อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 11/2 พ.ย. 56
ลำยองนอนตัวงอ หันหลังให้อยู่"ป๊าว่าคนบ้ามากกว่าขอทานนะ"
"น่าสงสารนะป๊า ไม่รู้มีตังค์ซื้อข้าวกินรึเปล่า ขอยี่สิบสิป๊า ตี๋อยากเอาไปให้เขา"
กวงกำลังจะหยิบเงินให้ ลำยองขยับลุกขึ้นนั่งพอดี กวงอึ้งตะลึงงัน วินาทีแรกคือ ไม่แน่ใจแต่เมื่อเพ่งมองกวงก็จำได้ ใจหายแล้วอึ้ง
กวงแทบไม่เสียงเล็ดลอดออกมา
"ลำยอง"
ลำยองทำท่าจะคลานออกไป
กวงหยิบแบ้งค์ร้อยออกมาส่งให้อภิชาติ
"อู้อู ...ให้ตังร้อยนึงเลยหรอป๊า ป๊าใจดีจัง"
"ให้เขาไปเถอะตี๋"
อภิชาติถือเงินเดินเข้าไปหาลำยอง กวงมองลูกและลำยองตัวแข็งขนลุกซู่ซ่า ช่างเป็นภาพสะเทือนอารมณ์ อภิชาติขยับเข้าไปใกล้ลำยอง อภิชาติยื่นเงินให้
"นี่ นี่ เอาตังค์ไปซื้อข้าวกินนะ"
ลำยองหันกลับมา กวงเย็นวาบไปทั้งตัวเมื่อเห็นสภาพเต็มตาอีกครั้ง บาดแผลขึ้นเต็มหน้าใบหน้า อภิชาติผงะตกใจ ลำยองคว้าเงินไปจากมืออภิชาติ ดีใจจนหัวเราะร่า
"ตี๋...มาหาป๊ามา"
"บ้านอยู่ไหนนะ กลับบ้านไปซะ"
ลำยองจ้องมองอภิชาติเขม็งแล้วค่อย ๆ เพ้อออกมา
"ลูก ลูก ลูก"
ลำยองค่อย ๆ ขยับเข้าหาอภิชาติที่ขยับถอยหนี
"ลูกแม่"
ลำยองพุ่งพรวดเหมือนจะคว้าตัวอภิชาติ กวงดึงลูกออกไปได้ทันควัน ลำยองคะมำหน้าทิ่มแล้วเดินออกไปพูดไปเหมือนลูกอยู่
กวงพาอภิชาติถอยออกไปไกลพ้นรัศมีลำยอง
"ลูก...ลูกแม่" ลำยองร้องไห้ฟูมฟาย
กวงพาอภิชาติกลับเข้ามาแล้วพูดอะไรไม่ออก
"คนบ้าจริง ๆ ด้วย ทีแรกตี๋คิดว่าเป็นขอทานเฉย ๆ"
"เขาคงไม่สบายมากนะตี๋"
"ตัวเน่าด้วย ตี๋ได้กลิ่นเหม็นเน่า ให้ยามไล่ไปเหอะป๊า ยัยนี่สกปรก"
"ไม่ต้องไปไล่เขาหรอกตี๋ ป๊าว่าเดี๋ยวเขาก็ไปของเขาเอง"
"แล้วทำไมไม่มีใครดูแลเขาล่ะป๊า"
"เขาคงตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องก็ได้"
"แต่ยัยนี่เรียกลูกด้วยนะป๊า ตี๋ได้ยิน"
กวงสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก
