อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 14/2 พ.ย. 56
"ตื่นคนรึไงมึง หูตึงไปเลย"อ้อยยิ้มท่าทางมีความสุข
"มาก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย จะไปไหนก็ไปไป"
ลูกค้าเข้ามาซื้อขนม ลำดวนหันกลับไปวุ่นวายกับการขายของ อ้อยเดินออกไปปะปนกับผู้คน
มุมหนึ่งในวัด อ้อยเดินตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศงานวัด บริเวณซุ้มยิงปืน ตุ๊กตาโดนยิงล้ม
อ้อยโผล่เข้ามาดูอย่างสนใจ วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งยิงปืน ได้รางวัลเป็นตุ๊กตาเด็กผู้หญิงน่ารัก วัยรุ่นเกี่ยงกันรับตุ๊กตา จนตุ๊กตาหล่นลงพื้นตรงหน้า อ้อยเก็บตุ๊กตาขึ้นมา ยิ้มดีใจเปิดเผย กลุ่มวัยรุ่นสะกิดกันอย่างมีนัย
อ้อยพยักหน้า รู้สึกอายจังที่มีคนหล่อคุยด้วย อ้อยเสียดายตุ๊กตาอย่างเห็นได้ชัด กอดเอาไว้แน่น
ยายแลในสภาพไม่ค่อยแข็งแรง เดินมาถึงร้านลำดวน ลำดวนขายข้าวต้มมัดลูกค้ามือเป็นระวิง
"ขายดีนี่หว่า ลำดวน"
"รู้งี้ทำมาเยอะกว่านี้ก็ดี"
"อ้าวแล้วนี่นังอ้อยมันไปไหน"
"มันก็คงเดินอยู่แถวนี้แหละแม่"
"เอ็งปล่อยมันไกลหูไกลตาได้ยังไง"
"มันคงไม่โง่ขนาดกลับมาไม่ถูกหรอกแม่"
แลเดินมองหาอ้อย เห็นหลานจะตามผู้ชายแต่ละคนไป บางคนมากับแฟนไม่สนใจ บางคนมาทำแหย่อ้อย
"นังอ้อย"
วันใหม่ ปั้นอึ้งงันหลังจากได้ฟังเรื่องที่เกิดขึ้น ทุกคนมองไปที่อ้อยที่นอนเอกเขนกฟังละครวิทยุ อารมณ์เพ้อฝันอยู่ ยายแลส่ายหน้า
"ลำดวนเอ๊ย เอ็งคอยดูมันหน่อย พอเย็นๆข้ากลับจากวัด จะมาเอามันไปนอนที่บ้านด้วย"
ลำดวนบ่น
"แม่ วันๆฉันก็ขายของไม่มีว่าง"
ลำยงบอก
"เออ มันก็ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้นนี่หว่า ลำดวน ช่วยๆ กันมันไม่หนักหนาหรอก แม่ก็ไม่ค่อยสบาย ห่วงตัวเองบ้างหละ"
"ข้าก็อดห่วงหลานๆมันไม่ได้"
ยายแลมองอ้อย
"เลือดแม่มันแรง อีกหน่อยก็คงเจริญรอยตามกัน"
ปั้นห้าม
"อย่าพูดอย่างนั้นยัยแล ลำยองมันก็ตายไปนานแล้ว เราอย่าเอาบาปไปป้ายให้เด็กมันเลย ฉันว่าประวัติศาสตร์มันไม่มีทางซ้ำรอยหรอก ถ้าเราคอยดูแลอ้อยมันดีๆ อย่าปล่อยให้ไกลหูไกลตา ยังไงก็กันเอาไว้ดีกว่า แก้ทีหลัง"
ปั้นหันมองอ้อยที่กรี๊ดกร๊าดกับเจ้าชายในฝันในละครวิทยุ
พระวันเฉลิมเดินเข้ามาเหน่ง
"ทำอะไรล่ะเหน่ง"
"เย็บรองเท้าครับหลวงพี่"
"ของมันเก่ามากแล้ว เราพอมีตังค์ทำไมไม่ซื้อใหม่ล่ะ"
"หลวงตาสอนว่าเราอย่ายึดติด และท่านเล่าว่า ตอนหลวงพี่เด็กๆ รองเท้าหลวงพี่เก่ามาก แต่ก็ยังไปไหนมาไหนด้วยรองเท้าเก่าๆคู่เดียว ไอ้คู่นี้ยังพอใส่ได้ ผมก็เลยซ่อมใส่ไปก่อนครับ"
พระวันเฉลิมดูแล้วยิ้ม
"ฝีมือดีนี่...ชอบทำงานฝีมือนะเรา"
"ทำแล้วเพลินดีครับ"
