อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 5 พ.ย. 56
"แล้วเราจะช่วยไม่ให้ใครต้องตกนรกได้ไหมครับหลวงตา""ช่วยได้...ช่วยทำให้เขาเกิดปัญญามันมีไม่เท่ากันหรอก แล้วแต่บุญทำกรรมแต่งที่ติดตัวมา"
"แล้วบาปของคนอื่น เราขอแบ่งมาบ้างได้ไหมครับหลวงตา"
"ของใครของมันโว้ยไอ้วัน แบ่งกันไม่ได้หรอก แม้แต่ทำบาปทำชั่วเอาไว้ แล้วคิดว่าทำบุญซักอย่างจะล้างบาปได้ก็ผิด บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป ยังไงก็ยังอยู่ ยังไงก็ต้องชดใช้"
ในบ้านลำยอง เวลากลางวัน เสือนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ลำยองเข้ามากอดฉอเลาะ
"พี่เสือจ๋า ลำยองรักพี่เสือจังเลย พี่เสือรักลำยองไหม"
"พี่เสือก็ตอบมาก่อนสิว่ารักลำยองไหม"
"เออๆๆ"
"ลำยองมีข่าวดีจะบอกพี่เสือ"
"อะไรอีกวะ"
"พี่เสือชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงมากกว่ากัน ถ้าลำยองทายไม่ผิดนะ ลำยองว่า เด็กผู้ชาย เด็กผู้หญิงพอเลี้ยงมันโต มันก็ไปมีผัวของมัน ฝากผีฝากไข้ไม่ได้หรอก"
"เอ็งจะพูดอะไรของเอ็ง"
"ลำยองแน่ใจว่า ลำยองกำลังท้องจ้ะพี่เสือ"
เสือนิ่งงันเหมือนลืมหายใจ
"ดีใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอจ๊ะ ลำยองก็ดีใจ เมื่อคืนฝันดี๊ดี ลำยองฝันว่า มีช้างเผือกตัวข๊าวขาวเดินเข้ามาหาลำยอง ทีแรกลำยองกว่ามันจะมาทำร้าย แต่ปรากฏว่าพอมันมาหยุดตรงหน้าลำยอง มันคุกเข่าลง แล้วก็ชูงวงใหญ่เลย ลำยองดีใจจนน้ำตาไหล"
"เอ็งแน่ใจแล้วใช่ไหม"
"แน่ใจสิจ๊ะ เมนส์ลำยองไม่มาตั้งสองเดือนแล้ว"
"แน่ใจแล้วก็ดี"
เสือพับหนังพิมพ์
"พี่เสือจ๋า กว่าท้องจะโต พี่เสือพาลำยองไปจดทะเบียนนะจ๊ะ"
"อือ...เอ็งเตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน"
"ไม่เห็นต้องเตรียมอะไรมากเลย ไปวันนี้ก็ยังได้"
"เอาเหอะ เอ็งเตรียมตัวให้พร้อมก่อนแล้วค่อยว่ากัน"
ลำยองดีใจ
ยายแลพูดขึ้นที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"จดทะเบียน...มึงเพ้อไปเองรึเปล่าอีลำยอง"
"เพ้ออะไร พี่เสือเขาเพิ่งพูดอยู่หยกๆว่าให้ฉันเตรียมตัวให้พร้อม คงเป็นวันสองวันนี้แหละ"
"พี่ไปทำอีท่าไหน คนอย่างกำนันเสือถึงจะยอมจดทะเบียนกะพี่" ลำดวนถาม
"คนอย่างอีลำยองซะอย่าง เริ่ดสะแมนแตนอยู่แล้ว แค่กูบอกบอกเขาว่ากูท้องกะเขา เขาก็ดีใจจนเนื้อเต้น หัวใจจะวายให้ได้" ลำยองหัวเราะร่วน
"มึงว่าอะไรนะอีลำยอง"
"ฉันบอกว่าฉันท้อง...หูตึงรึไงแม่"
"แล้วมึงท้องจริง ๆ รึเปล่า"
"ก็จริงน่ะสิ ใครจะอยากโกหกตอแหล"
"ฉิบหายแล้วมึงน่ะ โกหกตอแหลยังไงก็ไม่รอดแล้ว มึงนอกใจเขาละสิ อีลำยอง ถ้ามึงไม่นอกใจเขา มึงจะท้องขึ้นมาได้ยังไง"
