อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 6 พ.ย. 56
"มา เสียใจเอาตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว ลูกเต้าน่ะมันต้องอบรมสั่งสอนมาตั้งแต่เล็ก ๆ ผิดก็ต้องตีมันจะได้รู้จักหลาบจำ คนเป็นพ่อเป็นแม่ให้ท้ายลูก ส่งเสริมแต่ความคิดชั่ว ๆ เห็นแก่ตัวเอาแต่ได้ สุดท้ายมันก็เป็นอย่างอีแลนี่แหละ""อย่าไปทับถมมันเลย แม่ปั้น ยัยแลมันก็สำนึกแล้วล่ะ"
"ลูกเต้ามันเอาดีไม่ได้ซักคน ไม่สำนึกก็แปลกแล้วละ คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้ แต่มันต้องเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรีให้ได้สิวะ ตาสิน โอย ยิ่งพูดยิ่งท้อแท้ เรื่องไอ้วันนี่ แม่จนปัญญาแล้วละสันต์เอ๊ยเอ็งไปน้าวใจมันอีกทีเหอะ"
"ผมจะพยายามนะครับแม่" สันต์บอก
สันต์เดินเข้ามาช่วยเมื่อเห็น
"วัน...ทำไมไม่ตามใครมาช่วยล่ะลูก"
"ทุกคนมีงานของตัวเองทั้งนั้นครับ"
"แล้วแม่เขาไปไหน"
"แม่ไม่ค่อยสบายครับ ยังนอนอยู่เลย"
ไม่สบายหรือเมา"
วันเฉลิมไม่ตอบ
"อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านปู่แล้ว มาพ่อช่วย"
"ผมจะไปบ้านยายครับ ไม่ใช่บ้านปู่"
"วัน...ย่าเขาอนุญาตให้น้อง ๆ วันอยู่ด้วยได้แล้วนี่ลูก"
"แล้วแม่ล่ะครับ"
"ก็ให้เขากลับไปอยู่บ้านยายไง"
"ไม่ได้หรอกครับ...ทำอย่างนั้นผมก็เท่ากับเป็นลูกอกตัญญู"
"อกตัญญูที่ตรงไหนกัน"
"ผมจะปล่อยให้แม่ลำบากในขณะที่ผมสุขสบายกว่าแม่ได้ยังไงครับ"
"วัน..."
"พญาช้างเผือกท่านไม่เคยทอดทิ้งแม่ของท่านเลย ถึงจะถูกจับตัวไปขังไว้เลี้ยงดูอย่างดี ท่านยังไม่ยอมกินอาหารซักมื้อเพราะรู้ว่าแม่ตาบอดของท่าน ยังไม่ได้กินเลย ท่านต้องให้แม่ของท่านกินอิ่มก่อนท่านถึงจะกินครับ"
สันต์ก้อนจุกคอหอยพูดไม่ออก วันเฉลิมเข็นรถออกไปเรื่อย ๆ
ยายแลนั่งซึมปลงตกเรื่องปานอยู่ที่บ้าน วันเฉลิมอุ้มจิตรา จูงเหน่ง อ้อยเดินตามเอ๋อ ๆ เข้ามา
"ยายครับ...ยาย"
"มาแล้วเรอะไอ้วัน...แม่เอ็งล่ะ"
"แม่ยังนอนอยู่เลยครับ ผมเอาน้อง ๆ มาก่อน เดี๋ยวจะกลับไปรับแม่อีกรอบ"
"ข้าวของล่ะ"
"ขนอีกสองสามรอบก็คงหมดครับ"
ยายแลได้แต่พยักหน้าเหนื่อยแทบขาดใจ
"ยายครับ...ยายอย่าทุกข์ใจเรื่องน้าปานไปเลยนะครับ อีกไม่นานน้าปานก็ได้ออกมาแล้ว ผมว่าน้าปานต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ครับ"
ยายแลน้ำตาไหล ฝืนยิ้ม หลานตัวแค่นี้มันยังรู้จักปลอบใจ
"เอ็งเอาไอ้สามตัวนี่ไปไว้รวมกันกับตาเอ็งในห้องโน่นก่อน"
ยายแลเดินไปหยิบตะปูงอที่ใช้คล้องล็อกประตูออก เปิดห้อง ตาปอนอนอยู่กลางห้อง
"ไอ้ปอ...มึงเยี่ยวรดบ้านอีกแล้ว ทำไมไม่เยี่ยวใส่กระป๋อง ปัดโธ่..."
