อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 12/2 พ.ย. 56
ยายแลฟาดแขนหลายเผียะ"ไอ้ปอ"
"อย่าไปตีแกเลยน้าแล"
สันต์หยิบกระเป๋าตังค์ออกมายื่นสิบบาทให้ ปอไหว้แล้วไหว้อีก ดีใจจนเนื้อเต้น สันต์หยิบเงินอีกส่วนออกมาราว 200-300 บาท
"วัน เงินนี่เก็บไว้เป็นค่าใช้จ่ายนะลูก"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"เก็บไว้เถอะ ยังไงก็ต้องใช้"
วันเฉลิมไหว้ รับเงินมา
"ผมจะพยายามช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากที่สุดครับ จะได้ไม่ต้องเป็นภาระของใคร"
"อาว่าน้องเหน่งน่ะ เอาไปฝากเข้าโรงเรียนก็ดี ให้อยู่กับหลวงตาท่านซะจะได้แบ่งเบาภาระลงหน่อย"
"ก็ดีเหมือนกันนะ หลวงลุงท่านจะได้ช่วยขัดเกลา อยู่นี่ก็วิ่งเล่นไปวันๆ ไม่มีใครมีเวลาดูแล" ลำดวนบอก
"แม่จะไปคุยกับหลวงลุงท่านให้เอง" ปั้นบอก
ลำยงพาอ้อยออกมาพร้อมลังกระดาษใส่เสื้อผ้า
"ไปอยู่โรงเรียนกินนอนแล้ว ครูเขาว่าอะไรเอ็งก็ต้องเชื่อฟังเขานะนังอ้อย เข้าใจไหม"
อ้อยยิ้มลูกเดียว วันเฉลิมมองอ้อย ใจหาย เวลาของการพลัดพรากมาถึง
"น้องอ้อย...มาหาพี่วันมา"
อ้อยเดินยิ้มเข้ามาหาวันเฉลิม
"กระโปรงฉวยไหม"
"สวย...น้องอ้อยไปโรงเรียนแล้วอย่าดื้อนะ"
อ้อยยิ้มพยักหน้า
"ใครให้อะไรน้องอ้อยก็ต้องไหว้ขอบคุณเขานะ จำที่พี่วันสอนได้ไหม"
อ้อยยกมือไหว้แล้วยิ้ม
"ขอบคุณค่ะ"
วันเฉลิมยิ้ม
"ไปกันเถอะค่ะ ไป น้องอ้อย" เทวีบอก
"พ่อไปนะวัน"
"ครับ"
เทวีจูงอ้อยออกไป วันเฉลิมมองตามน้องทั้งสบายใจและเป็นห่วง
ครัวหลังบ้านยายแล ข้าวต้มในหม้อสุกกำลังดี วันเฉลิมยกหม้อลงจากเตาแล้วตักข้าวต้มใส่ชาม
ยายแลนั่งกอดเข่าใจลอยซึมอยู่มุมหนึ่ง ตาปอขยับเข้ามาใกล้เตา
"ตาอย่าเข้ามาใกล้ มันร้อน"
"กูหิว"
"ตารอก่อนนะ เดี๋ยวผมจะทอดไข่ให้"
ตาปอพยักหน้า
"เอาอร่อยๆนะ กูอยากกินไข่ทอด"
วันเฉลิมยิ้ม
"ครับ"
วันเฉลิมจะหันไปคว้ากระทะ เสียงลำยองกรีดร้องโหยหวยเหมือนเจ็บปวดหนัก ดังมาจากในห้อง วันเฉลิมรีบผละจากเตา, คว้าชามข้าวต้มเข้าไปดูแม่ ยายแลมองตามแล้วขยับลุกอย่างเนือยๆ
วันเฉลิมรีบเข้ามาในห้อง ลำยองดิ้นทุรนทุรายเหมือนได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส ลูกชายวางชามข้าวแล้วรีบเข้าประคองแม่
"แม่ครับ แม่"
"กูหิวเหล้า เอาเหล้ามาให้กู เอาเหล้ามาให้กู"
ยายแลตามมายืนดูที่ประตูเหมือนไม่มีอารมณ์ความรู้สึกอะไร วันเฉลิมกอดรัดลำยองเอาไว้ให้หายทุรนทุราย
"มึงจะฆ่ากูใช่ไหม มึงจะฆ่ากู"
