อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 13 พ.ย. 56
ลำดวนหิ้วกำถั่วฝักยาวที่มัดด้วยเชือกกล้วยเดินเข้ามา วันเฉลิมหันมามอง ตาปอคลานหนีไปเล่นน้ำต่อที่กาละมังลำดวนก้มลงเก็บกระป๋องยาเบื่อขึ้นมา
"ยาเบื่อหนูนี่...เอามากินไม่ได้นะพ่อ"
"กูไม่ได้กิน"
"เอามาเล่นก็ไม่ได้"
"กูไม่ได้เล่น"
ลำดวนเก็บกระป๋องยาเข้าที่เดิม
"เบื่อซะบ้างก็ดี หนูตัวอย่างกับแมว ยั้วเยี้ยไปหมด"
"ไอ้วัน...ถั่วฝักยาวนี่เอาไว้ทำกับข้าวนะ"
"ครับ น้าลำดวน"
ลำยองนอนลืมตา ตาลอย คราง”ฮือๆ”เหมือนเจ็บปวดจากข้างใน วันเฉลิมเข้ามาจะเช็ดตัวให้
"แม่ครับ เช็ดตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวจะได้ใส่ยา"
ลำดวนเข้ามาดูพี่สาว
"พี่ลำยอง เป็นยังไงบ้างวะ"
ลำยองตาลอย เหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
"เหม็นน้ำเลือดน้ำหนองอย่างกับอะไรดี เอ็งทนเข้าไปได้ยังไงวะไอ้วัน"
"ต่อให้ยิ่งกว่าน้ำเหลืองน้ำหนอง ผมก็ทนได้ครับ เพราะคนป่วยคนนี้เป็นแม่ของผม"
"เสร็จแล้วเอ็งก็ฟอกสบู่ฟอกแฟ็บให้ดีๆนา เชื้อโรคทั้งนั้น"
จู่ๆลำยองก็กรีดร้อง ชักดิ้นชักงอเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้
หลังบ้าน ยายแลนั่งซึมนิ่งเหมือนจมอยู่ในความคิดบางอย่าง ลำดวนล้างตัวเพราะถูกอ้วกลำยอง
"เวรแท้ๆ ไม่รู้จะอยู่ทรมานคนอื่นเขาไปทำไม ตายๆไปซะทีจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว" ลำดวนบอก
ยายแลนิ่งเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ได้รับรู้อะไร ตาปอนั่งดูดกระดูกเป็ดพะโล้ ที่เหลือแทะจากเมื่อวานอย่างดื่มด่ำในรสชาติ วันเฉลิมตามออกมาหลังบ้าน ถือผ้าขี้ริ้วเช็ดตัวแม่ออกมาซัก
"เอ็งจะกลับด้วยกันเลยหรือเปล่าไอ้วัน"
"ผมยังไม่ได้ทำกับข้าวให้ยายเลยครับ"
"ข้าทำเองได้ ไม่เป็นไรหรอก" แลบอก
"เอ็งไปกินเอาที่บ้านย่าเอ็งเถอะ จะได้นอนแต่หัวค่ำ พรุ่งนี้ตีสามก็ต้องลุกแล้วไม่ใช่เหรอ"
"เอ็งไปเหอะ ไปนอนโน่นดีกว่า"
"พรุ่งนี้เอาเป็ดพะโล้มาอีกนะ...อร่อย"
วันเฉลิมยิ้ม
"ครับตา"
ระหว่างทาง วันเฉลิมเดินมากับลำดวน
"แม่เอ็งมีแต่ทรงกับทรุด หมอเขายังบอกเลยว่าไม่มีทาง เอ็งเลิกหวังซะเถอะไอ้วัน เหนื่อยเปล่าๆ ทำงานตัวเป็นเกลียวได้มากี่บาทก็กลายเป็นค่ายาแม่เอ็งหมด สงสารตัวเองบ้างเถอะโว้ย"
วันเฉลิมไม่โต้ตอบอะไรทั้งสิ้น
ลำยองนอนร้องครวญครางเจ็บปวดแม้ในยามหลับ ยายแลเปิดฝาโอ่งน้ำกิน แล้วใช้ขันตักน้ำขึ้นมาไม่ถึงครึ่งขัน
วันเฉลิมกำลังเดินอยู่กับลำดวน จู่ๆก็หยุดเดิน และหันกลับไปทางบ้านยายแล
"อะไร ไอ้วัน"
"วันว่าวันนี้วันนอนบ้านยายดีกว่าครับ"
"อะไรของเอ็งวะ"
"เผื่อกลางคืน แม่อาละวาดขึ้นมา ยายจะอดหลับอดนอนเปล่าๆ น้าลำดวนบอกน้าลำยงด้วยแล้วกันนะครับ เช้ามืดผมจะรีบไป"