"ดีแล้ว ชอบทำอะไรก็ทำให้เต็มที่ เต็มกำลังความสามารถ ความจริง เหน่งไปเรียนต่อสายอาชีวะก็ดีนะ เรียนประกอบอาชีพโดยตรง วันข้างหน้าก็ทำกิจการของตนเอง จะได้เลี้ยงชีพได้"
เหน่งเหมือนถูกจุดประกายความคิด หูตาบรรเจิดขึ้น
"หลวงพี่ว่าผมจะทำได้จริงๆเหรอครับ"
"ขอให้ตั้งใจแน่แน่ว ไม่มีอะไรที่เหน่งจะทำไม่ได้หรอก"
ลำยงบอกพระวันเฉลิม
"วันๆมันก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องมันแหละเจ้าค่ะ ไม่รู้ทำอะไรของมันนักหนา"
พระนั่งบนเก้าอี้ ปั้นนั่งพื้น
ลำยงเดินไปตะโกนเรียกที่ตีนบันได
"จิตรา ได้ยินไหมวะเนี่ย พระหลวงพี่ท่านมาหา"
จิตราเดินลงมาหน้าตาไม่มีความสุข
"กว่าจะเสร็จลงมาได้"
พระมองน้องสาวอย่างเมตตา จิตราไหว้พระ แล้วนั่งก้มหน้าก้มตา
"จะจบมอศอสามแล้ว จิตราคิดเอาไว้รึยังจะเรียนอะไรต่อ"
"ไม่รู้"
"จิตราคิดว่าตัวเองชอบทางไหนล่ะ"
"ไม่รู้"
"เอ๊ะนังคนนี้อะไรก็ไม่รู้ๆ ซักอย่าง หลวงพี่ท่านอุตส่าห์เป็นห่วงมาถามไถ่อนาคตของตัวเองแท้ๆนะโว้ย" ลำยงว่า
"ก็หนูไม่รู้จะเรียนไปทำไม เรียนไปมันก็เท่านั้น เอาดีอะไรไม่ได้หรอก นอกจากไปเป็นคนงานในโรงงานแถวนี้"
"ก็ถ้าเอ็งมีวิชาความรู้ติดตัว มีทางเลือกไม่ต้องไปเป็นคนงานเขาไง" ปั้นบอก
จิตราก้มหน้านิ่ง
"แล้วได้คุยกับเพื่อนๆบ้างไหม ว่าใครจะเรียนต่ออะไร"
"ลูกอีผู้หญิงขี้เมา เอาแต่เล่นไพ่ หลายผัวจนเป็นบ้าอย่างหนู หลวงพี่คิดว่ายังจะมีใครหน้าไหนคบเป็นเพื่อนอีกเหรอ"
พระวันเฉลิมอึ้งเมื่อรู้ความในใจน้อง จิตรายกมือไหว้พระ แล้วลุกเดินจากไปทันที
"มีแต่คนล้อมันเรื่องแม่ มันถึงไม่คบใครเลยเจ้าค่ะท่าน"
"เวรกรรมแท้ๆ" ปั้นรำพึง
สีหน้าพระมีความกังวล
ยามดึก อ้อยแอบย่องออกจากมุ้ง ออกไปนอกบ้าน เดินตามมองผู้ชาย และเข้าไปร่วมในซุ้มรำวง ยายแลเดินเข้ามาเรียกอ้อย เงียบจนน่าแปลกใจ ยายแลรีบเปิดไฟสว่างขึ้น จึงได้เห็นประตูเปิดอ้าทิ้งไว้ ยายแล ตามหาอ้อย ในมุมต่างๆของวัดที่ยังมีงานรื่นเริงอยู่จนเหนื่อยอ่อน
"นังอ้อย นังอ้อย"
ยายแลมองหาไปจนทั่วแทบถอดใจ แล้วเห็นอ้อยอยู่ในซุ้มรำวง
เรือนแพปั้น เวลากลางคืน ทุกคนกลุ้ม
"ดีนะที่แกตามไปทัน ไม่งั้นล่ะก็..." ปั้นว่า
"เห็นเงาแม่มันเลยนะเนี่ย" ลำดวนบอก
"ข้าละกลุ้มใจจริงๆ ไม่รู้มันจะแอบหนีไปอีกเมื่อไหร่ แล้วถ้าไม่มีใครตามไปเจอมันล่ะ"
"ก็มันว่างจัดไง มันถึงหมกมุ่นแต่เรื่องผู้ชาย" ลำยงบอก
"งั้นก็หาอะไรให้มันทำ" ปั้นว่า
"ก็ดีนะมีอะไรทำก็จะได้ไม่ว่าง" แลบอก
ลำดวนถาม
"แล้วจะให้มันทำอะไรดีล่ะแม่"
ขณะที่ทุกคนกำลังกลุ้มใจ แต่อ้อยกินไข่เค็ม
"อร่อยจังเลย อร่อย ๆ ๆ"
เช้าวันใหม่ พระวันเฉลิมเดินบิณฑบาตมาจนถึงหน้าบ้าน ยายแลห่มผ้าขาวม้าหน้าตาอิดโรยเป็นไข้รอใส่บาตรอยู่ ยายแลใส่บาตรพระจนเสร็จ พระให้พร พระเดินจากไป