"แม่ครับ แม่ต้องอดทนนะครับ เดี๋ยวก็หาย แม่ต้องอดทนนะครับ เดี๋ยวกินข้าว แม่จะได้กินยา แม่ทนหน่อยนะครับ"
ลำยองดิ้นเตะถีบจนชามข้าวต้มกระเด็นข้าวหกเรี่ยราด
"ยายจะไปซื้อเหล้ามาให้มันนะไอ้วัน"
"ไม่ครับยาย"
"มันจะได้หายปวด หายทรมาน"
วันเฉลิมยังรัดลำยองเอาไว้แน่น
"แม่ครับ...แม่นึกถึงคุณพระเอาไว้นะครับ พระพุทธคุณจะคุ้มครอง นึกถึงพระเอาไว้ครับ"
ลำยองหงิกงอตัวเกร็งในอ้อมกอดวันเฉลิม ยายแลเบือนหน้าหนี ทรุดลงกอดเข่าน้ำตาร่วงพรู
วันเฉลิมออกมาหลังบ้านพร้อมชามเปล่ากับยายแล
"ผมจะทอดไข่ให้แม่ก่อน ป้อนข้าวแล้วจะได้กินยา"
วันเฉลิมชะงัก ตาปอตักข้าวต้มหว่านลงคลองสนุกสนาน
"เอ้า มากินกันเร็ว มากินกัน"
"ไอ้ปอ มึงทำอะไรของมึง ไอ้บ้า"
"กูเลี้ยงปลา"
ยายแลจะคว้าทัพพีจากมือ ตาปอเหวี่ยงหลบ โยนทัพพีทั้งหมอลงคลองไป, หัวเราะชอบใจ
"คนยังไม่ได้กินเลย มึงเลี้ยงปลาไอ้ฉิบหาย มีแต่ล้างผลาญ"
ตาปอหัวเราะร่วน
"กูทำทานโว้ย พวกมึงบาปหนาไม่เคยทำบุญทำทานหรอก"
ยายแลโกรธจัด เข้าฟาดทุบตีตาปอ วันเฉลิมรีบเข้ามายื้อห้าม
"ยายครับอย่า อย่าตีตา ตาไม่สบาย ตาไม่รู้เรื่องอะไรหรอกครับ"
ยายแลร้องไห้อัดอั้นปวดใจ ตาปอวิ่งหนีไปซุกตัวซ่อนอยู่มุมหนึ่งเหมือนเด็ก ๆ
อีกมุมหนึ่ง ยายแลนั่งร้องไห ทุบตีตัวเองระบายแค้นที่สุมอก
"กูอยากตาย...ทำไมกูถึงไม่ตายให้มันพ้นทุกข์พ้นร้อนไปซะที"
วันเฉลิมขยับเข้ามาหา
"ยาย...ยายตีตัวเองก็เจ็บตัวเปล่า ๆ เอาเวลาร้องไห้มาทำงานหรือนอนพักยังจะดีซะกว่าครับ"
"ชีวิตนี้มันมีแต่ความทุกข์ ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมแล้ว"
"ยาย ทุกคนก็มีทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น จนก็ทุกข์รวยก็ทุกข์แต่ไหน ๆ ได้เกิดมาเป็นคนแล้วก็ต้องดิ้นรนกันไปให้เต็มกำลังสติปัญญาคิดเสียว่า ความลำบากที่เรากำลังเผชิญเป็นแค่บททดสอบจิตใจของเราบทนึงเท่านั้นนะ ยายจะสุขจะทุกข์อยู่ที่ใจของเราเอง บางเรื่องยายก็ปล่อยวางเสียเถอะ มีเท่าไรเราก็กินเท่านั้น เงินทองผมจะเป็นคนหามาเลี้ยงยายกับแม่เอง"
วันเฉลิมพยายามยิ้มให้กำลังใจ ยิ่งทำให้ยายแลร้องไห้หนักขึ้น
บนกุฏิหลวงตาปิ่น
"ก็ดี...ให้มันมาอยู่กับหลวงตาซะที่นี่ เดินไปหน่อยเดียวก็ถึงโรงเรียนแล้ว"
"เหน่ง...หลวงตาสอนอะไร เหน่งต้องเชื่อฟังหลวงตานะ"
เหน่งพยักหน้า
"นังอ้อยก็หมดห่วงไปแล้ว ไอ้เหน่งก็มาอยู่นี่ เหลือแต่นังจิตรา"
"ครับหลวงตา น้าลำยงกับน้าลำดวนบอกว่าพอดูแลไหว ปีหน้าครบเกณฑ์แล้วค่อยพาไปเข้าโรงเรียนครับ"
