อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 4 พ.ย. 56
"แล้วมึงห้ามอมเงินทอนนะมึง ถ้ากูรู้จะตีให้ตายเลย"วันเฉลิมจะเดินออก
"เดี๋ยว...เมื่อกี้กูเห็น กำนันเขาให้เงินอะไรมึง"
"ลุงกำนันให้ไว้ซื้อขนมครับ"
"หนอย...ทำมุบมิบ เอาออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะมึง"
วันเฉลิมล้วงหยิบเงินออกมา ลำยองคว้าหมับ
"ทำเป็นเศรษฐี ตัวแค่นี้หัดมีเงินติดตัวตั้งสิบบาทเชียวนะมึง"
"ผมจะเอาไว้ซื้อขนมให้น้องๆครับ"
"มึงไม่ต้องมาทำเป็นอ้างน้อง...กล้วย เกล้ย มีก็กินเข้าไปสิ เดี๋ยวเถอะมึง..ไป รีบไปรีบมา"
สันต์เห็นวันเฉลิมเดินหิ้วหม้ออวยเดินลิ่วๆมา
"วัน...ไปไหนมาลูก"
"ผมมาซื้อกับข้าวให้แม่ครับ วันนี้ลุงกำนันมากินข้าวที่บ้าน"
"พ่อได้ยินมาว่า แม่เขาเลิกทำห้องให้คนเช่าแล้ว"
"ครับ ลุงกำนันบอกให้แม่เลิกทำครับ"
"บ้านสะอาดขึ้นใช่ไหมลูก"
"ครับ ไม่เสียงดังเหมือนเมื่อก่อนแล้ว"
"แล้วลุงกำนันเขาใจดีกับวันไหม"
"ครับ"
"งั้นก็ดีแล้วละ แล้วแม่เขาสบายดีไหม"
"ครับ แม่ไม่ออกไปเล่นไพ่ที่บ่อนแล้ว"
"ยิ่งดีใหญ่เลยนะ"
"แต่เวลาลุงกำนันไม่อยู่ แม่ยังแอบกินเหล้านิดหน่อยครับ"
"เอาเหอะอีกหน่อยเขาก็คงเลิกได้จริงๆ"
วันเฉลิมตาเป็นประกายความหวังขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง
"ผมต้องรีบไปแล้วครับ เดี๋ยวแม่คอยนาน"
"ไปเถอะลูก"
วันเฉลิมเดินจากไป
เวลากลางคืน ที่เรือนแพ
"ยังงี้ก็แปลว่ากำนันเสือเอามันอยู่น่ะสินะ" สินว่า
สันต์ ปั้น สินล้อมวงกินข้าวกัน
"กำนันเสือแกทั้งดุทั้งมีเมตตา ลำยองมันคงไม่เคยเจอคนแบบนี้น่ะครับพ่อ"
"มันจะดีไปได้ซักกี่วัน แกคอยดูเหอะไม่นานเกินรอหรอก เดี๋ยวมันก็ดีแตก"
"มันก็ไม่แน่หรอกแม่ปั้น มันอาจจะได้คิดแล้วก็ได้ คนเรามันจะดักดานอยู่กับอาจมไปตลอดได้ยังไง"
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่จะโมทนาสาธุด้วยเท่านั้นแหละ ถ้ามันกลับตัวกลับใจได้จริง"
"อะไรก็ไม่สำคัญหรอกครับแม่ ผมขอแค่เจ้าวันไม่ต้องทนทรมาน อย่างที่ผ่านๆมาผมก็พอใจแล้วครับ"