"กูอยากกินเป็ดพะโล้จังเลย...อีแล"
"เออ มึงฝัน ๆ ไปก่อน เดี๋ยวกูซื้อให้กิน มึงดูหลาน ๆ มันด้วย เข้าใจไหม เดี๋ยวกูมา"
"เออ ๆ มึงอย่าลืมเป็ดพะโล้กูแล้วกัน"
"ไปไอ้วัน ไม่เป็นไรหรอก"
วันเฉลิมออกจะห่วง ๆ น้องๆที่ต้องอยู่กับตา ห้องตาปอปิดประตูเฉย ๆ ไม่ได้คล้องตะปูงอ
วันเฉลิมขนข้าวของใส่รถเข็นจนเต็มประมาณนึงแล้วกลับเข้ามาในบ้าน ลำยองเมาหลับอย่างไม่อยากจะตื่น วันเฉลิมเขย่าปลุก
"แม่ครับ...เราต้องไปกันแล้วครับ แม่ครับ"
ลำยองปัดป้องด้วยความรำคาญ วันเฉลิมเอาผ้าห่มมาปูกับพื้น พลิกตัวลำยองให้นอนบนผ้าแล้วลากผ้าพาลำยองออกไปอย่างทุลักทุเล
วันเฉลิมเข็นรถ เหงื่อเต็มตัว ในรถเข็นรอบนี้ นอกจากข้าวของแล้ว ยังมีลำยองที่นอนเมาแประไม่เหลือสติรวมมาด้วย วันเฉลิมเข็นรถออกไป ปาดเหงื่อบนหน้าไป ไม่ย่อท้อ
"อีกนิดเดียวครับแม่ ทนร้อนหน่อยนะครับ"
สันต์สะท้านใจยืนมองอยู่มุมหนึ่ง เสือเดินเข้ามาหาสันต์
"ข้าดูเป็นคนใจดำอำมหิตเกินไปไหมวะ"
"ลุงกำนัน"
"ข้าอยู่มาจนแก่ขนาดนี้ เห็นคนดิบ ๆ สันดานหยาบ ๆ มาก็ไม่ใช่น้อย แต่ข้าต้องยกให้นังคนนี้มันสุดยอดของความดิบความหยาบเพราะอะไรก็ไม่มีทางขัด เกลามันได้ แต่เอ็งรู้ไหม อะไรที่ทำให้ข้านอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว ทั้งที่ข้าน่าจะดีใจที่ได้เป็นเจ้าของบ้านหลังนั้นแล้ว"
"วันเฉลิม...ใช่ไหมครับกำนัน"
"มันช่างตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกของผู้หญิงพรรค์ยังงี้เลย ทั้งเอ็ง ทั้งพ่อแม่เอ็ง หลวงพี่ปิ่นด้วย ไม่เสียแรงที่สั่งสอนอบรมมันมาดี"
"เขาเกิดมาดีครับลุงกำนัน ถนนที่เขาเดินไปมันอาจจะขรุขระสักหน่อย แต่อยู่ที่พวกเราไม่ใช่
เหรอครับ ที่จะต้องช่วยประคับประคองให้เขาเดินไปได้ตลอดรอดฝั่งจนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางของเขา"
วันเฉลิมลากลำยองเข้ามาในบ้าน...หมดแรง
"แม่นอนตรงนี้ก่อนนะครับ วันจัดของก่อน ไม่รู้ว่ายายจะให้พวกเราอยู่ตรงไหน"
วันเฉลิมเดินไปเปิดประตูห้อง ภายในห้อง อ้อย, เหน่ง, จิตรา อยู่กันอย่างเป็นปกติ...แต่ไม่มีตาปอ