ยายแลขยับลุกขึ้นอย่างลำบาก เพราะปวดข้อปวดกระดูก อาการหน้ามืดจู่โจมกะทันหัน จนเซและล้มลงหมดสติ ขันข้าวตักบาตรกลิ้งโค่โร่ พระเดินจากไปไกลลิบ
พระวันเฉลิมดูแล หลวงตาฉันเช้าเสร็จ
"ขอบใจท่านมากนะ อุตส่าห์ดูแลหลวงตามาตั้งหลายปี"
"หลวงตาเลี้ยงผมมาตั้งแต่เล็ก เท่าที่ผมตอบแทนหลวงตามันยังน้อยกินไปด้วยซ้ำครับ"
"ฝากด้วยนะท่าน นับวันสังคมมันก็ย่ำแย่ตกต่ำลงเรื่อย ๆ ทางไหนที่จะช่วยกันประคับประคองจิตใจเด็ก ๆ รอบ ๆ วัดนี้ไม่ให้หลงไปในทางที่ผิดได้ ท่านก็ช่วยด้วยเถอะ ให้เด็ก ๆ ได้เห็นด้วยปัญญาว่า วิถีแห่งพุทธะคือหนทางแห่งความสุขสงบโดยแท้"
"หลวงตาไม่ต้องห่วงหรอกครับ หลวงตาเลี้ยงดูสั่งสอนผมมายังไง ผมก็จะทำอย่างนั้นครับ"
"แล้วเจ้าเหน่งไปไหนละเนี่ย"
หลวงตาปิ่นยิ้มอย่างหมดกังวล
พระวันเฉลิม เดินมาที่ครัวเห็นเหน่งนั่งร้องไห้
"เหน่งเป็นอะไร"
"มีคนมาบอกโยมยายตายแล้วครับ"
"ปลงซะเถอะเหน่ง เกิดแก่เจ็บตายเป็นธรรมดาของโลกไม่มีใครหนีพ้น ไม่เว้นแต่ตัวเรา"
พระวันเฉลิมปลงตกเห็นเรื่อง เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดาโลก
เรือนแพปั้น ไข่เป็ดดิบถูกใส่ลงในโหลแก้วทีละฟอง อ้อยบรรจงเรียงไข่เป็ดใส่โหลอย่างมีสมาธิ
"ยี่สิบ ยี่สิบเอ็ด ยี่สิบสอง เมื่อกี้นับไปเท่าไรแล้วะ เอาใหม่ๆ"
อ้อยหยิบไข่เป็ดขึ้นมานับใหม่ พระวันเฉลิมยืนดูอ้อย อยู่กับลำยง ลำดวน
"มันชอบขโมยกินไข่เค็มนัก น้าก็เลยสอนให้มันทำไข่เค็มขายซะเลย มันจะได้มีรายได้เลี้ยงตัวเองด้วย มันจะได้ไม่ไปสนใจเรื่องผู้ชายให้ปวดหัว"
"น้องอ้อยท่าทางมีความสุขกับงานนี้ดีนี่ครับ"
"เดี๋ยวนี้นับเลข บวกลบเลขหลักร้อยได้แล้ว ตั้งแต่บ้าทำไข่เค็มนี่" ลำดวนบอก
"ดีแล้วละครับ ผมต้องขอบคุณน้าลำยง น้าลำดวนมากที่เมตตาน้องอ้อย"
"ยังไงมันก็หลาน อีกอย่างเห็นมันแล้วก็อดนึกถึงแม่พ่อวันไม่ได้ ถ้าเขายังอยู่ ยังไงเขาก็คงไม่อยากเห็นประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิมหรอก"
พระวันเฉลิมเดินเข้าไปหาอ้อย
"ขายดีไหมน้องอ้อย"
"ขายดี...ไข่เค็มน้องอ้อย อร่อย ชิมไหมๆ แต่อันนี้ยังไม่เค็มต้องอันนี้"
อ้อยวิ่งมาเอาไข่เค็มไปให้พระวันเฉลิมอย่างภูมิใจนำเสนอ
วันหนึ่ง แป้งเอาของที่ได้จากการขายยามาบริจาคให้กับวัด พระวันเฉลิมมองของที่ได้มาจากเงินผิดกฎหมาย แต่พอแป้งหันหลังจะกลับ มีเสียงปืนดัง แป้งถูกมือปืนยิงตายดับอนาถ ต่อหน้าพระวันเฉลิม พระได้แต่ปลงและแผ่เมตตาให้
ทางด้านจิตรายังนั่งก้มหน้านิ่ง ไม่สบตาใครเหมือนเคย เทวีนั่งใกล้กับสันต์
"อาว่าถึงเวลาที่หนูต้องตัดสินใจแล้วว่าจะเรียนอะไรต่อ" เทวีบอก
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 14/2 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