รถกวงแล่นออกมาจากโรงงาน กวงขับรถเองเห็นลำยองที่รำป้ออยู่ข้างถนนจนเซเข้ามาแปะกับข้างรถ อภิชาติหลับตาปี๋ด้วยความกลัว กวงลุ้น ลำยองผละออกไปห่างจากรถ กวงมองผ่านกระจะมองหลัง อภิชาตมองไปทางด้านหลัง ทิ้งห่างลำยองไกลออกมาเรื่อย ๆ เห็นลำยองรำเซซังไปมา
เช้าวันพระ ที่ศาลาวัด ชาวบ้านตักข้าวใส่บาตรที่ตั้งเรียงราย ชาวบ้านอีกส่วนจัดสำรับของคาว-ของหวาน ยายแล, ปั้น กราบพระประธานบนศาลาเสร็จพอดีก็พบว่าเณรเดินตรงเข้ามาหา
"เณร"
"โยมแม่ไม่ได้มาด้วยเหรอครับโยมยาย"
ปั้น, แล หันสบตากันแว่บนึง
"ไม่ค่อยสบายน่ะเณร นอนอยู่บ้านน่ะแหละ" แลว่า
"ไม่สบายเป็นอะไรครับ"
"ก็แค่ปวดหัวเป็นไข้นิดหน่อยน่ะเณร ไม่มีอะไรหรอก"
ปั้นหาทางเปลี่ยนเรื่อง
"ได้ยินหลวงลุงท่านว่า ท่านเณรสอบนักธรรมตรีได้แล้วเหรอจ๊ะ"
"ครับ...ต้นปีหน้าก็จะสอบชั้นโท"
"สาธุ...สอบให้ได้ชั้นเอกตั้งแต่ยังเป็นเณรยังงี้เลยนะจ๊ะ"
บนกุฏิหลวงตาปิ่น หลวงตาปิ่นถามสันต์
"มันหายไปได้ยังไง"
"ลำยงเล่าให้ฟังว่า กระโดดรถหนีตอนพากลับจากโรงพยาบาลครับ"
"ถึงว่า...หมู่นี้เณรดูกระวนกระวาย"
"ผมไม่แน่ใจว่า เราจะปิดความจริงไว้ได้นานแค่ไหนกัน"
"กรรมเอ๋ยกรรม ปลงเสียบ้างเถอะพ่อสันต์ ยกธรรมะเข้าข่มบ้าง ความจริง ยังไงก็ต้องเป็นความจริงวันยันค่ำ แต่เด็กอย่างเณรน่ะ ถึงยังไงก็ตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้หรอก"
บ้านยายแล ตาปอตักน้ำราดตัวเองซู่ซ่า ยายแลนั่งกอดเข่าเหมือนปลงตกกับชีวิต ใจลอย
เณรเดินเข้ามาหยุดมอง
"โยมยาย โยมยาย"
ยายแลหันมาเห็น รีบลุกมารับหน้า
"โยมแม่อยู่ไหมครับ"
"ไม่อยู่หรอกจ๊ะเณร"
"ไปไหนครับ ก็ไหนว่าไม่ค่อยสบาย"
"ไปหาหมอแล้ว ค่อยสบายขึ้นแล้วจ๊ะ ก็เลย...ก็เลยไปบ่อนน่ะจ้ะ"
"ยังเข้าบ่อนอยู่อีกเหรอครับ"
"ใครห้ามก็ไม่ฟัง แต่มันก็เล่นนิด ๆ หน่อย ๆ น่ะเณร"
ยายแลฝืนหัวเราะแล้วพูดต่อ
