อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 11 พ.ย. 56
"จะเอาไปยังไง สารรูปยังงี้ หมอเขาได้ไล่ตะเพิ่ดออกมาน่ะสิ" แลว่าลำยองดิ้นเตะถีบ
"ปล่อยกู"
ยายแลยัดผ้าก้อนใหญ่ใกล้ตัว อุดปากลำยองจนเงียบเสียงลงได้ ลำยองดิ้นรนตาเหลือก
หลังบ้านแลในเวลาต่อมา ลำยงล็อกตัวลำยองไว้ ลำดวนใช้กรรไกรกร้อนผมที่ยาวรุงรังเป็นสังกะตังทิ้ง ยายแลยกน้ำทั้งถังราดใส่ลำยอง
วันใหม่ เวลากลางวัน ที่เพิงก๋วยเตี๋ยว ลำยง, ชุดช่วยกันเก็บรวบรวมข้าวของอุปกรณ์ขายก๋วยเตี๋ยว
"เลิกขายเรอะ" ปั้นถาม
"แล้วนี่จะไปทำอะไรกินกัน กลับไปขายขนมอย่างเดิมเรอะ"
"ของกินคงขายไม่ได้หรอก เขารังเกียจนังลำยองมัน"
"เสียดายนะ...ลำยงมันเป็นคนมีฝีมือ ผัวมันก็ขยันตัวเป็นเกลียว"
"ทำยังไงได้วะ...ถึงคราวซวย"
"เอายังงี้ไหมยัยแล.. ให้ลำยงกับผัวมันไปขายกับของสดที่บ้านข้า"
แลนิ่งอึ้งเหมือนได้ยินผิดไป
"ตั้งแต่ตาสินตายไปนี่ ข้าก็ขายของแห้ง มะล็อกป๊อกแป๊กพอแก้เบื่อไปวันๆ มีแต่ลูกค้ามาถามซื้อกับข้าวของสด แต่คนเดียวก็ทำไม่ไหว ข้ายกมันให้เลย เห็นว่ามันขยันดีทั้งผัวมีย นังอ้อย ไอ้เหน่ง นังจิตราก็เอาไปเลี้ยงที่บ้านข้าก็ได้ ค่าเช่า ข้าไม่คิดหรอก"
"ยัยปั้น"
"ข้าเคยบอกเณรเอาไว้ ให้เอาน้องๆมาอยู่บ้านข้าได้ ถึงวันนี้ข้าก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจหรอกยัยแล"
แลน้ำตาร่วงแล้วปล่อยโฮออกมา ชุด,ลำยงหันมามอง ลำยงเข้ามาหาแม่
"แม่...เป็นอะไร"
"ข้าทำไม่ดีกะเอ็งมาสารพัด ทำไมเอ็งถึงยังมีน้ำใจกะข้าขนาดนี้ยัยปั้น"
ปั้นเอื้อมมือมาแตะแขนแลปลอบใจ
"คนเรามันก็เท่านี้แหละยัยแลเอ๊ย ไม่ใช่ว่าจะอยู่ค้ำฟ้ากันไปตลอดเมื่อไร อีกไม่นานก็ตายจากกันแล้ว ทำดีต่อกันไว้ไม่ดีกว่าเรอะ"
แลร้องไห้โฮตื้นตันใจ
สันต์บอกแม่ว่า
"ดีแล้วละครับแม่... คนดีคนขยันอย่างลำยงกับผัว ก็น่าจะได้รับสิ่งดีๆตอนแทนบ้าง อีกอย่าง ถ้าเณรได้เห็นว่าน้องๆอยู่กันสุขสบายขึ้น เณรจะได้สบายใจ ตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือได้เต็มที่"
"สบายใจเรื่องน้อง แต่ไม่รู้เรื่องแม่จะยิ่งทำให้กลุ้มขนาดไหน"
ลำยองนอนซมครางด้วยพิษไข้ และเจ็บปวด ลำดวนยกจานข้าวเข้ามา
"พี่ลำยอง...กินข้าว พี่ลำยอง ลุกนั่งไหวไหม"
ลำดวนไม่อยากจะจับตัวเพราะแผลแฉะฉ่ำไปทั้งตัว ตาปอเข้ามาจะหยิบข้าวในจานกิน
"พ่อ ของพ่ออยู่โน่น นี่ของพี่ลำยองมัน"
"กูอยากกินปลาเค็ม"
ลำดวนยื้อจานออกมา ลำยองลุกพรวดขึ้นนั่ง คลุ้มคลั่งเตะถีบ จนจานข้าวกระเจิงหกกระจาย
"แอร๊ย"
ลำดวนตกใจพุ่งหนีหลบไปทางนึง ตาปอหัวเราะชอบใจรีบคลานไปเก็บข้าวที่หกเกลื่อนพื้นกิน
สันต์กับแลที่ยืนมองอเนจอนาถใจ