วันเฉลิมยกมือไหว้ลำดวน แล้วเดินกลับบ้านยายแล
ลำยองนอนร้องครวญครางในลำคอ ยายแลนั่งมองลำยองมีขันน้ำตรงหน้า
"กูเป็นคนผิดเอง ที่เลี้ยงมึงมาไม่ดี กูมันโง่...ที่หลงส่งเสริมมึงแต่ในทางที่ผิด มึงอย่าเป็นห่วงผูกคอไอ้วันมันอีกต่อไปเลยนะ อีลำยอง ปล่อยลูกมึงให้มันมีอนาคตที่ดีกว่านี้เถอะนะ"
ยายแลกำกระป๋องยาเบื่อหนูจนแน่น ลำยองพลิกตัวร้องครวญคราง ปวดไปทุกส่วนของร่างกาย
"มันคงไม่เจ็บปวดไปกว่าที่มึงเป็นอยู่เท่าไหร่นักหรอก ชีวิตมึงกูเป็นคนให้กำเนิด มันไม่ผิดหรอกที่กูจะเป็นผู้ทำลายเสียเอง"
ยายแลตัดสินใจ พยายามเปิดฝากระป๋องยาเบื่อหนู แต่ฝากระป๋องปิดแน่นมาก
"ยายครับ"
ยายแลใจหายวาบ สติสัมปชัญญะกลับคืนมา วันเฉลิมกลับเข้ามาในบ้าน
"ยายยังไม่ได้ทำกับข้าวใช่ไหมครับ"
ยายแลเหงื่อแตกพลั่กๆ กำกระป๋องแน่น
"ยัง"
"เดี๋ยววันจะผัดถั่วฝักยาวใส่ใข่ให้ยายนะครับ"
วันเฉลิมจะเดินออกไปหลังบ้าน
"เอ็งกลับมาทำไมไอ้วัน"
"คืนนี้ผมนอนเฝ้าแม่ที่นี่ดีกว่า เช้ามืดค่อยออกไปช่วยน้าลำยงครับ"
วันเฉลิมออกไปหลังบ้าน
ยายแลค่อยๆหันไปมองลำยอง เสียดายโอกาสทองที่หลุดมือไป
เวลากลางคืน ภายในชุมชนแออัด หมาจรจัดขี้เรื้อนขดตัวนอนมุมใครมุมมัน ภายในบ้าน ตาปอนอนละเมอ หน้าตามีความสุขอยู่ในมุ้งโทรมๆหลังหนึ่ง
"อย่าลืมเป็ดพะโล้นะไอ้วัน...อร่อยๆๆ"
วันเฉลิมนอนในมุ้งอีกหลัง ข้างๆมุ้งลำยอง
สุดห้อง ยายแลยังนั่งกอดเข่า จมอยู่กับความคิดของตัวเองในความมืดสลัว คิดถึงเรื่องในอดีตที่ร่วมกับลำยองสร้างวีรกรรมกันมา
แลยุให้ลำยองจับสันต์ทำผัว, แล-ลำยอง ทะเลาะกับ ปั้น-สิน อย่างถึงพริกถึงขิง, แลหวังดี แนะนำยาดองให้ลำยอง, แลพาลำยองไปบ่อน, แลพาลำยองไปหาพ่อปู่ พ่อปู่ดูดวงว่าลำยองเป็นนางฟ้ามาเกิด
ยายแลน้ำตาไหล เจ็บปวดหัวใจ ความหายนะทั้งหมดโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง
เสียงเคาะเหล็กบอกเวลาตีสอง วันเฉลิมลุกจากที่นอนทันที ไม่งัวเงีย มุดมุ้งออกมา ยายแลยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน
"ยายตื่นแล้วเหรอครับ"
แลนิ่ง ไม่ตอบ วันเฉลิมปลดมุ้ง พับมุ้ง เก็บที่นอนอย่างคล่องแคล่ว แล้วชะโงกเข้าไปดูลำยองในอีกมุ้ง แม่หลับนิ่งดูเป็นปกติ
"เดี๋ยวผมจะต้มข้าวต้มไว้ให้นะครับยาย"
วันเฉลิมรีบออกไปหลังบ้าน
เช้ามืด ลำยงเปิดประตูร้าน ชุด ลำดวน ขนเข่งเปล่าที่จะไปจ่ายตลาดออกมา
"ไอ้วันมันจะมาไหมเนี่ย ฉันขนของคนเดียวไม่ไหวหรอกนะ"
"มันรับปากแล้ว ยังไงมันก็ต้องมาน่า" ลำดวนบอก
"มันก็คงห่วงแม่มัน...เอาเถอะ รอมันหน่อย ตีสามมันไม่มาเดี๋ยวพี่ไปกับลำยงเอง" ชุดบอก
ไข่เจียวทอดเสร็จแล้วถูกตักใส่จาน วันเฉลิมยกกาขึ้นตั้งบนเตาแทน เอาจานไข่เก็บใส่ตู้กับข้าว แล้วรีบออกมา ยายแลยังนั่งอยู่ที่เดิม