"ไม่ค่อยมีเงินหรอก อีหน่อยมันคงเลิกได้ ได้ยินบ่น ๆ อยู่เหมือนกันว่ามันเบื่อแล้ว เหล้ามันก็เลิกแล้วนะเณร เลิกเหล้าได้ ทำไมบ่อนมันจะเลิกไม่ได้ล่ะ จริงไหมเณร"
ยายแลกลั้วหัวเราะ
"หนาวโว้ย หนาว ๆ ๆ" ปอปากคอสั่นฟันกระทบ
เณรหันไปมองตาปอ ยายแลน้ำตาร่วงเผาะหลังเณร เสี้ยววินาทีแล้วรีบป้ายน้ำตาทิ้ง
"อีแล กูหนาวจังเลยวะ"
"จะไม่หนาวได้ยังไงละมึง เล่นน้ำมาครึ่งวันค่อนวันแล้ว ปอดบวมกินตาย"
ยายแลหาผ้ามาเช็ดตัวเช็ดหัวให้ตาปอ เณรมองตากับยายแล้วค่อย ๆ หันไปมองมุมที่ลำยองเคยนอนคิดถึงและเป็นห่วงแม่
กลุ่มเด็ก ๆ ที่คลานขึ้นโรงลิเก จนเห็นลำยองนอนแบะอยู่บนโรงลิเก เสื้อผ้า-เนื้อตัวสกปรกมอมแมม แผลทั้งแห้งตกสะเก็ดและประทุขึ้นสดใหม่เยิ้มทั้งตัว เด็ก ๆ เอาไม้ยาวๆแหย่จิ้มตัวลำยอง
ลำยองลุกพรวดขึ้นมา เด็ก ๆ วงแตก หัวเราะกันสนุกสนาน ยั่วให้ลำยองไล่
"อีบ้า หาผัว ตัวเน่า อีบ้า หาผัว ตัวเน่า"
ลำยองเกรี้ยวกราดไล่คว้าจะจับตัวเด็ก ๆ แต่ก็จับไม่ได้ ลำยองล้มหัวทิ่มหัวตำ น่าสังเวช แต่เป็นที่ขบขันเป็นนักหนาสำหรับเด็ก ๆ
ลำยง, ชุด ช่วยกันขายของให้ลูกค้า ลำดวนรีบวิ่งเข้ามา
"พี่ลำยง พี่ลำยง มีคนเขาบอกว่าเจอพี่ลำยองแล้ว"
"ที่ไหน" ลำยงถาม
"แถวโรงลิเกเก่าโน่น"
"พี่ชุด...ไปช่วยกันหน่อยเจอตัวพี่ลำยองมันแล้ว"
"ใช่แน่เหรอ"
"ใช่ไม่ใช่ก็ไปดูกันก่อนเถอะน่า"
"ไปกันหมดแล้วใครจะเฝ้าร้านล่ะ"
ลำยองยังวิ่งไล่เด็ก ๆ อย่างเกรี้ยวกราดเด็ก ๆ สนุกไม่รู้เบื่อ
"ผ้าจะหลุดแล้วโว้ย...จะหลุดแล้ว"
ลำยองกระพือผ้าถุงแล้วทรุดลงร้องไห้ฟุบหน้า
"อีบ้า ไล่อีกสิวะ เฮ้ย"
เด็ก ๆ เอาหินโยนยั่วใส่ลำยอง ลำยง, ชุดรีบมาถึงพอดี
"เฮ้ย ทำอะไรกันพวกมึง รังแกเขาทำไมวะ" ชุดว่า
"ก็อีนี่มันเป็นบ้า" เด็กๆบอก
"เป็นบ้าแล้วรังแกได้รึไงวะ ถ้าเขาเกิดเป็นพ่อแม่พี่น้องพวกมึงล่ะ"
