อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 12 พ.ย. 56
ชุด, ลำยงมองไปบนลิเก เณรมองตาม แต่ไม่เห็นใครเพราะลำยองนอนอยู่ เห็นแต่ฉากลิเกผุ ๆ พัง ๆ รุ่งริ่ง กระพือตามแรงลม"อย่าขึ้นไปเลยเณร" ชุดบอก
คำพูดของชุดยิ่งเป็นเหมือนคำเชิญ เณรขยับปีนบันไดขึ้นไปบนโรงลิเก เห็นลำยองนอนเน่าแผลเต็มตัวจนแทบจำไม่ได้
"โยมแม่"
ลำยองค่อย ๆ ลุกขึ้นเกาแผลที่น่องตัวเอง
"เฮ้ย...ไอ้พวกเหล่าเสนาอำมาตย์ เสด็จพี่ของกูอยู่ไหน"
"โยมแม่"
ชุดกับพวกเด็กวัดตามขึ้นมาบนโรงลิเก ลำยงส่งผ้าห่มให้ชุด ยายแลยืนลุ้นอยู่ข้างล่าง
"น้าจะอ้อมไปทางข้างหลังนะ พอโยนผ้าคลุมตัวได้ก็ช่วยกันรุมจับให้อยู่"
ชุดพยายามซ่อนผ้าห่มไว้ข้างหลังเดินอ้อมไปด้านหลัง ลำยองตาขวางมองทุกคนไม่ไว้ใจ
"พวกมึงจะทำอะไรกู"
"โยมแม่ ไปหาหมอเถอะนะครับ"
"ใครเป็นแม่มึง"
ชุดได้จังหวะ เหวี่ยงผ้าห่มคลุมตัวลำยองจากข้างหลัง ลำยองพยายามจะปัดผ้าห่มทิ้ง เด็ก ๆ กรูเข้าจับตัว ลำยองแรงมากเตะถีบสุดกำลัง ใครก็เอาไม่อยู่
"จับไว้ จับแน่น ๆ สิโว้ย" ลำยงบอก
เณรตกตะลึง
"แอร๊ย"
ลำยองดิ้นรนสุดฤทธิ์จนหลุดออกมาได้...กระโจนลงจากโรงลิเกทันที
"อีลำยอง" ยายแลร้องเรียก
"โยมแม่"
"อย่าให้หนีไปได้นะโว้ย" ชุดบอก
"จับไว้ จับไว้"
ชุดกระโดตามลงมาแต่ข้อเท้าพลิก เณรออกวิ่งตามลำยองไปทันที
ลำยองวิ่งเซซังมาสุดแรง ชาวบ้านสัญจรแถวนั้นวงแตกกระเจิง ลำยองวิ่งชนข้าวของกระจาย
"ว๊าย...คนบ้า"
เณรวิ่งตามมาห่าง ๆ
"โยมแม่...โยมแม่จะไปไหน นี่วันเฉลิมนะครับ โยมแม่อย่าหนีเลย เราจะพาโยมแม่ไปหาหมอ ไปรักษาตัวครับโยมแม่"
เณรตะโกนเรียกไปน้ำตาร่วงไป
ลำยองวิ่งอยู่ข้างหน้าเลิ่กลั่กหันมาเป็นระยะอย่างหวาดกลัว กรีดร้องเป็นระยะ ๆ ชาวบ้านตามรายทางต่างวงแตก ลำยองสะดุดล้มลง
"โยมแม่"
ลำยองคลานพรวดพราด ผ้าถุงหลุด กองทิ้งไว้กับพื้น วิ่งต่อ เณรที่ตามมา รีบเก็บผ้าถุงแม่ วิ่งตามไม่ลดละ
"โยมแม่ อย่าไป เดี๋ยวรถชนเอา...โยมแม่"
ลำยง, ชุด, แลวิ่งตามมาห่าง ๆ ทิ้งระยะจากเณร
ชาวบ้านบอก
"คนบ้าโว้ย แก้ผ้าด้วย"
ชาวบ้าน 2 บอก
"เณรไล่จับผู้หญิง"
ยายแล, ลำยง น้ำตาร่วง ชาวบ้านข้างถนนวงแตกหลีกทางหนีคนบ้า ลำยองสะดุดขาตัวเองล้มลง เณรวิ่งตามมาจนทัน คว้าขาลำยองเอาไว้ได้ แล้วรีบกอดรัดลำยองเอาไว้ไม่ให้หนีไปได้ พร้อมกับเอาผ้าถุงคลุมตัวลำยองไว้
ลำยองยังพยายามดิ้น ร้องทั้งที่หมดแรง เณรกอดรัดแม่เอาไว้ทั้งน้ำตานอง ลำยง, ชุด, แล วิ่งตามมาจนทัน
ชาวบ้าน 1บอก
"อุบาทว์ชาติชั่ว เป็นพระเป็นเจ้าวิ่งไล่จับผู้หญิงแก้ผ้า"
ชาวบ้าน 2 บอก
"อัปรีย์จริง ๆ ศาสนาเสื่อมหมด ไอ้พวกไม่มีสมอง มารศาสนาแท้ ๆ"
