อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 4/2 พ.ย. 56
"พี่วันไม่แบ่งน้อง ๆ ไม่ได้หรอกครับ เป็นพี่คนโตต้องแบ่งน้อง ๆ ทุกคน""เสียเปรียบจัง"
"ไม่เสียเปรียบหรอกลูก พี่วันเขารักน้อง ๆ ทุกคนต่างหาก ถ้าหนูสมมีน้อง หนูสมก็ต้องทำอย่างพี่วันนี่แหละลูก"
"ก็ได้ งั้นพี่วันแบ่งช๊อกกาแล็ตให้น้องอ้อย น้องหน่งด้วยก็ได้"
วันเฉลิมยิ้มตอบ
วงไฮโลคึกคัก คนมีเงินมากแทงพนันเยอะ ฝาถ้วยถูกเปิด มีทั้งคนผิดหวังและสมหวัง ลำยองเซ็งสุดขีดเพราะวันนี้ดวงไม่ดีเสียหมดตัว เธอมุดฝ่าผู้คนออกมาจากวง เปิดกระเป๋าแทบจะมุดหัวลงไปควานหาเงินเผื่อหลงเหลือ แต่ก็ผิดหวัง
"วันนี้กูต้องเดินกลับบ้านอีกรึไงวะ"
เธอคลานลงกับพื้น หาทางหนีเอาตัวรอด ผ่านตีนใครต่อใครจนมุดเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะ
"ไอ้แก่บ้า...มันมาได้ยังไงวะ"
ขากำนันเดินมาหยุดข้างโต๊ะตัวที่มุดหลบอยู่ เธอตัดสินใจมุดออกจากโต๊ะจะหลบออกไปอีกทาง
คลานผ่านใครต่อใครจนคิดว่าหนีออกมาไกลจากโต๊ะตัวนั้นแล้ว
ประตูทางออกอยู่ไม่ไกล แต่ร่างหนึ่งก็ขยับเข้าขวางทางไว้ ลำยองหน้าซีด ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับกำนันเสือที่มองนิ่งเฉย
"พี่เสือ"
ลำยองเดินตามเสือต้อย ๆ สำแดงว่า สำนึกผิดอย่างเต็มที่
"พี่เสืออย่าโกรธลำยองเลยนะจ๊ะ ลำยองแค่แวะเข้ามาดูแว๊บเดียว เผื่อเจอเพื่อนเก่า ๆ ยังไม่ทันได้เล่นกะเขาเลยซักตา"
"เอ็งจะโกหกตอแหลข้าไปทำไม ข้าเห็นเอ็งเข้าไปในนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว"
"ลำยองเล่นนิ๊ดเดียว แค่พอแก้เหงาเท่านั้นเอง"
"แล้วที่เอ็งรับปากข้าเอาไว้ สาบานซะดิบดี เอ็งมันก็แค่ปากพล่อยไปยังงั้นเองรึไง"
"ลำยองจะไม่ทำยังงี้แล้วจ้ะพี่เสือ"
"ภายในสามวันเจ็ดวัน เอ็งมีอันเป็นไป เกิดตายโหงตายห่าขึ้นมา ไม่มีใครเขาทำเอ็งหรอก เอ็งทำตัวเอ็งเอง ข้าช่วยอะไรเอ็งไม่ได้ ชีวิตของเองใครก็ลิขิตให้เอ็งไม่ได้ นอกจากตัวเอ็งเอง"
เสือเดินออกมา
"ให้ลำยองติดรถไปด้วยคนพี่เสือ"
"ข้าไม่ได้ไปทางบ้านเอ็ง มายังไงก็กลับไปยังงั้นละกัน"
เสือเดินออกไป
เพิงก๋วยเตี๋ยวในเวลาต่อมา
"ไอ้วันน่ะแหละตัวดี จะมีใคร...พี่เสือเขาเอาเงินมาล่อมันเข้าหน่อย มันก็ปากโป้งบอกเขาหมด ไอ้ลูกเฮงซวย"
"พี่จะไปโทษไอ้วันมันได้ยังไง พี่ตกปากรับคำกำนันเสือเขาเอง ว่าพี่จะเลิกเหล้าเลิกบ่อน" ลำดวนบอก