"แล้วเอ็งล่ะไอ้วัน เวลามันผ่านไปเร็วนะ เอ็งควรจะคิดถึงอนาคตของตัวเองบ้าง"
"ถึงอนาคตของผมมันจะมืดมนมันก็ไม่สำคัญ เท่าวันนี้ของแม่กับน้อง ๆ หรอกครับหลวงตา"
วิมลยื่นถุงกระดาษใส่เสื้อผ้าที่ไม่ใส่แล้วของสมฤดีให้วันเฉลิม
"เอาไปให้น้องสาวพ่อวันนะ"
วันเฉลิมยือมือไหว้
"ขอบคุณครับยาย"
"พี่วันไม่น่าเลิกเป็นเณรเลย หนูสมชอบให้พี่วันเป็นเณรมากกว่า หนูสมได้ตักบาตรพี่เณรทุกวัน"
วันเฉลิมยิ้มแห้ง
"พี่เขามีหน้าที่ที่สำคัญกว่าต้องทำนี่ลูก แล้วนี่แม่พ่อวันเขาเป็นยังบ้างลูก"
สมฤดีวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน
"ได้แต่กินยาแก้ปวดครับ ไม่ยังงั้นจะเจ็บปวดทรมานมาก"
"มีอะไรให้ยายช่วยได้ก็บอกนะพ่อวัน"
"ตอนนี้ผมอยากได้งานทำมากกว่าอะไรทั้งนั้น จะได้มีเงินไว้ซื้อยาให้แม่ครับ"
สมฤดีวิ่งกลับออกมาพร้อมขนมในมือ
"หนูสมให้พี่วันค่ะ"
วันเฉลิมรับขนมมาจากสมฤดีด้วยรอยยิ้ม...น้ำใจจากคนรอบข้างพอเป็นกำลังใจให้หัวใจชุ่มฉ่ำขึ้นได้บ้าง
"ขอบคุณครับ"
ลำยง, ลำดวน, ชุด ช่วยกันขายของให้ลูกค้าที่อยู่ไกล ๆ ยายแลนั่งกอดเข่าปรับทุกข์กับปั้นอยู่มุมหนึ่ง
"ข้าละอายใจเหลือเกินยัยปั้น เห็นไอ้วันมันแล้วก็สะท้านใจ มันไม่เคยตีโพยตีพายให้เห็นสักครั้งเดียว ไอ้เราซะอีกโวยวายเหมือนคนบ้า"
"สติไงยัยแล ยังงี้แหละเขาเรียกมีสติ"
"อยู่มาจนแก่ปูนนี้ ข้าไม่เคยทำได้ซักครึ่งของไอ้วันมันเลย"
"หลวงพี่ท่านสอนมันมาดี"
ยายแลยกมือไหว้ท่วมหัว
"สาธุ"
"ค่อย ๆ ฝึกค่อย ๆ ทำ ซักวันก็คงทำได้แหละ หัดปล่อยวางซะ ทุกข์ก็จะน้อยลงไปเอง"
"แก่แล้ว มันไม่มีเรื่องอะไรดีเลย คิดแล้วอยากตายให้มันพ้น ๆ เวร"
"คิดอะไรอย่างนั้น ยัยแล"
"ลำบากยามแก่นี่มันสุดจะทนแท้ ๆ ยัยปั้น"
ปั้นได้แต่เอื้อมมือมากุมแขนยายแลไว้ให้กำลังใจ
กลางซอย คนขายไอศกรีมสะพายกระติก สั่นกระดิ่งเรียกลูกค้าเดินผ่านมา วันเฉลิมเดินสวนแล้วมองตามหลังคนขายไอศกรีม วันเฉลิมตัดสินใจวิ่งตาม
"น้าครับ...น้าครับ"
คนขายไอศกรีมหันกลับมา
วันเฉลิมรีบกลับเข้ามาในบ้าน วางของแล้วรีบเข้าไปดูลำยองที่นอนร้องครางอยู่ ยายแลนั่งอยู่มุมหนึ่ง
"แม่เป็นยังไงบ้างครับยาย"
"มันหลับ"
วันเฉลิมดูแลแผลลำยองตามเนื้อตัว
"ต้องใส่ยาแผลจะได้แห้ง"
วันเฉลิมเตรียมยามาใส่แผล ตาปอรื้อถุงของ เจอขนมก็จับยัดใส่ปาก เหมือนตายอดตายยาก
"ไอ้ปอ มึงทำไมตะกละยั้งงี้" แลถาม
"ไม่เป็นไรหรอกครับยาย ปล่อยตาเถอะ"
ตาปอเหมือนกลัวโดนแย่ง ไปหลบมุมหนึ่งหันหลังรีบยัดขนมใส่ปาก
"ไอ้วัน...เอ็งไปอยู่กับพ่อเอ็งซะเถอะ"
