อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 10/2 พ.ย. 56
"ท้ายซอยข้างวัดโน่น พี่ชุดอย่าลืมล้างมือล้างไม้ด้วยล่ะ สบู่ก็เอาไม่อยู่หรอก ต้องแฟ๊บซะละมัง "ลำยง, ชุด แยกไปล้างมือหลังร้าน ลำยองยังมันไม่เลิก รำเหยิบ ๆ เซเข้าไปใกล้ลูกค้าที่กินก๋วยเตี๋ยวอยู่ ลูกค้าเห็นลำยองแล้วได้แต่มองหน้ากัน หยุดเคี้ยว กินไม่ลง ก๋วยเตี๋ยวยังเหลือ
"เก็บตังค์ด้วยป้า"
ลำยองปักหลักไม่ยอมไปไหนจนลูกค้าต้องลุกหนี ออกไปยืนรอ
"หล่อนะเนี่ย...มีเมียรึยัง"
"อาเทวีเขาจะช่วยพาน้องอ้อยไปฝากเข้าโรงเรียนแน่ะครับเณร"
"จะเรียนได้ยังไงครับ ก็น้องอ้อย...ไม่เหมือนเด็กคนอื่น"
"เดี๋ยวนี้เขามีโรงเรียนสำหรับเด็กพิเศษอย่างน้องอ้อยแล้วค่ะเณร"
"เหรอครับ...ถ้ายังงั้นก็ดีสิครับ"
"แล้วมันจะเรียนได้ยังไงโยม แค่บอกให้มันนั่งนิ่ง ๆ เฉย ๆ มันยังทำไม่ได้เลย"
"เด็กพิเศษแบบนี้ต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษค่ะหลวงลุง อย่างน้อยก็ต้องช่วยให้เขาดูแลช่วยเหลือตัวเองได้ไม่เป็นภาระของคนอื่น"
"เณรสบายใจเถอะครับเรื่องน้อง ๆ ไม่ต้องห่วง"
เพิงก๋วยเตี๋ยวลำยง ยายแลถาม
"แล้วมันจะไปเรียนกะเขาได้เรอะเณร มันจะไม่ทำขายขี้หน้าเขาเหรอ"
"ก็ยังดีกว่าปล่อยให้อยู่บ้านเฉย ๆ นี่ครับโยมยาย"
"เอาเหอะน่าแม่...ไหน ๆ อาจารย์เทวีเขาก็รับปากจะช่วยแล้วนี่" ลำยงบอก
"แม่คนนี้เขาน้ำใจประเสริฐนะ ไม่ใช่ญาติโกโหติกากันซะหน่อย...แต่ช่วยเหลือทุกเรื่อง"
"เขาคงเกิดมาเพื่อเป็นครูบาอาจารย์จริง ๆ น่ะแหละแม่ จิตใจเขาถึงมีแต่การให้ยังงี้"
ลำดวนตะโกนเรียนลูกค้าที่เดินผ่านไปมา
"ไม่แวะกินก๋วยเตี๋ยวกันก่อนเหรอจ๊ะพี่ ก๋วยเตี๋ยวหมู ก๋วยเตี๋ยวเนื้อมีจ้า"
คนผ่านไปมาไม่สนใจ
"คนมันไปไหนกันหมด ตั้งแต่เช้าเพิ่งขายได้สองสามชาม"
ชุดออกไปช่วยลำดวนเรียกลูกค้า
"โยมแม่ เป็นยังไงบ้างครับ"
ยายแลสบตาลำยงแว่บนึ
แล้วบอก
"ก็อยู่บ้านน่ะแหละเณร"
"ไม่ได้เข้าบ่อนแล้วใช่ไหมครับ"
"อื่อ..ไม่ได้ไปแล้วละ คงเข็ดคงได้คิดขึ้นมาบ้างแล้ว"
"ผมจะแวะไปเยี่ยมโยมแม่หน่อย"
ลำยงลนขึ้นมาทันที
"อย่าไปเลยเณร"
"ผมจะแวะเอากับข้าวเหลือฉันกับขนมไปฝากน้อง ๆ ด้วยครับ"
"เอาฝากไว้นี่แหละเณร ไม่ต้องไปหรอก"
"ทำไมล่ะครับ"
"เสียเวลาเปล่า ๆ เดี๋ยวเณรก็ไปเรียนหนังสือไม่ทันหรอก หมู่นี่แม่เณรเขาชอบนอนกลางวันด้วย ไปก็ไม่ได้คุยกันหรอก"
ภายในบ้านยายแล ประตูด้านนอกถูกคล้องสายยูไว้ด้วยตะปูงอเหมือนถูกถีบจากข้างใน ประตูพะเยิบพะยาบ ลำยองโทรม ผมเผ้าเป็นกระเซิง แผลสะเก็ดสลับแผลน้ำเหลืองประทุใหม่กระจายมากขึ้นลามไปถึงแขน กำลังถีบประตูห้องอย่างหัวเสีย คลั่ง
"พวกมึงมาขังกูไว้ทำไม ปล่อยกู"
เหน่ง, จิตรา กระจุกรวมกันอยู่มุมหนึ่ง
ด้วยความตื่นกลัว อ้อยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เล่นอยู่คนเดียว ตาปอนอนก้งโค้งเอาหมอนอุดหูสุดทน
"มึงหุบปากซะที กูหนวกหู...อีบ้า"
"มึงสิบ้า มึงไม่รู้รึไงว่ากูเป็นใคร กูเป็นนางฟ้าโว้ย"
"มึงเป็นนางฟ้า งั้นกูก็เป็นเทวดาสิวะ" ปอพูดพลางหัวเราะ
"กูจะกลับวิมานของกูแล้ว กูเบื่อ"