สันต์เดินออกมาหน้าบ้านกับแล
"พาไปหาหมอเถอะน้าแล"
"มันไม่เหลือกซากคนเคยสวยที่สุดในซอยนี้เลย ใช่ไหมพ่อสันต์"
"ลำยองประมาทกับชีวิตตัวเองเกินไป"
"เพราะไอ้ยาดองเหล้าขวดนั้นแท้ๆ ถ้าข้าไม่เอามาให้มันกินจนติดตั้งแต่วันนั้น วันนี้มันก็คงไม่ทุเรศอย่างนี้"
"น้าแล อย่าโทษตัวเองเลย อะไรๆมันก็อยู่ที่ตัวลำยองเขาเองด้วย"
สันต์หยิบเงิน 500 บาทออกมาจากกระเป๋า
"เงินนี่ผมช่วยค่ารักษาลำยอง รีบพาไปหาหมอซะเถอะนะครับ"
ยายแลน้ำตาซึมนิ่งไปอึดใจไม่ยอมรับเงิน
"ข้ากับนังลำยองทำเลวกับเอ็งสารพัด เอ็งไม่ถือโทษเลยรึไง"
"ที่แล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะน้าแล ถือซะว่าเป็นกรรมที่ทำร่วมกันมา ตอนนี้ อะไรก็ไม่สำคัญเท่าต้องช่วยกันทำให้เณรสบายใจที่สุด จะได้มีสมาธิเรียนหนังสือนะน้าแล"
ยายแลป้ายน้ำตา พยักหน้าหงึกหงัก สันต์ยัดเงินใส่มือแล กุมมือเอาไว้ให้กำลังใจ
เณรวันเฉลิมเดินมาหยุดมองหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวด้วยความงง ลำยง, ชุด กำลังช่วยกับรื้อบางส่วนออก ลำยงหันมาเห็นเณร
"เณร"
"โยมน้าซ่อมร้านเหรอครับ"
"เอ่อ"
"รื้อออกน่ะเณร ไม่ได้ซ่อม"
"ไม่ขายก๋วยเตี๋ยวกันแล้วเหรอครับ"
ชุดกับลำยงสบตากันอย่างอึดอัดใจ
"กำไรมันน้อยน่ะเณร ทู่ซี้ขายไปก็เท่านั้น..เหนื่อยเปล่า" ลำยงฝืนกลั้วหัวเราะให้ดูเป็นเรื่องเล็ก
เณรกังวล
"เหรอครับ"
ชุดบอก
"ป้าปั้นโยมย่าของเณรแกยกเรือนแพแกให้เราไปขายกับข้าวของสดน่ะเณร ค่าเช่าแกก็ไม่คิด แถมน้องๆ เณร แกก็อนุญาตให้เอาไปอยู่ที่นั่นด้วยได้"
เณรค่อยยิ้มออก สบายใจขึ้น
"ก็ดีนะครับ บ้านโยมยายแออัดเกินไป โยมแม่เป็นยังไงบ้างครับ"
ลำยงฉุดชุดทันที
"อย่าไปเลยเณร"
เณรหยุดซะงักหันกลับมา
"ทำไมล่ะครับ"
ลำยงอ้ำอึ้ง
"คือ...คือ"
"เณรจะไปเรียนหนังสือไม่ทันเปล่าๆ" ชุดบอก
"นี่เพิ่งจะเที่ยงเองทันอยู่แล้ว"
เณรเดินออกไปทันที
"พี่ชุด ทำไมไม่ช่วยกันขวางเณรไว้"
"ขวางยังไงทันละ ไปโน่นแล้ว"
บ้านยายแล ลำดวน หอบผ้าห่มที่เปื้อนน้ำเหลือง น้ำหนองลำยองจะเอาออกไปซัก
"จะให้ซักทุกวันยังงี้ไม่ไหวหรอกนะ ไม่ต้องทำมาหากินกันแล้ว"
ลำดวนจ๊ะเอ๋เข้ากับเณรที่ก้าวเข้ามาพอดี
"อ้าวเณร...มายังไงเนี่ย"
"ผมมาเยี่ยมโยมแม่ครับ"
ลำดวนส่งสัญญาณทางอ้อมดังกว่าปกติ
"แม่ แม่ เณรมา แม่"
แลพรวดพราดออกมารับหน้า
"เณร...ไม่ไปเรียนหนังสือเรอะ"
"ไปครับ แต่ผมขอเยี่ยมโยมแม่ก่อน"
"อย่าเพิ่งเข้าไปเลยเณร"
"ทำไมล่ะครับ"
ยายแลเลิกลั่กลำดวนก็ละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก เณรเดินออกไปทันที ทั้งสองคนหัวใจแทบวาย กลัวเณรจะเห็นแผลเต็มตัวกับอาการป่วยของลำยอง