เด็ก ๆ ถอยไปอยุ่มุมหนึ่ง ลำยงมองอย่างนึกลุ้น ขออย่าให้เป็นลำยองเลย ลำยองโล้ตัวไปมาแล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ลำยงเห็นเต็มตาว่าเป็นลำยอง
"เอาไงดีลำยง"
"ให้ฉันลองเข้าไปคุยก่อน"
"ระวังตัวด้วยนะ"
ลำยงค่อย ๆ ขยับเข้าไป ใกล้ลำยองที่ค่อย ๆ นอนเอกเขนกตะแคงสิงหไสยาสน
"พี่ลำยอง"
ลำยองไม่รู้จักชื่อตัวเอง, ค่อย ๆ หลับตาพริ้มลง
"พี่ลำยอง จำฉันได้ไหม ลำยงไงล่ะ พี่ลำยอง"
ลำยองค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกที มองลำยง
"ฉันลำยง น้องพี่ไง"
ลำยองลุกพรวดขึ้นนั่ง ชี้หน้า เกรี้ยวกราด
"ต่อหน้ากูทำไมมึงไม่คุกเข่าอีขี้ข้า กูเป็นนางฟ้านะมึง เดี๋ยวกูสาปให้เป็นคางคกซะเลยนี่"
เด็ก ๆ ที่มุงดุไกล ๆ หัวเราะสนุก
"พวกมึงหัวเราะอะไรกัน กูเป็นพระแม่ เป็นเสด็จแม่นะมึง พวกมึงบังอาจ"
ลำยองวิ่งเข้าหากลุ่มเด็ก ๆ จนวงแตก เด็กๆ สนุกกันสุดเหวี่ยง ลำยองค่อย ๆ ทรุดลงนั่งร้องไห้คว้าตัวใครไม่ได้ซักคน
"ไอ้พวกเทวดาผู้ชายมันขี้อิจฉาไม่อยากให้ผู้หญิงได้ดี...มันให้ข้าลงมาเกิด ลงมาลำบาก ต้องมีลูก...ลูกข้าเขามีบุญมากนะ เขาเกิดวันดีด้วย อีกหน่อยเขาจะได้เป็นพระอินทร์ ลูกจ๋า...ลูกอยู่ไหน เสด็จแม่ลำบากเหลือเกิน"
ลำยองร้องไห้ฟูมฟาย เรื่องจริงเรื่องสมมุติปะปนจนเป็นเรื่องเดียว
ลำยงเข้ามาหาชุด
"เอาไงดีพี่ชุด"
"ท่าทางแรงมันเยอะนะ เผลอ ๆ เราสองคนก็เอาไม่อยู่หรอก"
"ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก"
"เกิดมันวิ่งหนีเตลิดไปเหมือนคราวก่อนอีก จะทำยังไง"
"ผ้าจะหลุดแล้วโว้ย จะหลุดแล้ว"
เด็ก ๆ หัวเราะชอบใจ ลำยง, ชุด หันไปมองลำยองลุกขึ้นรำป้อ ผ้าถุงจะหลุดมิหลุดแหล่
ชุด, ลำยง เข้ามาหากลุ่มเด็ก ๆ
"ไอ้หนู...อยากได้เงินใช้กันไหม"
"ใครจะไม่อยากได้ น้าถามแปลก"
"งั้นก็ช่วยน้าจับคนบ้านี่หน่อย น้าจะเอาเขาไปรักษาที่โรงพยาบาล น้าให้คนละห้าบาท" ชุดบอก
เด็ก ๆ มองหน้ากัน เงินน่ะอยากได้ แต่...