"ผมไปแล้วใครจะดูแลแม่ดูแลยายกับตาล่ะครับ"
"ช่างมันเถอะ อีหน่อยก็ตาย ๆ กันแล้ว"
"ยายอย่าพูดยังงี้สิครับ แม่ยังอยู่อีกนาน ตาด้วย ยายด้วย ซักวันแม่ต้องหาย ผมจะหางานทำจะได้มีเงินพอพาแม่ไปหาหมอ"
"เอ็งจะไปทำงานอะไร ตัวแค่นี้ใครเขาจะจ้าง"
"ใครจ้างอะไรผมก็ทำทั้งนั้นครับยาย ขอให้ได้เงินเท่านั้นก็พอ"
วันเฉลิมสะพายกระติกไอศกรีมเดินขายไปกลางตลาด ลูกค้าเรียกซื้อ เขาเปิดกระติกหยิบไอศกรีมออกมาขาย รับเงินมาเก็บใส่กระเป๋ากางเกงที่รัดหนังยางไว้แน่นหนากันร่วงหล่น
อีกมุมสันต์กับเทวีกำลังเลือกซื้อผ้าถุง-ผ้าขาวม้ากันอยู่ เทวีหันมาเห็นอย่างบังเอิญแล้วถึงกับอึ้งชะงักไปชั่วขณะ
"คุณ"
สันต์ที่เลือกผ้าขาวม้าอยู่มองตามสายตาเทวี เห็นวันเฉลิมกำลังขายไอศกรีมให้ลูกค้าอีกคน สันต์อึ้งไปอึดใจก่อนจะรีบวิ่งตามวันเฉลิม
"วัน วัน"
วันเฉลิมหันกลับมาเห็นพ่อ สันต์มองวันเฉลิมอย่างอดสะเทือนใจไม่ได้
"พ่อมาเยี่ยมย่าหรอครับ"
สันต์พยายามพูดน้ำเสียงเป็นปกติ
"ขายดีไหมลูก"
"ครับ บ่าย ๆ ก็หมดแล้ว เถ้าแก่เขาใจดีครับ ให้สองกระติกสิบบาท"
สันต์พูดไม่ออก
"ผมไปขายของก่อนนะครับ เดี๋ยวต้องรีบกลับไปดูแม่ ใกล้เวลาต้องกินยาแล้วครับ"
วันเฉลิมสั่นกระดิ่งเดินจากไป เทวีเข้ามาหาสันต์ รู้ดีว่าผัวสะเทือนใจขนาดไหน
ยายแลรับผ้าถุงพิมพ์ลายใหม่เอี่ยมสองผืนจากสันต์
"ผ้าขาวม้านี่ให้น้าปอครับ"
ตาปอดึงผ้าขาวม้าไปกอด ดีใจจนตัวสั่นเหมือนเด็ก ๆ
"ของแห้งพวกนี้เผื่อเอาไว้ขาดเหลือนะครับ"
ยายแลปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ด้วยความซึ้งในน้ำใจ สันต์อึ้งชะงักไปเหมือนกัน
"น้าแล"
"พ่อคุณ...ทำไมเอ็งถึงมีน้ำใจขนาดนี้ อุตส่าห์นึกถึงกันยามยาก"
"อะไรที่ผมช่วยได้ ผมก็ยินดีแล้วก็เต็มใจน้าแล"
"ข้ามันโง่เอง...เมื่อก่อนทำไมไม่เคยเห็นความดีของเอ็งยังงี้ ข้ามันโง่เง่าแท้ ๆ"
สันต์ปลอบใจแล
วันเฉลิมกลับเข้ามาพ้อมกระติกขายไอศกรีม
"แม่เป็นยังไงบ้างครับยาย ตื่นรึยัง"
ยายแลป้ายน้ำตาทิ้ง
"มันหลับดี วันนี้หลับยาวไม่กวนเลย"
"วัน...รองเท้าขาดหมดแล้ว พ่อจะพาไปซื้อคู่ใหม่นะลูก"
"ผมขอแลกเป็นอย่างอื่นได้ไหมครับ รองเท้าถึงมันจะขาด แต่มันก็ยังกันเจ็บเท้าได้อยู่ ผมอยากได้เสื้อนักเรียนให้น้องเหน่งมากกว่าครับ อีกไม่กี่วันโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว น้องเหน่งยังไม่มีเสื้อเลยครับ"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 12/2 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