ลำยงอัดอั้นตันใจจนถึงที่สุด ระเบิดอารมณ์ออกมาต่อหน้าทุกคน
"พวกมึงเป็นเหี้ยอะไร เขาเป็นแม่ลูกกัน แม่ไม่สบาย แล้วพวกมึงจะให้ลูกดูดายได้ยังไง พวกมึงอวดแต่ว่าเคร่งศาสนาแต่หัวใจพวกมึงทำด้วยอะไร"
เณรยังกอดรัดแม่เอาไว้แน่นร้องไห้ ลำยองหมดเรี่ยวแรงแล้ว ท่ามกลางวงล้อมไทยมุง
โรงพยาบาล ในเวลาต่อมา พยาบาลรีบวิ่งออกมาดู บุรุษพยาบาลช่วยกันจับตัวลำยอง แต่จับไม่อยู่เพราะลำยองดิ้นรนเตะถีบ เณรยังกอดรัดตัวแม่เอาไว้ ลำยง,ยายแล,ชุดตามหลัง
"ช่วยกันจับหน่อยครับ ช่วยกันจับด้วย"
ลำยองอ่อนแรงแล้ว แต่ยังไม่หมดฤทธิ์
"ปล่อยกู ปล่อยกู"
"คนบ้านี่ ทำไมไม่เอาไปส่งบ้านสมเด็จ เอามาทำไมที่นี่ ตัวสกปรกจังเลย" พยาบาลบอก
"เคยเอาไปส่งบ้านสมเด็จแล้วค่ะ แต่หมอที่นั่นบอกให้เอามาส่งโรงพยาบาลธรรมดา บอกว่าอะไรขึ้นสมองก็ไม่รู้" ลำยงบอก
บุรุษพยาบาลวิ่งไล่จับลำยองไว้ หมอออกมาดูพอดีเพราะเสียงดังกันมาก
"คนไข้เป็นอะไร อลหม่านกันไปหมด" หมอถาม
"เสด็จพี่ เสด็จพี่ของน้องหนีน้องมาอยู่นี่เอง เสด็จพี่"
ลำยองจะโผเข้าหาหมอ แต่เณร บุรุษพยาบาลฉุดเอาไว้ได้ หมอเข้าห้องตรวจ
"พาเข้าไปในห้องตรวจก่อน"
บุรุษพยาบาลล็อกตัวลำยองจะพาเข้าห้องตรวจ เณรยังไม่ยอมปล่อยแม่
"เณรรออยู่ข้องนอกเถอะค่ะ เณร" พยาบาลบอก
เณรไม่ยอมปล่อยแม่เข้าไปในห้องตรวจด้วย
"เณร เณร"
ในห้องตรวจ บุรุษพยาบาลต้องล็อกตัวลำยอง กดลงนอนเพื่อตรวจ
"แม่ครับ แม่ให้หมอตรวจเถอะนะครับ หมอจะได้รักษาแม่ แม่จะได้หาย"
"เณรออกไปคอยข้างนอกก่อนเถอะค่ะ"
"อาการหนักมากแล้วนะเนี่ย" เณรบอก
"ช่วยรักษาแม่ผมด้วยเถอะนะครับหมอ"
"ห้องผู้ป่วยเตียงคนไข้เต็มหมดแล้วนะคะหมอ คงรับตัวไว้ไม่ได้หรอกนะคะ" พยาบาลบอก
เณรคุกเข่าลงยกมือไหว้หมอ และพยาบาล น้ำตาไหลพราก
"ช่วยแม่ผมด้วยเถอะครับ ช่วยรับตัวแม่ผมไว้รักษาด้วยนะครับ"
หมอ, พยาบาลอึ้ง ลำยองยังดิ้นทุรนทุราย
ลำยง, ชุดเดินกลับมาพร้อมเอกสารประจำตัวคนไข้ ยายแลนั่งคอยอยู่กับเณร
"ได้บัตรมาแล้วแม่" ลำยงบอก
"แล้วหมอเขาจะรับตัวมันไว้ไหม"
หมอออกมาจากห้องตรวจ
"หมอให้ยานอนหลับคนไข้แล้ว ไม่อย่างนั้นอาละวาดไม่ยอมหยุด หมอจะรับตัวคนไข้ ไว้ชั่วคราวนะ"
เณรยิ้มออกทั้งคราบน้ำตา
"สาธุ เณร ได้ยินไหม ไม่ต้องห่วงแล้วนะ" ลำยงบอก
"ขอบคุณครับ"
"ตกลงแกเป็นอะไรครับหมอ" ชุดถาม
"ซิฟิลิส...ขั้นสุดท้ายแล้วเพราะเชื้อขึ้นสู่สมอง"
"รักษาให้หายได้ใช่ไหมครับ" เณรถาม
"เณร...หมอทำได้ดีที่สุด ก็แค่ช่วยให้คนไข้หายคลั่งด้วยยาเท่านั้นเอง คนไข้มาช้าเกินไป"
"แล้วมันจะอยู่ได้อีกนานไหมคะ" แลถาม
หมอนิ่งอึ้งโดยเฉพาะเมื่อเจอสายตาเณรที่ตั้งใจฟังคำตอบจากหมอ