"โอ้ย ห้าบาท ไม่เอาหรอก เกิดติดหนองติดโรคอีบ้านี่ขึ้นมาไม่คุ้มกันหรอก"
"เดี๋ยวจะซื้อยาฆ่าเชื้อโรคมาให้ล้างมือด้วยเอ้า" ลำยงบอก
"ไม่เอาหรอก"
"งั้นเอาไปคนละสิบบาท" ลำยงต่อรอง
เด็ก ๆ ลังเลมองหน้ากัน แล้วถามกัน
"เอาไหมวะ"
"ไม่ต้องจับเดี๋ยวนี้หรอก น้าจะกลับไปเอาผ้าห่มมาห่อตัวแกก่อน ไม่งั้นจับไม่อยู่แน่" ลำยงบอก
"สิบบาท จ่ายก่อนได้ไหมล่ะ"
"อะไรวะ งานยังไม่ได้ทำเลยจะเอาเงินแล้ว"
"จ่ายไปก่อนคนละห้าบาท งานเสร็จค่อยเอาที่เหลือ...พี่ชุดฉันจะกลับไปเอาผ้าห่มก่อน พี่เฝ้าพี่ลำยองไว้ก่อนนะ"
ลำยงรีบผละออกไป ลำยองทรุดลงร้องไห้ฟูมฟาย
ภายในบ้าน ลำยงคว้าผ้าห่มเก่ารวบออกมา ยายแลออกมาพอดี
"จะเอาผ้าห่มไปไหนวะนังลำยง"
"เจอตัวพี่ลำยองแล้วแม่ ผ้าห่มนี่จะเอาไปห่อตัวมัน จะได้เอาไปหาหมอ"
"เจอมันที่ไหน"
"โรงลิเกหลังตลาดโน่น"
"ข้าไปด้วย"
"ดีเหมือนกันจะได้ช่วยกันจับ"
ลำยง ยายแล รีบออกมา แต่ต้องชะงักแทบก้าวขาไม่ออก เณรวันเฉลิมยืนอยู่หน้าบ้านได้ยินทุกอย่าง
"เณร"
"โยมแม่ทำไมไปอยู่หลังตลาดล่ะครับ"
"มันไม่ค่อยสบายน่ะเณร สงสัยจะไปเมาอยู่นั้น"
"ไม่สบายมากเหรอครับ ถึงต้องพาไปหาหมอ"
"ก็...นิดหน่อยนะเณร"
"เณรกลับวัดไปเถอะ เดี่ยวยายกับน้าจัดการเอง"
ลำยงลุนหลังแลเดินลิ่วออกไปทันที เณรตามติด
"แม่...อย่าให้เณรไปเลย"
"แล้วจะให้กูทำยังไง"
"ทำยังไงก็ได้"
ยายแลหยุดเดิน, หันกลับมาหาเณร
"เณร...ตามมาทำไมกัน กลับวัดไปเถอะ"
"ผมจะไปดูโยมแม่"
"เณรไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกน่า ยิ่งห่มเหลืองยังงี้ด้วย เอาไว้เรียบร้อยแล้วจะพาไปเยี่ยมละกัน ไปตอนนี้เกะกะเปล่า ๆ"
"ทำไมต้องว่าเกะกะด้วย โยมแม่เป็นอะไรมากใช่ไหม"
ยายแลปวดใจกัดปากแน่น
"เณร...เณรอยู่บนสวรรค์แล้ว อย่าไปเยี่ยมกรายดูนรกขุมนี้เลย"
ลำยงพูดทั้งที่รู้ว่าไม่ควรพูด
"ถ้าโยมแม่ผมอยู่ในนรก ผมก็ยินดีจะลงนรกไปช่วยดึงโยมแม่ขึ้นมา ถ้าช่วยไม่ได้ ผมจะลงนรกแทนโยมแม่เอง โยมน้าอย่าห้ามผมเลย"
ลำยงอึ้ง น้ำตาร่วงแต่รีบป้ายมันทิ้ง แล้วออกเดินต่อทันที เณรวันเฉลิม, ยายแลรีบเดินตาม
บริเวณโรงลิเกเก่า ชุดที่รออยู่ลุกพรวดขึ้นทันทีที่เห็นเณรตามมาด้วย ทุกคนเดินเข้ามา
"เณรมาได้ยังไง"
"ห้ามเท่าไรก็ไม่ฟัง เลยตามเลยเถอะพี่ชุด"
"ไหนล่ะครับ โยมแม่อยู่ไหน"
ชุด, ลำยงมองไปบนลิเก เณรมองตาม แต่ไม่เห็นใครเพราะลำยองนอนอยู่ เห็นแต่ฉากลิเกผุ ๆ พัง ๆ รุ่งริ่ง กระพือตามแรงลม
อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 11/2 พ.ย. 56
ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋นละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