"ตาครับ...ตา"
วันเฉลิมเดินมองหาตาไปที่มุมต่าง ๆ แต่ก็ไม่เห็น ใจเสียรีบวิ่งออกไปทันที
แต่ละคนยุ่งเหยิงกับการเก็บร้านก๋วยเตี๋ยว วันเฉลิมวิ่งหน้าตื่นเข้ามา
"น้าลำยง..ตามาที่นี่รึเปล่าครับ"
"ไม่ได้มา ก็ยายเขาขังไว้ในห้องไง"
"ไม่มี ตาไม่ได้อยู่ในห้องแล้วครับ"
"เองหาดูทั่วรึยังไอ้วัน" ลำดวนถาม
"ผมดูแล้ว ตาไม่อยู่จริง ๆ ครับ"
"คล้องตะปูไว้พ่อเขาจะออกไปไหนได้ล่ะ" ชุดว่า
"กูไม่ได้คล้อง กูลืม กูกะว่าจะออกมาแป๊บเดียว" แลบอก
"โธ่แม่...ลืมได้ยังไง" ลำยงว่า
"วันก่อนแม่ทำไมไม่เข็ด เผลอแป๊บเดียว พ่อแกเดินออกไปถึงถนนใหญ่โน่นไปแล้วก็จำทางกลับไม่ได้ หาตัวกันให้รากเลือด โธ่เอ๊ย" ลำดวนบอก
"ไอ้ปอ...มึงนะมึง หาเรื่องให้กูเดือดร้อนอีกแล้ว"
วันเฉลิมตกใจ กังวล เรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน
วันเฉลิมเดินลิ่ว ๆ กวาดตามองหาปอ สินเดินออกมาเห็นวันเฉลิมเข้าพอดี
"อ้าว...ไอ้วัน เอ็งจะไปไหน"
"ปู่เห็นตาเดินมาทางนี้บ้างไหมครับ"
"ไอ้ปอน่ะเรอะ ไม่เห็นเลยนะ ทำไมล่ะ"
"ตาเดินหายออกมาจากบ้านครับ ไม่รู้ไปทางไหน"
"ไอ้ปอมันไม่ได้ไปไหนไกลหรอกมัง"
"ไม่รู้ครับ ผมไปตามหาตาก่อนนะครับ"
วันเฉลิมเดินไปที่กุฏิหลวงตาปิ่น
"ไม่เห็นมันมาแถวนี้เลย ถ้ามันผ่านมาข้าก็ต้องเห็นแล้วล่ะ"
วันเฉลิมชักเครียด เริ่มกังวล
"เอ็งอย่ากังวลไปนักเลยไอ้วัน ไอ้ปอมันคงไม่ไปไหนไกลหรอก"
"ตาเคยเดินออกไปแล้วกลับบ้านไม่ถูกครับ"
"คนอื่นมันก็ช่วยกันออกตามหาอยู่ไม่ใช่เรอะ"
"ถ้าผมไม่ลืมคล้องตะปูขังตาไว้ก็คงไม่เป็นอย่างนี้ครับหลวงตา"
"เอ็งอย่าโทษตัวเองนักเลย ทุกคนมันหลงลืมผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าใครอยากจะให้เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นนี่หว่า"
เพิงก๋วยเตี๋ยว ลำดวนบอก
"ฉันไปถึงท้ายซอยก็ไม่มี ถามใครก็ไม่มีใครเห็น"
"ไอ้ปอนะไอ้ปอ ดีแต่สร้างปัญหาไปเอง มึงก็กลับมาเองละกัน" แลว่า
ชุดวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล
"แม่...แม่"
"เจอไหมพี่ชุด" ลำดวนถาม