ภายในโบสถ์ที่มืดสลัวเวลาค่ำ แสงสว่างสาดลงจางๆที่องค์พระประธาน กับเณรซึ่งกราบพระอยู่
เณรพยายามสงบใจตัวเอง หวังให้การสวดมนต์ก่อกุศลส่งไปถึงโยมแม่ อย่างน้อยก็คลายความเจ็บปวดทรมานลงบ้าง
ค่ำต่อมา หน้ากุฎิ หลวงตาปิ่นเดินออกมา ชะโงกมองเณรที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่บันไดกุฎิ
"อ้าว...เณร กลับมาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่ขึ้นมาล่ะ หายไปไหนมาจนค่ำ"
เณรร้องไห้อย่างสุดที่จะกลั้นเอาไว้
"ร้องไห้ทำไมเณร"
"ผมพบโยมแม่แล้วครับหลวงตา พาแม่ไปหาหมอแล้ว หมอให้อยู่ที่นั่นชั่วคราว"
"ก็ดีแล้วนี่เณร ได้อยู่ใกล้หมอก็ไม่น่าห่วงอะไร"
"ผมกำลังนึกว่า พอโยมแม่ค่อยยังชั่วกลับมาอยู่บ้าน ใครจะเป็นคนคอยดูแลโยมแม่ แล้วยังน้องๆอีก โยมยายคนเดียวก็คงไม่ไหว ผมคิดว่าผมคงต้องสึกครับหลวงตา"
ที่วัด เวลากลางวัน
"อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจเลยเณร หมอสมัยนี้เขาเก่ง แม่เขาอาจจะหายสบายดี ไม่ต้องให้ใครดูแลก็ได้ ย่าว่าใจเย็นไว้ก่อนเถอะ" ปั้นบอก
"โยมย่าไม่ได้เห็นอาการของโยมแม่นี่ครับ"
"มันหนักหนานักรึไง ยัยแล"
ยายแลพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้า
"แต่ยังไง ย่าก็ไม่อยากให้เณรใจร้อน รอไปอีกหน่อยเถอะ นึกถึงปู่นึกถึงพ่อเขามั่งเถอะนะเณร"
"อุตส่าห์ได้บวชได้เรียนให้ยายได้อาศัยเกาะชายผ้าเหลืองทั้งที อย่าเพิ่งสึกเลยนะเณร ยายจะดูแลแม่เขาให้เอง" แลพูดพลางน้ำร่วง
"ผมกับโยมแม่คงทำกรรมหนักหนาร่วมกันมาในชาติก่อน ถึงต้องมารับกรรมร่วมกันในชาตินี้ หนี้เวรหนี้กรรมของผมคงยังไม่หมดง่ายๆ ยังไงผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ โยมยาย"
ปั้น, ยายแลพูดไม่ออก
สันต์ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างคลั่งแค้น เมื่อรู้ข่าว
"กูจะฆ่ามึง อีลำยอง กูฆ่ามึง"
"ใจเย็นๆคุณ...ใจเย็นๆก่อน"
"อีนี่มันเป็นมารล้างผลาญชีวิตลูก ทำไมมันไม่ตายๆไปให้สิ้นเรื่อง จ้องแต่ทำลายอนาคตลูก หนังเหนียวนัก กูจะฆ่ามึงด้วยมือกูเอง อีลำยอง"
สันต์ผลุนผลันออกไปให้ได้ เทวีพยายามฉุดดึง แต่ถูกแรงเหวี่ยงจนเซ ปั้นตบหน้าสันต์ เรียกสติให้กลับคืนมา... สันต์ชะงักนิ่งงัน
ปั้นอั้นอยู่ในอก กลั้นสะอื้นเอาไว้
"ฆ่ามันแล้วเอ็งได้อะไร ติดคุกติดตะรางคิดดูบ้างไหม แล้วลูกเต้าจะอยู่กันยังไง"
สันต์ทรุดลงหมดเรี่ยวแรง