"แม่อย่ามาพูดยังงี้นะ ทำไม.. ผู้ชายอายุหกสิบมีลูกไม่ได้รึไง"
"กูอยากเป็นลม กูอยากตาย"
"รึไอ้วันมันปากสว่างมาเล่าอะไรให้แม่ฟัง"
"อีลำยอง มึงไม่รู้รึไง กำนันเขาไม่เคยบอกมึงเรอะว่า เขาเคยผ่าตัด เขาเป็นหมันมีลูกไม่ได้แล้ว กูยังรู้เลย มึงเป็นเมียเขาอีท่าไหน ถึงไม่รู้ บรรลัยกันคราวนี้แหละ กรรมของมึงแท้ๆ อีลำยอง"
ลำยองหน้าซีดเผือดเย็นวูบไปทั้งตัว ความฉิบหายมาเยือนต่อหน้าต่อตา
หลวงตาปิ่นถามเสือ
"กำนันเอาอะไรมาพูด ไปฟังความข้างเดียวที่ไหนมารึเปล่า"
"นังลำยองมันพูดออกมาจากปากมันเองหลวงพี่ ผมถึงอยากรู้ความจริงนี่ไง ว่าไง ไอ้วัน เอ็งก็โตแล้วเอ็งบอกข้ามาเดี๋ยวนี้ แม่เอ็งมันท้องขึ้นมาได้ยังไง"
วันเฉลิมนั่งก้มหน้านิ่ง สะดุ้งเฮือกเมื่อถูกตวาด
"ไอ้วัน...ข้าถามไม่ได้ยินรึไง แบบนี้เอ็งสมรู้ร่วมคิดกับแม่เอ็งใช่ไหม ข้านะผ่าตัดโรคร้าย มีลูกได้ที่ไหน แล้วแม่เอ็งท้อง เอ็งบอกมาเดี๋ยวนี้มันเมาแประไปนอนกะใครที่ไหนมา"
หลวงตาปิ่น อื้ออึง วันเฉลิมก้มหน้าน้ำตาร่วงเผาะ
ฝ่ายยายแลบอกกับลูกสาวว่า
"มึงมันวอนหาเรื่อง เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับกำนันเสือ เรื่องศักดิ์ศรีใครหยามแกได้ที่ไหน"
"แล้วจะทำยังไงดีล่ะแม่ ทำยังไงดี แกจะกระทืบฉันตายคาตีนแกไหม"
"ถ้าแกจะกระทืบ แกกระทืบไปนานแล้ว ไม่ปล่อยพี่เดินมาถึงนี่หรอก" ลำดวนบอก
"มึงเตรียมตัวเตรียมใจไว้เหอะ แม้แต่ที่ซุกหัวนอนมึงก็จะไม่มีเหลือ"
"ไอ้วันนี่แหละตัวดี มันต้องเป็นคนปากหมาไปฟ้องเขาแน่ๆ ไม่งั้นเขาจะรู้ได้ยังไง"
"มึงคบชู้ ต่อหน้าต่อตาลูกงั้นสิ อีบ้า อีระยำ ยางอายสักนิดมึงก็ไม่มีเหลือหรอ ไม่
ต้องรอให้ถึงกำนันแกหรอก กูอยากจะกระทืบมึงซะตอนนี้เลย"
หลวงตาปิ่นบอก
"กำนัน อย่าไปขู่เข็นไอ้วันมันเลย มันคงไม่รู้เรื่องอะไรหรอก"
"ไอ้วัน เอ็งอย่าทำหุบปากเงียบยังงี้ พูดออกมา"
วันเฉลิมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตา
"ผมเป็นลูก ผมเพิ่งอายุสิบขวบ ผมคุมความประพฤติใครไม่ได้หรอกครับ แค่ดูน้องก็ไม่ไหวแล้ว ผมไม่ได้สมรู้ร่วมคิดหรือว่ายุ่งอะไรด้วย เรื่องของแม่ ผมรู้หรือไม่รู้ก็ไม่มีความหมายอะไร ผมฟ้องลุงกำนันก็ไม่ได้ ไม่ฟ้องก็ถือว่า สมรู้ร่วมคิดงั้นเหรอครับ"
เสือนิ่งอึ้งกับคำพูดของวันเฉลิม ความเดือดดาลลดฮวบลงทันที
"ยังไงก็แม่มันแหละกำนัน"
"เอ็งรู้ไหมว่าข้าต้องข่มห้ามใจตัวเองขนาดไหน ตอนที่แม่เอ็งมาบอกว่าท้องกับข้า ไม่รู้ว่าเป็นบุญของข้าหรือของแม่เอ็งที่ข้าตัดสินใจเดินออกมาจากที่นั่นซะ ก่อน ไม่งั้นละก็..."