"ไม่เจอ แต่มีคนบอกว่า เมื่อกี้มีคนแก่ใส่เสื้อสีมอๆ ถูกรถชนตายอยู่ถนนใหญ่โน่น"
ทุกคนร้องเอะอะด้วยความตกใจ
ถนนซอยใหญ่ ไทยมุงกำลังมุงดูศพที่ถูกปิดคลุมด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ซึมเลือดสดๆอยู่ข้าง ถนน วันเฉลิมตามชุดแหวกไทยมุงเข้ามา ลำยง,ลำดวนตามเข้ามา
"ไอ้ปอ ไอ้ปอ เอ็งนะเอ็ง ไม่น่าเลย ทำไมต้องมาตายทุเรศทุรังยังงี้"
ยายแลฟูมฟายเหมือนจะเป็นลมให้ได้ ลำยงน้ำตาซึม ลำดวนพยายามปลอบแม่
"มึงเดินออกมาทำไม บ้านช่องทำไมไม่อยู่ แค่กูไม่ยอมซื้อเป็ดพะโล้ให้มึงกิน มึงต้องงอนกูด้วยเหรอไอ้ปอ"
ชุดเปิดกระดาษหนังพิมพ์ที่ปิดหน้าศพอยู่ออกดูแล้ว ถึงกับอึ้ง ยายแลยังคร่ำครวญพูดเพ้ออยู่ถึงกับเบรกซะงักกลางศพ
"ไม่ใช่ตา ยาย ไม่ใช่ตา" วันเฉลิมบอก
กลางดึก ทุกคนจมอยู่ในความเครียด
"ผมจะออกไปตามหาตาอีกทีนะครับ"
"เหนื่อยเปล่าไอ้วันไม่ต้องหรอก" แลว่า
"พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที เผลอๆพ่อแกอาจจะกลับมาเองก็ได้" ชุดบอก
ลำยงบอก
"เอ็งไปดูน้องเอ็งไป แม่เอ็งมันเอาแต่เมา คนอะไรวะเมาได้ข้ามวันข้ามคืน"
วันเฉลิมลุกออกมา...เดินไปเงียบๆ วันเฉลิมได้ยินเสียงร้องครางฮือๆเหมือนคนจับไข้หนาวสั่น
"ยาย...ยายได้ยินเสียงอะไรไหมครับ"
ทุกคนนิ่งฟัง วันเฉลิมแน่ใจว่าเสียงดังมาจากหลังบ้านจึงรีบนำออกไปก่อนทันที
วันเฉลิมวิ่งนำทุกคนออกมาที่ท่าน้ำหลังบ้าน ชะโงกมองลงไปในคลองใต้ถุน
"ตา"
"ไอ้ปอ"
ตาปอแช่น้ำอยู่ร้องครางฮือๆปากสั่นด้วยความหนาว
ลำยงดึงผ้าขาวม้าที่แขวนตากไว้มาเช็ดตัวปอ
"มึงนะมึง ไอ้ปอ ใครต่อใครเขาตามหามึงกันให้คลั่ก นึกว่าตายโหงตายห่าไปแล้ว ไอ้บ้า"
ยายแลทั้งทุบตีหยิก
"กูเจ็บนะอีแล"
"วันหลังกูจะเอาโซ่มาล่ามมึงไว้"
ลำดวนบอก
"อย่าต้องถึงขนาดนั้นเลยแม่"
"หาแต่เรื่องเดือดร้อนมาให้ไม่จบไม่สิ้นนะมึง"
"พ่อ...พ่อลงไปในคลองทำไม" ลำยงถาม
"กูลงไปงมอีอ้อย"
"นังอ้อยมันอยู่ในห้องโน่นพ่อ" ชุดบอก
"มันอยู่ในคลอง"
"ไอ้ปอ มึงนี่นับวันยิ่งเลอะเทอะ" แลบอก
"ก็มึงด่ากู ว่ากูทำอีอ้อยมันตกน้ำ"