"ก็ถ้ามันไม่ปากโป้ง เขาจะรู้ได้ยังไงละโว้ย"
"แล้วพี่ไม่คิดบ้างเลยเหรอว่ากำนันเสือเขาไม่ไว้ใจพี่เป็นทุนอยู่แล้ว คอยดูเหอะ ต่อให้ทำผ้าหลุดยังไงเขาก็ไม่มีวันกลับมาหาพี่แล้วละ"
"แอร๊ย...อีลำดวน"
"ผัวห้าเข้าไปแล้ว ผู้ชายสติดีที่ไหนเขาจะมาเลี้ยงดูออกหน้าออกตา นิสัยเลว ๆ ก็ไม่เคยเปลี่ยนจบเห่ละงานนี้" ลำดวนหัวเราะสะใจ
"กูผัวห้าก็ยังดีกว่ามึงผ่านมากี่ร้อยแล้วล่ะ มึงน่ะอีช็อคกะรีเก่า"
ลำดวนสาดน้ำใส่ลำยองเต็มหน้าเต็มตัว สำลักน้ำข้าปากจมูก ลำยองคว้ากล้วย ส้มโอ เขวี้ยงใส่ลำดวน ร้านรวงวินาศสันตะโร ลำยองไม่สาแกใจปราดเข้าตบน้องสาว ยายแล ลำยง เข้ามาขวางห้ามทัน
"มึงหยุดได้แล้วอีลำยอง กัดกันยังกะหมา ที่ทำมาหากินกูนะโว้ย" แลว่า
ลำยงฉุนไล่ลำดวนออกไปหลังร้าน
"แน่จริงมึงมา อีลำดวน อีหน้าสากกะเบือ คนอย่างกู ผู้ชายหน้าไหนก็ต้องมาสยบแทบเท้ากูทั้งนั้นแหละโว้ย"
บนกุฏิหลวงตาปิ่น
"อีคนนี้มันไม้แก่ซะแล้ว หลวงพี่ดัดยังไงก็คงไม่มีทางดัดได้หรอก มีแต่จะหักบรรลัยซะเปล่า ๆ" เสือบอก
"ลิงค่างบ่างชะนี เอามาเลี้ยงเรายังสั่งสอนมันได้ ทำไมคนแท้ ๆ มันถึงได้ดื้อด้านนัก อาจจะต้องให้เวลามันบ้างรึเปล่ากำนัน"
วันเฉลิมถูพื้นอยู่ไกลออกมา
"เมื่อก่อนผมก็เคยคิดยังงั้นหลวงพี่ ลูกโจรก็ใช่ว่าจะต้องกลายเป็นโจร เหมือนพ่อแม่มันเสมอไป แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจ คนอย่างนังลำยองทำไมมันมีแต่เลือดไม่ดี"
"อย่าเพิ่งหมดหวังนะกำนันนึกซะว่าทำบุญ"
เสือมองไปทางวันเฉลิม
"ถ้าบุญมันจะเกิดขึ้นจริง ๆ ผมเลือกทำให้ไอ้วันมันดีกว่า"
เสือเดินมากับวันเฉลิมในระหว่างทางกลับบ้าน
"โตขึ้นอยากเป็นอะไรไอ้วัน"
"ไม่รู้ครับ"
"เอ็งคิดอยากเป็นทหารเหมือนพ่อเอ็งไหม"
"ไม่รู้ครับ"
"ครูล่ะ เป็นครูสอนหนังสืออยากเป็นไหม"
"ไม่รู้ครับ"
"เอ๊ะไอ้นี่ อะไรก็ไม่รู้ซักอย่าง เอ็งต้องหัดคิดสิวะว่าอยากเป็นอะไร"
"ผมคิดได้ด้วยเหรอครับ"
"เออสิวะ คิดเอาไว้แล้วเอ็งก็มุ่งหน้าเป็นอย่างที่เอ็งอยากเป็นให้ได้"
"ผมเป็นอะไรไม่ได้หรอกครับ นอกจากเป็นพี่คนโตที่ต้องช่วยแม่เลี้ยงน้อง ๆ อีกสี่คน"
เสืออึ้ง
"แค่เรียนให้จบประถมสี่ผมก็พอใจแล้ว เพราะอีกหน่อยผมก็ต้องแบ่งให้น้อง ๆ ได้เรียนอย่างผมบ้าง ผมไม่กล้าคิดอยากจะเป็นอะไรหรอกครับ"