วันเฉลิมป้ายน้ำตาบนหน้า
ลำยงร้องบอกที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"แม่...ลุงกำนันมาโน่นแล้ว"
ลำยองลนลานหลบเข้าหลังแม่เหมือนกลัวตาย วันเฉลิมเดินตามเสือเข้ามา
"กำนัน อย่าทำอะไรมันเลยนะ" แลว่า
"ถ้าข้าจะทำ ข้าทำไปนานแล้ว นังลำยอง"
"พี่เสือ ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ"
"ก่อนทำเอ็งคิดไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น เอ็งคิดว่าข้าเป็นแค่ไอ้แก่หน้าโง่ใช่ไหม"
"ยกโทษให้ลำยองเถอะจ้ะ ลำยองจะไม่ทำยังงี้อีกแล้ว ให้ลำยองตายโหงตายห่าภายใน..."
"เอ็งไม่ต้องมาตอหลดตอแหลสาบาน ไอ้หน้าโง่ที่ไหนมันก็ไม่เชื่อหรอก บ้านนั่นน่ะมันเป็นของข้า เอ็งขายฝากข้าไว้จนหลุดแล้ว ขนสมบัติของเอ็งออกไปให้หมด ข้าให้เวลาเอ็งสามวัน"
"พี่เสือทำไมทำกะลำยองยังงี้"
"เอ็งยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าทำไม"
"แล้วลำยองกับลูกจะไปอยู่ไหนกันพี่เสือจ๋า"
"เรื่องของเอ็ง ข้ากับเอ็งไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว"
วันเฉลิมอุ้มเหน่ง เข้าเอวเดินเข้าบ้านมา ยายแลจูงอ้อย อุ้มจิตรา ตามเข้ามา
"เอ็งเอาอีอ้อย ไอ้เหน่งมันไปไว้ในห้องก่อน แล้วค่อยลงมาเอานังจิตรา เดี๋ยวจะได้
หุงข้าวหุงปลา ข้าวสารมีพอไหมล่ะ"
"เหลืออยู่กระป๋องนึงได้ครับ ต้มข้าวต้มใส่น้ำเยอะๆก็พอกินครับ"
ยายแลพยักหน้าอย่างปลงตก วันเฉลิมอุ้มเหน่ง จุงจิตราขึ้นข้างบนไป เสือเดินตามเข้ามา
"เอ็งอย่าหาว่าข้าใจร้ายใจดำนะ นังแล"
"ฉันจะไปว่ากำนันยังงั้นได้ยังไง ถ้ากำนันยังจำได้ ฉันเป็นคนบอกกำนันเองว่า อย่ามาเอามันทำเมีย อีนี่สันดานมันไม่ดี แล้วผิดจากที่ฉันพูดไว้ไหมล่ะ"
วันเฉลิมวางจิตราลงนอนบนพื้นข้างบน
"น้องอ้อยอยู่กับเหน่งกับจิตราก่อนนะ พี่วันจะลงไปหุงข้าวก่อน"
วันเฉลิมจัดการกับน้องๆแล้ว จะออกจากห้อง หันมาเจอเสือที่ยืนมองอยู่
"ไม่อยู่นี่แล้ว เอ็งจะไปอยู่ที่ไหนกัน"
"ก็ไปอยู่บ้านยายครับ"
"อยู่กันยังไงวะ อัดกันเป็นปลากระป๋อง เอ็งน่ะไปนอนกุฎิหลวงตาปิ่นก็ได้มั้ง"
"ไม่ได้หรอกครับ แล้วใครจะเลี้ยงน้อง"