"นั่นมันนมนานแล้ว ไอ้บ้า"
ตาปอร้องไห้
"มึงด่ากูทุกวัน กูก็เจ็บเป็นนะมึง กูเอาอีอ้อยขึ้นมาจากน้ำได้ มึงจะได้เลิกด่ากูซะที"
แต่ละคนพูดไม่ออก ตาปอร้องให้ขี้มูกยืด
สันต์เดินมาถึงเพิงก๋วยเตี๋ยว แต่วันนี้ไม่ได้เปิดขาย ลำยงทำความสะอาดร้านอยู่ วันเฉลิมเอาน้องๆมาเลี้ยงที่เพิง
"วันนี้ไม่ได้ขายเหรอลำยง"
"เมื่อวานกว่าจะได้พักผ่อนก็มืดค่ำดึกดื่น ไม่มีใครไหว ก็เลยพักซักวัน พี่สันต์"
สันต์มองไปทางวันเฉลิม
"ไอ้วัน...มาคุยกับพ่อเอ็งเขาหน่อยสิ"
วันเฉลิมเดินออกมาหาสันต์
"วันสอบเสร็จแล้วใช่ไหมลูก"
"ครับ"
"อาเทวีเขาบอกว่าโรงเรียนเปิดรับสมัครนักเรียนประถมห้าแล้วนะลูก พ่อว่าจะพาวัน
ไปฝากโรงเรียนวัดนวลแต่มันไกลไปหน่อย เดินไปเดินกลับจะเสียเวลามาก เอาโรงเรียนวัดปากน้ำบางเสาธงละกัน จะได้ใกล้ขึ้นมาหน่อยดีไหมลูก"
"ผมคงไม่เรียนต่อหรอกครับ"
"วัน...ค่าเล่าเรียนมันไม่ใช่ปัญหาหรอกนะลูก พ่อส่งเสียให้วันได้"
"ผมทิ้งน้องไปโรงเรียน ผมจะไม่เป็นคนเห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอครับ"
"พ่อถามคำเดียว จริงๆแล้ววันอยากเรียนใช่ไหมลูก"
วันเฉลิมนิ่งแทนคำตอบ
"พ่อไม่ได้มีเงินทองมากมาย อาจจะไม่มีสมบัติอะไรให้วัน แต่อย่างเดียวที่พ่อให้ได้ตอนนี้ คือการเรียน วันจะได้มีความรู้ติดตัว วันข้างหน้าจะได้เลี้ยงตัวเองเอาตัวรอดได้นะลูก"
"ผมต้องถามแม่ก่อนครับ ถ้าแม่ให้เรียน ผมก็คงได้เรียน"
สันต์พูดไม่ออก
อ้อย-เหน่ง ทำสงครามจิกหัวกัดหูกัน วันเฉลิมรีบเข้าไปแยกน้อง
"ยังพอมีเวลามั้งพี่สันต์ ยังไงฉันจะช่วยหว่านล้อมพี่ลำยองมันให้" ลำยงบอก
ในเวลากลางคืน ปั้นกับสินนอนหลับ เสียงชาวบ้านดังโหวกเหวกมาแต่ไกลๆ
"ไฟไหม้ ไฟไหม้"
เสียงกรีดร้อง เสียงเคาะถังกาละมัง ส่งสัญญาณเตือนภัย สินงัวเงียตื่นขึ้น ลุกขึ้นนั่งฟังเสียงอึกทึกแล้วมุดมุ้งออกมาดูที่หน้าต่าง ไฟกำลังไหม้ลามอยู่บ้านถัดไป 2-3 หลัง ลุกโชนน่ากลัว
สินรีบวิ่งกลับมาที่ปั้น
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 6 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
