน วันเฉลิมวิ่งกลับบ้านยายแลมาด้วยความดีใจ พบลำยองนั่งกินเหล้าอยู่
"แม่ครับ แม่ ลุงกำนันคืนบ้านให้เราแล้วครับ"
"มึงพูดอะไรของมึงวะ ไอ้วัน"
"ลุงกำนันบอกว่าให้เราย้ายกลับไปอยู่บ้านเราได้แล้วครับ"
"มึงอย่ามาล้อกูเล่นนะ กูไม่ขำ"
ยายแล,ลำยง,ลำดวนตามมาถึงพอดี
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 7 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