ในจังหวะที่เณรก้าวเข้ามา ลำยองนอนพลิกตัวดึงผ้าขึ้นห่มปิดตัว แผลเลยโดนปิดไปด้วย ทำให้เณรไม่ทันได้เห็นแผล แล,ลำดวน รีบตามเข้ามา
"แม่เณรเขากำลังหลับสบายน่ะ"
"ทำไมโยมแม่นอนกลางวันล่ะครับ"
"มันว่ากลางคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะเณร" แลบอก
ลำยองลุกพรวดขึ้นนั่ง มองมาเหมือนเป็นปกติ ละเมอ
"สามร้อยเองถูกยังกะอะไรดี"
เณรยิ้มให้ลำยอง
"โยมแม่"
ลำยองล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม แล,ลำดวนพากันโล่งอกหลังจากลุ้นตัวโก่ง ตาปอคลานเข้ามาย่องๆไหว้เณร
"อีแล เอาข้าวมาใส่บาตร พระมาโปรดแล้วมึง"
ลำยง, ลำดวน ประคองประกบลำยองที่ใช้ผ้าห่มคลุมออกมาจากบ้าน ชุดรอรับตัวอยู่บนท้ายรถรับจ้าง ลำยองเซื่องซึมดูป่วยปกติ ยายแลหยิบเงินออกมาส่งให้ลำยง สองพี่น้องขึ้นท้ายรถนั่งประกบลำยอง, ชุดขึ้นนั่งกับคนขับ....รถแล่นออก
ภายในโรงพยาบาล บ้านสมเด็จ คลองสาน ลำยองเกรี้ยวกราดไม่ยอมให้ใครจับ ลำดวนกับ พยาบาลเอาไม่อยู่
ลำยองชี้หน้ากราด
"พวกมึงมาจับกูทำไม พวกมึงไม่รู้ใช่ไหมว่ากูเป็นใคร"
"ให้หมอเขาตรวจหน่อยโว้ยพี่ลำยอง" ลำดวนบอก
"กูเป็นนางฟ้า...ผัวกูเป็นพระอินทร์นะโว้ย กูจะสาปให้พวกมึงเป็นหมากันให้หมดเลย"
ชุด, ลำยงคุยกับหมออยู่อีกมุมไม่ไกล
"หมอรับตัวไว้ไม่ได้หรอกครับ"
"ทำไมล่ะคะ ก็ที่นี่โรงพยาบาลรักษาคนบ้าไม่ใช่เหรอคะ"
"ครับ แต่คนไข้มีอาการทางประสาทก็เพราะผลกระทบจากซิฟิลิสนะครับ"
"รับตัวไว้รักษาไม่ได้เหรอครับ"
"หมอแนะนำให้พาคนไข้ไปรักษาที่วีดีคลินิกจะตรงกับโรคที่เป็นอยู่มากกว่าครับ"
ชุด-ลำยง เซ็ง เสียเวลาเปล่า ลำยองรำร่อนไปทั่วห้องแล้วปีนขึ้นเก้าอี้ ชี้กราดทุกคน
"ไอ้พวกขี้ข้า...บังอาจยังไม่ถวายบังคมข้าอีก"
รถแล่นปุเลง ๆ มาตามถนน บนท้ายรถลำยองยังโวยวายแหกปากชี้หน้าทุกคนข้างทาง
"พวกมึงน่ะตกนรกกันหมดไอ้พวกฉิบหาย...เห็นคนสวยแล้วยังไม่ไหว้อีก กูไม่ได้สวยอย่างเดียวนะมึง กูรวยด้วย ทองเต็มแขนเต็มคอเนี่ย พวกมึงเห็นไหม เงินกูมีเป็นหีบ ๆ เดี๋ยวกูเอามาแจกให้หมดเลย"
รถกระตุก ๆ แล้วเครื่องก็ดับลงกลางถนน คนขับพยายามสตาร์ทเครื่องแต่ก็ไม่สำเร็จ
"โธ่เอ๊ย...เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ" ลำดวนว่า
"ผัวกูเขารวยนะมึง หล่อยังกะเทพบุตร ร้อนโว้ย ร้อน"
ลำยองจะถอดผ้าออกซะตรงนั้นให้ได้ ลำยง, ลำดวนต้องยื้อห้าม ชุดลงจากรถมาจากข้างหน้า
"รถเป็นอะไรพี่ชุด"
"ไม่รู้ ช่วยกันเข็นหลบข้างทางก่อน ชาวบ้านเขาด่ากันใหญ่แล้ว"
ลำยง, ลำดวน ปีนออกมาจากท้ายรถ จะช่วยเข็น รถถูกเข็นหลบเข้าทาง ทุกคนหอบแฮ่กหลบไปอยู่ข้างรถ
"ผัวกู เขาไม่ได้มาหากูนานแล้ว"