ชุดเข็นรถที่เต็มไปด้วยสาลี่ มะพร้าวแก่ กล้วยน้ำว้าเป็นเครือๆ ส้มโอ ขนุน ฯลฯ สารพัดผลไม้จากในสวนมาจากบ้านลำยอง ทุกคนยืนมองอยู่
"พี่เสือเขาเอาออกมาจากสวนเขา" ลำยองบอก
"ของดีๆทั้งนั้นเลยนี่หว่า นี่เองเอามาให้ข้าหมดนี่เลยเรอะ"
"ใครบอกเอามาให้แม่ ฉันเอามาขายแม่ต่างหาก"
"โธ่ อีบ้า กูหลงนึกว่ามีน้ำใจนึกถึงกู"
"หมดนี่ฉันคิดแค่สามร้อย"
"กูจะเอาไปทำอะไร ของแพงยังงี้"
"แม่ก็เอาไว้ขายต่อสิ"
"ตั้งสามร้อย กูไม่มีทุน...ไม่เอา"
แลเดินหนี
"ไม่เอาได้ไง ฉันขนมาแล้วนะ จะให้ขนกลับไปได้ยังไง"
"ทำไมพี่ไม่วางขายหน้าบ้านพี่" ลำยงถาม
"มันไม่มีคนซื้อหรอก"
"ทำไมจะไม่มี ขี้เกียจซะล่ะมากกว่า" ลำดวนบอก
"อีลำดวน"
"ลุงกำนัน เขาอุตส่าห์หาทางช่วยพี่แล้วนะ ไม่ต้องลงทุนอะไร เงินทั้งนั้นที่เห็นเนี่ย" ลำยงบอก
"ช่วยบ้าอะไร ช่วยให้กูเหนื่อยละสิ"
"เอางี้ ขี้เกียจขนกลับก็วางขายที่นี่ก็ได้ ที่ทางถมไป" ชุดบอก
"งั้นก็ขายให้กูด้วย พรุ่งนี้กูมาเก็บเงิน"
"อ้าว..ของตัวเอง ทำไมไม่มานั่งขายเองวะ" ลำดวนบอก
ลำยองแต่งตัวพร้อมออกข้างนอกอยู่แล้ว
"กูไม่ว่าง"
ลำยองเดินออกไปทันที
"มันคงอาย.. ต้องมานั่งเป็นแม่ค้า" ชุดบอก
"เอาเหอะ...คิดซะว่าทำบุญทำทาน ช่วยกันขนไปเรียงทางโน้นละกัน"
เวลากลางคืน วันเฉลิมนั่งคอยแม่ที่หัวบันได พอลำยองเมากลับมา เปิดประตูบ้านได้ ก็เชแถ่ดๆเข้ามา รองเท้าไม่สวม วันเฉลิมรีบวิ่งลงมาประคอง
"แม่"
"ใครวะ... มึงจะมาปล้นกูรึไง"
ลำยองปัดป้อง กอดรัดกระเป๋าไว้แน่น
"วันเองครับ"
แล้วไป กูนึกว่าใครมันกล้ามาแหยมในเนี้ย..เงินกับทองทั้งนั้นเลยนะโว้ยไอ้วัน"
ลำยองอวดกระเป๋าแล้วหนีบไว้แน่น
"รองเท้าแม่ไปไหนครับ"
"ใครมันขโมยของกูไปก็ไม้รู้ กูต้องเดินตีนเปล่ากลับบ้าน"
ลำยองก้มลงนอนแผ่กับพื้น
"แม่ครับ ขึ้นไปนอนข้างบนดีกว่าครับ"
"อย่ามายุ่งกะกู"
"วันไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้นะครับ"
ลำยองคว้าแขนวันเฉลิมไว้
"ไอ้วัน มึงห้ามบอกไอ้แก่เสือนะมึง ว่ากูไปไหนมา...ขืนมึงปากโป้ง ปากเสีย มึงโดนดีแน่"
ลำยองล้มลงนอนต่อกอดกระเป๋าแน่น