"ยายครับ ผมต้องรีบไปแล้ว ยายช่วยป้อนข้าวแม่ เอายาให้แม่กินด้วยนะครับ"
วันเฉลิมรีบร้อนจนไม่ได้เห็นปฏิกิริยาของแลที่นิ่งเฉยผิดปกติ วันเฉลิมชะโงกดูลำยองอีกครั้งก่อนรีบออกไป
วันเฉลิมรีบวิ่งเข้ามาถึงเรือนแพปั้น
"บอกแล้วให้มานอนที่นี่...ตื่นสายหรือไงไอ้วัน" ลำดวนถาม
"เปล่าครับ ผมต้มข้าวกับทอดไข่ไว้ให้แม่น่ะครับ"
"โธ่เอ้ย! กลับมาค่อยทำก็ได้" ลำยงว่า
"รีบไปเถอะลำยง กว่าจะกลับจากตลาดจะสายโด่งไม่ทันลูกค้าพอดี" ชุดบอก
ไข่เจียวถูกป่น คลุกรวมกับข้าวต้มในชามจนเป็นเนื้อเดียวกันสำหรับคนป่วย แลเปิดกระป๋องยาเบื่อหนูอย่างพยายามควบคุมตัวเองให้แน่วแน่ แต่มือก็สั่นอยู่ดี ผงยาเบื่อหนูถูกโรยลงชามข้าว แล้วถูกคนให้เข้ากัน
ยายแลวางชามข้าวต้มลงมุมหนึ่งข้างที่นอน แล้วปลดสายมุ้งลงสองข้าง ม้วนชายมุ้งตลบเก็บแขวนไว้กับข้างฝา ยายแลหันมาแล้วต้องชะงัก เย็นวาบไปทั้งตัว ลำยองนอนลืมตา มองมาอย่างเต็มตา เหมือนคนปกติทุกอย่าง
"ไอ้วันละแม่"
"มันไปทำงาน .ออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว"
"ทำงานอะไร"
"ก็ไปช่วยนังลำยงมันจ่ายตลาดเช้า สายหน่อย มันก็ไปรับไอติมเขามาเร่ขาย"
ลำยองสะเทือนใจ ปากขมุบขมิบเหมือนอยากจะพูดอะไร
"มันหาเงินมาซื้อยาให้เอ็งนั่นแหละ"
ลำยองน้ำตาเอ่อออกมาแล้วไหลลงอาบแก้ม ยายแลเบือนหน้าหนี หันไปหยิบชามข้าวต้ม
"เอ็งกินข้าวซะ เอ็งกินข้าวซะ ไอ้วันมันต้มข้าว เจียวไข่ไว้ให้เอ็งตั้งแต่เช้ามืดแล้ว"
แลควบคุมมือตัวเองไม่ให้สั่น ตักข้าวต้มพอดีคำ เคลื่อนช้อนไปจ่อตรงหน้าลำยอง แลแทบจะอยากหลับตาไม่ต้องการเห็นหน้าและแววตาลำยอง
"ไม่ ฉันไม่หิว ฉันจะรอไอ้วันมัน"
แลชะงัก สติและมโนธรรมเหมือนถูกกระชากกลับคืนมาเมื่อเห็นแววตาลำยอง แลชักมือกลับ วางช้อนคืนชามข้าวต้ม กลั้นน้ำตาที่แทบร่วง
"ตามใจเอ็ง"
แลลุกออกไปทันที
ยายแลกลับออกมาหลังบ้าน สองมือกระชับชามข้าวต้ม เหมือนกลัวจะหลุดจากมือ แล้วทรุดตัวลงแทบหมดเรี่ยวแรง ปล่อยโฮออกมาแต่ไม่ยอมให้มีเสียง
"กูทำไม่ลง...อีลำยอง...กูทำมึงไม่ลง"
ยายแลร้องไห้ ตัดสินใจเทข้าวต้มทิ้งถังขยะหน้าห้องน้ำ
ลูกค้ากำลังรุมซื้อกับข้าวของสดบนแผง ลำดวน ลำยง ขายของกันมือเป็นระวิง ชุด วันเฉลิม ช่วยกันยกเข่งผักอีกเข่งเข้ามา
"เดี๋ยวข้าทำต่อเอง เอ็งไปพักเถอะไอ้วัน" ชุดบอก
ปั้นออกมาพอดี
"กินข้าวกินปลาซะก่อนไอ้วัน ย่าทำแกงจืดวุ้นเส้นไว้ให้" ปั้นบอก
"ไม่เป็นไรหรอกครับย่า"
"มันจะเสียเวลาอะไรนักหนา กินๆซะก่อน ไอติมน่ะไม่มีใครเขาแย่งเอ็งหรอก เดี๋ยวค่อยไปรับก็ได้"
"ผมอยากกลับไปดูแม่ก่อนน่ะครับ ป่านนี้ยายป้อนข้าวหรือยังก็ไม่รู้"
"งั้นเอ็งเอาแกงจืดไปป้อนแม่เอ็งด้วย รอแป๊บนึง เดี๋ยวย่าตักใส่หม้อไปให้"