ลำยองลุกพรวดแล้วปีนลงจากรถทันที ลำยงหันมาเห็นพอดี
"ว๊าย...พี่ลำยอง"
ลำยองวิ่งข้ามถนนอีกฝั่งทันที รถรามากมาย
"ช่วยกันจับเร็ว"
ชุด, ลำยง, ลำดวน วิ่งไล่ตามลำยอง แต่รถมาขวางเอาไว้ ลำยองหายไปจากสายตา
ชุดวิ่งมองหา เข้ามาถึงในซอย แต่ก็ไม่มีวี่แววลำยอง ลำยง, ลำดวนวิ่งตามมา
"ฉันว่ามันไม่ได้มาทางนี้หรอกซอยโน้นมากกว่า" ลำดวนบอก
"งั้นเอ็งไปดูซอยโน้น"
"ซอยมันน่าจะทะลุกันได้ พี่จะไปดูทางโน้นนะลำยง"
ลำดวนแยกออกไป ชุดแยกไป ลำยงกังวลจัด
"บ้าจัง พี่ลำยองนะ พี่ลำยอง"
เวลาเย็น ยายแลเข่าอ่อนแทบยืนไม่อยู่ เมื่อรู้ข่าว
"ฉันหาทุกซอยทุกมุมแล้วก็ไม่เจอ จนปัญญาแล้ว ถึงได้พากลับมา" ลำดวนบอก
"พรุ่งนี้ค่อยกลับไปดูมันอีกที มันต้องอยู่แถวนั้นแหละ" ลำยงว่า
"ปล่อยตามบุญตามกรรมเถอะ ขืนมัวตามมัน พอดีไม่ต้องทำมาหากิน มันทำตัวมันเอง ช่างหัวมัน ข้าปลงซะแล้ว"
"แล้วเณรละแม่ ถ้าเณรรู้จะเป็นยังไง" ชุดถาม
ยายแลนิ่งอึ้งไปเหมือนกัน
"แล้วแต่เวรกรรมเถอะ ถ้าจะไม่ได้บวชพระเพราะกรรมเก่ามันมาก ก็สุดแต่เวร"
ยายแลตัดใจทั้งที่เจ็บปวดเดินหายไปในห้อง ลำยงน้ำตาคลอ ทั้งสงสารแม่ สงสารลำยอง สงสารเณร
ยายแลกลับเข้ามาในห้อง...ร้องไห้โฮ ตาปอที่นอนเอกเขนกหันมามอง ยายแลยกมือประนมไหว้พระอย่างรู้สึกว่าเป็นที่พึ่งสุดท้าย
"คุณพระคุณเจ้า ช่วยลูกด้วยเถิด อย่าให้มันเลวร้ายไปมากกว่านี้เลย"
"อีแล มึงขอหวยเรอะ"
ยายแลร้องไห้ ตาปอลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ ยกมือไหว้บ้าง
"ถูกหวยงวดนี้ มึงซื้อเป็ดพะโล้ให้กูกินบ้างนะอีแอ"
ยายแลสีหน้าไร้อารมณ์
หน้าโรงงานกาละมังเคลือบกวง เวลากลางวัน คนขายไอ้ติมหยิบไอ้ติมออกมาจากถังส่งให้อภิชาติวัย 8 ขวบ หลังรับเงินมา คนขายไอ้ติมสั่นกระดิ่งเรียกลูกค้าต่อ อภิชาตแทะไอติมออกมา
ลำยองนอนตัวสั่นห่อตัวงออยู่บนฟุตบาทมุมหนึ่ง
อภิชาติมองอย่างสนใจแล้วขยับเข้าไปดูใกล้ ๆ ลำยองร้องครางเบา ๆ เหมือนปวดและหนาวด้วยพิษไข้
"ลูกแม่...ลูกแม่"
อภิชาติเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานกวง
"ป๊า...ขอตังยี่สิบสิ"
กวงที่กำลังตรวจบัญชีอยู่เงยหน้าขึ้นมอง
"กินเยอะไม่ดีนะ ไอ้ติมน่ะ เดี๋ยวก็เสาะท้อง"
"ไม่ได้เอาไปซื้อไอติม ตี๋จะเอาไปให้ขอทาน"
"ขอทานที่ไหน"
"หน้าโรงงานนี่ไง น่าสงสารนะป๊า สงสัยไม่สบาย ร้องฮือ ๆ เรียกลูกใหญ่เลย"
กวงยิ้มพอใจที่ลูกชายมีจิตเมตตา
อภิชาติวิ่งนำกวงออกมา
"นั่นไงป๊า นั่นไง นอนอยู่นั่น"
ลำยองนอนตัวงอ หันหลังให้อยู่
"ป๊าว่าคนบ้ามากกว่าขอทานนะ"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 11 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