ลำยงเงินวางเงินสามสิบบาทใส่มือลำยอง
"เฮ้ย...ทำไมได้แค่เนี้ย"
"ก็มันขายได้แค่นี้ พี่จะเอาแค่ไหน"
"มึงโกงกู"
"พูดให้มันดีๆนะ"
"โน่น...พี่แหกตาดู. ของยังกองพะเนินเป็นภูเขาเลากาอยู่โน่น ไม่มีใครเขาโกงพี่หรอก ขายอะไรได้ก็แยกใส่กระป๋องเอาไว้ให้เนี่ย"
"กูรู้...พวกมึงไม่อยากขายให้กู พวกมึงมันไม่มีน้ำใจ"
"อีลำยอง... มึงเป็นบ้าอะไร ทุกคนมันยุ่งมือเป็นระวิง ขาแทบขวิด กันอยู่แล้ว เขาช่วยขายของให้มึงเปล่าๆ มึงยังไม่สำนึกอีก... ไม่พอใจก็ขนของมึงกลับไป" แลบอก
ลำยองหน้าหงิก ชาวบ้านเดินเข้ามาหยิบกล้วยน้ำว้า
"กล้วยหวีเท่าไหร่จ๊ะ"
"มึงขายของมึงเองละกัน" แลบอก
"เท่าไหร่จ๊ะ"
"สิบบาท"
"ว้าย กล้วยอะไรยะตั้งสิบบาท วันก่อนยังซื้อสามบาทอยู่เลย"
"วันก่อนก็วันก่อนสิวะ วันนี้ขายสิบบาทโว้ย ไม่มีปัญญาซื้อก็ไม่ต้องซื้อ"
ชาวบ้านอ้าปากค้าง วางกล้วยคืนแล้วเดินออกไป
"ขายของยังงี้ ไม่โดนตบก็บุญแล้ว" ลำดวนบอก
ลำยองสะบัดเดินออกไป
"ค้าขายแค่นี้มึงยังไม่มีปัญญาอย่าไปคิดทำอย่างอื่นเลย อีลำยอง" แลตะโกนตามไป
ภายในบ้าน วันเฉลิมนั่งอ่านสามก๊กให้เสือฟังอยู่ ลำยองกลับเข้าบ้านมา
"พี่กำนัน...มาตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ"
วันเฉลิมต้องหยุดอ่าน
"ก็คล้อยหลังเอ็งพักเดียว ไปไหนมาวะ"
"ก็ไปขายของแหละจ๊ะ ห่วงลูกก็เลยกลับมาดูหน่อย...นังลำยง นังลำดวน ไว้ใจไม่ได้
ซักคนลูกค้าจะซื้อกล้วย สามบาทก็กำไรถมถืดแล้ว มันดันบอกเขาตั้งสิบบาท แถมด่าเขาอีกว่าไม่มีปัญญาซื้อก็ไม่ต้องซื้อ ดูมันสิพี่กำนัน ทั้งโง่ทั้งปากเสียยังงี้ มันน่าตบซะจริงๆ มันคงคิดว่าไม่ใช่ของของมันมั้ง"
"เอ็งก็ไปนั่งขายเองสิวะ"
"ฉันก็ไปแต่เช้ายันเย็นแหละ ว๊อบแว๊บมาดูลูกบ้างเท่านั้นเอง"
ลำยองเอาตีนเขี่ยวันเฉลิม ไล่ให้ออกไปไกลๆ ลำยองเข้าบีบนวดประจบเสือ
"อ้าวเอ็งจะไปไหนวะ ไอ้วัน ข้ากำลังฟังเพลินๆอยู่เลย อ่านต่อ"
วันเฉลิมมองลำยอง เอายังไงกันแน่
"อ่านต่อสิวะ ไอ้วัน เออ...ไอ้ลูกคนนี้ มันคงห่วงแต่จะไปเล่นของมันน่ะจ้ะพี่กำนัน"
วันเฉลิมอ่านต่อ..