ปั้นกุลีกุจอออกไป วันเฉลิมคอย
ยายแลนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่ที่หน้าบ้าน เช็ดน้ำตาทิ้ง แล้วลุกเดินเข้าบ้านไปจนถึงครัว แล้วสะดุดกับข้าวต้มในถังขยะที่มีสภาพเลอะเทอะเหมือนถูกคุ้ยกิน แลนิ่งไปอึดใจ เย็นวาบไปทั้งตัว แล้วรีบถลาออกไปทันที ลำยองตาค้างจ้องเขม็งมองตาปอนอนสะอึกน้ำลายฟูมปากอยู่กลางบ้าน มือเท้าเกร็งไปหมด
แลถลาเข้ามา เสียงตาปอกรีดร้องโหยหวน
"ไอ้ปอ"
วันเฉลิมหิ้วหม้ออวยเดินมาถึงหน้าบ้านพอดี ได้ยินเสียงแลกรีดร้องดังระงมก็ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที
ยายแลโอบตัวตาปอไว้ แล้วเขย่าตัวที่ทุรนทุรายใกล้หมดลม
"ไอ้ปอ...ไอ้ปอ"
"ยายครับ ตาเป็นอะไร"
"มันกินข้าวคลุกยาเบื่อหนูเข้าไปไอ้วัน"
วันเฉลิมตกใจเรียก
"ตา"
วันเฉลิมทิ้งหม้ออวยแล้วรีบวิ่งออกไปทันที ลำยองนอนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ
ลำยง ลำดวน ชุด ยังคงช่วยกันขายของ ปั้นนั่งทำบัญชีอยู่หลังร้าน วันเฉลิมวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา แล้วตะโกน
"น้าลำยง น้าลำดวน ช่วยด้วยครับ"
"เกิดอะไรขึ้นไอ้วัน ใครเป็นอะไร" ลำยงถาม
"ตาครับ...ตา"
ลำดวนร้อนใจถาม
"พ่อเป็นอะไร"
"ตากินยาเบื่อหนูเข้าไปครับ"
ทุกคนตกใจแทบสิ้นสติ
ภายในบ้าน ยายแลยังคงกอดปอร้องไห้คร่ำครวญแทบขาดใจ ทุกคนวิ่งตามวันเฉลิมเข้ามา ลำยงกับลำดวนเรียก "พ่อ" แล้วถลาเข้าไปหาปอทันที
ลำยงร้องไห้ถาม
"มันเกิดอะไรขึ้นแม่ พ่อกินยาเบื่อหนูเข้าไปได้ยังไง"
"กูไม่ได้ตั้งใจ กูไม่ได้ตั้งใจ"
"ไอ้ยาเบื่อบ้านั่น ฉันเห็นพ่อจะกินมันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ดีที่ฉันเห็นก่อน ไม่นึกเลยว่าวันนี้พ่อจะ..."
"กูไม่ได้ตั้งใจ"
ชุดรีบเข้ามา ตั้งใจจะแบกออกไปหาหมอ แต่ปอนิ่งไปแล้ว
"พ่อตายแล้ว"
ยายแลกรีดร้อง
"ไม่...ไอ้ปอ มึงต้องไม่ตาย กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ"
ทุกคนร้องไห้ระงม ลำยองนอนมองเหมือนไม่รับรู้ แต่นัยน์ตามีแววเจ็บปวด
ผ่านเวลาไปหายวัน ยายแลใส่ชุดดำ นั่งเหม่อลอยคิดถึงตาปออยู่หน้าบ้าน
"ไอ้ปอ กูไม่ได้ตั้งใจ"
ลำยองนอนอยู่ในบ้าน มองแม่นิ่งๆ
"ไอ้ปอ กูรักมึง กูคิดถึงมึง"
ลำยองที่นอนอยู่ นัยน์ตาสั่นระริก แล้วรำพึงในลำคออย่างยากเย็น
"คิดถึง"
ลำยองค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ยายแลยังคงนั่งเหม่อลอย น้ำตาไหล ลำยองค่อยๆตะเกียกตะกายออกจากบ้านไปอีกทาง ยายแลมัวแต่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง จึงไม่ทันเห็นลำยองที่เดินออกจากบ้านไป
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 13 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