"มึงเป็นนางฟ้า แล้วทำไมมึงไม่เหาะขึ้นไปวะ มึงตอแหล มึงไม่ใช่นางฟ้าหรอก"
"กูเป็นนางฟ้า กูบอกว่ากูเป็นนางฟ้า"
ลำยองคลั่งเพราะขัดใจ ถีบประตูอย่างแรงจนประตูพังเปิดแหกอ้าออก
ลำยองวิ่งออกไปทันที
"ไอ้พวกฉิบหาย ขังกู พวกมึงต้องตกนรก"
ตาปอเดินออกมาดูอย่างทึ่ง
"มันเหาะไปแล้ว มันเป็นนางฟ้าจริง ๆ ด้วยวะ" ปอหัวเราะ
ลำยงถามชุด
"ใครมันมาเปิดขายแข่งกะเรารึเปล่าพี่ชุด ไปเดิน ๆ ดูหน่อยซิ"
"ไม่มีหรอก พี่ไปดูมาแล้ว"
"ของเหลอบานเบอะยังงี้ทุกวัน จะล่มจมเอานะโว้ยนังลำยง" แลบอก
ลำยงชักเครียด
ชาวบ้านผ่านมา ลำดวนถาม
"พี่...วันนี้ไม่แวะกินเตี๋ยวเหรอจ๊ะ"
"ใครจะไปกินลงวะ ก๋วยเตี๋ยวร้านเอ็งน่ะ"
ลำยง, แล หูผึ่ง ลุกออกมา
"ทำไม"
"คนเขาพูดกันไปทั้งซอยแล้วว่า อีลำยองมันเป็นผีมะม่วง ขืนมากินก๋วยเตี๋ยวร้านเอ็งก็ติดโรคมันตายห่าน่ะสิ แจกฟรียังไม่มีใครกล้ากินเลย"
ชาวบ้านเดินจากไป
ลำยงเข่าอ่อน, ชุดเซ็ง
"หมดกัน ไม่ต้องทำมาหากินกันแล้ว" ลำดวนบอก
"อีลำยองนะอีลำยอง มึงเกิดมาล้างผลาญคนอื่นเขาแท้ ๆ" แลบอก
ลำยองเดินโซเซมาเห็นขวดเหล้าที่ถูกโยนทิ้งอยู่พงหญ้าข้างทางก็พุ่งเข้าไปเก็บขวดเหล้าขึ้นมา เผื่อจะมีเหล้าเหลือติดก้นขวด เมื่อยกขวดขึ้นเทใส่ปาก ไม่มีเหล้าสักหยด เลยโยนขวดทิ้ง แล้วตัวงอจนต้องไปนอนกองกับพื้นเพราะความปวด...ครวญคราง
ผู้คนที่ผ่านไปมา ได้แต่มองอย่างน่ารังเกียจ บางคนหยุดดูอย่างไม่กล้าเข้าใกล้
"คนไม่สบายรึเปล่าวะ"
"คนบ้ามากกว่า อย่าไปใกล้นะโว้ย แผลเน่าทั้งตัวเลยไม่เห็นรึไง"
ชาวบ้านพากันถอยออกไป ผู้คนเดินผ่านไปมาโยนเศษเหรียญลงไปใส่มือลำยอง สถานะที่ได้รับล่าสุด... ขอทาน
เจ้าของร้านขายของชำยืนท้าวสะเอวเอาเรื่อง
"มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร กูเป็นนางฟ้านะโว้ย เดี๋ยวกูสาปให้มึงกลายเป็นหมาเลย เอาเหล้ามาขายกูเดี๋ยวนี้"
"มึงไปไกล ๆ ร้านกูเลย อีตัวเชื้อโรค สกปรกเหม็นเน่าไปหมดอีบ้า ไป้"
ลำยองกรีดร้อง ชาวบ้านเอาน้ำมาสาดไล่ลำยอง
"ไป้...ยังไม่ไปอีก เดี๋ยวกูตีให้ตายเลย"
ชาวบ้านหยิบไม้มาไล่
"เอาเหล้ามาขายกู...กูมีเงินนะมึง ทองกูก็มีเป็นหีบ ๆ"
ลำยองอวดเศษเงินในมือ แต่ชาวบ้านทั้งสาดน้ำไล่ เอาไม้ไล่ตีจนลำยองต้องวิ่งหนีออกไป
เวลาเย็น เณรเดินกลับมาจากเรียนหนังสือ สะพายย่ามเดินเลี้ยวเข้าวัดไป ลำยองนอนตัวงอคลุกดินอยู่ในพุ่มไม้ร้องครางฮือ ๆ
บ้านแล เวลาเย็น ยายแลถามชุด
"เอ็งไปเจอมันที่ไหน"
"ข้างวัดโน่นแน่ะแม่"
"ข้างวัด...โชคดีนะมึงที่เณรไม่เจอเข้า"
"ฉันก็เสียวอยู่เหมือนกัน ต้องรีบลากตัวมันกลับมานี่แหละ เห็นยังงี้นะ..แรงมันเยอะยังกะม้า"
ลำดวน, ลำยง ต้องช่วยกันมัดลำยองเอาไว้ ลำยองเอาแต่ดิ้นทุรนทุราย แหกปาก
"ปล่อยกู ปล่อยกู"
"แผลเต็มตัวไปหมด เอามันไปโรงพยาบาลดีกว่ามั้งแม่" ลำยงบอก
"จะเอาไปยังไง สารรูปยังงี้ หมอเขาได้ไล่ตะเพิ่ดออกมาน่ะสิ" แลว่า
ลำยองดิ้นเตะถีบ
"ปล่อยกู"
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 10/2 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