เสือพูดอะไรไม่ออกได้แต่มองวันเฉลิมที่เดินนำออกไปข้างหน้า
วันใหม่ เสือวางเงินปึกใหญ่จำนวนสามหมื่นบาทลงตรงหน้าลำยอง ลำยองประหลาดใจเพราะไม่ได้ออกปากขอ
"อะไรจ๊ะพี่เสือ"
"ก็เงินน่ะสิวะถามได้"
"พี่เสือให้ลำยองเหรอจ๊ะ"
"เออ"
ลำยองโผกอดหอมแก้มเสือหลายฟอดด้วยความดีใจจนเนื้อเต้น
"พี่เสือใจดีที่สุด ลำยองรักพี่เสือที่สุดเลย"
"เอ็งจะเอาไปทำอะไร ลงทุนยังไงก็เรื่องของเอ็งตามใจ ข้าไม่ยุ่งกะเอ็งหรอก"
"พ่อพระของลำยอง"
เสือเปิดกระเป๋าหยิบใบสัญญาจดจำนองวางลง
"แต่เอ็งเซ็นชื่อเอ็งใส่ไว้ตรงนี้ให้ข้าด้วย"
ลำยองยิ่งดีใจขึ้นไปอีก
"ใบทะเบียนสมรสเหรอจ๊ะ"
"ทะเบียนสมรสบ้านเอ็งสิ สัญญาเงินกู้โว้ย"
"พี่เสือใจดำ...เงินแค่นี้ให้เมียเปล่า ๆ ก็ไม่ได้ ต้องมาทำเป็นเจ้าหนี้ลูกหนี้กันด้วย"
"ข้าต้องทำยังงี้ บอกตามตรงข้ากลัวใจเอ็ง เดี๋ยวเอ็งเล่นเสียเอาบ้านจำนองเจ้าหนี้กลางบ่อนก็บรรลัยกันพอดี ไม่ใช้แค่เอ็ง แต่ลูกเต้าเอ็งจะเอาบ้านที่ไหนซุกหัวนอน"
ลำยองคิ้วขมวดคิดหนัก
"จะเซ็นไม่เซ็น เอ็งไม่เซ็นก็ได้นะ แต่เอาเงินนั้นคืนมา"
เสือจะคว้าเงินคืน ลำยองรีบเก็บเงินใส่ยกทรง
"เซ็น ๆ ๆ เซ็นก็ได้ตรงไหนล่ะ"
เสือพอใจ
ที่เพิงก๋วยเตี๋ยวลำยง ลำยองจะให้ยายแลยืมเงิน
"ฉันคิดดอกร้อยละสามสิบ"
"อีบ้า มึงจะขูดเลือด ขูดเนื้อกันไปถึงไหน"
"ลงทุนมันก็ต้องได้กำไรทั้งนั้นแหละแม่"
"กูนึกว่ามึงจะให้ยืมฟรี ๆ"
"ของฟรีมีในโลกนี้ด้วยเหรอแม่"
"งั้นก็ไม่เอา ทุกวันนี้ไม่มีหนี้สินเราก็สบาย นอนตาหลับกันแล้ว แม่จะสร้างหนี้ให้มันปวดกะโหลกทำไม" ลำยงบอก
"เอ็งไม่อยากจะได้โทรทัศน์ ตู้เย็น อย่างคนอื่นเขาบ้างรึไงวะอีลำยง"
"ไม่มีโทรทัศน์ ตู้เย็น มันก็ไม่ตายหรอก" ลำดวนบอก
"ตามใจ ไม่เอาอย่าเอา โง่"
ลำยองลุกขึ้นจะออกไป
"บ้านหลังเบ้อเร่อ ได้แค่สามหมื่น" แลว่า
"พี่เสือเขาไม่กล้ายึดบ้านฉันหรอก" ลำยองบอก
"เออ เอ็งอย่าฝันไป เขาดัดสันดานเอ็งอยู่"
"แม่คอยดูละกัน ไม่นานหรอก เขาต้องยอมจดทะเบียนกับฉัน หนังเหี่ยวหนังยานขนาดนั้นจะอยู่ไปได้อีกซักกี่ปี สมบัติที่มีฉันจะกวาดมาให้เรียบเลยคอยดู"
ลำยองเดินพลิ้วมั่นใจในความรวยออกไป
"ไม่พ้นเข้าบ่อน..เผลอ ๆ ไอ้สามหมื่นนั่นน่ะ ไม่ทันข้ามวันก็หมดเรียบ" ชุดบอก
คืนนั้น ฝนตกหนักลมแรง ฝนสาดละอองเข้ามาทางหน้าต่าง วันเฉลิมที่นั่งคอยแม่อยู่ที่หัวบันได รีบมาปิดหน้าต่าง เสียงหนุ่มสาวหัวเราะระริกเข้ามา