"ตัวเอ็งก็จะต้องย้ายโรงเรียนแล้ว จบประถมสี่แล้วนี่"
"ผมคงจะไม่เรียนต่อแล้วครับ ผมจะอยู่ดูแลบ้านช่อง เลี้ยงน้องให้แม่ หุงข้าวทำกับข้าวซักผ้า ถ้าผมไม่อยู่ใครจะทำ"
"ก็แม่เอ็งไง วันๆมันทำอะไร เอาแต่เล่นไพ่กินเหล้า บ้านช่องสกปรกเหมือนรังหนู ทุเรศว่ะ"
"ผมพยายามแล้ว แต่ผมเปลี่ยนแปลงแม่ไม่ได้ แม่ก็คือแม่ ต่อให้แม่เป็นยังไง ผมก็อกตัญญูต่อแม่ไม่ได้หรอกครับ"
เสืออึ้ง
"ถ้าเอ็งเลิกเรียน ปู่กับย่าเอ็งจะต้องเสียใจ"
"บ้านไม่มีจะอยู่ จะกินเข้าไปยังไม่มีจะคิดเรียนได้ยังไงครับ"
"ทำไมเอ็งจะเรียนไม่ได้ ก็ไปอยู่กะปู่ย่าเอ็งซะ เขารักเอ็งห่วงเอ็งยังกะอะไรดี ทำไมเอ็งไม่ทิ้งทางนี้ไปอยู่กับปู่ย่าเอ็ง ทนอยู่กับแม่เอ็งไปทำไม"
"ผมทิ้งแม่ทิ้งน้องไปไม่ได้หรอกครับ"
"ลำพังเอ็งจะช่วยอะไรได้วะ ตัวแค่นี้ ช่วยตัวเองให้รอดซะก่อนเถอะ ค่อยคิดช่วยคนอื่น เตี้ยอุ้มค่อม พอดีตายหมดทั้งฝูง"
ชั้นล่างบ้านลำยอง ยายแลกำลังก่อฟืนในเตา เสือเดินตามวันเฉลิมเข้ามา
"เอาอย่างข้าว่า ไอ้วัน ไปอยู่กับปู่ย่าเอ็งซะ"
"ผมไม่อยู่ น้องๆจะเอาอะไรกิน แม่อีกล่ะ ไม่มีใครเฝ้าบ้าน"
เสือฉุน
"งั้นเอ็งก็ต้องเตรียมเลี้ยงไอ้คนในท้องแม่เอ็งหาพ่อไม่ได้นั่นอีกคน ปีหน้าก็อีกคน ปีโน้นอีกคน งั้นเหรอวะ มันขาดสติออกยังงั้น"
วันเฉลิมเมินหน้าหนี ไม่ต้องการได้ยินใครด่าว่าแม่
"ป่านนี้ไม่รู้ว่ามันไปเมาเป็นหมาอยู่ที่ไหน"
เสือหัวเสีย เดินออกไป แลพูดอะไรไม่ออก วันเฉลิมเดินไปลากปีบเก็บข้าวสารออกมา ข้าวสารในปีบเหลืออยู่แค่หยิบมือ
ฝ่ายปั้นพอรู้ข่าว
"นรกแท้ๆ มันจะรู้ไหมเนี่ย ว่านรกอยู่ตรงหน้ามันแล้ว"
"เขาว่ากันว่า กำนันเสือโกรธจนไล่มันให้ขนของออกจากบ้านภายในสามวัน นังลำยองมันขายฝากบ้านไว้กับแกจนหลุดแล้ว"
"ตาสิน...เอาไอ้วันมาอยู่กับเราซะเถอะ"
"ฉันก็กำลังจะปรึกษาแม่ปั้นอยู่เนี่ย"
"ไม่ต้องปรึกษา เอามาเดี๋ยวนี้เลยได้ยิ่งดี นังลำยองมันจนตรอกขนาดนี้แล้ว ถ้ามันยังดึงดัน เห็นไอ้วันเป็นสมบัติของมันอยู่อีก มันก็ไม่ใช่คนแล้ว"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 5 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