"หนังอินเดีย เรื่องใหม่ที่โรงหนังควีน เขาบอกสนุ๊กสนุก จ้ะพี่กำนัน"
"เงียบๆ ก่อนได้ไหมวะ"
"ไอ้วัน เงียบๆก่อนไม่ได้ยินรึไง"
วันเฉลิมหยุดอ่าน
"เอ็งน่ะแหละหุบปากก่อน ข้าจะฟังสามก๊ก"
ลำยองหน้าแหก
"อ่านต่อ...ไอ้วัน"
วันเฉลิมอ่านต่อ ลำยองสะบัดออกมาเบะปากใส่เสือ
ภายในห้องนอน เวลากลางคืน ลำยองเข้าเบียดกระแซะเสือ
"พี่เสือ"
"อือ"
"พี่ซื้อทองให้ลำยองเส้นสิ ลำยองไม่มีทองใส่เลย"
"เอ็งจะใส่ไปอวดใครวะ"
"แหม...ลำยองเป็นเมียพี่นะ พี่จะปล่อยให้ชาวบ้านชาวช่องแถวนี้มันนินทาเอาเหรอว่าใจดำ เมียสวยขนาดนี้ แต่ปล่อยให้คอแขนล่อนจ้อน"
"ใครมันจะนินทาก็ช่างหัวมันสิวะ ไม่ได้ขอมันกินนี่หว่า"
"พี่เสือไม่เห็นใจลำยองเลย อยู่บ้านสวยๆ มันก็ต้องแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดี สมหน้าสมตาไม่ใช่ซอมซ่อยังงี้"
"แต่งตัวดีแต่ไม่มีจะกิน เอ็งจะแต่งไปทำไม คนเขาจะจริงใจยกมือไหว้เอ็ง ไม่ใช่เพราะทองหยองที่เอ็งใส่หรอกโว้ย เลิกเซ้าซี้กวนใจข้าซะที เอาเวลาไปตั้งใจ ทำมาหากิน ลูกเต้าดูแลให้ดี ไม่ใช่ว๊อบแว๊บทางโน้นทีทางนี้ที"
ลำยองร้อนตัวทันที
"ลำยองไม่ได้ว๊อบแว๊บไปไหนนะ วันๆก็ขายของกับเลี้ยงลูกนี่แหละ ไม่ได้ไปบ่อนเลยจริงๆ"
เสือนิ่งมองหน้าลำยอง ทำไมมึงต้องร้อนตัว ลำยองเจอสายตายิ่งร้อนเข้าไปใหญ่
"ถ้าลำยองตอแหลโกหกพี่ ให้ลำยองมีอันเป็นไป ตายโหงตายห่าภายใน..."
เช้าวันใหม่ วันเฉลิมซักผ้าในกาละมังใบโตอยู่ ลำยองปราดเข้ามากระชากวันเฉลิม
"ไอ้วัน...มึงสาระแนฟ้องกำนันเสือใช่ไหม ว่ากูแอบไปเล่นไพ่"
ลำยองตี ไม่รอฟังอะไรทั้งนั้น
"วันเปล่าครับ"
"มึงไม่ฟ้องแล้วเขาจะรู้ได้ยังไง มีมึงอยู่คนเดียวนี่แหละ"
ลำยองยังคงตีไม่ยั้ง
"วันเปล่าจริง ๆ ครับแม่"
"โกหก...มึงอย่ามาทำตาซื่อตาใส หนอย...ร้ายนักน่ะมึง ทำประจบอ่านหนังสือให้ไอ้แก่นั้นฟัง มึงคงหวังจะให้มันเอาเลี้ยงเป็นลูก มึงอยากได้สมบัติมันละสิ กูอดได้ทองก็เพราะความปากมากของมึงไอ้ลูกอกตัญญู"
วันเฉลิมน้ำตาร่วงเผาะ ไม่ใช่เพราะเจ็บที่ถูกตี แต่คำว่าอกตัญญูบาดเฉือนหัวใจ ลำยองตีจนเจ็บมือหมดแรง ก็ผลักไส้วันเฉลิมหัวทิ่ม
"แล้วทำไมแม่ไม่เลิกไปบ่อนให้ได้จริง ๆ ล่ะครับ"
"ไอ้วัน"
ลำยองเงื้อง่าอีกที แต่ต้องชะงักค้าง
"โกหกเป็นบาปนะครับแม่...ลุงกำนันใจดี ถ้าแม่อยากได้ทอง ซักวันลุงกำนันก็จะซื้อให้แม่ครับ"