"ว๊าย...เปียกหมดเลย" ลำยองบอก
"เดี๋ยวเป็นปอดบวม" ชายแปลกหน้าว่า
ลำยองหัวเราะ
"แค่นี้ยังบวมไม่พอเหรอ"
"บวมอีกก็ดี"
วันเฉลิมรีบมาที่ประตูจะเปิดประตูรับแม่ ประตูถูกเปิดเข้ามาพอดี ชายแปลกหน้าโอบเอวรัดลำยอง ที่เหมือนกำลังเมาได้ที่เข้ามา
"บ้านน้องหลังใหญ่จัง"
"คนสวยก็ต้องอยู่บ้านหลังใหญ่ยังงี้แหละ ไป ขึ้นข้างบนกัน"
วันเฉลิมช็อก ตัวแข็งมองลำยอง
"ผัวน้องไม่ยิงพี่ไส้แตกแน่นะ"
ลำยองหัวเราะ
"โอ้ย ไอ้แก่มันไม่อยู่หรอก ถึงอยู่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย มันซื่อบื่อแก่เกินแกงแล้ว"
"พี่เพิ่งรู้ว่าน้องมีผัวเป็นควาย"
"เขาเหี่ยวใกล้ตายแล้ว"
ทั้งคู่หัวเราะประสานเสียงกัน ลำยองหันมาเห็นลูกชาย
"ไอ้วันมึงมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้วะ"
"ผมรอเปิดประตูให้แม่ครับ"
"มึงห้ามปากเสียฟ้องไอ้กำนันเสือมันนะมึง ขืนปากหมาอีกกูจะตีให้ตายเลย ไปพี่จ๋า"
ลำยองกอดคอชายแปลกหน้าพาขึ้นข้างบน
"ลูกชายน้องเหรอโตแล้วนี่หว่า"
"ลูกกับผัวคนแรก"
"อ้าว มีผัวหลานคนแล้วเหรอ"
"นับนิ้วไม่ถ้วนว่ะ"
ลำยองคะนองปากเพราะความเมา หัวเราะร่วนกับชายชู้พากันขึ้นบันไดไป ศีลทุกข้อ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ละเมิดหมด!
วันต่อมา หลวงตาปิ่นซดน้ำชา แล้วได้แต่มองวันเฉลิมที่นั่งใจลอย ดูท้อแท้ทั้ง ๆ ที่มีการบ้านต้องทำอยู่ตรงหน้า
"ไอ้วัน...เอ็งไม่สบายรึเปล่า ซึมยังกะคนเป็นไข้"
"เปล่าครับหลวงตา"
วันเฉลิมฝืนเขียนทำการบ้านแต่ก็เขียนหนังสือได้ตัวเดียว
"หลวงตาครับ"
"อือ"
"นรกมีอยู่จริง ๆ ใช่ไหมครับ"
"มีสิวะ ไม่อย่างนั้นในหนังสือไตรภูมิท่านจะบรรยายเอาไว้ซะละเอียดละออดได้ยังไง"
"แล้วทำไม...บางคนเขาถึงไม่กลัวตกนรกครับหลวงตา"
"ก็เขาไม่เชื่อเรื่องนรกน่ะสิวะ นรกน่ะนะ บางทีก็ไม่ต้องรอให้ตายเสียก่อน ถึงจะได้เห็นหรอก ตัวเป็น ๆ อย่างงี้ก็เห็นได้เหมือนกัน"
วันเฉลิมซึมหนัก
"เอ็งไปรู้ไปเห็นอะไรมาไอ้วัน"
"เปล่าครับหลวงตา"
หลวงตาปิ่นไม่เชื่อ...รอฟัง
"แล้วเราจะช่วยไม่ให้ใครต้องตกนรกได้ไหมครับหลวงตา"
"ช่วยได้...ช่วยทำให้เขาเกิดปัญญามันมีไม่เท่ากันหรอก แล้วแต่บุญทำกรรมแต่งที่ติดตัวมา"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 4/2 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