"ลำยองมันอยู่ได้อีกไม่นานหรอก เณรเขาจะสึกออกมาชั่วคราวแค่จะได้ดูแลแม่เท่านั้นเอ็ง อย่าใจร้อนไปเลยลูกเอ๊ย คิดในด้านดีเอาไว้บ้าง ว่าเขาใฝ่ดี...แม่เขาทั้งคนอุ้มท้องเขามา เลี้ยงเขามาจนโต จะดีจะเลวยังไงก็แม่ของเขานะลูก เขาทำความดีออกอย่างนี้แล้ว เราจะขัดขวางเขายังไงได้ คนดีมีความกตัญญูกตเวที ยังไงก็ไม่มีวันตกอับหรอก เชื่อแม่เถอะนะ ปลงซะเถอะ ทำใจให้ได้ อาฆาตมาดร้ายเขา เราเองนี่แหละจะเป็นทุกข์" ปั้นพูดทั้งน้ำตา
"ลูกได้ขึ้นไปอยู่บนสวรรค์แล้ว กลับถูกกระชากให้กลับลงมานรก"
"เชื่อแม่เถอะว่าถึงเราไม่อนุญาตให้สึก เณรก็ต้องแหกผ้าเหลืองสึกออกมาอยู่ดี"
ภายในโบสถ์ เจ้าอาวาสกำลังทำพิธีลาสึกให้เณรอย่างเรียบง่าย หลวงตาปิ่นนั่งอยู่ด้วย
เจ้าอาวาสกล่าวคาถาลาสึก แล้วดึงปลดผ้าบางชิ้นออกจากตัวเณร..เป็นอันเสร็จพิธี
เณรก้มลงกราบพระประธานด้วยใจเศร้าหมอง
วันเฉลิมใส่กางเกงขาสั้นนักเรียน เสื้อมอมๆธรรมดาเดินออกมาจากโบสถ์ สันต์, เทวียืนรออยู่ข้างล่างมองวันเฉลิมด้วยอาการซึมสิ้นหวัง วันเฉลิม ค่อยๆเดินลงบันไดมาหาสันต์ที่ขยับเข้าไปกอดลูก
"ผมเสียใจครับพ่อ เสียใจที่ทำให้พ่อผิดหวัง แต่ผมไม่มีทางเลือก"
"ลูกเลือกได้ถ้าจะเลือก แต่ลูกไม่เห็นแก่ตัวพอ ลูกรักตัวเองน้อยเกินไปรักคนอื่นมากไป"
"แต่คนอื่นคนนั้นคือแม่ของผมเอง ถ้าแม่ตกนรก ผมก็จะลงไปนรกเพื่อช่วยแม่ครับ"
"ลูกก็รู้ว่า ถ้าตกนรกแล้วช่วยกันไม่ได้ กระทั่งบุญที่ทำมาเองยังไถ่ถอนกันไม่ได้ บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป ทุกคนต้องช่วยกันเอง แล้วถ้าพ่อตกนรกล่ะวันจะช่วยพ่อไหม"
"พ่อไม่มีทางจะตกนรกหรอกครับ เพราะพ่ออยู่ในโลกมนุษย์จริงๆ ถึงจะไม่ได้อยู่บนสวรรค์ก็เถอะ แต่ก็เฉียดๆเข้าไปแล้ว ครอบครัวของพ่อเป็นสุขดีมีหลักฐาน บ้านที่เป็นบ้านน่ะไม่ใช่สวรรค์หรอกเหรอครับ"
สันต์นิ่งงันกับความคิดของลูก เทวีสะเทือนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น วันเฉลิมเดินออก สันต์, เทวี เดินตามไปที่หน้าโบสถ์หลวงตาปิ่นที่ยืนมองปลงตก เสียดาย
ลำยองตาลอย แผลเต็มตัว ซึมและมึนด้วยฤทธิ์ยาถูกประคองลงนอน
ชุดบอก
"เอ็งอย่าลืมอาบน้ำฟอกสบู่ซักสองรอบนะโว้ย...แล้วนี่หมอเขานัดไปตรวจอีกทีเมื่อไหร่"
"ยาหมดเมื่อไรก็ค่อยพาไปครับ"
"อืม...เอาไว้ดูกันอีกที"
ชุดลุกออกมา สันต์, ยายแลยืนดูอยู่มุมหนึ่ง
วันเฉลิมดูแลห่มผ้าให้ลำยอง
"มันคงไม่รู้ตัวมันหรอกมังว่าทำบาปขนาดไหน ขนาดพระเณรมันยังทำสึกออกมาจนได้...อีลำยองนะ อีลำยอง"
ตาปอเข้ามาสะกิดสันต์
"มาหาใคร"
"ไอ้ปอ มึงไปไกลๆ"
"ขอตังค์มั่งสิ จะเอาไปซื้อไอติม"
ยายแลฟาดแขนหลายเผียะ
"ไอ้ปอ"
"อย่าไปตีแกเลยน้าแล"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 12 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