"มึงกล้าสั่งสอนกูเหรอ กูเป็นแม่มึงนะไอ้วัน"
"แม่ตีวันให้ตายเลยก็ได้ครับ วันขออย่างเดียว แม่อย่าพูดว่าวันเป็นลูกอกตัญญูเลยนะครับ"
ลำยองอึ้งไปชั่วขณะ แต่ทิฐิส่งกลับมาครอบงำ ผลักหัววันเฉลิมอย่างแรงแล้วเดินจากไป วันเฉลิมน้ำตาร่วงเผาะ ๆ หันกลับไปซักผ้าต่อ ซักผ้าไปเอาหัวไหล่เช็ดน้ำตาไป
ในเวลาต่อมา ที่กุฏิหลวงตาปิ่น
"สรุปว่ามันเลิกไม่ได้ทั้งเหล้าทั้งบ่อน" หลวงตาปิ่น
"ผมว่าแม่ก็อยากเลิกให้ได้ครับ แม่คงกำลังพยายามอยู่"
"ลงอีหรอบนี้ ต่อให้เอาโซ่มาล่ามมันเอาไว้ ก็ช่วยอะไรมันไม่ได้หรอกว่ะ มันอยู่ที่ใจของมันเอง ว่าจะแข็งแกร่ง เคารพศักดิ์ศรีของตัวเองขนาดไหน หมดศักดิ์ศรีความเป็นคนก็ยอมก้มหัวเป็นทาสอะไรก็ได้ทั้งนั้น"
"วันกลัวว่าลุงกำนันแกจะรู้ใช่ไหมลูก" สันต์ถาม
"ครับ ถ้าลุงกำนันรู้ แม่ก็คงไม่เหลือใครที่เมตตาแม่อีกแล้ว วันกลัวแม่เสียใจครับ"
"คนเราต้องยอมรับความจริงให้ได้นะลูก ยิ่งเป็นความจริงจากการกระทำของตัวเองไม่ใช่เรื่องดวง เรื่องเวรกรรม วันอย่าเพิ่งกังวลไปกับเรื่องที่มันยังไม่เกิดขึ้นเลยลูก มันอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่เราคิดก็ได้ ยิ่งแน่ใจว่าเราได้ทำอย่างดีที่สุดแล้ว ก็ยิ่งไม่ต้องเป็นทุกข์กับมัน"
หลวงตาปิ่นพยักหน้าอย่างเห็นด้วยอย่างที่สุด
วันเฉลิมเดินผ่านหน้าบ้านวิมล
"พี่วันไปไหนมา" สมฤดีถาม
"ไปวัดมาครับ"
"ไปวัดทำไม"
"พี่วันไปดูแลหลวงตา"
"ทำไมต้องดูแล"
"ถามเยอะจริงเด็กคนนี้ ก็หลวงตาท่านอายุมากแล้ว เราก็ต้องช่วยดูแลท่านสิ ตอนเราเด็ก ๆ ผู้ใหญ่ดูแลเรา พอเราโตขึ้นเราก็ต้องดูแลท่านเป็นการตอบแทน"
"อีกหน่อยหนูสมก็ต้องดูแลคุณยายเป็นการตอบแทน"
"จ้ะ"
"หนูสมให้พี่วัน"
สมฤดียื่นห่อช็อกโกแลตผ่านซี่รั้วออกมาให้วันเฉลิม วันเฉลิมรับมา
"อะไรครับ หนูสม"
"ช็อกกาแลต...พี่วันเคยกินไหม"
วันเฉลิมส่ายหน้าดูก็รู้ว่าเป็นของแพง
"พ่อหนูสมเขากลับมาจากเมืองนอกซื้อมาฝากหนูสม แม่คนนี้เขาบอกแต่ว่าต้องเก็บไว้แบ่งพี่วัน" วิมลบอก
"อร๊อยอร่อย พี่วันกินดูสิ...ไม่ต้องไปแบ่งน้องอ้อยน้องเหน่งหรอกนะ พวกนั้นกินจุ เดี๋ยวแย่งพี่วันหมด"
"พี่วันไม่แบ่งน้อง ๆ ไม่ได้หรอกครับ เป็นพี่คนโตต้องแบ่งน้อง ๆ ทุกคน"
"เสียเปรียบจัง"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 4 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
